"Τα ενεργειακά κέντρα των πόλεων"

Ο λόγος που σήμερα χτίζουμε μια πόλη είναι λίγο ή πολύ τυχαίος. Για μας η πόλη σήμερα είναι ένα μέρος καθαρά λειτουργικό με σκοπό να επιβιώσουμε. Συνήθως δεν υπάρχει σχέδιο πριν από την κατασκευή τους, ή αν υπάρχει είναι προσαρμοσμένο μόνο στις λειτουργικές ανάγκες των κατοίκων.

Στον αρχαίο παραδοσιακό κόσμο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Χτίζανε τις πόλεις τους με σκοπό αυτές να γίνουν ένας χώρος κύησης του ανθρώπου, που τον βοηθάει να ξεφύγει από την υλική ύπαρξη του για να κατακτήσει την ψυχολογική πολιτιστική και πνευματική διάσταση. Έτσι οι πόλεις χτίζονταν με το σκεπτικό ότι θα λειτουργήσουν σαν συσσωρευτές ουράνιας ενέργειας, και φορείς αρμονίας και εξισορροπητικής ενέργειας για τον κόσμο που κατοικεί σε αυτές.

ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Στην ανατολική φιλοσοφία, η ενέργεια που μας περικλείει είναι μια κοσμική ενέργεια και αυτή, η μια ενέργεια, η οποία ευθύνεται για τη ζωή γενικότερα, αναλύεται σε δύο είδη το Γιν (θηλυκό) και το Γιανγκ (Αρσενικό). Η θηλυκή και η Αρσενική ενέργεια με τη σειρά τους, είναι δύο κοσμικές ενέργειες αντίθετες μεταξύ τους, σε διαρκή κατάσταση ροής και έντασης, που μέσα από αυτή την δυναμική, διαμορφώνουν, εξισορροπούν και δημιουργούν ζωή.

Μία τέτοια αντίληψη σαν αυτή που περιγράψαμε παραπάνω για τον κόσμο, τους νόμους, τη ζωή και το σύμπαν δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει, κάθε πτυχή της καθημερινότητας και κατά συνέπεια και την ίδρυση των πόλεων. Δίναν πολύ μεγάλη σημασία στην ίδρυση τους και χρησιμοποιούσαν μαθηματικές αρμονίες για να μπορέσουν να μετατρέψουν μια χαοτική και άναρχη κατάσταση σε μια αρμονική ενεργειακή λειτουργία. Η πόλη έτσι, μετατρεπόταν από ένα σύνολο κτιρίων σε ένα μέσο, μια «μηχανή» με την όποια οι άνθρωποι, θα μπορούσαν να έρθουν πιο κοντά στο θείο. Είναι εντυπωσιακό αν το σκεφτεί κανείς, πως, διαφορετικοί λαοί, σε διαφορετικές εποχές, με διαφορετική κουλτούρα και θρησκευτικά πιστεύω, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν γνώριζαν κάν την ύπαρξη των άλλων, λειτούργησαν κάτω από το ίδιο πλαίσιο, τους ίδιους νόμους, όσον αφορά τουλάχιστον την ίδρυση των πόλεων. Η μοναδική λύση που μπορούμε να σκεφτούμε είναι ότι όλοι αυτοί οι λαοί, κατανοούσαν την ίδια αρχή και προσπαθούσαν να την αποτυπώσουν στη Γη.

Αν μελετήσουμε τις παραδοσιακές πόλεις που σήμερα έχουν βρεθεί ανά τον κόσμο θα συμπεράνουμε με ευκολία ότι κάθε μια από αυτές ήταν χτισμένη με βάση τον δεύτερο νόμο του Σμαραγδένιου πίνακα, ο οποίος λέει: «ότι είναι κάτω, πρέπει να λειτουργήσει όπως αυτό που είναι και πάνω, για να μπορέσει να λειτουργήσει το θαύμα της πρώτης αρχής». Σήμερα η σύγχρονη αρχαιολογία έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει «να αποτυπώσουν το πάνω κάτω», και επίσης έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τη δυναμική αυτών των ευρημάτων, που στην καλύτερη περίπτωση τους αφήνουν έκπληκτους. Παραδείγματα όπως των αρχαιοελληνικών ιερών ή της αρχαίας Αιγύπτου έχουν δείξει ότι οι ιερές κατασκευές τους δεν τοποθετούνταν τυχαία στο χώρο, αλλά με σκοπό να αντικατοπτρίζουν, άλλοτε γεωμετρικές μορφές και άλλοτε να ευθυγραμμίζονται αστρονομικά με συγκεκριμένους αστερισμούς.

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια σημαντική διατύπωση σχετικά με τις πυραμίδες της Γκίζας η οποία λέει, ότι έχουν χτιστεί σε τέτοιες θέσεις, ώστε να σχηματίζουν με ακρίβεια πάνω στο έδαφος τη «ζώνη του Ωρίωνα». «Ζώνη του Ωρίωνα» ονομάζονται τα τρία κεντρικά άστρα αυτού του αστερισμού, που φαίνονται πολύ καθαρά στον χειμερινό ουρανό του βορείου ημισφαίρίου. Το παράδοξο είναι ότι παρόμοιο «αστρικό προσανατολισμό» φαίνεται να έχει ένα σύμπλεγμα ιερών της Βρετανίας με κέντρο τον αρχαιολογικό χώρου του Thornborough. Το σύμπλεγμα αντικατοπτρίζει επίσης τη «ζώνη του Ωρίωνα». Επιπλέον παρατήρησαν οι επιστήμονες ότι αν οι πέτρες αυτού του ιερού, ήταν καλυμμένες με γύψο ή κάτι ανάλογο τότε αν πετούσε κανείς ψηλά θα ήταν σαν να έβλεπε τη «ζώνη του Ωρίωνα» στη Γη.

Δε θα έπρεπε να ξεχνάμε επίσης ότι, οι αρχαίοι Έλληνες έχτιζαν τα ιερά τους σε τέτοιες θέσεις ώστε πάνω στη γη να σχηματίζονται γεωμετρικές μορφές , ισοσκελή τρίγωνα ή ισόπλευρα, πολύγωνα, ή κύκλοι που περιλάμβαναν μια σειρά ιερών γύρω από ένα κεντρικό ιερό. Ακόμη και σήμερα είναι ζωντανές κάποιες τέχνες που στηρίζονται στη θεώρηση ότι μπορούμε να διαχειριστούμε την ενέργεια για όφελος μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αρκετά γνωστό είναι η Κινέζικη τέχνη της κατασκευής των πόλεων αλλά και των σπιτιών, η τέχνη του Φεγκ Σούι ή αλλιώς η Κινέζικη Γεωμαντεία. Σήμερα συνεχίζει να παραμένει μια επιστήμη που «κατανοεί» της ροής της ενέργειας, και γνωρίζει και χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς για να συνεργαστεί μαζί της.

Με μικρές διαφορές, όλοι οι πολιτισμοί, λειτουργούσαν κάτω από κάποιο συγκεκριμένο κανόνα για να χτίσουν μια πόλη όντας ένα ενεργειακό κέντρο. Με βάση μια τριπλή αναλογία αφιέρωναν έναν χώρο για τους θεούς, έναν για την ανάπτυξη του ανθρώπου και ένα για την ανάπτυξη της φύσης.

«Η κατοικία των θεών» είναι αυτή που θα καθόριζε τα πάντα. Η θεμελίωση μίας πόλης προϋπέθετε την εύρεση του κέντρου, έπρεπε να βρουν την «Ακρόπολη»* , πρώτα από όλα. Γύρω από αυτήν θα χτίζονταν όλα τα υπόλοιπα. Το «κέντρο», ο «Ομφαλός», η «Ακρόπολη» ήταν η πηγή εκπόρευσης της δύναμης που θα έκανε την πόλη ζωντανή, και ικανή, να συνδέσει τη Γη με τον Ουρανό. Με κέντρο αυτό το σημείο συνήθως χτιζόταν ένα ιερό ή ένα παλάτι-ιερό. Αυτό το σημείο ήταν ο άξονας του κόσμου που ένωνε Ουρανό (ο κόσμος των Θεών), Γη (ο κόσμος των Ανθρώπων) και Άδη (ο κόσμος των νεκρών).

Γύρω από το Ναό το ιερό κέντρο χτιζόταν η Αγορά, δηλαδή τα σπίτια, τα σχολεία, τα θέατρα και οτιδήποτε χρησίμευε για να δυναμώσει τον ψυχισμό των ανθρώπων.

Και τέλος γύρω από την Αγορά εκτεινόταν ο Αγρός. Ο οποίος χρησίμευε για έρθουν οι άνθρωποι σε επαφή με τη φύση το περιβάλλον και φυσικά για τις καλλιέργειες που χρησίμευαν για να ζήσουν. Πίστευαν ξεκάθαρα και αυτό φαίνεται από τα μνημεία τους αλλά κυρίως από τις παραδόσεις των λαών, ότι η Γη μπορεί να μας μιλήσει αν ακούμε, μπορεί να μας αποκαλύψει τη διάθεσή της αν τη νοιώσουμε, και της φέρονταν με ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη, κάτι που δυστυχώς σήμερα έχουμε χάσει.

Υπάρχουν πολλές παραδοσιακές πόλεις σήμερα στις οποίες μπορούμε να βρούμε την απεικόνιση ολόκληρου του σύμπαντος σε σμίκρυνση. Μερικές από αυτές είναι, η αρχαία πόλη των Θηβών, της Αθήνας, της Ρώμης κλπ. Η Ρώμη για παράδειγμα κτίστηκε πάνω σε 7 λόφους, ως αντανάκλαση των αστεριών της μεγάλης Άρκτου. κλπ.
Με όλα τα παραπάνω είναι προφανής η διάθεση πολλών αρχαίων πολιτισμών να κατασκευάσουν μια γέφυρα, μια σκάλα που να συνδέει το «πάνω» με το «κάτω», τον ουρανό με τη Γη , το πνεύμα με την ύλη. Μια σκάλα που χρησίμευε στις ψυχές για να επιστρέψουν στην πηγή τους.


*Το πιο ιερό σημείο της πόλης.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Κόσμος και Ιστορία Μιρσέα Ελιάντε Εκδ. Εθνική Τράπεζα
2. Οι Μαγικές πόλεις Jeaan Michel Angebert Εκδ. Αστέρι 1980
3. Ιερή Γεωμετρία Δ. Ευαγγελόπουλος Εκδ. Αρχέτυπο
4. Νέα Ανθρωπολογία Fernand Schwarz Εκδ. Νέα Ακρόπολη
5. Πόλη η εικόνα του κόσμου Περιοδικό Νέα Ακρόπολη τεύχος114
6. Μύθοι και Παραδόσεις Joseph Campbell
7. Ο Ομφαλός του κόσμου Περιοδικό Νέα Ακρόπολη τεύχος 79
8. Η ιερή γεωγραφία στο Παρίσι Περιοδικό Νέα Ακρόπολη τεύχος 47
9. www.esoterica.gr
10. Πλήρης οδηγός Φεγκ Σουί Συγ. Τζόρτζ Μπερντσαλ Εκδ. Πύρινος Κόσμος




Πηγή:
nea-acropoli-athens.gr