Γράφει η Κατερίνα Μπακιρτζή
Με απόφασή του το δικαστήριο αναγνώρισε το αίτημα του Δήμου Σιθωνίας και του Δημοσίου ότι η Ιερά Μονή Ξενοφώντος, καθώς και η ΣΕΚΑ Α.Ε. δεν απέκτησαν δικαίωμα κυριότητας επί έκτασης εμβαδού 53.800 στρεμμάτων στη Σιθωνία. Αυτή η πρωτόδικη απόφαση δικαιώνει το Δήμο Σιθωνίας και τους κατοίκους, οι οποίοι από το 1973 μέχρι σήμερα και μετά από πολλούς αγώνες ζητούσαν την προστασία των περιουσιών τους και της δημόσιας γης.
Ειδικότερα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής δεν αναγνωρίζει ούτε
ιδιοκτησία στην Μονή Ξενοφώντος αλλά ούτε και δικαίωμα κυριότητας στην
εταιρεία του Βαρδινογιάννη καθώς όπως αναφέρει η απόφαση (52/2015) η
Μονή Ξενοφώντος λόγω έλλειψης αποδείξεων δεν απέκτησε δικαίωμα
κυριότητας αλλά και η "Σ.Ε.Κ.Α, Α.Ε" λόγω έλλειψης κυριότητας επί της
επίδικης έκτασης δεν απέκτησε δικαίωμα κυριότητας επί της ανωτέρω
έκτασης".
"Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που δικαιώνει τους αγώνες όλων
μας. Θέλω να ευχαριστήσω τους νομικούς του Δημοσίου και τους νομικούς
του Δήμου Σιθωνίας και όσους βοήθησαν για να πετύχουμε την απόφαση
δικαίωσής μας", αναφέρει σε δήλωσή του ο Δήμαρχος Σιθωνίας Ιωάννης Τζίτζιος.Το σκάνδαλο της Χούντας και οι δικαστικές διαμάχες μετά
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της περιόδου της Χούντας. Τον Απρίλιο του 1973 το Συμβούλιο ιδιοκτησίας δημόσιων δασών παραπέμπει στο δασαρχείο Πολυγύρου την εξέταση του θέματος για την αίτηση που είχε καταθέσει η Μονή Ξενοφώντος για την παραχώρηση της έκτασης ήδη από το 1971. Το δασαρχείο εκδίδει απόφαση θετική προς τη μονή. Έτσι πολύ σύντομα γίνονται όλες οι διαδικασίες και την 1η Οκτωβρίου 1973, ο Υπουργός Γεωργίας της χούντας υπογράφει απόφαση, με την οποία εκχωρεί στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος 53.000 στρέμματα δασικής έκτασης στην περιοχή της Σιθωνίας Χαλκιδικής, στην βάση ισχυρισμών της Μονής, ότι δήθεν διαθέτει σχετικά οθωμανικά έγγραφα.
Στην έκταση αυτή, που αποτελεί περίπου το 1/3 της Σιθωνίας, περιλαμβάνονται χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, εκ των οποίων 15.000 περίπου στρέμματα που ανήκουν στους κατοίκους όπως και τα νησάκια της Βουρβουρού. Η Ιερά Μονή Ξενοφώντος προχωρά άμεσα στην πώληση του δημόσιου δάσους, των 9 νησιών και των οικισμών που υπάρχουν στην περιοχή των 53.000 στρεμμάτων, στην εταιρία «ΣΕΚΑ ΑΕ» συμφερόντων της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έναντι ευτελέστατου αντιτίμου. Το Νοέμβριο μάλιστα γίνεται και το συμβόλαιο. Βέβαια σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει με δηλώσεις του στους 93.4 Στο Κόκκινο ο δήμαρχος Σιθωνίας Ιωάννης Τζίτζιος η ιστορία ξεκινά πολύ νωρίτερα και συγκεκριμένα από τις 3/12/69 όταν και υπέγραφη προσύμφωνο της μεταβίβασης της έκτασης από τη Μονή Ξενοφώντος στην ΣΕΚΑ του Ομίλου Βαρδινογιάννη.
Όμως με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής η χουντική κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου επαναφέρει το θέμα εκ νέου στο Συμβούλιο ιδιοκτησίας δημοσίων δασών και ακυρώνεται η απόφαση παραχώρησης. Το συμβόλαιο πώλησης λοιπόν προς την εταιρεία ΣΕΚΑ ΑΕ βρίσκεται στον αέρα.
Μετά την πτώση της Χούντας το μοναστήρι και η ΣΕΚΑ καταφεύγουν στο ΣτΕ και στο συμβούλιο διαιτησίας δημοσίων δασών. Και οι δύο φορείς εκδίδουν αρνητική απόφαση για το μοναστήρι και την εταιρεία συμφερόντων Βαρδινογιάννη. Συγκεκριμένα την απόφαση ακύρωσε δύο φορές το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τελευταία την υπ. Αριθμ. 2332 του Δ’ τμήματος του ΣτΕ του 1980, με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο αποφαίνεται τελεσίδικα ότι η έκταση ανήκει στο Δημόσιο.
Η παραχώρηση ανακαλείται από το Δημόσιο χωρίς όμως ποτέ μέχρι σήμερα να έχει ακυρωθεί ο τίτλος ιδιοκτησίας της έκτασης αυτής στον Βαρδινογιάννη. Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν πως το δημόσιο έπρεπε προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια για να ακυρωθεί και το συμβόλαιο. Αυτό δεν έγινε.
Από τότε με διάφορες αγωγές, η εταιρία ΣΕΚΑ ΑΕ συνεχίζει να διεκδικεί τις εκτάσεις. Τη ίδια στιγμή η εταιρεία δηλώνει την περιοχή επί 40 χρόνια ως περιουσιακό της στοιχείο στους ισολογισμούς της.
Η πρώτη δικάσιμος μετά το 1982 έγινε στο Πολύγυρο και αργότερα το Εφετείο στη Θεσσαλονίκη. Το 1995 το δικαστήριο επανέρχεται στη ουσία της υπόθεσης και αποφασίζει να συστήσει μία επιτροπή πραγματογνωμόνων. Το πόρισμα εκδίδεται το 2004 και είναι θετικό για τα συμφέροντα του δημοσίου. Ο τοπογράφος και ο δασάρχης που συμμετέχουν σε αυτή κρίνουν ότι η έκταση βρίσκεται σε ευρύτερη δημόσια δασική περιοχή που παραδόθηκε το 1913 από το τουρκικό στον ελληνικό κράτος. Το 2008 γίνεται και το δικαστήριο και τότε όλοι περίμεναν ότι η υπόθεση θα λήξει αλλά η δικαιοσύνη αποφασίζει να συστήσει άλλη επιτροπή η οποία θα εξετάσει την ουσία της υπόθεσης. Το 2013 βγαίνει το πόρισμα της επιτροπής το οποίο εξέτασε και τα στοιχεία της Μονής Σίμωνος Πέτρα που διεκδικεί επίσης 30.000 στρέμματα της έκτασης και έκρινε πως διαθέτει ιστορικά στοιχεία σχετικά με την ιδιοκτησία της έκτασης.
Η υπόθεση εκδικάστηκε τελικά στις 18 Φεβρουαρίου 2015 με την απόφαση να δημοσιοποιείται στα μέσα Οκτωβρίου του ίδιου έτους και να δικαιώνει τους κατοίκους και τον Δήμο. Βέβαια με δεδομένο το ιστορικό της υπόθεσης είναι σίγουρο πως συνέχεια θα υπάρξει και θα είναι στις δικαστικές αίθουσες.
Πηγή:
alterthess.gr