.
.
Άρθρο
Το παιχνίδι τελείωσε οριστικά. Δεν
υπάρχουν πλέον ούτε σοβαρές προτάσεις, ούτε βιώσιμες, ρεαλιστικές
λύσεις. Πόσο μάλλον αφού οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας δεν κατανοούν
πως πρέπει να καθίσουν όλες μαζί σε ένα τραπέζι, αμέσως, χωρίς ούτε λεπτό καθυστέρηση
– αναζητώντας κάποια πιθανή διέξοδο στα γιγαντιαία προβλήματα μας, έστω
στο χείλος της αβύσσου. Επιγραμματικά, όσον αφορά τη ραγδαία επιδείνωση
της οικονομικής μας κατάστασης, τα εξής:
(α) Το 2010 ο Ισολογισμός της Ελλάδας ήταν σχετικά ισοσκελισμένος, αφού απέναντι σε δημόσιο χρέος της τάξης των 300 δις € ευρίσκονταν κρατικά περιουσιακά στοιχεία αξίας επίσης 300 δις €, σύμφωνα τότε με το ΔΝΤ (χωρίς τα ενεργειακά μας αποθέματα).
Η Ελλάδα χρωστούσε σε ιδιώτες επενδυτές,
ενώ είχε έναν σημαντικό διαπραγματευτικό μοχλό πίεσης στα χέρια της,
έτσι ώστε να μπορέσει να διαγράψει μέρος του χρέους: τη δυνατότητα μετατροπής των ξένων δανείων της σε δραχμές, οπότε την πληθωριστική μείωση τους εις βάρος των πιστωτών, αφού το 90% ήταν σε Εθνικό Δίκαιο.
Την ίδια εποχή, ο ιδιωτικός της τομέας
ήταν ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη, με ελάχιστα μη εξυπηρετούμενα
χρέη – καθώς επίσης με περιουσιακά στοιχεία, μόνο η μεσαία τάξη, περί το
1,1 τρις €. Άρα ο Ισολογισμός των ιδιωτών ήταν αρκετά πλεονασματικός, ενώ δεν υπήρχαν τα υπόλοιπα προβλήματα (χαμηλοί μισθοί, ανεργία, χρεοκοπίες κοκ.).
Τέλος, οι τράπεζες της ήταν από τις υγιέστερες της Ευρωζώνης, μη εκτεθειμένες στα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης – με επαρκή κεφάλαια, με μηδαμινές επισφάλειες, καθώς επίσης με αρκετά υψηλές καταθέσεις
(β) Σήμερα ο Ισολογισμός της Ελλάδας
είναι εξαιρετικά ελλειμματικός αφού, παρά τις διαγραφές του 2011/2012,
το δημόσιο χρέος είναι στα 320 δις € – ενώ απέναντι του ευρίσκονται τα
ίδια σχεδόν περιουσιακά στοιχεία, αλλά με μία συνολική τιμή που δεν υπερβαίνει τα 50 δις €.
Παράλληλα, η Ελλάδα χρωστάει κυρίως σε κράτη, ενώ μετά το PSI, ακόμη χειρότερα μετά το Μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ, δεν έχει πλέον κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Το
χρέος της είναι πια μη μετατρέψιμο σε δραχμές, τα ομόλογα είναι
αγγλικού Δικαίου, ενώ η σημερινή κυβέρνηση έχει υποθηκεύσει τα πάντα.
Τα μη εξυπηρετούμενα χρέη του ιδιωτικού τομέα έχουν εκτοξευθεί στα 200 δις €, τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν εξανεμισθεί (μόνο από τη μεσαία τάξη χάθηκαν σχεδόν 600 δις €),
ενώ η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών είναι στο ναδίρ – όταν η ανεργία
έχει κλιμακωθεί και οι χρεοκοπίες των επιχειρήσεων μοιάζουν με
επιδημία.
Την ίδια στιγμή οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει, το δημόσιο έχασε τα κεφάλαια που είχε τοποθετήσει με έναν τρόπο που μόνο ως σκάνδαλο θα μπορούσε να θεωρηθεί,
ενώ θα ανήκουν σύντομα σε ξένα χέρια – τα οποία θα εκτελέσουν
κυριολεκτικά τους δανειολήπτες, εν ψυχρώ, έχοντας σχεδόν δικτατορικές
εξουσίες μετά την ψήφιση του πρόσφατου νόμου.
Συνεχίζοντας, με βάση τα παραπάνω, η κατάσταση της Ελλάδας είναι κάτι περισσότερο από απελπιστική – ενώ δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας, όπως ανέφερε σήμερα ο πρωθυπουργός, αλλά ένα οξύτατο, δίδυμο πρόβλημα φερεγγυότητας
(δημόσιος και ιδιωτικός τομέας). Με απλά λόγια είναι πλέον αθεράπευτα
χρεοκοπημένη, χωρίς καμία δυνατότητα «αναβίωσης» – απόλυτα εξαρτημένη
από τα δάνεια της Τρόικας, τα οποία όμως δεν θα της παρέχονται επ’
αόριστον (μνημόνιο IV κλπ.).
Έχοντας συνειδητοποιήσει τώρα οι Έλληνες ότι, δεν χρεοκοπούν τα κράτη αλλά οι Πολίτες τους, κατανοούν επίσης πως η χώρα δεν τους ανήκει πια, ενώ κυβερνάται απολυταρχικά από τους δανειστές της – με εκπρόσωπο τους την Τρόικα. Δυστυχώς η Ελλάδα έχει χάσει ακόμη και την ύστατη λύση της χρεοκοπίας, η οποία ίσως δεν είναι πια εφικτή – υποθέτοντας πως η κυβέρνηση έχει υπογράψει τα πάντα, χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη.
Ολοκληρώνοντας, ενώ η χώρα
οδηγείται στην άβυσσο, απειλούμενη να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο
κράτος, οι κίνδυνοι αναταραχών και εξεγέρσεων έχουν αυξηθεί επικίνδυνα
– κάτι που θα επιτάχυνε σημαντικά τις οδυνηρές εξελίξεις, οι οποίες
μπορούν ακόμη και να προκαλέσουν τη βίαιη, ανεξέλεγκτη ανατροπή της
κυβέρνησης.
Στα πλαίσια αυτά, χωρίς να θέλουμε να
είμαστε απαισιόδοξοι, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία απολύτως λύση –
εκτός ίσως εάν συνεννοηθούν άμεσα όλα μαζί τα πολιτικά κόμματα, συμφωνώντας σε μία κοινή πολιτική διαχείριση της κατάστασης, η οποία να είναι ρεαλιστική κάτω από τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.
Πάντως, η κυλιόμενη χρεοκοπία που έχει επιλεχθεί, χωρίς καμία ελπίδα και προοπτική για το μέλλον, μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στην κόλαση – πόσο μάλλον σε μία εποχή που προβλέπεται να ξεσπάσει μία νέα χρηματοπιστωτική κρίση, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Με απλά λόγια, τίτλοι τέλους, κλείνει η αυλαία – ευχόμενοι να μην επικρατήσει το γνωστό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
(δηλαδή, η πλήρης παράλυση κάθε έννοιας οργανωμένης προστασίας).
Ακολουθεί η σημερινή ραδιοφωνική συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ.
Βιλιάρδο.
.
Πηγή:
analyst.gr
