-Χωρίς αρχικά να ανήκει στο Δωδεκάθεο, προστάτευε την μέθη, την έκσταση και την ευλάβεια μέσω της μη χαλιναγώγησης των παθών.
-Ο Διόνυσος,γιός του Δία και της Σεμέλης,ήταν ο Θεός του κρασιού αλλά και της Ιερής Τέχνης της Τραγωδίας. Περιφέρθηκε σε όλη την Ασία,συνοδευόμενος από μια ομάδα σατύρων και μαινάδων και αναμείχθηκε σε πολλά αξιοπερίεργα περιστατικά.
-Για παράδειγμα έγδαρε ζωντανό τον βασιλιά της Δαμασκού και κυνήγησε τις Αμαζόνες στην Έφεσο,όπου μερικές από αυτές βρήκαν καταφύγιο μέσα στο ναό της Αρτέμιδος.
-Αφού εδραίωσε την λατρεία του,ο Διόνυσος ανέβηκε στον Όλυμπο και πήρε την θέση του ανάμεσα στους υπόλοιπους Ολύμπιους.
-Μια,απρόσμενη εκ πρώτης όψεως,θρησκευτική σύμπτωση έχουμε στις μορφές του Θεού Διόνυσου και του Ιησού Χριστού.<<Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή>>,αναφέρει ο ίδιος ο Χριστός.
-Μέσω της αναγέννησης του αίματος της Φύσης και των χυμών της αμπέλου,έχουμε την άμεση επικοινωνία της μεταληπτικής κοινωνίας(<<τούτο εστί το αίμα μου>>) με Διονυσιακά σύμβολα,όπως είναι το κλήμα και το κρασί.
-Σύμβολο της Αθανασίας,το Διονυσιακό κλήμα ξετυλίγεται σε αληθινά οργιαστική βλάστηση στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις και στην γλυπτική που έχουν διασωθεί σε χριστιανικές κατακόμβες,επιταφίους,εικό
-Είναι φανερό πως οι πιστοί του Ιησού δεν θεωρούν τόσο πολύ απόμακρο τον θεό Διόνυσο,καθώς ανασαίνουν την φαντασμαγορία της Διονυσιακής λατρείας,ανοίγοντας διάπλατα την θρησκεία τους στα σύμβολά της.
-Ένας "αιρετικός" νούς ίσως θα μπορούσε στην παραπάνω προσέγγιση να εντοπίσει την πηγή της έντονης αντιπαράθεσης ορισμένων χριστιανών συγγραφέων κατά του <<επονείδιστου>> αλλά και συμβολικά,τόσο ομοιότροπου Διόνυσου.
-Σημαντική για τους παραπάνω συσχετισμούς,είναι και η ξακουστή παράσταση μιας κυλινδρικής σφραγίδας από αιματίτη του 3ου ή του 4ου αιώνα μ.Χ. με έναν Εσταυρωμένο κάτω από ένα μισοφέγγαρο και επτά αστέρια,σύμβολα της αστρικής αθανασίας.
-Στη σφραγίδα αυτή, που φέρει την επιγραφή "ΟΡΦΕΑΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ" φαίνεται πως ο Εσταυρωμένος δεν είναι ο Ιησούς,καθώς η Σταύρωση του Ιησού παρουσιάζεται στην εικονογραφία αρκετά αργότερα.
-Η παράσταση ενός εσταυρωμένου Βακχικού Ορφέα ξεκινά έναν αρχικό ταυτισμό των δύο πασχόντων Θεών.Επιπλέον ο Διόνυσος είναι ο γιός του υπέρτατου θεού,του Δία και μιας θνητής,ο οποίος θανατώνεται από θεοκτόνους,ανασταίνεται θριαμβευτικά και παίρνει την θέση που του ανήκει στο Δωδεκάθεο δίπλα στον θεϊκό πατέρα του.
-Το ίδιο και ο Ιησούς. Γεννιέται από πατέρα Θεό και μια θνητή,θανατώνεται από θεοκτόνους και αφού αναστηθεί, καταλαμβάνει το θρόνο του εκ δεξιών του Πατρός.
-Υπάρχουν και άλλα στοιχεία=κρίκοι της θρησκευτικής αυτής αλυσίδας που,αν και στο πέρασμα των αιώνων αλλάζει μορφές,παραμένει η ίδια.
-Η ωμοφαγία των λατρευτικών μαινάδων του Διόνυσου μετουσιώνεται σε βρώση του σώματος του Ιησού.
-Σε μια Συριακή επίσης παράσταση του 2ου ή 3ου αιώνα μ.Χ. παρουσιάζεται ο Διόνυσος <<ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ>>
-Τα συμπεράσματα δικά σας...
Πηγή:
ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr
