Στην ουσία περιμένεις απ’ τον άλλον να σου δώσει κάτι που δεν μπορεί να σου δώσει, ενώ κανένας άνθρωπος και καμία κατάσταση δεν μπορεί να σε ολοκληρώσει. Εσύ μπορεί να πιστεύεις ότι αν φτιάξεις τη ζωή σου, αν έχεις έναν καλό μισθό, ένα καλό σπίτι, μία καλή σχέση, αν ταξιδεύεις συχνά, ότι θα νιώθεις ικανοποιημένος. Αλλά όλα αυτά μπορούν να σου προσφέρουν μόνο μια παροδική ικανοποίηση, μικρής διάρκειας, η οποία μάλιστα θα ακολουθείται από δυσαρέσκεια.
Συγκεκριμένα στις σχέσεις, είναι σαν να ψάχνεις να βρεις την ολοκλήρωση μέσα από τον άλλον. Σαν να περιμένεις ο άλλος να σε βοηθήσει να βρεις τον εαυτό σου. Σαν να κάνεις μια συμφωνία με τον άλλον και να του λες “εγώ θα ολοκληρώσω εσένα κι εσύ εμένα”. Ακούγεται καλό όταν το λέει κανείς, αλλά όταν αρχίζεις και το ζεις βλέπεις ότι είναι αδύνατο να γίνει, τουλάχιστον μακροχρόνια. Πολλές φορές μπορεί να ζητάς απ’ τον άλλον τη σωματική ολοκλήρωση, αλλά σε άλλες περιπτώσεις ζητάς την ψυχολογική ολοκλήρωση. Όπως και να ‘χει, η σχέση είναι καταδικασμένη απ’ τη στιγμή που ζητάς κάτι τέτοιο από τον άλλον.
Ο νους μπορεί να αρχίσει να ρωτάει αν χρειάζεσαι μία σχέση ή όχι και να θέλει να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, στο οποίο θα προσκολληθείς για όλη σου τη ζωή. Μπορεί να θέλεις να αποφασίσεις τώρα για το τι είναι γενικά οι σχέσεις και να έχεις στο μυαλό σου συνέχεια αυτό το συμπέρασμα. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα σε περιορίσει πολύ και δεν θα σε βοηθήσει. Μόνο η άμεση παρατήρηση τη στιγμή που δημιουργείς μία σχέση με τον άλλον σε βοηθάει. Και αυτό αρχίζει τη στιγμή που κοιτάς τον άλλον. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα οδηγήσει μία σχέση, είτε πρόκειται για ερωτική είτε άλλου είδους. Αν όμως έχεις ήδη ένα συμπέρασμα στο μυαλό σου που λέει π.χ. “δεν θέλω να κάνω σχέση με κάποιον”, τότε θα κοιτάς τον άλλον και η σχέση σου μαζί του θα αντανακλά αυτό το συμπέρασμα.
Δεν χρειάζεται να κουβαλάς τέτοια συμπεράσματα στο μυαλό σου. Απλά ξεκίνα να ζεις και θα δεις πού θα σε οδηγήσει μία σχέση. Π.χ. όταν προτείνεις στον άλλον να βγείτε για καφέ, δεν χρειάζεται να σκεφτείς ότι ξεκινάς μια καινούρια σχέση. Ή όταν πάτε για φαγητό, απλά πάτε να φάτε μαζί, δεν χρειάζεται να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα για το πού οδηγεί η σχέση. Είναι καλύτερα να παρατήσεις εντελώς την ιδέα ότι δημιουργείς μία ιδιαίτερη σχέση με τον άλλον και να αρχίσεις απλά να σχετίζεσαι μαζί του στο παρόν. Όταν σου μιλάει να τον ακούς, να τον βλέπεις, ενώ παράλληλα να αισθάνεσαι τη δική σου παρουσία. Μετά μπορεί να του μιλήσεις, ή να τον ακουμπήσεις κιόλας, χωρίς όμως να χρειαστεί να αναρωτηθείς αν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις.
Η ζωή ρέει φυσιολογικά μέσα από εσένα όταν ζεις συνειδητά. Δεν χρειάζεσαι τα συμπεράσματα στο μυαλό σου. Έτσι απολαμβάνεις πραγματικά μία σχέση, απλά με το να σχετίζεσαι, να ακούς, να βλέπεις και να απολαμβάνεις τη συντροφιά του άλλου, επειδή πρωτίστως είσαι ικανός να απολαύσεις τη δική σου παρουσία. Τότε σταματάς να περιμένεις απ’ τον άλλον να σε ολοκληρώσει.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.
Μετάφραση: Ν. Μπάτρας
