Κάθε ψυχή θνητού προστατεύεται, κατά την διάρκεια του βίου της, από ένα εντεταλμένο ψυχικό μέγεθος, το προστατευτικό πνεύμα, το οποίο είναι κατά τι ανώτερο εξελικτικά. Επειδή, από το ζωικό βασίλειο, ο σκύλος είναι ο φύλακας του ανθρώπου, δια τούτο, τα μυστηριακά θέσμια απέδωσαν στον σκύλο το σύμβολο του προστατευτικού πνεύματος και φύλακα της ανθρώπινης ψυχής.
Όταν η ψυχή φθάσει στην τελείωσή της και επιστρέψει στο Νοητόν, δεν έχει πλέον ανάγκη προστασίας και το προστατευτικό πνεύμα, αφού έχει ολοκληρώσει την επιστασία του, αποχωρεί...
Εικόνα της μυστηριακής αυτής πραγματικότητας παραδίδεται συμβολικώς στην Οδύσσεια:
Όπως µιλούσαν ο Οδυσσέας και ο Εύμαιος ο χοιροβοσκός, ένας σκύλος που ήταν ξαπλωµένος κάτω, τέντωσε τ’ αυτιά του και σήκωσε το κεφάλι του. Ήταν ο Άργος, το σκυλί του Οδυσσέα. Το µεγάλωσε ο ίδιος, µα δεν πρόλαβε να το χαρεί, γιατί έφυγε για την Τροία. Τώρα που γέρασε κειτόταν παρατηµένο έξω απ’ το στάβλο κι ήταν τόσο αδύναµο που δεν µπορούσε πια να σταθεί στα πόδια του.
Όταν όµως µυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα, κούνησε την ουρά και σήκωσε τ’ αυτιά του. Εκείνος τότε γύρισε αλλού το πρόσωπό του και σκούπισε ένα δάκρυ να µην τον καταλάβει ο χοιροβοσκός...
Στάθηκε κοιτάζοντας το σκύλο του µε πόνο. Κι αυτός, γέρνοντας το κεφάλι του, δέχτηκε τώρα πια τη µαύρη µοίρα του θανάτου, ευχαριστηµένος που έζησε να δει την επιστροφή του αφέντη του...
Ομήρου Οδύσσεια
Πρόκλου εις τον Πλάτωνος Αλκιβιάδην
Πλάτωνος Φαίδων
Πηγή:Evrinomi Gavra
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ
