“Τελικά ο στόχος μας θα πρέπει να είναι ένας ευρωπαϊκός στρατός”, δήλωσε
ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στο τελευταίο για
το 2015 κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Bild. “Οι πόροι που ξοδεύουμε
για τους 28 εθνικούς στρατούς μας θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πολύ πιο
αποτελεσματικά από κοινού”…
Η συζήτηση για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού είναι παλιά, γίνεται εδώ
και 25 περίπου χρόνια, αλλά η απόφαση ήταν -και είναι- ότι το NATO
καλύπτει τις αμυντικές ανάγκες της Ευρώπης. Άλλωστε, οι 23 από τις 28
χώρες-μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι ευρωπαϊκές.
Η πρόταση Σοίμπλε γίνεται με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή
κι αφού πρώτα έχει “αναδείξει” την “ανικανότητα” της Ελλάδας να
υπερασπιστεί τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – σύνορα (χερσαία
ή θαλάσσια), να θυμίσουμε, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει η ΕΕ. Η πρόταση
αυτή όμως, που είναι, φυσικά, πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης, έρχεται
να αναδείξει για μια ακόμη φορά τις βλέψεις του Βερολίνου συνολικά για
την Ευρώπη.
Η αμερικάνική απάντηση είναι σχεδόν εκ των προτέρων δεδομένη: ευρωπαϊκός
στρατός δεν θα υπάρξει, αφού υπάρχει NATO, λεφτά περισσότερα οι
Ευρωπαίοι μπορούν και οφείλουν να βάλουν. Που αποβλέπει, λοιπόν η
πρόταση.
Καταρχάς, ενισχύει την πάγια θέση του Βερολίνου για κεντρικό οικονομικό
έλεγχο, για διοικητικό και οικονομικό συντονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
με τους κανόνες, βεβαίως, που θέλει και επιβάλλει ως σήμερα το ίδιο. Που
θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο; Σε μια δική τους -υπό
γερμανικό έλεγχο, δηλαδή-, μικρότερη και πιο συνεκτική Ένωση.
Σημειωτέον ότι η πρόταση Σοίμπλε έρχεται σε μια στιγμή που είναι κρίσιμη
για τις αποφάσεις σε ο,τι αφορά στην οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης
αλλά και στα επόμενα βήματα της ένωσης. Έτσι, τώρα η πρόταση για
κεντρικό σχεδιασμό, συντονισμό και έλεγχο της οικονομία συμπληρώνεται,
αφού στους προϋπολογισμούς περιλαμβάνονται και οι αμυντικές δαπάνες.
Ξανά στο τερέν…
Η πρόταση για περισσότερη συνοχή της ΕΕ και της Ευρωζώνης έρχεται σε μια
στιγμή που η Ένωση παρουσιάζει έντονα σημάδια αποσταθεροποίησης. Μετά
την οικονομική κρίση, το προσφυγικό ζήτηση ήρθε να αναδείξει όλες τις
λειτουργικές και ουσιαστικές αδυναμίες των Ενώσεων (ΕΕ και
Νομισματικής). Οι βόρειες χώρες υψώνουν φράχτες και εντείνουν τους
ελέγχους, πάρα τη Συμφωνία Σένγκεν. Οι δε κοινωνίες ακολουθούν
διαφορετικούς δρόμους. Στις ανατολικές χώρες οι ακραίοι δεξιοί και
ξενοφοβικοί κερδίζουν εξουσία και επιρροή, επικρίνοντας τον “σπάταλο
Νότο”. Εκεί, αντιθέτως, οι κοινωνίες αναζητούν νέο σημείο ισορροπίας στα
αβέβαια βήματα αριστερής απόχρωσης, που στο βάθος υποκρύπτουν την
αντίθεση με το Βερολίνο και τον Βορρά.
Κυρίως όμως επανεμφανίζονται οι ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των μεγάλων
κρατών. Βρετανία και Γαλλία δεν δείχνουν καμία διάθεση να “υποταχθούν”
στο κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον σε ο,τι αφορά στην ενεργεία, στους νέους
ενεργειακούς δρόμους ή στη χάραξη των νέων συνόρων (νέων σφαιρών
επιρροής) που διαμορφώνονται. Άλλωστε, το ίδιο το Βερολίνο διαμορφώνει
τη δική του επεκτατική πολιτική.
Έχουν περάσει μόλις εβδομάδες αφότου η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να
αποστείλει στη Συρία δύναμη 1200 ανδρών, αεροσκάφη ανεφοδιασμούς, έξι
αναγνωριστικά Tornado και μια φρεγάτα που προστατεύει το γαλλικό
αεροπλανοφόρο. Τα γερμανικά αεροπλάνα επιχειρούν από την τουρκική
αεροπορική βάση του Ιντσιρλικ, την οποία δεν χρησιμοποιεί καμία άλλη
νατοϊκή δύναμη.
Η Γερμανία έχει φροντίσει να περάσει νομοθετικές αλλαγές ώστε να
επιτρέπεται πλέον στην ίδια να στέλνει στρατεύματα εκτός Γερμανίας, κάτι
που δεν γινόταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τελευταία χρόνια, με
προσεκτικά βήματα, ο γερμανικός στρατός -πάντα υπό το κάλυμμα του NATO ή
του OHE- βγήκε από τη ναφθαλίνη. Τώρα, μάλιστα, που το παιχνίδι γίνεται
με ανοιχτά χαρτιά, τώρα που οι σουνίτες (Τουρκία, Σαουδική Αραβία,
ISIS, Κατάρ) μάχονται κατά των σιιτών της ευρύτερης περιοχής και πίσω
από αυτό μάχονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις η Γερμανία δεν αντέχει να
μείνει εκτός.
Το Βερολίνο, για λόγους που πράγματι απαιτούν ενδελεχή μελέτη,
συγκρούστηκε με τον προνομιακό ενεργειακό του εταίρο, τη Μόσχα, και τώρα
δεν μπορεί να βλέπει τη χάραξη των νέων ενεργειακών δρόμων αμέτοχο. Η
Γερμανία, ένας γίγαντας εξαγωγών, δεν αντέχει να κρατά κρυμμένη την
ιμπεριαλιστική ψυχή της, όταν οι άλλοι ιμπεριαλιστές βρίσκονται στο
τερέν.
Το σκηνικό προσομοιάζει με αυτό πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά
όταν μιλάμε για ενέργεια. Η Γερμανία, που θέλει διακαώς να γίνει
παγκόσμια δύναμη, βλέπει τώρα πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να
βγάλει από τη ναφθαλίνη τον δικό της στρατό. Στο πλαίσιο, αυτό, η
Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα προκάλυμμα, άλλα κι ένα βάρος. Εκτός κι αν
είναι μια μικρότερη, συντονισμένη και υπάκουη στις γερμανικές βλέψεις
Ένωση…
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, κήρυκας των πιο προχωρημένων γερμανικών
θέσεων, ζήτησε δραστική αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. “Θα πρέπει να
αφιερώσουμε πάρα πολλούς πόρους για τις κοινές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες
άμυνας”,γιατί η ευρύτερη Μέση Ανατολή και η Αφρική δεν θα
σταθεροποιηθούν χωρίς ευρωπαϊκή παρέμβαση!
Μόνο που οι εξελίξεις δεν “περίμεναν” τους Γερμανούς, που προσπαθούν να
μπουν στο μεγάλο παιχνίδι πατώντας και πάλι βάναυσα πάνω στην Ελλάδα και
κολακεύοντας την Τουρκία. Οι άλλες χώρες (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία,
Ισραήλ, Κίνα) έχουν ήδη μπει στην μοιρασιά. Τα πράγματα έχουν πάρει το
δρόμο τους και ο γερμανικός στρατός θα εμφανιστεί αναγκαστικά με τις
δικές του σημαίες.
του Σπύρου Σουρμελίδη
Πηγή:
epikaira.gr
