Ο διαχωρισμός σε "ψυχικό" ή "σωματικό" αναφέρεται μόνον στην επιφάνεια προβολής.
Αν κάποιος αρρωστήσει από έρωτα, προβάλλει τα συναισθήματά του σε κάτι άυλο, δηλαδή στον έρωτα, ενώ ένας ασθενής με πονόλαιμο προβάλλει τα συναισθήματά του στον λαιμό - κι οι δύο υποφέρουν, αλλά μονάχα στην ψυχή τους.
Η ύλη - κι επομένως το σώμα - χρησιμεύει μόνον ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γέννεσης κάποιου προβλήματος, και ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα. Ως επιφάνεια προβολής, το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια καλύτερη γνώση, αλλά λύσεις μπορεί να βρει μόνον η συνείδηση. Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί συμβολική μόνον επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει η συνείδηση. Αυτή είναι και η αιτία που κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης. Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου προβλήματος.
Αν το πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου στην συνείδηση, καλείται το σώμα, ως υλικό βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο πρόβλημα με συμβολική μορφή. Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της νόσου, επιστρέφει στην ψυχή. Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να αδράξει το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι στη σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα. Η εναλλαγή αυτή, επαναλαμβάνεται για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να επιλύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή τη σύγκρουση.
Την διαδικασία αυτή την κατανοούμε καλύτερα με το παρακάτω παράδειγμα: Ένας μαθητής έχει να λύσει ένα πρόβλημα με το μυαλό του. Για να τον διευκολύνουμε του δίνουμε ένα τετράδιο. Προβάλλει το πρόβλημα στο τετράδιο και το λύνει. Στην ουσία με το μυαλό του, το κεφάλι του. Ο υπολογισμός γίνεται πάντα στο κεφάλι, ποτέ στο τετράδιο, αλλά η προβολή του προβλήματος σε ένα ορατό επίπεδο διευκολύνει την μαθησιακή διαδικασία. Η πραγματική κατανόηση της σχέσης σώματος - ψυχής, μας διδάσκει ότι δεν είναι το σώμα ο τόπος όπου επιλύνονται τα προβλήματα.
Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται "λύση".Θα ήταν σα να προσπαθούσαμε, κάθε φορά που ο μαθητής δυσκολεύεται, να κάνουμε αλλαγές στο τετράδιό του! Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και αντανακλάται στο σώμα. Το συνεχές στίλβωμα του καθρέφτη δεν αλλάζει το είδωλο που καθρεφτίζεται. Ας πάψουμε να αναζητάμε στον καθρέφτη το αίτιο και τη λύση όλων των ανακλώμενων προβλημάτων, κι ας χρησιμοποιήσουμε τον καθρέφτη για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
KRANKEIT ALS WEG - ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Αν κάποιος αρρωστήσει από έρωτα, προβάλλει τα συναισθήματά του σε κάτι άυλο, δηλαδή στον έρωτα, ενώ ένας ασθενής με πονόλαιμο προβάλλει τα συναισθήματά του στον λαιμό - κι οι δύο υποφέρουν, αλλά μονάχα στην ψυχή τους.
Η ύλη - κι επομένως το σώμα - χρησιμεύει μόνον ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γέννεσης κάποιου προβλήματος, και ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα. Ως επιφάνεια προβολής, το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια καλύτερη γνώση, αλλά λύσεις μπορεί να βρει μόνον η συνείδηση. Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί συμβολική μόνον επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει η συνείδηση. Αυτή είναι και η αιτία που κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης. Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου προβλήματος.
Αν το πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου στην συνείδηση, καλείται το σώμα, ως υλικό βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο πρόβλημα με συμβολική μορφή. Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της νόσου, επιστρέφει στην ψυχή. Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να αδράξει το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι στη σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα. Η εναλλαγή αυτή, επαναλαμβάνεται για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να επιλύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή τη σύγκρουση.
Την διαδικασία αυτή την κατανοούμε καλύτερα με το παρακάτω παράδειγμα: Ένας μαθητής έχει να λύσει ένα πρόβλημα με το μυαλό του. Για να τον διευκολύνουμε του δίνουμε ένα τετράδιο. Προβάλλει το πρόβλημα στο τετράδιο και το λύνει. Στην ουσία με το μυαλό του, το κεφάλι του. Ο υπολογισμός γίνεται πάντα στο κεφάλι, ποτέ στο τετράδιο, αλλά η προβολή του προβλήματος σε ένα ορατό επίπεδο διευκολύνει την μαθησιακή διαδικασία. Η πραγματική κατανόηση της σχέσης σώματος - ψυχής, μας διδάσκει ότι δεν είναι το σώμα ο τόπος όπου επιλύνονται τα προβλήματα.
Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται "λύση".Θα ήταν σα να προσπαθούσαμε, κάθε φορά που ο μαθητής δυσκολεύεται, να κάνουμε αλλαγές στο τετράδιό του! Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και αντανακλάται στο σώμα. Το συνεχές στίλβωμα του καθρέφτη δεν αλλάζει το είδωλο που καθρεφτίζεται. Ας πάψουμε να αναζητάμε στον καθρέφτη το αίτιο και τη λύση όλων των ανακλώμενων προβλημάτων, κι ας χρησιμοποιήσουμε τον καθρέφτη για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
KRANKEIT ALS WEG - ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
