Όλοι, άνδρες και γυναίκες, γεννηθήκαμε γυμνοί και κλαίγοντας. Οι διαχωρισμοί που υπάρχουν έγιναν από κάποιους επιτήδειους μισάνθρωπους και μισογύνηδες, που έβλεπαν τη γυναίκα σαν κατώτερο άνθρωπο και όχι σαν το υπόλοιπο μισό τους εαυτού τους.
Και τα δύο φύλα αρσενικό και θηλυκό είναι ισότιμα θεϊκά δημιουργήματα, δύο ισοδύναμες οντότητες της υπέρτατης διάνοιας. Έχουν την ίδια θεϊκή γενεαλογία και ζητάνε ολοκλήρωση και βοήθεια, ο ένας στην παρουσία του άλλου, χωρίς ο ένας να υπερτερεί του άλλου βιολογικά, πνευματικά και ψυχικά. Ζητάει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου τον ίδιο τον θεό και επενδύει όνειρα, ιδανικά, και ελπίδες.
Η θεά Δήμητρα μάνα, η Παναγία μάνα, η γυναίκα μάνα, είναι η μάνα του καθενός, είναι το νόημα του απείρου, είναι το ίδιο το άπειρο που γίνεται ένα με τη ζωή και τη δημιουργία ολόκληρη. Η γυναίκα μάνα ξέρει μόνο να αγαπά. Ξεχνάει τον εαυτό της, βυθίζεται στη θάλασσα της αγάπης και μεταβάλλεται σ' ένα υπέροχο υπεργήινο πλάσμα. Γίνεται η θεά φύση, η καθαγιασμένη φύση, με πολλαπλούς ρόλους, που συνδέει τη ζωή με τους ουρανούς.
Ο άντρας στον ρόλο του πατέρα γίνεται η ανίκητη δύναμη. Αντιμετωπίζει με αυτοθυσία τους κινδύνους που απειλούν την οικογένεια του και επωμίζεται όλες τις ευθύνες προστασίας, για να αισθάνονται η γυναίκα και τα παιδιά του ασφαλείς και προστατευμένοι.
Η αγάπη μέσα στην οικογένεια δεν ζητά ανταπόδοση, ούτε ευγνωμοσύνη. Δεν έχει ανάγκη αναγνώρισης και επαίνων, γιατί αυτός που τη δίνει έχει αντιληφθεί το νόημα της. Η όποια διαμάχη μεταξύ των φύλων, με αφορμή τη βιολογική ανωτερότητα, ή για το ποιος θα επικρατήσει, συνιστά ένα τραγικό λάθος. Η αντιπαράθεση αυτή μόνο ανοησία δείχνει και μόνο δυστυχία φέρνει.
Τα δύο φύλα δεν είναι αντίπαλοι, ούτε εχθροί. Είναι το ένα συμπλήρωμα του άλλου, είναι φίλοι, είναι σύζυγοι και εραστές, είναι ουράνιοι συνταξιδιώτες, που ήρθαν στη γη για να εκπληρώσουν τη θεϊκή αποστολή τους. Ο άνδρας είναι η δύναμη του θεού και η γυναίκα το χαμόγελο του. Και η δύο μαζί δημιουργούν τη θεϊκή αρμονία.
Στην εποχή μας τα αισθήματα πολεμήθηκαν. Ο έρωτας περιβλήθηκε τη χυδαιότητα και η γυναίκα δικαίως επαναστάτησε κατά του εγωισμού και της κτηνωδίας του άνδρα. Και ο άντρας πάλι δίκαια αντέδρασε στις απιστίες, την ψευτιά και τη ματαιοδοξία της γυναίκας.
Δημιουργούνται αγχωτικές καταστάσεις, πόνος, θλίψη, οικονομικά προβλήματα, που σπρώχνουν τον άνθρωπο και την οικογένεια στον αφανισμό, με αποδέκτες και θύματα τα αθώα παιδιά. Συμπεριφορές που δεν κοσμούνται από την ευγένεια της ψυχής των συντρόφων, αλλά είναι εχθρικές, εμποδίζουν την κοσμική αποστολή τους η οποία δεν θα μπορέσει να ολοκληρωθεί ποτέ.
Στην Αρχαία Ελλάδα η σχέση των δύο φύλων ρυθμιζόταν από τον ωραιότερο θεό της δημιουργίας, τον φτερωτό Έρωτα. Όταν αναφέρομαι στον έρωτα, δεν εννοώ τον αισθησιακό έρωτα που φλέγεται μόνο από την ομορφιά του σώματος και τη λαγνεία του πάθους.
Έρωτα εννοώ τη λατρεία ενός αφηρημένου θεϊκού ιδανικού, που προκύπτει από τον συνδυασμό της αισθησιακής και της ψυχικής έλξης μαζί. Μια έλξη που έχει φωτοστέφανο την ελευθερία και των δύο φύλων και που σε απόλυτη ατομική αρμονία, μετουσιώνει τον έρωτα σε αγάπη, κάτω από τη δύναμη της οποίας οι δύο άνθρωποι, άνδρας και γυναίκα, είναι ισότιμοι και ισοδύναμοι.
Έρωτα εννοώ την κοσμολογική, την ιερή εκείνη πράξη, με την οποία δυο ψυχές αποφασίζουν να κάνουν το κάλεσμα μιας ουράνιας ψυχής να ενσαρκωθεί στη γη, ένα κάλεσμα γεμάτο μυστήριο και φαντασία.
Μέσα σε αυτή την ουράνια βύθιση της αγάπης και του έρωτα, σμιλεύεται η απόλυτη αναγέννηση των ψυχών, που κερδίζουν το θεϊκό φωτοστέφανο και την καταξίωση της ύπαρξης τους. Η εμφάνιση της νέας ζωής, εξαντλεί όλη την τρυφερότητα της μητρικής στοργής που μεταβάλλεται σε άρωμα της ψυχής, όταν η μάνα αγκαλιάζει στοργικά το παιδί της. Τότε μεταμορφώνεται σε μια θεϊκή οντότητα σε γήινη έκφραση.
Ο τέλειος ρόλος της συζύγου και της στοργικής μητέρας, μεταμορφώνει τη γυναίκα σε θεά, την ανεβάζει στους ουρανούς και κυοφορεί το φως όπως η Λητώ. Τα δύο φύλα πρέπει να σταθούν άξια του πεπρωμένου τους. Όλα τα αποθέματα αγάπης που διαθέτουν, πρέπει να κατατίθενται στην κοινή τράπεζα των αισθημάτων τους για να ζουν ευτυχισμένα.
Ο άντρας είναι η δύναμη και η γυναίκα η φύση. Αν η μία δύναμη περιβάλλει την άλλη, τότε γίνονται ισότιμοι και ισοδύναμοι συνδημιουργοί του σύμπαντος χωρίς διακρίσεις. Αν σταματήσουν οι ανούσιοι διαχωρισμοί των δύο φύλων, θα γίνει ο κόσμος καλλίτερος, πιο όμορφος, πιο γοητευτικός, και πιο ανθρώπινος.
H Υπέρτατη Μύηση, σελ. 205 – 208, του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. Δίον.
Πηγή:
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ
