Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να κάνω ερωτήσεις που εδώ και πολλά χρόνια μου τριβελίζουν το μυαλό με την σημαντικότερη «γιατί τα ΜΑΤ δεν αφήνουν τους διαδηλωτές να σπάσουν στο ξύλο τους πολιτικούς;«.
Και η απάντηση που έλαβα σύνθετη αλλά με λογική, που μπορώ να πω ότι με έπεισε:
Από το ‘ 80 που δημιουργήθηκε η Μονάδα Αποκατάστασης Τάξης όντως υπήρξε το τμήμα της αστυνομίας που εξασφάλιζε δύο βασικά πράγματα. Πρώτον την σταθερότητα της χώρας – μέσω της προστασίας της εκάστοτε κυβέρνησης και των κυβερνητικών κτιρίων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα ΜΑΤ ιδρύθηκαν ταυτόχρονα με την παραχώρηση μεγάλων συνδικαλιστικών ελευθεριών στην εργατική τάξη, για την ακρίβεια πρώτα ιδρύθηκαν τα ΜΑΤ και μετά ο Παπανδρέου έδωσε εργατικά δικαιώματα, σίγουρα γιατί ήξερε πολύ καλά ότι κινδύνευε από αυτά.
Δεύτερον τα ΜΑΤ δημιουργήθηκαν ως στρατιωτικό σώμα μέσα στην πολιτική αστυνομία. Ουσιαστικά η αστυνομία έχει δομή και ιεραρχία στρατιωτική όχι όμως στρατιωτική πειθαρχία, δλδ δεν έχουν «τυφλή υπακοή». Τα ΜΑΤ έχουν στρατιωτική πειθαρχία ακριβώς όπως οι ειδικές δυνάμεις του στρατού. Έτσι αποτελούν το μοναδικό «πολιτικό» αντίπαλο δέος έναντι των στρατιωτικών που τυχόν θα προσπαθούσαν να καταλάβουν με τα όπλα την εξουσία.
Ερώτηση: Όμως γιατί στους δίκαιους αγώνες της εργατικής τάξης ενάντια σε αντιεθνικά και αντιεργατικά νομοσχέδια που πλήττουν και τους ίδιους, δεν κάνουν πίσω, όπως είδαμε το 2013 πχ στην Ιταλία;
Απάντηση: Θέλω να σου θυμίσω 3 συγκεκριμένες κινητοποιήσεις και θέλω να ψάξεις να βρεις αν σε αυτές τις κινητοποιήσεις υπήρχαν ΜΑΤ και τι έκαναν. Η πρώτη ήταν όταν δημιουργήθηκε το θέμα με τα Σκόπια. Τα ΜΑΤ ήταν ανύπαρκτα. Η δεύτερη ήταν η μεγάλη κινητοποίηση του Χριστόδουλου, που μπορεί ο κόσμος πλέον να μην την θυμάται αλλά πιστεύω ότι μετά από αυτή την κινητοποίηση με το 1 εκατ. κόσμο στο δρόμο αποφάσισαν ότι ο Χριστόδουλος ήταν πρόβλημα. Και στο λέω αυτό 8 χρόνια μετά το θάνατο του. Η τρίτη ήταν οι πρώτες Κυριακές των αγανακτισμένων, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να χειραφετήσει τις κινητοποιήσεις και να τις βάλει κάτω από την ομπρέλα του. Όσοι πήγαιναν για να διαμαρτυρηθούν και όχι για να κάνουν πλάκα και να φάνε βρώμικο στην πλατεία Συντάγματος ξέρουν καλά ότι τις πρώτες εβδομάδες δεν υπήρχε η ομάδα κάτω από την πλατεία.
Η αστυνομία στις κινητοποιήσεις που δεν καθοδηγούνται από πολιτικά συμφέροντα και είναι πολυπληθείς έχει πρόβλημα στη διαχείριση τους. Τόσο επικοινωνιακά, όσο και επιχειρησιακά. Η τυχόν εκτροπή μιας συγκέντρωσης που είναι πραγματικά ακομμάτιστη μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια, θα έλεγα άγνωστα.
Όταν λοιπόν ο σκληρός ΜΑΤΑΤΖΗΣ θα βρεθεί μπροστά σε πλήθος που ξέρει πως δεν είναι κομουνιστές, δεν ανήκει σε πολιτικό χώρο, ξέρει ότι εκείνη τη στιγμή έχει μπροστά του την μάνα του, τον πατέρα του, τα παιδιά του. Και εκεί λυγίζει. Ίσως είναι και ο λόγος που μέχρι το 2010 οι ΜΑΤΑΤΖΗΔΕΣ ήταν μικροί σε ηλικία και συνήθως χωρίς οικογένειες. Αυτό όμως λόγω της διακοπής προσλήψεων απ΄ότι μαθαίνω έχει αλλάξει αρκετά, ειδικά στα ΜΑΤ της Επαρχίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία βλέπουμε υπερφαλαγγίσεις των δυνάμεων Τάξης. Ουσιαστικά δίνουν και αυτές το μήνυμα τους. Βλέπετε είναι σχεδόν απίθανο να υπερφαλαγγιστεί μια διμοιρία χωρίς να το θέλει η ίδια. Έχει τα τεχνικά μέσα και τον τρόπο να αντιδράσει σε κάθε περίπτωση. Ότι επιλέγει να μην το κάνει αυτό είναι απόφαση αυτών που την απαρτίζουν. Πολλές φορές εν αγνοία του Επικεφαλής της διμοιρίας.
Ερώτηση: Δηλαδή θα βλέπουμε πιο συχνά τα ΜΑΤ να κάνουν πίσω;
Πιστεύω ότι αυτή την εικόνα θα την βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Δεν είναι μόνοι οι μειώσεις μισθών των αστυνομικών, είναι και ένα άλλο πρόβλημα, που το έχουν όλες οι στρατιωτικές ομάδες. Το πλήγμα στο εθνικό και πατριωτικό φρόνημα. Τα παιδιά αυτά έχουν πατριωτικά ιδεώδη – που φυσικό είναι να προσπαθούν να τα προσεταιρισθούν ακροδεξιές παρατάξεις – και σήμερα η λέξη πατριώτης αποτελεί έγκλημα. Εδώ τους έβγαλαν μέχρι και τις Ελληνικές σημαίες από τις στολές. Οπότε πλέον νοιώθουν προδομένοι. Φυσικά οι άνθρωποι αυτοί για όσο υπηρετούν σε τέτοιες υπηρεσίες ζουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Σε έναν θόλο, και αυτό γιατί η ψυχολογική πίεση είναι τεράστια και είναι ανθρωπίνως αδύνατον κάποιος να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις και το ψυχολογικό βάρος.
Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός
Πηγή:
katohika.gr
