Για το μεγαλύτερο μέρος της πρώιμης ανθρώπινης ιστορίας, η όσφρηση ήταν η πιο σημαντική από τις αισθήσεις για τις διαπροσωπικές σχέσεις, εξηγεί η Σέριλ Κίρσενμπαουμ, συγγραφέας του βιβλίου «Η Επιστήμη του Φιλιού».
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την όσφρηση για να διαπιστώσουν τη διάθεση του άλλου, την υγεία του και την κοινωνική του θέση, λέει η ίδια. «Έτριβαν τη μύτη τους στο πρόσωπο του άλλου γιατί στο πρόσωπό μας υπάρχουν οσφρητικοί αδένες και με το χρόνο το τρίψιμο στο πρόσωπο μεταφέρθηκε στα χείλη κι έτσι γεννήθηκε το φιλί ως κοινωνικός χαιρετισμός» λέει η Κίρσενμπαουμ.
Το φιλί ως ρομαντική έκφραση θεωρείται ότι ξεκίνησε στην Ινδία, όπου το μεγαλύτερο ινδικό έπος που γράφτηκε στα σανσκριτικά περίπου το 1.000 π.κ.ε. το Μαχαμπχαράτα, περιελάμβανε τις πρώτες περιγραφές ενός ρομαντικού φιλιού στην ιστορία. «Ακούμπησε το στόμα της στο στόμα μου και έκανε έναν ήχο που μου προκάλεσε ευχαρίστηση» αναφέρει το ποίημα.
Οι ιστορικοί θεωρούν ότι την εποχή εκείνη, το ρομαντικό φιλί ήταν άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο και ότι στην Ευρώπη έγινε γνωστό από τον τις εκστρατείες του Αλέξανδρου Στην αρχαία Ελλάδα, το φιλί ήταν ένας τρόπος για να επικοινωνήσει κάποιος την τάξη του, την κοινωνική του θέση και την πίστη του, μεταξύ ανδρών στο στρατό κυρίως, σύμφωνα με την ίδια. «Ήταν ένας τρόπος να εκφράσει κάποιος ένα είδος κοινωνικής ιεραρχίας», εξηγεί.
Το φιλί αναφέρεται και στην Οδύσσεια του Ομήρου, αλλά ως μια μορφή ικεσίας, όχι ως ρομαντική έκφραση, λέει η Κίρσενμπαουμ. Για παράδειγμα, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην πατρίδα και δέχεται το φιλί ενός από τους σκλάβους. Για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, το σημείο που φιλάει κάποιος τον άλλον δείχνει τη θέση του σε μια βασιλική οικογένεια ή στο στρατό.
Κάποιος που ήταν κοινωνικά ισότιμος θα φιλούσε έναν άλλον άνδρα στο στόμα, ενώ οι υποδεέστεροι στρατιώτες, οι υπηρέτες και οι σκλάβοι φιλούσαν το μάγουλο, το χέρι, τα πόδια, τα ρούχα ή ακόμα και το έδαφος μπροστά σε κάποιον που εθεωρείτο πολύ ανώτερης καταγωγής για να δεχτεί φιλί. Αυτό συνεχίστηκε και τον 18ο αιώνα.
Αλλά την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα, οι Ρωμαίοι έβλεπαν διαφορετικά το φιλί. Στη συλλογή του των ερωτικών ελεγειών «Amores» (Έρωτες), ο Οβίδιος αναφέρεται στο «savium», το οποίο οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «φιλί της ψυχής» και που σήμερα –εξηγεί ο Μπράιαντ–είναι το γαλλικό φιλί. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος επιχείρησε να απαγορεύσει το φιλί γιατί θεωρούσε ότι έτσι μεταδιδόταν η λέπρα, λέει η Κίρσενμπαουμ. «Αλλά απέτυχε, γιατί στους ανθρώπους άρεσε πραγματικά να φιλιούνται», προσθέτει.
Στη Βίβλο, το φιλί αναφέρεται εννέα φορές, αλλά μόνο στην Προς Ρωμαίους επιστολή πρόκειται για ρομαντικό φιλί. Υπάρχει το φιλί της προδοσίας (του Ιούδα), φιλιά χαιρετισμού, φιλιά υποταγής και το φιλί της ζωής στο βιβλίο της Γενέσεως. Πολλοί Πάπες προσπάθησαν στη διάρκεια του χρόνου να απαγορεύσουν το ρομαντικό φιλί. Το 1312 ο Πάπας Κλεμέντιος Ε” διακήρυξε ότι «το φιλί που δίδεται με σκοπό τη συνουσία εκτός γάμου θα θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα». Την εποχή εκείνη το φιλί παρέμενε άγνωστο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Όταν οι ευρωπαίοι ιεραπόστολοι μετέβησαν στην Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία τον 19ο αιώνα, διέδωσαν το φιλί σε μέρη όπου το αποστρέφονταν. «Διέδωσαν το φιλί μαζί με τον λόγο του Θεού σε πολλούς από αυτούς τους λαούς», λέει ο Μπράιαντ.
Στην Ιαπωνία, το φιλί εθεωρείτο προσβλητικό όταν το διέδωσαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα. Όταν εκτέθηκε στο Τόκιο το γλυπτό του Ροντέν, «Το Φιλί», τη δεκαετία του 1920, το έκρυψαν πίσω από ένα παραβάν, ενώ οι σκηνές με φιλιά αφαιρούνταν προσεκτικά από τις ταινίες του Χόλιγουντ που προβάλλονταν στην υπό κατοχή Ιαπωνία μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα το φιλί λαμβάνει πολλές διαφορετικές έννοιες, σύμφωνα με τον σύμβουλο σχέσεων στο Σικάγο Τζέφρι Σάμπερ, συγγραφέα ενός βιβλίου για τη σημασία του φιλιού. «Το φιλί είναι επικοινωνία με τα σώματα. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στα λόγια μας και τις πράξεις μας».
Η αρχέγονη δύναμη των φιλιών.
Αν και ιδιαίτερα διαδεδομένο στον άνθρωπο και σε μερικά ζώα, το φιλί αποτελεί μια μάλλον αξιοπερίεργη συμπεριφορά, αφού ενδέχεται να εκφράζει ποικίλα ανθρώπινα συναισθήματα: από την ενδοοικογενειακή τρυφερότητα μέχρι την «αθώα» φιλική διάθεση, και από την πιο συμβατική κοινωνική συμπεριφορά μέχρι την πιο φλογερή έκφραση ή την επισφράγιση του ερωτικού πάθους.
Αυτή η συνήθως ευχάριστη σωματική επαφή επιτρέπει την ανταλλαγή σύνθετων πληροφοριών μεταξύ των ανθρώπων. Οσο για τους υποψήφιους εραστές, αυτοί φαίνεται πως κυριολεκτικά εναποθέτουν το μέλλον της σχέσης τους στην τρυφερή εξουσία των χειλιών τους: ένα πρώτο απογοητευτικό φιλί είναι ικανό να πνίξει στη γέννησή της μια πολλά υποσχόμενη ερωτική σχέση. Αραγε, πώς εξηγείται η μεγάλη σπουδαιότητα που συχνά αποδίδουμε σε μια τόσο εμφανώς επιφανειακή -αλλά και τόσο «μαγική»- σωματική έκφραση;
Τι ακριβώς σημαίνει ότι φιλάω κάποιον ή κάποια; Μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε. Ενδέχεται να είναι έκφραση αγάπης, φιλίας, ερωτικής έλξης, θαυμασμού, υποταγής, ακόμη και απαξίωσης ή προδοσίας – θυμηθείτε το φιλί του κάθε «Ιούδα». Υπάρχουν λοιπόν διάφορα είδη φιλιών, το καθένα με τη δική του ξεχωριστή ιστορία και σημασία. Ετσι, ένα φιλί μπορεί να δοθεί πάνω στα χείλη, στο μάγουλο, στο λαιμό ή και στα γεννητικά όργανα. Μπορεί να εμπλέκει ή όχι τη γλώσσα, και να είναι ηχηρό ή σιωπηλό, ρουφηχτό ή πιπιλιστό, βαθύ ή σκαστό, υγρό ή ξερό.
Καμία απολύτως σχέση δεν φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στα «ψυχρά» φιλιά μεταξύ φίλων, στα τρυφερά φιλιά που δίνει η μητέρα στα παιδιά της και στα φλογερά φιλιά που ανταλλάσσουν οι εραστές. Είναι όμως προφανές ότι κάτι κοινό συνδέει όλες αυτές τις εκδηλώσεις, και αυτό βέβαια δεν εξαντλείται στο ότι όλα τα φιλιά εμπλέκουν τα χείλη ούτε στο ότι όλα ανεξαιρέτως αποκρυσταλλώνουν συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις.
Αυτό που θα θέλαμε να εξετάσουμε είναι αν όντως υπάρχει κάτι κοινό που να συνδέει αυτές τις τόσο διαφορετικές στοματικές εκδηλώσεις, που κάπως αόριστα περιγράφουμε ως «φιλιά».
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα χρησιμοποιούν τα φιλιά για να εκφράσουν κάποια συναισθήματα, όχι όμως όλοι. Για παράδειγμα, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα ο Δανός ερευνητής Kristoffer Nyrop (1858-1931) περιέγραψε στο βιβλίο του «Η ιστορία του φιλιού» κάποιες φινλανδικές φυλές, τα μέλη των οποίων -άνδρες και γυναίκες- ενώ συνήθιζαν να κάνουν μπάνιο μαζί γυμνοί, θεωρούσαν τα φιλιά ως εντελώς απρεπή κοινωνική συμπεριφορά.
Την ίδια εποχή, το 1897, ο Γάλλος ανθρωπολόγος Paul d’Enjoy περιέγραψε τη συμπεριφορά πολλών κινεζικών πληθυσμών που θεωρούσαν το φιλί στο στόμα ως ταμπού, μια τρομαχτική πρακτική που τους θύμιζε κανιβαλισμό. Σε ορισμένες μάλιστα περιφερειακές περιοχές της Κίνας εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα ταμπού, ενώ στις κινεζικές μητροπόλεις αυτή η συμπεριφορά έγινε ανεκτή μόνο τα τελευταία χρόνια.
Και τα περισσότερα ζώα, όμως, δεν υιοθετούν τα φιλιά ως έκφραση ερωτικής τρυφερότητας ή γονεϊκής στοργής, μολονότι είναι βέβαιο ότι διαθέτουν αυτά τα συναισθήματα. Λαμπρές εξαιρέσεις στο ζωικό βασίλειο αποτελούν οι μεγάλοι πίθηκοι (γορίλες, χιμπαντζήδες, μπονόμπο), δηλαδή οι στενότεροι εξελικτικά συγγενείς μας. Οι μπονόμπο μάλιστα θεωρούνται, από αυτή την άποψη, οι πλέον εξελιγμένοι πίθηκοι, αφού χρησιμοποιούν συστηματικά το φιλί με τη γλώσσα (το γαλλικό φιλί!) για να εκφράζουν τα πιο ευγενή συναισθήματά τους!
Υπάρχει χημεία ανάμεσά μας.
Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό στο γεγονός ότι διάφορα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως και εμείς οι άνθρωποι, επιδεικνύουν συχνότατα αυτή τη συμπεριφορά. Οι περισσότεροι μάλιστα ειδικοί επιστήμονες -οι εξελικτικοί βιολόγοι και οι ηθολόγοι που μελετούν τη ζωική συμπεριφορά- θεωρούν ότι αυτό είναι απολύτως φυσικό. Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει μέσα μας ενώ φιλάμε με πάθος ένα παιδί ή τον/την αγαπημένο/η μας, σε αυτήν την τόσο τρυφερή ή ρομαντική συμπεριφορά μας ενυπάρχει πάντοτε η εξελικτική μας ιστορία.
Ηδη από τη δεκαετία του ’60 ο διάσημος Βρετανός ζωολόγος και συγγραφέας Desmond Morris προσπάθησε να μας πείσει ότι το ανθρώπινο φιλί ίσως να προέκυψε εξελικτικά από μια κοινή μητρική πρακτική των ανθρωποειδών μας προγόνων: η μητέρα μασά πρώτα την τροφή και μετά την προσφέρει στόμα με στόμα στα μικρά της (βλ. D. Morris «Ο γυμνός πίθηκος», εκδ. Κέδρος). Η ίδια πρακτική είναι ευρέως διαδεδομένη στους σημερινούς μεγάλους πιθήκους. Και δεδομένης της στενής εξελικτικής συγγένειας του ανθρώπου με αυτούς, είναι απολύτως λογικό να σκεφτεί κανείς ότι και οι πρωτοάνθρωποι ενδέχεται να χρησιμοποιούσαν την ίδια μέθοδο διατροφής των μικρών τους.
Το να πιέζει λοιπόν η ανθρωποειδής μητέρα τα χείλη της πάνω στα χείλη των πεινασμένων ή φοβισμένων μικρών της, για να τα παρηγορεί ή να τα καθησυχάζει, ίσως υπήρξε το επόμενο βήμα για τη διαμόρφωση της μετέπειτα διαφοροποιημένης και υψηλής συναισθηματικής αξίας του φιλιού.
Από εδώ και πέρα η σύνδεση αυτής της αρχικά απολαυστικής και καθησυχαστικής συμπεριφοράς με μη διατροφικά ήθη -τρυφερότητα, ερωτική συμπεριφορά- ήταν ζήτημα χρόνου. Αν αυτή ήταν η εξελικτική πορεία της συγκεκριμένης συμπεριφοράς, δηλαδή η φυλογένεσή της, τότε απομένει να εξηγηθεί με ποιους συγκεκριμένους βιοχημικούς μηχανισμούς υλοποιείται αυτή η συμπεριφορά.
Η φυσικοχημεία του φιλιού.
Ανάμεσα στις πολυάριθμες βιοχημικές ουσίες που παράγει ένας οργανισμός είναι και οι φερομόνες. Πρόκειται για ορμόνες που εντοπίζονται στο δέρμα, τα ούρα και τον ιδρώτα και είναι γνωστό ότι παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη γένεση της ερωτικής έλξης και ενδεχομένως εμπλέκονται στην ανάπτυξη συγκεκριμένων χημικών σημάτων που ενεργοποιούνται κάθε φορά που δίνουμε ή δεχόμαστε ένα φιλί.
Εχει διαπιστωθεί ότι διάφορα ζώα και φυτά χρησιμοποιούν διαφορετικές φερομόνες για να επικοινωνούν χημικά με τους οργανισμούς που ανήκουν στο ίδιο είδος. Το ζήτημα είναι ότι μέχρι στιγμής οι ειδικοί δεν γνωρίζουν επακριβώς με ποιο τρόπο οι άνθρωποι μπορούν να αντιλαμβάνονται αυτά τα μικρά και άοσμα πτητικά μόρια. Σχετικά πρόσφατες έρευνες της μοριακής βιολόγου Sarah Woodley έδειξαν ότι μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τις φερομόνες από τη μύτη. Αυτή η ανακάλυψη ίσως εξηγεί μια σειρά από περίεργα φαινόμενα «συγχρονισμού»: διαπιστώθηκε ότι γυναίκες που ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι έχουν την τάση να συγχρονίζουν τον εμμηνορροϊκό τους κύκλο, καθώς και ότι ορισμένες γυναίκες νιώθουν συχνά ακαταμάχητη έλξη για τη μυρωδιά από φανελάκια που έχουν φορεθεί από άντρες με συμβατό με αυτές ανοσοποιητικό σύστημα.
Αν, όπως φαίνεται, οι φερομόνες παίζουν σημαντικό ρόλο κατά την ανθρώπινη ερωτοτροπία και την ερωτική πράξη, όπως εξάλλου συμβαίνει στα ζώα, τότε τα ερωτικά φιλιά αποτελούν τη βασιλική οδό για τη διάδοσή τους μεταξύ των εραστών. Και γι” αυτή την πολύτιμη προσφορά τους στην αναγνώριση του κατάλληλου ερωτικού συντρόφου τα φιλιά εξελίχθηκαν σε βασικό ερωτικό μηχανισμό.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το φιλί απελευθερώνει τους ίδιους νευροδιαβιβαστές -χημικά μηνύματα στον εγκέφαλο- όπως αυτοί που εκλύονται όταν επιδιδόμαστε σε έντονη σωματική άσκηση. Η λειτουργία αυτή κάνει την καρδιά μας να χτυπά πιο γρήγορα και την αναπνοή μας να γίνεται πιο βαθιά και ασύγχρονη. Εξηγείται, έτσι, ότι -όπως έχει μετρηθεί- με ένα φιλί διάρκειας ενός λεπτού ένας μέσος άνθρωπος «καίει» περί τις 26 θερμίδες.
Επιπλέον, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα φιλιά φέρουν «επιγενετικές φερομόνες», ουσίες σημαντικές για την υγεία και την ψυχολογία μας, οι οποίες, μάλιστα, μειώνουν το στρες. Σχετικά με την φυσιολογία του φιλιού, οι ειδικοί λένε ότι πρόκειται για μία περίπλοκη διαδικασία, η οποία απαιτεί συγκεκριμένη διάταξη των μυών, καθώς επιστρατεύει τριάντα τέσσερις συνολικά μυς του προσώπου και εκατόν δώδεκα μυς του σώματος –εφόσον στεκόμαστε όρθιοι.
Ο πιο σημαντικός μυς είναι ο orbicularis oris -ο σφυγκτήρας γύρω από χείλη μας- που είναι γνωστός και ως μυς του φιλιού. Υπολογίστε, μαζί με όλα τα παραπάνω, τον ρόλο της γλώσσας στο γαλλικό φιλί, αλλά και όλες τις νευρικές απολήξεις αυτής και των χειλιών που συμμετέχουν σε κάθε φιλί και… φανταστείτε το: ένας ολόκληρος μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία.
Ο έρωτας είναι τυφλός.
Για να αναδειχθούν όμως τα φιλιά σε βασικό συναισθηματικό και ερωτικό μηχανισμό, έπρεπε παράλληλα να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες νευροεγκεφαλικές δομές. Τα χείλη όχι μόνο διαθέτουν ένα εξαιρετικά λεπτό στρώμα επιθηλιακού ιστού, αλλά περιέχουν έναν πολύ μεγάλο αριθμό από αισθητήριους νευρώνες. Κατά τη διάρκεια ενός φιλιού αυτοί οι νευρώνες, καθώς και αυτοί που βρίσκονται στη γλώσσα, στο στόμα και στη μύτη, στέλνουν συνεχώς νευρικά σήματα στον εγκέφαλο, πυροδοτώντας έτσι τα αισθήματα ηδονής και άλλα πιο σύνθετα συναισθήματα, που με τη σειρά τους προκαλούν τις κατάλληλες σωματικές αντιδράσεις.
Για παράδειγμα, σε πρόσφατη εκτεταμένη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ από τους Wendy L. Hill και Carey Α. Wilson, μέτρησαν τα επίπεδα συγκέντρωσης δύο σημαντικών ορμονών πριν και μετά από ένα φιλί και διαπίστωσαν ότι σε ετερόφυλα ζευγάρια φοιτητών η ωκυτοκίνη εμπλέκεται στην ανάπτυξη κοινωνικών δεσμών ενώ η δεύτερη ορμόνη, η κορτικοτροπίνη, σχετίζεται άμεσα με τη ρύθμιση των επιπέδων άγχους.
Οι δύο Αμερικανοί ερευνητές προέβλεπαν ότι ένα φιλί θα οδηγούσε στην αύξηση των επιπέδων της ωκυτοκίνης, η οποία επηρεάζει τόσο τους κοινωνικούς δεσμούς όσο και τον ανδρικό και γυναικείο οργασμό. Επίσης προέβλεπαν ότι το αποτέλεσμα αυτό θα ήταν ιδιαίτερα εμφανές στις γυναίκες που συμμετείχαν στο πείραμα. Τέλος, προέβλεπαν ότι θα υπήρχε μια σημαντική μείωση της συγκέντρωσης κορτικοτροπίνης, αφού τα φιλιά περιορίζουν το άγχος.
Αντίθετα όμως με ό,τι είχαν προβλέψει, οι Hill και Wilson διαπίστωσαν ότι η ωκυτοκίνη αυξανόταν μόνο στους άντρες, ενώ παραδόξως μειωνόταν στις γυναίκες. Κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι συνήθως οι γυναίκες χρειάζονται κάτι περισσότερο από ένα απλό φιλί για να νιώσουν ότι εμπλέκονται συναισθηματικά σε μια ερωτική σχέση! Ωστόσο, η πρόβλεψή τους σχετικά με τη μείωση των επιπέδων συγκέντρωσης κορτικοτροπίνης επαληθεύθηκαν, αποδεικνύοντας την ευεργετική επιρροή των φιλιών στη μείωση του άγχους.
Ορισμένοι αναγνώστες μπορεί να βρίσκουν άκρως ενοχλητική ή και αποτρόπαιη την ιδέα ότι όλη η ερωτική μας συμπεριφορά, και ειδικότερα οι πιο ρομαντικές εκδηλώσεις της, όπως π.χ. τα γεμάτα πάθος φιλιά, ενδέχεται να ακολουθούν τυφλά κάποιες νευροχημικές διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του εγκεφάλου μας χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιούμε. Ισως φοβούνται πως αυτή η λεπτομερής ανατομία του έρωτα μπορεί τελικά να σκοτώσει το ερωτικό πάθος. Πάντως, παρά τις τεράστιες προόδους που έχει κάνει, η επιστήμη απέχει ακόμη πολύ από το να εξηγεί ικανοποιητικά όλους τους ερωτικούς μηχανισμούς και τη λειτουργία τους, πόσω μάλλον από το να αποκαλύπτει τα υποκειμενικά μυστικά της ερωτικής μαγείας.
Το μεγαλύτερο φιλί της μεγάλης οθόνης.
Το πρώτο μακράς διάρκειας φιλί του κινηματογράφου μετρά 3 λεπτά και 5 δευτερόλεπτα και έχει δοθεί ανάμεσα στους Jane Wyman και Regis Tommey, στην ταινία του Lewis Seiler «You’re in the Army Now» (1941). Το ρεκόρ αυτό έσπασε το 2005 η ταινία «Kids in America» με το φιλί ανάμεσα στους Holden Donovan και Charlotte Pratt που διάρκεσε 5 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και την πρωτοποριακή ταινία «The Kiss» (1963), του Andy Warhol, στα πενήντα λεπτά της οποίας διάφορα ζευγάρια δίνουν ασταμάτητα, παθιασμένα φιλιά.
Το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο πραγματικό φιλί: Δόθηκε ανάμεσα στους βρετανούς James Belshaw and Sophia Severin, οι οποίοι φιλήθηκαν για τριάντα δύο περίπου συνεχείς ώρες, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Plaza Shopping Centre του Λονδίνου, τον Ιούλιο του 2005. Φυσικά, κέρδισαν επάξια μια θέση στο βιβλίο Guinness.
@Semely Lomax
Πηγή:
terrapapers.com
