Ἄρτεμις
κτείνει δὲ μετ᾿ οὐ πολὺ καὶ Τιτυόν, ὅς ἦν Διὸς υἱὸς καὶ τῇς Ὀρχομενοῦ
θυγατρὸς Ἐλάρης, ἥν Ζεύς, ἐπειδὴ συνῆλθε, δείσας Ἥραν ὑπὸ γῆν ἔκρυψε,
καὶ τὸν κυοφορηθέντα παῖδα Τιτυόν ὑπερμεγέθη εἰς τὸ φῶς ἀνήγαγεν. Οὗτος
ἐρχομένην εἰς Πυθώ Λητῶ θεωρήσας, πόθῳ κατασχεθεῖς ἐπισπᾶται· ἡ δὲ τοὺς
παῖδας ἐπικαλεῖται καὶ κατατοξεύουν αὐτόν.Κολάζεται δὲ καὶ μετὰ θάνατον· γῦπες γὰρ αὐτοῦ τὴν καρδίαν ἐν Ἅιδου ἐσθίουσιν.
Ἀπέκτεινε δὲ Ἀπόλλων καὶ τὸν Ὀλύμπου παῖδα Μαρσύαν. Οὗτος γάρ εὑρὼν αὐλούς, οὕς ἔῤῥιψεν Ἀθηνᾷ διὰ τὸ τὴν ὄψιν αὐτῇς ποιεῖν ἄμορφον, ἦλθεν εἰς ἔριν περὶ μουσικῇς Ἀπόλλωνι.
Συνθεμένων δὲ αὐτῷν ἵνα ὁ νικήσας ὅ βούλεται διαθῇ τὸν ἡττημένον, τῇς κρίσεως γινομένης τὴν κιθάραν στρέψας ἠγωνίζετο ὁ Ἀπόλλων, καὶ ταὐτὸ ποεῖν ἐκέλευε τὸν Μαρσύαν· τοῦ δὲ ἀδυνατοῦντος εὑρεθεὶς κρείσσον ὁ Ἀπόλλων, κρεμάσας τὸν Μαρσύαν ἐκ τινὸς ὑπερτενοῦς πίτυος, ἐκτεμὼν τὸ δέρμα οὕτως διέφθειρεν.
**************
Ὄχι πολὺ ἀργότερα ἡ Ἄρτεμις φονεύει καὶ τὸν Τιτυόνα, ὁ ὁποῖος ἦτο υἱός τοῦ Διὸς καὶ τῆς Ἐλάρας κόρης τοῦ Ὀρχομενοῦ. Αὐτὴν ὁ Ζεύς, ἀφοῦ συνευρέθη μαζύ της, τὴν ἔκρυψεν κάτω ἀπὸ τὴν γῆν φοβούμενος τὴν Ἥραν, καὶ ἔφερεν εἰς τὸ φῶς μόνον τὸν υἱὸν ποὺ ἐγέννησεν, τὸν τεράστιον εἰς μέγεθος Τιτυόνα. Αὐτός ὅταν εἶδεν τὴν Λητώ ἐρχομένην ἐκ τῶν Δελφῶν, ἐκυριεύθη ἀπὸ πόθον καὶ τὴν παρέσυρεν κοντά του. Ἡ Λητώ ἐπικαλέσθη τὰ παιδιά της, τὰ ὁποῖα τὸν ἐφόνευσαν μὲ τὰ βέλη των. Συνεχίζει δὲ νὰ τιμωρεῖται καὶ μετὰ θάνατον· γῦπες τοῦ τρώγουν τὴν καρδίαν, κάτω εἰς τὸν Ἄδην.
Ὁ Ἀπόλλων ἐφόνευσεν ἐπίσης τὸν υἱὸν τοῦ Ὀλύμπου, Μαρσύα. Αὐτὸς εἶχεν βρῆ τὰς φλογέρας, τὰς ὁποίας εἶχεν πετάξη ἡ Ἀθηνᾶ, διότι ἔκαμνον νὰ φαίνεται ἄσχημον τὸ προσωπόν της, καθώς τὰς ἐφυσοῦσεν, καὶ ἦλθεν εἰς διένεξιν (τσακώνονταν) μὲ τὸν Ἀπόλλωνα σχετικῶς μὲ τὰς ἱκανότητάς των εἰς τὴν μουσικήν.
Συνεφώνησαν, λοιπόν, νὰ διαγωνισθοῦν καὶ ὁ νικητὴς θὰ ἐπέβαλεν εἰς τὸν ἡττημένον τὴν θέλησίν του. Ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως, ὁ Ἀπόλλων διεγωνίζετο μὲ τὴν κιθάραν του ἀνάποδα καὶ προέτρεπε καὶ τὸν Μαρσύα νὰ κάμνῃ τὸ ἴδιο μὲ τὸν αὐλόν του.
Καθὼς αὐτὸ ἦτο ἀδύνατον νὰ συμβῇ, εὑρέθη ὁ Ἀπόλλων εἰς πλεονεκτικὴν θέσιν, καὶ ἐθεωρήθη νικητής.
Ἔτσι ἐκρέμασεν τὸν Μαρσύαν εἰς ἕνα ὑψηλόν πεῦκον, τὸν ἔγδαρεν καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὸν ἐφόνευσεν.
Πηγή:
Τᾶσος Γκολέμης
