"ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΔΥΣΗ"

Παρατηρήσεις ενδυμάτων και εκφράσεων σε αγάλματα

Από την Ελληνική αγγειογραφία και από  ίχνη χρώματος πάνω σε αρχαία γλυπτά δείχνουν ότι τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν  έχουν έντονα χρώματα και γενικά ήταν διακοσμημένο με περίτεχνα σχέδια. Στην αρχαιότητα, τα είδη ένδυσης ήταν συνήθως σπιτικό προϊόν και το ίδιο κομμάτι ύφασμα για καθημερινές ανάγκες μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένδυμα, σάβανο, ή σαν μια κουβέρτα. Από την ελληνική αγγειογραφία και από ίχνη χρώματος πάνω σε αρχαία γλυπτά δείχνουν ότι τα υφάσματα έχουν έντονα χρώματα και γενικά κάθε ένα είναι διακοσμημένο με περίτεχνα σχέδια. Ενδύματα για γυναίκες και άνδρες αποτελείτο από δύο κύρια ενδύματα-χιτώνα (είτε ένα πέπλο ή χιτώνα) και ένα μανδύα (ιμάτιο).


Ο πέπλος ήταν απλά ένα μεγάλο ορθογώνιο βαρύ ύφασμα, συνήθως μαλλί, διπλωμένα κατά μήκος πάνω από το άνω άκρο έτσι ώστε το ανάπτυγμα να φτάσει μέχρι τη μέση. Ήταν τοποθετημένο γύρω από το σώμα και στερεώνεται στους ώμους με μια καρφίτσα ή περισσότερες καρφίτσες. Ανοίγματα για μασχάλες αφέθηκαν σε κάθε πλευρά, και την ανοιχτή πλευρά του ενδύματος που έμεινε ούτε με αυτόν τον τρόπο, έμενε ανοιχτό αυτά ή καρφώθηκαν με ένα πιάσιμο  ή ήταν ραμμένα για να σχηματίσουν μια ραφή. Το πέπλο μπορεί να μην έχουν κατεβεί ί μέχρι τη μέση  αλλά ένα κατεβεί πιάνεται με μια ζώνη ή ζώνες. Ο χιτώνας ήταν φτιαγμένος από ένα πολύ πιο ελαφρύ υλικό, συνήθως εισαγόμενο ίσως λινό. Ήταν πολύ μακρύ  και πολύ μεγάλο ορθογώνιο ύφασμα,  ραμμένο επάνω στις πλευρές, και καρφωμένο  ή ραμμένο στους ώμους, και συνήθως τυλιγμένο  γύρω από τη μέση. Συχνά ο χιτώνας ήταν αρκετά ευρύς ώστε να καταστεί δυνατή η τοποθέτηση  μανικιών που στερεώνονται κατά μήκος του με καρφίτσες ή κουμπιά. Τόσο ο πέπλος και ο χιτώνας ήταν μήκους έως το πάτωμα  Τα ενδύματα ,που ήταν συνήθως έτσι  χρησιμοποιούνταν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά μπορούσαν  να μεταφερθούν πάνω από τη ζώνη, δημιουργώντας ένα σάκο, γνωστός  ως Κόλπος. Κάτω από το  ένδυμα, μια γυναίκα μπορεί να είχε φορέσει μια μαλακή ζώνη, γνωστή ως strophion, (στροφίον) γύρω από το μεσαίο τμήμα του σώματος.

Οι άνδρες στην αρχαία Ελλάδα που συνήθως φορούσαν χιτώνα παρόμοια με εκείνη που φορούσαν οι γυναίκες, αλλά μήκος έως το γόνατο ή μικρότερο

Μια εξωμίδα, σε κοντό χιτώνα στερεώνεται στον αριστερό ώμο, για να φορεθεί για την άσκηση, την ιππασία, ή σκληρή εργασία. Ο μανδύας (ιμάτιο) που φοριούνται από άνδρες και γυναίκες ήταν ουσιαστικά ένα ορθογώνιο βαρύ ύφασμα, είτε μάλλινο ή λινό. Ήταν ντυμένο διαγώνια πάνω από τον ώμο ή συμμετρικά και στις δύο ώμους, σαν έλλειψη . Οι γυναίκες φορούσαν μερικές φορές ένα επίβλημα (σάλι) πάνω από το πέπλο ή χιτώνα. Οι νεαροί άνδρες φορούσαν συχνά ένα κοντό  μανδύα  (χλαμύδα) για ιππασία. Οι Έλληνες φορούσαν κατά καιρούς ένα καπέλο  με ευρύ γείσο (πέτασο), και σε σπάνιες περιπτώσεις, οι Ελληνίδες φορούσαν ένα κορυφωμένο επίστεμμα με επίπεδο γείσο. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες φορούσαν σανδάλια, παντόφλες, μαλακά παπούτσια, ή μπότες, αν και στο σπίτι συνήθως γυρνούσαν  ξυπόλυτοι.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ GOOGLE

Άγαλμα του ιερέα, τέλη του 6ου αιώνα Π.Χ. Αρχαϊκή
κυπριακή  Φημολογείται ότι είναι από τα δυτικά του ναού Γολγών
Ασβεστόλιθος

Η. (με βάση) 85 1 / 2 ιντσών (217,2 εκατοστά)
Η Συλλογή Cesnola, Αγορά με συνδρομή, 1874-1876 (74.51.2466)

Χαρακτηριστικό της γλυπτικής των Κυπρίων του έκτου αιώνα π.Χ., η υπέρβαση αυτή ,το σε πραγματικό μέγεθος ,άγαλμα από ασβεστόλιθο έχει αυξήσει ο καλλιτέχνης τα χαρακτηριστικά του προσώπου, συμπεριλαμβανομένης μιας προεξέχουσας μύτης και τα μεγάλα μάτια. Η υπόδειξη ενός αρχαϊκού χαμόγελου, η άκαμπτη στάση της μορφής με το ένα πόδι προς τα εμπρός, και η μακρά, κάστρα σπείρα που πάνω από κάθε ώμο μαρτυρούν την επίδραση της ελληνικής γλυπτικής στην Κύπρο αυτή τη περίοδο.

Μαύρο, κόκκινο, κίτρινο και γραπτή διακόσμηση διανθίζεται μια φορά τα ρούχα και κράνος φοριέται από το ποσοστό αυτό. Το κράνος είναι χωρισμένο σε κατακόρυφους πίνακες διακοσμημένο με σειρές από κόκκινα λουλούδια λωτού που μπορεί να παραπέμπει στο δέντρο της ζωής που εκπροσωπούνται στην τέχνη της Εγγύς Ανατολής. Ο ταύρος σε προτομή ενισχύει την θρησκευτική σημασία της μορφής, όπως και η κυπριακή επιγραφή στον αριστερό ώμο: "[ανήκω] το Πάφιος [δηλαδή, Αφροδίτη]."

Γενειοφόρες ανθρώπινες μορφές που φορούν κωνικά καπέλα έχουν μακρά ιστορία στην κυπριακή γλυπτική, που χρονολογείται από το τέλος του έβδομου αιώνα, έως και  τον πέμπτο αιώνα π.Χ. Στα γλυπτά πιθανότατα απεικονίζονται ιερείς ή αξιωματούχοι. Η επιγραφή στο άγαλμα αυτό, καθώς και τα πλούσια διακοσμημένα ενδύματα και το κράνος του, δείχνουν ότι αντιπροσωπεύει ο ιερέας αυτός μιας από παλιά  υπάρχουσας  θεάς της γονιμότητας, που τελικά συνδέθηκε με την ελληνική θεά Αφροδίτη. 

Αγαλματίδιο Νίκης (προσωποποίηση της νίκης), τέλος του 5ου αιώνα Π.Χ.

ΚλασικήΕλληνική Τερακότα

Η. 7 ίντσες (17,8 εκατοστά)
Rogers Ταμείο, 1907 (07.286.23)

Τρισδιάστατες αναπαραστάσεις της Νίκης, τη φτερωτή θεά που έφερε τη νίκη και στα δύο , στον πόλεμο αλλά  και σε αθλητικούς αγώνες, συνήθως οι γλύπτες προσπαθούν να αποδίδουν σε πτήση ή τη στιγμή της αποβίβασης-προσγείωσης .Αυτό δείχνει το μικρό μέρος  από τα φτερά που φέρει και  που συνδέονται με τις υποδοχές στο πίσω μέρος. Δείχνει την θεά ντυμένη με ένα λεπτό λινό χιτώνα με ομαλές  πτυχώσεις που προσκολλώνται στις  καμπύλες της.

Η χρήση των λουριών για να συγκρατεί τον πλήρη όγκο του χιτώνα και το πέπλο εκπροσωπείται επαρκώς στην κλασική τέχνη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ιμάντες ώμου που προορίζονται για τη συγκράτηση των μανικιών σταυρώνουν στην πλάτη και μια θηλιά σε μια γραμμή στο μπροστινό μέρος. Σε αυτό το σχήμα από τερακότα, ωστόσο, η διέλευση των ιμάντων σχηματίζεται  χιαστή, όπως απεικονίζεται στο ανάγλυφο της Σελήνης , της θεάς του φεγγαριού, από το ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα.

 
Αμφορέας, ca.490Π.Χ.- Κλασική ερυθρόμορφη
αποδίδεται στο ζωγράφο του «Βερολίνου »
Ελληνικό, Αττική Τερακότα

Η. 16 5 / 16 ιντσών (41,5 εκατοστών)
Fletcher 1956 (56.171.38)

 

Αυτός ο ερυθρόμορφος αμφορέας που αποδίδεται στον ζωγράφο του «Βερολίνου» - σ.Ε.Δ. (στην προσπάθεια οικειοποίησης της ελληνικής τέχνης οι δυτικοί ονομάζουν ελληνικά αριστουργήματα με το όνομα του τόπου που βρέθηκε ή ποιος δυτικός το ανακάλυψε… και ενώ έχουμε άπειρα ελληνικά αριστουργήματα με ονόματα ξένων πόλεων η προσώπων , δεν έχουμε κανένα  με ονομασία Έλληνα επιστήμονα που το ανακάλυψε…!!!  π.χ το χρυσό στεφάνη του Ανδρόνικου(αρχαιολόγου ) …!! Έχουμε όμως τον ζωγράφο του…. Βερολίνου..!!!! )… όμορφα δείχνει τη συμβίωση μεταξύ του σχήματος του αγγείου και τη διακόσμηση του. Ως ένας από τους κορυφαίους των αγγειογράφων του πέμπτου αιώνα π.Χ., ο« Ζωγράφος του Βερολίνου», εγκατέλειψε το άκαμπτο πλαίσιο του πάνελ στον αμφορέα, έτσι ώστε το περίγραμμα του αγγείου να εστιάζει την προσοχή μας στις μοναχικές φιγούρες του. Στο συγκεκριμένο αγγείο, ένας μουσικός με ένα μακρύ, λεπτό ένδυμα όπου αυτός συνοδεύει στην κιθάρα, ένα μουσικό όργανο που χρησιμοποιείται για επίσημες εμφανίσεις σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς. Ο νεαρός μουσικός, που είναι γνωστός  ως ΚΙΘΑΡΩΔΟΣ  kitharode, απλώνει τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του πίσω από τα έγχορδα και ετοιμάζεται να τα χτυπήσει με το- plektron-,πλήκτρον  ή να την πάρει, στο δεξί του χέρι. Οι μύες στο λαιμό του το τέντωμα όπως έτσι ο ίδιος ρίχνει πίσω το κεφάλι του και ανοίγει το στόμα του να τραγουδήσει παρουσιάζεται με  έντονο τρόπο . (Εν ολίγης -Στην α' όψη του αγγείου εικονίζεται νεαρός κιθαρωδός που κρατάει κιθάρα στο αριστερό του χέρι και κτυπάει τις χορδές της με το πλήκτρον (πένα), το οποίο είναι δεμένο με την κιθάρα με ένα σχοινί. Από το αριστερό χέρι του κρέμεται ένα κομμάτι ύφασμα. Είναι ντυμένος με διαφανή χιτώνα και ιμάτιο που είναι ριγμένο στους ώμους του. Έχει ανασηκωμένο το κεφάλι του, το στόμα του ανοιχτό, δείγμα ότι τραγουδάει)

Το ύφασμα  κάτω ταλαντεύεται ,όπως η κιθάρα του με το ρυθμό του τραγουδιού. Στην πίσω πλευρά του αμφορέα, ένας εκπαιδευτής ή, ενδεχομένως, δικαστής ακούει με προσήλωση και να επεκτείνει το δεξί του χέρι προς το νέο μουσικό.

Η κιθάρα ήταν ένα όργανο με επτά χορδές ίσου μήκους και μια συμπαγή κατασκευή, ξύλινο σώμα, συνήθως με επίπεδη βάση. Χορδές από έντερο ή τένοντες ζώου ήταν τεντωμένα από τον κάτοχο στη βάση του οργάνου πάνω από μια γέφυρα με ένα οριζόντιο δοκάρι που ένωνε τα δύο διαφορετικά μέρη Η κιθάρα, που πάντα εδώ φαίνεται ότι βρισκόταν κατά την αναπαραγωγή, μουσικής από το χέρι που  χαϊδεύοντας το πλήκτρο  στο δεξί του χέρι και σε όλες τις χορδές, ηχώντας όλους τους ήχους εκείνους που δεν αποσβένονται αν και  άφησε τα δάχτυλά του από το όργανο  Κατά τη διάρκεια παραστάσεων, για να κρατά  ξεκούραστα τον μουσικό το σφίγγει ενίοτε με τον  ώμο του, και υποστηρίζεται  από μια σφεντόνα που τυλίγεται γύρω από τον αριστερό καρπό. Ο μουσικός θα μπορούσε να ρυθμίσει ανάλογα με τον  χώρο από την ένταση το πάχος των χορδών. 

Λήκυθος, ca.480Π.Χ.-ερυθρόμορφη
αποδίδεται στο ζωγράφο του Βρύγου
ελληνική, αττικό -Τερακότα

Η. 11 1 / 8 in (28,4 cm)
Fletcher, το 1924 (24.97.28)

 

Μια μοναχική φιγούρα κοσμεί το επιμηκυμένο σώμα της μικρής αυτής ερυθρόμορφης ληκύθου, μια φιάλη για το έλαιο και το άρωμα χαρακτηρίζεται από το στενό διάφραγμα της.

Αν και υπάρχει μια  μοναδική  γυναικεία μορφή όμως  μπορεί να θεωρηθεί ως ένα απόσπασμα από μια σκηνή συμποσίου, είναι όμως απόλυτα ικανοποιητική από μόνη της-εν μέρει , επειδή είναι τόσο αριστοτεχνικά δοσμένη

Μια νεαρή γυναίκα παίζει τον αυλό, ένα διπλό καλάμι αποτελεί το πνευστό αυτό όργανο. Φοράει ιωνικό χιτώνα και ιμάτιο, παπούτσια, ένας σάκκος(φουλάρι), σκουλαρίκια δίσκο, και ένα βραχιόλι σπείρα. Πίσω της κρέμεται μια μορφή  κατασκευασμένη  από δέρμα και εντοπίζουμε τον σάκο που μπορεί να χρησιμεύει  για το επιστόμιο του οργάνου. Μπροστά της είναι μια καρέκλα με μαξιλάρι και κρόσσια.

Ο αυλός, συχνά λανθασμένα αναφέρεται ως ένα φλάουτο, έμοιαζε περισσότερο με το όμποε ή κλαρινέτο, καθώς το επιστόμιο από καλάμι ήταν έτσι ώστε να εισάγεται σε ένα κυλινδρικό σωλήνα. Το υλικό  ,που είχαν κατασκευαστεί οι  δύο σωλήνες αυτοί ,μπορούσε να είναι , από καλάμι, ξύλο, κόκαλο, ή ελεφαντόδοντο, και οι δύο δε παίζονταν ταυτόχρονα. Κάθε σωλήνας είχε μια σειρά από έξι πιθανές σημειώσεις ανοίγματα . Ωστόσο, δεδομένου ότι κάθε σωλήνας είχε το δικό του επιστόμιο του, ένας μουσικός θα μπορούσε να επεκτείνει το μουσικό φάσμα με το παιχνίδι των σωλήνων ξεχωριστά. 

Επιτύμβια στήλη ενός μικρού κοριτσιού, ca.450-440 Π.Χ.
Ελληνική
παριανό μάρμαρο

Η. 31 1 / 2 in (80 cm)
Fletcher, 1927 (27.45)

 

Επιτύμβιες στήλες, όπως αυτή, θα έχουν ανεγερθεί στα ελληνικά νεκροταφεία στη μνήμη του εκλιπόντος. Στο συγκεκριμένο ανάγλυφο, ένα μικρό κορίτσι, στέκεται στο προφίλ, σκύβει το κεφάλι της με μία ασυνήθιστη σοβαρότητα για κάποιον τόσο νέο- Το πρόσωπό της νέας είναι γαλήνιο και ισχυρό. Το παιδί φοράει ένα πέπλο, ένα απλό μάλλινο ρούχο διπλωμένο πάνω στο πάνω μέρος και στερεώνεται στους ώμους. Οι άκρες είναι σε ανοικτή θέση και  πτώση αλλά και σε κλιμάκωση οι πτυχώσεις κατά μήκος της δεξιάς πλευράς της,  ομαλή κοντά στα  πόδια της, Το ύφασμα διευκρινίζει τη στάση του σώματος κάτω από αυτό. Η απαλή βαρύτητα του παιδιού πολύ  όμορφα εκφράζεται μέσα από το γλυκό αντίο της στα κατοικίδια περιστέρια της. Κρατά  ένα πουλί με αγάπη κοντά της  και φαίνεται να την φιλά . Το άλλο έχει κουρνιάσει  στο αριστερό της χέρι. Τα παιδιά συχνά εμφανίζονται μαζί με τα κατοικίδια ζώα τους ανάγλυφα στον Κλασικό τάφο, και τα περιστέρια πρέπει να είναι τα αγαπημένα του μικρού κοριτσιού.

Η στήλη βρέθηκε το 1775 στο ελληνικό νησί της Πάρου, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων στο Αιγαίο Πέλαγος. Πολλοί από τους πιο επιδέξιους χαράκτες πέτρας στην αρχαιότητα προήλθαν από την νησιά των Κυκλάδων, όπου το μάρμαρο ήταν άφθονο. Το Παριανό μάρμαρο ήταν ιδιαίτερα βραβευθέν στην αρχαιότητα, και εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα καλύτερα μάρμαρα για σκάλισμα στην  γλυπτική. Η συγκρατημένη ομορφιά του κοριτσιού της στήλης αυτής φέρνει στο μυαλό τους νέους που είναι σκαλισμένοι στη ζωφόρο που περικυκλώνει τα εξωτερικά τοιχώματα του Παρθενώνα, ένα από τα πολλά κτίρια που κατασκευάστηκαν στην Αθηναϊκή Ακρόπολη στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ., κάτω από την καθοδήγηση του  Περικλή. Πολλοί καλλιτέχνες ήρθαν στην Αθήνα εκείνη την εποχή για απασχόληση και ο γλύπτης του ταφικού αυτού  μνημείο θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ανάμεσά τους. 

Λήκυθος (φιάλη λάδι) που απεικονίζει τον Ποσειδώνα να διώκει την  Αμυμώνη, ca.440 Π.Χ. Ερυθρόμορφος που αποδόθηκε στον  «Ζωγράφο της  Φιάλης»
ελληνικό Αττικό- Τερακότα

Η. 17 7 / 16 ιντσών (44,30 εκατοστά)
Rogers , 1917 (17.230.35)

Σε όλο το σώμα αυτής της ερυθρόμορφης ληκύθου, ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, διώκει την Αμυμώνη, μία από τις πενήντα κόρες του Δαναού, του θρυλικού βασιλιά του Άργους. Πριν από τον γάμο της, λίγο μετά την άφιξή της στο Άργος, η Αμυμώνη πρωταγωνίστησε σε ένα ερωτικό περιστατικό με τον θεό Ποσειδώνα, όταν η κόρη είχε σταλεί με αδελφές της να βρουν νερό. Ο Ποσειδώνας είχε αποξηράνει όλες τις πηγές του κάμπου αφότου η Αργολίδα είχε περάσει στην προστασία της θεάς `Ηρας. Ωστόσο, έτυχε εκείνη την ημέρα να σώσει την Αμυμώνη από ένα Σάτυρο που ήθελε να τη βιάσει. Για να την κερδίσει, ο Ποσειδώνας της φανέρωσε επιπλέον τις περίφημες πηγές της Λέρνης, από τις οποίες υδρεύεται μέχρι και σήμερα ακόμα ο αργολικός κάμπος. Η Αμυμώνη και ο Ποσειδώνας απέκτησαν μαζί ένα γιο, τον Ναύπλιο.

Η φορεσιά στην Αμυμώνη δείχνει το τακτοποιημένο σχήμα της διαμόρφωσης στο πτυχωτό του που  διπλώνει σε συμμετρικές πτυχώσεις  πέφτει επίσης σαν επικάλυψη  ενός άλλου  ρούχου και για στον τερματισμό είναι σε έντονη πτύχωση , μερικές φορές με αιχμηρές ακμές. Ως στοιχείο του σχεδιασμού, στις διπλώσεις εδώ   βασίζεται στις εγγενείς ιδιότητες του υφάσματος, και είναι απαλλαγμένο από οποιαδήποτε τεχνική επιπλοκή άλλης από την απλή έκδοση του υφάσματος. 

κρατήρας (κύπελλο για την ανάμειξη οίνου και νερού), ca.440Π.Χ. Ερυθρόμορφος
που αποδόθηκε στον «Ζωγράφος της Περσεφόνης»
ελληνικό, αττικό -Τερακότα

Η. 16 1 / 8 in (41 cm)
Fletcher 1928 (28.57.23)Εμπροσθότυπος: Η επιστροφή της Περσεφόνης  Reverse: σκηνή σπονδή



 

Το σκεύος αυτό, που είναι γνωστό ως κρατήρας, χρησιμοποιήθηκε για την ανάμειξη οίνου και νερού στο Ελληνικό συμπόσιο.

Η σκηνή στην εμπρόσθια όψη αυτού του  κρατήρα  απεικονίζει την επιστροφή της Περσεφόνης στην μητέρα της.την θεά Δήμητρα. Στα αριστερά η  Περσεφόνη εντείνει από τον Άδη με μια σχισμή στο έδαφος, όπως και ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, βρίσκεται πίσω. Η θεά Εκάτη, «η κόρη της σκοτεινής νύχτας", σύμφωνα με τον Βακχυλίδη, έναν Έλληνα  ποιητή του πέμπτου π.Χ. αιώνα, καταλαμβάνει το κέντρο του αγγείου κρατώντας δύο πυρσούς φλόγα με την οποία φωτίζει τη διάρκεια της νύχτας το ταξίδι της Περσεφόνης από τον κάτω κόσμο. Τέλος, στη δεξιά πλευρά βρίσκεται η Δήμητρα. Η σημασία των νυκτερινών στην ρύθμιση της σκηνής υπογραμμίζεται από τις εξέχουσες μέγεθος φλόγες που κατέχονται από την Εκάτη, και έχουν τονισθεί από την κεντρική τους θέση στην σύνθεση.

Η σκηνή απεικονίζει ένα επεισόδιο από το μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Άδη εξιστορείται στο έκτο αιώνα π.Χ. Ύμνος Ομηριός στη Δήμητρα. Από τον ύμνο μαθαίνουμε ότι η Περσεφόνη είναι να περνούν το ένα τρίτο του χρόνου με το σύζυγό της στο βασίλειο των νεκρών, και τα δύο τρίτα αυτής της γης με τη Δήμητρα, η θεά που έδωσε το δώρο των σιτηρών για την ανθρωπότητα, και οι οποίοι είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη των καλλιεργειών. Αυτό δείχνει ο κρατήρας .Η Περσεφόνη στη μέση της ανόδου της, στην επιστροφή της, προαναγγέλλοντας τον ερχομό της άνοιξης και στις αρχές της καλλιεργητικής περιόδου. Παρά τις θετική  αλληγορική σημασία της επιστροφής της Περσεφόνης για τους αρχαίους Έλληνες, δεν ήταν ένα καλά ανεπτυγμένο θέμα στην αρχαία λογοτεχνία. Οι ζωντανές εικόνες σύλληψη αυτού του επεισοδίου, συμπεριλαμβανομένης της σκόπιμης αναφορά στο χρόνο σε αυτόν το κωδωνόσχημο -κρατήρα, φαίνεται ότι είναι μια αυστηρά οπτική σύμβαση.

Η ρίζα αυτής της εικονογραφική παράδοση μπορεί να έγκειται στο γεγονός ότι η άφιξη της άνοιξης θεωρήθηκε ως ένα ετήσιο, γεγονός τελετουργικό και οι εκδηλώσεις αυτές ήταν γιόρτες για  το βράδυ. Ένα σαφώς καθορισμένο χρονικό διάστημα ως εκ τούτου αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της εικαστικής τυπολογίας της επιστροφής της Περσεφόνης. Αυτή η λεπτομέρεια θα έπρεπε να αντανακλούν την πραγματική πρακτική λατρεία, η οποία θα προσέθετε ένα επίπεδο απτού ρεαλισμού στη σκηνή για το αρχαίο θεατή.

Η Περσεφόνη φαίνεται να βγαίνει από τη γη φοράει ιμάτιο και από πάνω από τον πτυχωτό χιτώνα της. Δήμητρα φοράει επίσης χιτώνα με πτυχωτό ύφασμα κάτω από ένα μακρύ ιμάτιο. Με το κηρύκειο  του στο χέρι, ο Ερμής χαρακτηριστικό ευρείας ιδιότητας να ταξιδεύει και με καπέλο (πέτασο) και κοντό μανδύα (χλαμύδα).Η Εκάτη, ντυμένη με ένα ανοικτό πέπλο, οδηγεί τις εξελίξεις με πυρσούς.

Γυναίκες και άνδρες στην αρχαία Ελλάδα φόρεσαν τον χιτώνα το πέπλο και το ιμάτιο σε διάφορες συνθέσεις. Ανάλογα με την κίνηση, αλλά  και διαφορετικές μεθόδους τυλίγματος , ήταν σε θέση να μετατρέψουν  την ουσιαστικά απλή κατασκευή και με την ανάλογη διαμόρφωση των ενδυμάτων αυτών σε πολλές διαφορετικές όψεις και μορφές . Σε πολλές από αυτές τις παραλλαγές έγινε κωδικοποίηση, και διατηρήθηκε ως το προτιμώμενο στυλ για αιώνες. 

Οινοχόη-χους (κανάτα) που απεικονίζουν γυναίκες σε αρωματισμό ρούχων, ca.420-410Π.Χ. Ερυθρόμορφος
αποδίδεται στο ζωγράφο Μειδία
ελληνικό, αττικό Τερακότα

Η. 8 7 / 16 in (21,41 εκατοστά)
Δώρο του Samuel G. Ward, 1875 (75.2.11)

Η σκηνή σε αυτή ερυθρόμορφη οινοχόη απεικονίζει δύο γυναίκες ντυμένες με την εορταστική ενδύμασια προχωρούν σε  αρωματισμό φορεμάτων  αυτά  στοιβάζονται πάνω στο σκαμνί που κρέμεται μεταξύ τους. Ο καπνός υψώνεται από ένα σωρό από πριονίδια και κλαδιά στο έδαφος κάτω. Η γυναίκα στα αριστερά παρατηρεί  προσεκτικά και περιχύνει  με μια  ενδεχομένως  οινοχόη κάτι υγρό έλαιο η άρωμα  πάνω στη φωτιά, ενώ η άλλη γυναίκα, τοπογραφικά στη σκηνή, κάνει  χειρονομίες προς το μέρος της. Στο βάθος δεξιά είναι μια αρχοντική καρέκλα, που ονομάζεται  -κλισμός- klismos,( Κλισμός (= Ελαφριά καρέκλα με πλάτη - Αλλιώς: κλιντήρ, ανάκλισις, κλισία)

 όπου υπάρχουν στοιβαγμένα  περισσότερα ρούχα. Στο βάθος αριστερά βρίσκεται ένα αγόρι που φοράει ιμάτιο και στεφάνι κισσού γύρω από το κεφάλι του.

Τα ενδύματα των δύο γυναικών είναι ιδιαίτερα πλούσια σε λεπτομέρειες. Η γυναίκα στα δεξιά φοράει πτυχωτό χιτώνα και ιμάτιο με έναν  διακοσμητικό ποδόγυρο. Η σύντροφός της, επίσης, φοράει χιτώνα, καθώς και ένα πουκάμισο που μοιάζει με τον (αστροχιτώνα  )astrochiton συχνά φοριούνται από τη θεά Άρτεμη. Σε αντίθεση με ένδυμα της θεάς », το οποίο ήταν καλυμμένο με ένα σχέδιο των αστεριών, αυτό το πουκάμισο είναι διακοσμημένο με εικονογράμματα που εναλλάσσονται με μαιάνδρους, και  σχέδια. Τα ίδια σχέδια εμφανίζονται στα διπλωμένο ρούχα στην καρέκλα. Και οι δύο γυναίκες κρατούν τα μαλλιά τους δεμένα με μαντίλια, τα οποία είναι επίσης διακοσμημένα με μαιάνδρους.

Το σχήμα του αγγείου διευκολύνει τη σύνδεση της σκηνής με τα Ανθεστήρια, ένα τριήμερο εορτών  που πραγματοποιείτο τον Ιανουάριο / Φεβρουάριο για να γιορτάσουν το νέο κρασί με την ειδική ένταξη των νέων παιδιών, μια αποκάλυψη του Διονύσου. Μια εναλλακτική ερμηνεία της σκηνής, όμως, δείχνει ότι οι γυναίκες είναι προετοιμασία για μια αστική γιορτή για τον εορτασμό των νεκρών, η οποία θα περιελάμβανε την κάθαρση και τον αρωματισμό των ενδυμάτων. 

Άγαλμα της γυναίκας, β 'μισό του 4ου αιώναΠ.Χ.
ελληνικά -Μάρμαρο

Η. 68 1 / 8 in (173,02 εκατοστά)
Δώρο του κ. Frederick F. Thompson, 1903 (03/12/17)

 

Η ιδιαίτερα ζωντανή και ποικίλη παροχή των υφασμάτων σε αυτό το μαρμάρινο άγαλμα δείχνει ότι είναι ένα ελληνικό πρωτότυπο, και όχι ένα αντίγραφο ρωμαϊκό. Ο καλλιτέχνης έχει διαφοροποιήσει προσεκτικά το πτυχωτό λινό του χιτώνα και το βαρύτερο μαλλί του ιματίου, προσθέτοντας οριζόντιες πτυχώσεις στην επιφάνεια του μάλλινου μανδύα. Ζωσμένο ψηλά πάνω από τη μέση, το πάνω μέρος του χιτώνα είναι σταθερά στη θέση του από ένα σκοινί το οποίο εδώ φαίνεται  να γλίστρησε πάνω από τα χέρια και είναι σταυρωμένο και στην πλάτη.

Αυτό το είδος της αξιοποίησης των μανικιών χιτώνα συνδέεται συχνά με την Άρτεμη, θεά του κυνηγιού. Ωστόσο, η ελαφρώς σημαντική, σωματική διάπλαση της οικοδέσποινας αυτού του μαρμάρινου αγάλματος δείχνει ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει την Θέμη, μια θεά που αρχικά ταυτίστηκε με Γαία, αλλά αργότερα σχετίζεται  με το έθιμο, νόμο, και της δικαιοσύνη.

Η Θέμις, από τη στιγμή που έγινε κάτοχος του Μαντείου των Δελφών, θεωρήθηκε ότι  να ξέρει το μέλλον, συμπεριλαμβανομένων μυστικών των  οποίας ακόμη και ο Δίας δεν γνωρίζει. 

 
Αγαλματίδιο χορεύτριας, με πέπλο ελληνιστική, 3ος του 2ου αιώνα Π.Χ.
Ελληνική Χαλκού

Η. 8 1 / 16 in (20,5 cm)
Κληροδότημα του Walter C. Baker, 1971 (1972.118.95)

 

Η συγκροτημένη  κίνηση αυτής της  χορεύτριας μεταφέρεται αποκλειστικά μέσω της αλληλεπίδρασης του σώματος στα πολλά στρώματα του φορέματος  της. Πάνω από ένα εσώρουχο που πέφτει σε βαθιές πτυχές και μονοπάτια σε μεγάλο βαθμό, η μορφή φορά ένα ελαφρύ μανδύα, που τεντωμένος πάνω από το κεφάλι και το σώμα της από την πίεση που τους επιβάλλει δεξί της χέρι, το αριστερό χέρι και το δεξί πόδι. Το περιεχόμενό της μεταφέρεται από την εναλλαγή των σωληνοειδών πτυχώσεων  διπλώνει και προωθείτε προς τα κάτω και τα ελεύθερα κυματάκια και  κυματισμοί αντανακλούν την  απαλότητα της στο περιθώριο. Το πρόσωπο της γυναίκας καλύπτεται από τις πιο καθαρές πτυχές του πέπλου, διακρίνεται στην άκρη του κάτω από τη γραμμή των μαλλιών της και στο εγκοπές για τα μάτια. Το τεντωμένο  δεξί της πόδι παρουσιάζει ένα περίδετο σανδάλι  . Η χορεύτρια έχει πειστικά αναγνωριστεί ως ένας από τους επαγγελματίες διασκεδαστές, ένας συνδυασμός μιμικής και χορευτής, για τις οποίες η κοσμοπολίτικη πόλη της Αλεξάνδρειας ήταν διάσημη στην αρχαιότητα. 

Επιτύμβια στήλη με μια οικογένεια, ca.360 Π.Χ.
Ελληνικό, Αττική
πεντελικό μάρμαρο

Η. 67 3 / 8 in (171,1 εκατοστά)
Rogers, 1911 (11.100.2)

Στο κέντρο αυτής της επιτύμβιας στήλης, ένας γενειοφόρος άνδρας με ένα μανδύα ριγμένο πάνω στα πόδια του και κάτω του κορμού κάθεται σε άκαμπτο προφίλ σε diphos (Δίφρος (= Σκαμνάκι με τέσσερα ορθογώνια πόδια χωρίς πλάτη) κατέχει ένα ραβδί στο υψωμένο το δεξί του χέρι. Πίσω του στέκεται με ένα πέπλο με πόρπες γυναίκα που το χέρι της κρατά  το χέρι ενός μικρού κοριτσιού. Το παιδί, ντυμένο με χιτώνα ζωσμένο ψηλά πάνω από τη μέση του, κοιτάζει επίμονα έξω το θεατή. Μια τέταρτη, τώρα αποσπασματικά, γυναικεία μορφή στέκεται στα αριστερά της ομάδας. Με το αριστερό της χέρι, αγγίζει απαλά το χέρι του κάθεται ο άνθρωπος. Τόσο ο ίδιος όσο και η καλυμμένη γυναίκα πίσω του με βλέμμα ευθεία μπροστά, σαν η νεαρή γυναίκα που τους κοιτάζει πάνω από  αυτούς να είναι αόρατη.

Η εντύπωση είναι ότι αυτή η νεαρή γυναίκα ανήκει σε έναν κόσμο ξεχωριστό από εκείνο των τριών άλλων προσώπων

Το όνομα του εκλιπόντος θα είχαν εγγραφεί για τη διαμόρφωση θέσεων που περιβάλλεται αρχικά αυτήν την ανάγλυφη παράσταση, αλλά τώρα λείπει. Χωρίς αυτή την επιγραφή δεν είναι σαφές εάν ο άνδρας και μέλη της οικογένειάς του θρηνούν μία  νεκρή κόρη που τους κοιτάζει , ή εάν η καλυμμένη γυναίκα που στέκεται πίσω από τον καθιστό έλληνα είναι σε πένθος ουσιαστικά για τον νεκρό πατέρα της. Παρά την ασάφεια της σκηνής, παραμένει μια από τις πιο συγκινητικές επιτύμβια ανάγλυφα από την κλασική περίοδο. 

Άγαλμα νεαρής γυναίκας και ενός κοριτσιού από ταφικό μνημείο, ca.320 Π.Χ.
ελληνικά, αττικό μάρμαρο

Η. της γυναίκας 56 7 / 8 in (144,5 εκατοστά), Η. του κοριτσιού 40 1 / 2 in (102,9 εκατοστά)
Rogers, 1944 (44.11.2,3)

 

Προς το τέλος του τέταρτου αιώνα π.Χ., Τα αττικά επιτύμβια μνημεία έγιναν όλο και πιο περίτεχνα. Στοιχεία, όπως αυτά τα δύο μαρμάρινα αγάλματα, ήταν σύνηθες να  τοποθετούνται μέσα σε ένα ρηχό, στεγασμένο δομό ο οποίος ήταν ανοιχτός στο μπροστινό μέρος. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στα δεξιά αντιπροσωπεύει τον θανόντα, και το  μικρότερο ποσοστό  πιθανώς κάποια δούλη της. Οι μικρές διαστάσεις τους και τα μικρά κεφάλια είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής γλυπτικής από τον πρόσφατο τέταρτο αιώνα π.Χ.

Η νεαρή γυναίκα στα δεξιά φοράει ένα ολόσωμο πέπλο πάνω από ένα χιτώνα με κουμπωμένα μανίκια. Επιπλέον, έχει καρφωθεί στους ώμους της μια κοντή  μανδύα που πέφτει κάτω από την πλάτη της. Αυτό το χαρακτηριστικό τρόπο του φορέματος , προφανώς προορίζεται για νεαρές παρθένες, που είχαν την τιμή να ηγηθούν σε  πομπές από τη θυσία, όπως αυτές που μεταφέρουν σε ένα καλάθι, όπως αρμόζει το κριθάρι, φρούτα , και το μαχαίρι της  θυσίας. Το να είσαι kanephoros(κομιστή καλάθι)(κανηφόρος- μεταφέρουν στην κεφαλή τα ιερά αντικείμενα για τις εορτές της Δήμητρας του Βάκχου  και της Αθηνάς)   ήταν η υψηλότερη τιμή ,που είναι δυνατόν , για μία παρθένο κατά τα έτη ακριβώς πριν από το γάμο. Εδώ το  αρχικό ταφικό μνημείο θα ήταν μια οδυνηρή υπενθύμιση του πρόωρου θανάτου της νεαρής γυναίκας, προτού να είναι σε θέση να παντρευτεί και να φέρει  παιδιά.

Το μικρό κορίτσι στα αριστερά φοράει ένα παρόμοιο ένδυμα, ίσως ένα πέπλο με μανίκια, με ένα ιδιαίτερα μακρύ Apoptygma (overfold).  Ενώ παραδείγματα αυτού του τύπου εμφανίζονται στις απεικονίσεις των ενήλικων γυναικών, η κατασκευή του είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για ένα παιδί. Το μη υφασμένο  επιπλέον ύφασμα του ρούχου που θα μπορούσε να φιλοξενήσει καλύτερα την ανάπτυξη ενός παιδιού. 

Άγαλμα της γυναίκας, 1ος αιώνας Π.Χ.
κυπριακό
Ασβεστόλιθος

Συνολικά 76 x 24 x 13 ιντσών (193 x 61 x 33 cm)
Η Συλλογή Cesnola, 1874-1876 (74.51.2456)

Η γυναίκα που εκπροσωπείται  σε αυτό το άγαλμα είναι ένα θηλυκό θιασώτης φορώντας χιτώνα και μανδύα, ο τελευταίος καλύπτει  το κεφάλι της. Αυτό το αναθηματικό άγαλμα ανήκει σε μια ομάδα της Ύστερης Ελληνιστικής έργα που αντιπροσωπεύουν ντυμένες γυναικείες μορφές, που είναι γνωστά ως το "Herculaneum Maiden" (κατασκευής του Ηρακλείου- Μεγάλης Ελλάδας ) τύπου, αφού στο χώρο αυτής της πόλεως όπου τέτοια κομμάτια έγιναν γνωστά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στέκονται επιβλητικά και είναι ντυμένα , σύμφωνα με την ύστερη κλασική παράδοση, με χιτώνα και ιμάτιο.

Ανάγλυφο με Μαινάδα εν χορό, ca.27 Π.Χ.-14 πχ  εποχής Αυγούστου,
ρωμαϊκό αντίγραφο ενός ελληνικού ανάγλυφου που αποδόθηκε στον Καλλίμαχο ,  ca.425-400 Π.Χ.
πεντελικό μάρμαρο

Η. 56 5 / 16 ιντσών (143,03 εκατοστά)
Fletcher, 1935 (35.11.3)

 

Ως γυναίκα ταγμένη  του Διονύσου, η Μαινάδα τους εγκατέλειψε για να οργιαστικές γιορτές. Γιόρτασαν τις ιεροτελεστίες του θεού με το τραγούδι, το χορό, τη μουσική και στα βουνά, συχνά ντυμένες με δέρματα ζώων. Αυτή η μαινάδα εν χορό, ντυμένη  με ένα διάφανο χιτώνα, φέρει ένα χαρακτηριστικό αντικείμενο της συνοδείας του Διονύσου, το θύρσο, το οποίο αποτελείται από ένα στέλεχος μάραθο στέφεται με κουκουνάρι και κισσό.. Η Μαινάδα στροβιλίζεται με ογκώδη ένδυμα γι 'αυτήν με πολύ εκφραστικές πτυχές που προκαλούνται από  το χορό. Η Εσωστρεφή έκφραση της, τόσο χαρακτηριστική της τέχνης της Κλασικής περιόδου, έρχεται σε αντίθεση πιο αποτελεσματικά με την πληθωρικότητα των πτυχώσεων της.

Στην τραγωδία του,  Βάκχες, ο Ευριπίδης περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες την περίοδο των εορτών του Διονύσου τραγουδούν και χορεύουν σε κατάσταση εκστατικού παραλήρηματος: «Όταν το φλάουτο από έβενο, μελωδικά / και ιερά, παίζει το ιερό / τραγούδι και βροντερά υποκινεί τη βιασύνη των γυναικών / στο βουνό, / στη συνέχεια, στην απόλαυση, όπως και ένα πουλάρι με τη μητέρα του / στο βοσκότοπο, …..  

Άγαλμα από  ένα μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας φαίνεται στην ηρωική ημίγυμνη μορφή του αγάλματος

, Early Imperial, - Julio-Κλαυδίων, το 27 Π.Χ.-68 μ.χ
Roman
μάρμαρο, χρωστική ουσία, επιχρύσωση

Η. 46 ιντσών (116,8 εκατοστά)
Κληροδότημα του Bill Blass, 2002 (2003.407.9) 

Αν και ακέφαλο, αυτό το ισχυρό ρωμαϊκό άγαλμα -πορτρέτο επικοινωνεί αμέσως με την εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια του θέματός του.

Στην αρχαιότητα, το άγαλμα αυτό ήταν σε συνδυασμό με ένα ανάλογο άλλο που βρίσκεται , τώρα στο Μητροπολιτικό Μουσείο (2002.407.8a, β), η οποία μαζί σχηματίστηκε κατά πάσα πιθανότητα ως μέρος μιας ομάδας από αγάλματα προς τιμήν του Ιουλίου - δυναστεία Κλαυδίων. Γάιος και Lucius, ο οποίος υιοθέτησε εγγονούς του αυτοκράτορα Αυγούστου, πιθανότατα εδώ εκπροσωπούνται.

Η μορφή απεικονίζεται σε ημίγυμνη μορφή  μόδα των Ελλήνων ηρώων. Μυώδες  σώμα του αποπνέει νεανικό, αθλητικό σφρίγος του και φοράει ένα ελληνικό μανδύα, αριστοτεχνικά σκαλισμένα με βαθιά, λεπτές πτυχές του κουρτίνες. Το κατώτερο άκρο του ενδύματος διατηρεί ένα ζωγραφισμένο σημείο στην στενή μοβ μπάντα που και με  προσεκτική εξέταση, διατηρεί ίχνη του φύλλα χρυσού. Αυτή η επιχρύσωση επιδίωξε να δείξει τό πολυτελές κεντημένα χρυσό νήμα,  μπροκάρ ένα από τα καλύτερα υφάσματα. 

Μέρος  των Μεγάλων Ελευσινίων  -Relief, το 27 Π.Χ.-14 μ.Χ 
Θραύσματα από ρωμαϊκό αντίγραφο σε ένα γύψινο εκμαγείο από το πρωτότυπο ελληνικό μαρμάρινο ανάγλυφο, ca.450-425 Π.Χ.
Μαρμάρινο

Η. 89 3 / 8 in (227 cm)
Rogers, 1914 (14.130.9) 

Σε αυτό το ανακαινισμένο μαρμάρινο ανάγλυφο, η Δήμητρα, θεά της γεωργίας και αφθονίας, και την Περσεφόνη, θεά του Κάτω Κόσμου και της γονιμότητας της γης, στέκονται και στις δύο πλευρές ενός γυμνού νεολαίου ..Η Δήμητρα, στα αριστερά, είναι ενδεδυμένη με μακρύ , μάλλινο πέπλο, ζωσμένο στη μέση .  Κρατάει ένα σκήπτρο στο αριστερό της χέρι. Η Περσεφόνη, στα δεξιά, φοράει ένα μακρύ, λινό χιτώνα με κουμπωμένα μανίκια και ιμάτιο. Κρατά ένα μακρύ, αναμμένο πυρσό στην αριστερή πλευρά της. Η σκηνή εξηγείται συνήθως ως ….Η Δήμητρα και η Περσεφόνη δίνουν στον  Τριπτόλεμο σπόρους από σιτάρι , ώστε να μπορεί να διδάξει τους ανθρώπους πώς να καλλιεργούν σιτηρά.

Αυτό το ανάγλυφο είναι ένα από μια σειρά ρωμαϊκά αντίγραφα ενός ελληνικού μαρμάρινου ανάγλυφου από τον πέμπτο αιώνα π.Χ. Είναι εξαιρετικό το ότι αναπαράγει ένα ελληνικό έργο τέχνης που υπάρχει ακόμα, τώρα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Σύμφωνα με την αρχική, η εκτέλεση των μαλλιών και υφασμάτων σε αυτό το αντίγραφο είναι πιο έντονη και συμφωνεί με την τρέχουσα μόδα στο ύφος του Αυγούστου στην τέχνη.

Το αρχικό μαρμάρινο ανάγλυφο βρέθηκε στο ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα κοντά στην Αθήνα, μια περιοχή που φημίζεται για μυστική λατρεία της, των Μυστηρίων. Ξεκινά από όλο τον ελληνικό κόσμο, συμμετείχαν σε αυτήν την μυστική τελετή της οποίας γνωρίζουμε πολύ λίγα. Όπως η Δήμητρα έδωσε τα  σιτηρά στην ανθρωπότητα, οι ιεροτελεστίες της Ελευσίνας μπορεί να είναι η εορτή για  αυτό το δώρο.

Οι αποδόσεις στο  μάλλινο πέπλο που φοριέται από τη Δήμητρα και το λινό χιτώνα της Περσεφόνης είναι σαφείς διαφορές στο βάρος και ύφασμα. Το πέπλο έχει ευρεία, ύφανση, ενώ στο χιτώνα απεικονίζεται με σφιχτές πτυχώσεις που το υποδηλώνουν. Σε αντίθεση με τα τακτικά διαστήματα οι πτυχώσεις που παρουσιάζονται  στην αιγυπτιακή ή στις παραστάσεις Ασσυρίων, η ακανόνιστη υφή του λινού δείχνει ότι το υλικό που έχει πια παγιωθεί και φιανεται σαν να είναι συμπιεσμένο, μια τεχνική που εξακολουθεί  να εμφανίζονται σε ορισμένες τοπικές ενδυμασίες. Σε αντίθεση με το μαλλί, το οποίο έχει μεγαλύτερη ελαστικότητα, ενώ οι  ίνες του λινού εύκολα φαίνονται τσαλακωμένες και το ύφασμα έχει πιέτες. 

  
Άγαλμα της Ειρήνης (προσωποποίηση της ειρήνης), ca. -14 έως 68 Julio-Κλαυδίων
ρωμαϊκό αντίγραφο από ένα ελληνικό χάλκινο άγαλμα του  Κηφισόδοτου, ca.375/374-360/359 Π.Χ.
Μαρμάρινο

Η. χωρίς πλίνθο 69 3 / 4 ιντσών (177,17 εκατοστά)
Rogers, 1906 (06,311)

Αυτό το μαρμάρινο άγαλμα είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο ενός ελληνικού από χάλκινο πρωτότυπο που έγιναν στο τέταρτο αιώνα π.Χ. Απεικονίζει την Ειρήνη, η ελληνική προσωποποίηση της ειρήνης. Η αρχική μορφή σε χάλκινο ιδρύθηκε στην Αγορά της Αθήνας και αρκετό καιρό μεταξύ του 375/374 π.Χ., όταν η λατρεία της Ειρήνης εισήχθη στην Αθήνα, και το  360/359 π.Χ., είναι η  ημερομηνία των έξι Παναθηναϊκών αμφορέων που απεικονίζουν αυτό το άγαλμα. Ο Παυσανίας είδε το πρωτότυπο χάλκινο στην Αγορά περίπου 500 χρόνια αργότερα, και ανέφεραν ότι ήταν από τον Έλληνα γλύπτη Κηφισόδοτο

Η μορφή της Ειρήνης φοράει πέπλο, ένα βαρύ, μάλλινο ένδυμα που αποτελείται από ένα πτυσσόμενο μεγάλο ορθογώνιο πανί στη μέση και πάνω στους ώμους. Ένα πέπλο που έχει  μεγάλη πληρότητα με το μήκος, όπως αυτή, εκφράζει την αφθονία, την αξιοπρέπεια και το γόητρο. Εδώ, το φόρεμα είναι ζωσμένο στη μέση, δημιουργώντας ένα βαθύ κοίλωμα που ονομάζεται Κόλπος που κρυφοκοιτάζει έξω από κάτω από το Απόπτυγμα Συνήθως, τα ανοικτά άκρα στο πέπλο έμειναν είτε με αυτόν τον τρόπο, έπεσε έτσι σε ένα πτυχωτό ή τα μέτρα ήταν ραμμένα μαζί, όπως φαίνεται εδώ.

Αρχαίες λογοτεχνικές αναφορές και αγγειογραφία μας έχει δώσει τη δυνατότητα να ανακατασκευάσει κάποιος το αρχικό χάλκινο άγαλμα, όπως Ειρήνη που κατέχει ο  Πλούτος (προσωποποίηση του πλούτου) με ένα κέρας της Αμάλθειας των φρούτων. Ο Ησίοδος περιγράφει Ειρήνη ως κόρη του Δία και της Θέμιδος, και μία από τις τρεις Ωρες, κόρες στενά συνδεδεμένες με τη γονιμότητα της γης και την ανατροφή των παιδιών. Αυτό το συγκεκριμένο άγαλμα υπενθυμίζει απεικονίσεις της Δήμητρας, της θεάς της γεωργίας και της αφθονίας .. Εδώ, η  Ειρήνη και ο Πλούτος μεγαλώνουν ένα , παιδί που χρειάζεται την  φροντίδα τους. Αλληγορίες αυτού του είδους ήταν κοινά στην Ελλάδα κατά τον τέταρτο αιώνα π.Χ., όταν ο Κηφισόδοτος δημιούργησε το πρωτότυπο για αυτό το άγαλμα. 

Άγαλμα πληγωμένης Αμαζόνας, 1ο - 2ου αιώνα      μ.χ.
ρωμαϊκό αντίγραφο ενός ελληνικού χάλκινου άγαλματος, ca.450-425Π.Χ.
Μαρμάρινο (Πεντελικό)

Η. 80 1 / 4 ίντσες (203,84 εκατοστά)
Δώρο του John D. Rockefeller, Jr, 1932 (32.11.4)

Οι Αμαζόνες ήταν μυθικό αγώνα των γυναικών πολεμιστών που φημίζεται για τις ικανότητές τους στην τοξοβολία και ιππασία. Αυτό το μαρμάρινο άγαλμα που απεικονίζει μία  πληγωμένη αμαζόνα,  είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο ενός ελληνικού χάλκινο πρωτότυπο χρονολογείται γύρω στο 450-425 π.Χ. Το αρχικό χάλκινο μπορεί να είχε σταθεί στο ιερό της Αρτέμιδος στην Έφεσο στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου οι Αμαζόνες είχαν θρυλικό και λατρευτικό ρόλο και διασυνδέσεις με τη θεά.

Εδώ, η μυθική γυναίκα πολεμιστής έχει απογυμνωθεί από τα όπλα και το άλογό της, και τραυματίστηκε κάτω από το αριστερό στήθος της. Φοράει ένα κοντό, αμάνικο χιτώνα έχει αποκολληθεί  στον  έναν ώμο και είναι ζωσμένος στη μέση με μια πρόχειρη ζώνη φτιαγμένη από λίγο χαλινάρι από το άλογό της. Το ένδυμα είναι γνωστό ως εξωμίδα, το είδος των ενδυμάτων που φοριούνται από τους Έλληνες για την άσκηση, ιππασία, ή σκληρή εργασία. Παρά τη δυσχερή θέση της, η αμαζόνα  δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι του πόνου ή της κούρασης. Εκείνη γέρνει ελαφρά το πυλώνα στο αριστερό της και ακουμπάει το δεξί χέρι της με χάρη στο κεφάλι της σε μια χειρονομία που συχνά χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει τον ύπνο ή τον θάνατο. Η γαλήνη του της στάση και τη συναισθηματική αυτοσυγκράτηση στην έκφραση του προσώπου της, είναι χαρακτηριστικά της κλασικής γλυπτικής του δεύτερου μισού του πέμπτου αιώνα π.Χ.

Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Νεότερος περιγράφει ένα διαγωνισμό που έγινε στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ., μεταξύ πέντε διάσημων γλυπτών, όπως ο Φειδίας, ο Πολύκλειτος, και Κρεσίλας, που ήταν να κάνουν ένα άγαλμα της Αμαζόνας για τον ναό της Αρτέμιδος. Αυτός ο τύπος του αγάλματος, το οποίο επαναλαμβάνεται σε άλλα μαρμάρινα αντίγραφα, συνδέεται γενικά με τον εν λόγω διαγωνισμό.

Από αυτό το μαρμάρινο αντίγραφο, οι κνήμες και τα πόδια έχουν αποκατασταθεί με γύψινα εκμαγεία που λαμβάνονται από άλλα μαρμάρινα αντίγραφα αυτού του τύπου στο Βερολίνο και την Κοπεγχάγη. Τα περισσότερα από τα δεξιά, το κάτω άκρο του αριστερού αντιβραχίου, το κάτω μέρος του πυλώνα, και το βάθρο είναι δέκατου όγδοου αιώνα αποκαταστάσεις με μάρμαρο. Ωστόσο, το  έντονα χαραγμένο με  χαρακτηριστικά προσώπου και οι  σκαλιστές μπούκλες δείχνουν μια πιστή απόδοση του  χάλκινου πρωτότυπου.

 

ΤΕΛΟΣ

Τμήμα Ελληνικής και Ρωμαϊκής Τέχνης , ΜΟΜΑ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΙΣΤΟΧ.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΙΔΕΟΧΩΡΟΣ ΦΟΡΟΥΜ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ-ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

ΧΟΡΣΤ ΜΠΛΑΝΚ 1936

ΜΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ KEIMENΩΝ GOOGLE 

 

Παραπομπή

Τμήμα Ελληνικής και Ρωμαϊκής Τέχνης. "Αρχαία Ελληνική Dress". Σε Heilbrunn Χρονολόγιο της Ιστορίας της Τέχνης . Νέα Υόρκη: Το Metropolitan Museum of Art, 2000 -

 

Περισσότερες Πληροφορίες

·  Grant, Μιχαήλ, και ο Ιωάννης Hazel. Ποιος είναι ποιος στο Κλασική Μυθολογία . Λονδίνο: Dent, 1993.

 

·  Hornblower, Simon, και Antony Spawforth, eds. The Oxford Classical Dictionary . 3d ed., Rev. New York: Oxford University Press, 2003.

 

·  Pedley, John Griffiths. Ελληνικής Τέχνης και Αρχαιολογίας . 2d ed. Νέα Υόρκη: Harry N. Abrams, 1998.

 

·  Ridgway, Brunilde Sismondo. Το αρχαϊκό στυλ στην Ελληνική Γλυπτική . 2d ed. Σικάγο: τον Άρη, το 1993.

 

·  Ridgway, Brunilde Sismondo. τέταρτο αιώνα Στυλ στην Ελληνική Γλυπτική . Μάντισον: University of Wisconsin Press, 1997.

 

·  . Ridgway, Brunilde Sismondo Αντίγραφα ρωμαϊκή της ελληνικής γλυπτικής: Το πρόβλημα των πρωτοτύπων . Αν Άρμπορ: Πανεπιστήμιο του Michigan Press, 1984.

 

·  Robertson, Martin. Μια ιστορία της Ελληνικής Τέχνης .2 τόμοι. Cambridge: Cambridge University Press, 1975.

 

·  . Stewart, Andrew Ελληνική Γλυπτική: Μια εξερεύνηση . New Haven: Yale University Press, 1990. 

Πηγή:

hellinon.net