Η "βυζαντινή" "ιερά" εξέταση

Τα "βυζαντινά" βασανιστήρια περιελάμβαναν κάθε προσβολή, κακοποίηση και εξόντωση του ανθρωπίνου σώματος.
Οι βασανιστές του πατριαρχείου συναγωνίζονταν τους βασανιστές του παλατιού σε σκληρότητα και εφευρετικότητα. Η αγριότητα των "βυζαντινών" ηθών, ο σαδισμός και οι εκδικητικές επινοήσεις στους βασανισμούς εξεικονίζονται στα κείμενα των χρονογράφων.

 Αναρωτιέται ο Νικήτας Χωνιάτης ποιός από τους πασίγνωστους τύραννους της αρχαιότητας υπήρξε τόσο θηριώδης όσο οι σύγχρονοί του ηγεμόνες. Μήπως ο Καμβύσης ή ο Ταρκύνιος, μήπως ο Έχετος ή ο Φάλαρις;


Δεν είναι επομένως περίεργο που πολλοί αυτοκράτορες χαρακτηρίζονται από "βυζαντινούς" συγγραφείς αίσχιστοι, παμμίαροι, δυσεβείς, θεοβδέλυκτοι, ωμότατοι, ανόσιοι, τρισάθλιοι, θηριώδης, αιμοχαρείς, θεομισείς, αλιτήριοι, παλαμναίοι (δηλ. δολοφόνοι, βδελυροί).

Οι ποινές ήταν:
-αποκεφαλισμός,

-κάψιμο στην πυρά(είχε οργανωθεί -επί Ιουστινιανού- ειδική κρατική υπηρεσία με αποστολή την ανακάλυψη και εξόντωση "αιρετικών". Ο επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας ονομαζόταν κοιαίστωρ -από το λατινικό quaestor- δηλαδή εξεταστής, ανακριτής.Οι βυζαντινοί κοιαίστορες φυλάκιζαν, βασάνιζαν και θανάτωναν υπόπτους χωρίς διατύπωση κατηγορίας, χωρίς μάρτυρες, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και, φυσικά, χωρίς δίκη. Ήταν μια μέθοδος αφανισμού των αντιφρονούντων και συγχρόνως επιχείρηση κερδοσκοπίας. Γιατί η καταδίκη "αιρετικού" συνεπαγόταν δήμευση της περιουσίας του)

-απαγχονισμός,

-στραγγαλισμός,

-λιθοβολισμός,

-ψήσιμο στη θράκα,

-γδάρσιμο,

-καταποντισμός σε ποτάμια ή στη θάλασσα (πολλές φορές εντός ραμμένων σάκων γεμάτων με φίδια),

-ανά­ποδη σταύρωση,

-θανάτωση με βραστό νερό (ή καυτό λάδι ή υπέρθερμη πίσσα),

-παλού­κωμα (η περιγραφή που ακολουθεί είναι από τον Σερραίο συγγραφέα Γιώργο Καφταντζή και αναφέρεται στο βιβλίο του «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της μητροπόλης Σερρών, 1989): "..το παλούκωμα -φούρκισμα, ανασκολοπισμός- γίνονταν δημόσια και σε θέση περίοπτη με τον εξής τρόπο. Έπαιρναν μια μακριά ως 3 μέτρα σούβλα σιδερένια ή ξύλινη με σιδερένια μύτη, την οποία κουβαλούσε ο κατάδικος στον ώμο ως τον τόπο του απαίσιου μαρτυρίου. Εκεί τον ξάπλωναν καταγής μπρούμυτα γυμνό μέχρι τη μέση και χειροπόδαρα με ανοιγμένα σκέλια. Ύστερα ο μπόγιας αφού ξέσχιζε το πανταλόνι και φάρδαινε με το μαχαίρι την τρύπα του απευθυσμένου, έχωνε τη σούβλα αλειμμένη με λίπος για να γλιστρά και χτυπώντας σιγανά προσέχοντας να μη βλάψει βασικά όργανα όπως τα έντερα, καρδιά, πλεμόνια, την έβγαζε από το πίσω μέρος της δεξιάς πλάτης...".),

-εγκαύματα με πυρωμένα σίδερα,

-δηλητηρίαση,

-τύφλωση (προβλεπόταν αρχικά από την νομοθεσία αλλά μόνο για τους "ιερόσυλους". Με αυτοκρατορική, ωστόσο, εντολή ή συγκατάθεση θα επεκταθεί αυθαίρετα και στα εγκλήματα καθοσιώσεως, για κάθε δηλαδή επιβουλή κατά της εξουσίας και του βασιλικού οίκου...Ο αυτοκράτορας, επίγειος εκπρόσωπος του "θεού", ενσαρκώνει το ιερό και όσιο, όποιος επιβουλεύεται τον μονάρχη και την εξουσία προσβάλλει τα ιερά και τα όσια, ασεβεί στο θείο, είναι επομένως ιερόσυλος...),

-ακρω­τηριασμός,χειροκοπία (κοπή των χεριών)

-αποκοπή ρινός (αποτελούσε είδος βασανιστηρίου αλλά και ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης σε περιόδους εσωτερικών αναστατώσεων ή θρησκευτικής διαμάχης όπως στα χρόνια της εικονομαχίας .Ρινοτομία στους "βυζαντινούς" δεν σήμαινε πάντοτε αποκοπή της μύτης με μαχαίρι, κλάδεμα από τη ρίζα, όπως γινόταν επί τουρκοκρατίας. Έκοβαν με μια κοφτερή λαβίδα, ψαλίδιζαν δηλαδή, μόνο τον χόνδρο που χωρίζει τους δύο ρώθωνες. Έτσι η μύτη, χωρίς το εσωτερικό υποστήριγμα, έγερνε στο πλάι),

-αποκοπή ωτίων, γλώσσης,  (ο τεράστιος αριθμός των ακρωτηριασμών στο "βυζάντιο" φαίνεται και από τα παρωνύμια που δίνονταν σε όσους είχαν υποστεί ρινοτομία, αποκοπή αφτιών, χεριών κλπ, Κοψόρρινος, Αργυρομύτης, Ασημομύτης, Χαλκομύτης -επειδή τα θύματα αντικαθιστούσαν την κομμένη ή πλαγιασμένη μύτη με ομοίωμα, ένα είδος θήκης από μέταλλο- Κουτσομύτης, Κουτσοχέρας, Κουτζοδάκτυλος, Δερμοκαΐτης. Κι ακόμα το όνομα Γάλλος που σημαίνει τον «αποτετμημένον τα αιδοία», τον ευνούχο)

-αποκοπή γεννη­τι­κών οργάνων πολλές φορές μετ' εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων μέσα στην τομή, ευ­νουχισμός(Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα χρησιμοποιούσαν την απειλή αποκοπής των γεννητικών μορίων ως όπλο τρομοκρατίας ή εκδικητικό μέσο εναντίον των αντιφρονούντων και μη υπάκουων. Για να εξοντώσει έναν επίφοβο εχθρό το αυτοκρατορικό ζεύγος έδινε εντολή να χαλκευθεί κατηγορία για παιδεραστία, με συνέπεια τον άμεσο ακρωτηριασμό του. Αυτή την τύχη είχε κάποιος Βασιανός που τόλμησε να μιλήσει σαρκαστικά για την Θεοδώρα) ,

-διαπόμπευση, ο επί δημοσίας θέας δι' αιμορ­ρα­γί­ας θάνατος(πριν από την διαπόμπευση, τον «θρίαμβο» όπως την αποκαλούσαν χλευαστικά, μαστίγωναν σκληρά τον κατάδικο, τον κούρευαν «εν χρω», του ξύριζαν μαλλιά, γένεια, μουστάκι, φρύδια, μουτζούρωναν το πρόσωπό του με καπνιά ή το άλειφαν με πίσσα, τον στεφάνωναν με μια πλεξάνα σκόρδα, τον τύλιγαν με βρωμερά άντερα από το χασαπιό, κρεμούσαν στο λαιμό του σαπιοκοιλιές και στους ώμους του κουδούνια. Κατά την πάνδημη περιαγωγή του στους δρόμους και στην αγορά ή στον ιππόδρομο κάθιζαν το θύμα γυμνό ή ημίγυμνο σε γάιδαρο, παλιομούλαρο, ψωριασμένη καμήλα, ακόμα και σε γελάδα ανάστροφα και το υποχρέωναν να κρατάει την ουρά του υποζυγίου. Στην πομπή που σχηματιζόταν προπορεύονταν σαλπιγκτές και διαλαλητές. Και το πλήθος των συγκεντρωμένων περίεργων του πετούσαν στο πρόσωπο λάσπες και ανθρώπινες ακαθαρσίες, άδειαζαν πάνω του δοχεία με ούρα, τον χτυπούσαν στο στόμα με βορβορώδη εντόσθια σφαγίων. Τον έφτυναν, τον πετροβολούσαν, τον χτυπούσαν με ραβδιά και μαστίγια, τον έβριζαν, τον λοιδορούσαν).
-στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις,

-δουλεία, ισό­βια κάτεργα σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα,

-ισόβια εξορία, ισόβια κρά­τηση εντός μοναστη­ρί­ων, και άλλα.

Ένα παράδειγμα μεταλλικού οργάνου βασανισμού ανάμεσα στα αναρίθμητα άλλα ήταν η σι­δηρά προσωπίς! Αυ­τή ερυ­θρο­πυρούτο και κατόπι ετίθετο επ' ολίγον χρόνον επί του προσώπου του βασα­νι­ζο­μέ­νου ατόμου. Αυ­τό υφί­στατο εγκαύ­ματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού τα οποία επουλώ­νοντο διά δυσει­δών ου­λών οπότε πλέον έφερε εις το διηνεκές το στίγμα του «αιρετι­κού ή ετεροδόξου ή ετε­ροθρή­σκου»!

Στη "βυζαντινή" Ιερά Εξέταση ανήκουν και οι συχνές καύσεις αρχαίων βι­βλίων ετεροδόξων ή όσων άλλων βιβλίων, επειδή μόνο και μόνον δεν άρεσαν στους καλογήρους του Βυζαντίου. Τεράστιες πυρές οργα­νώ­νον­ταν σε δρόμους, πλατείες και στάδια πόλεων όπου υπέρογκοι σωροί βιβλίων εγίνοντο πα­ρανά­λωμα πυρός, προς δημοσίαν τέρψιν .

Οι πυρές αυτές άρχισαν με τον αυτο­κράτορα Θεοδό­σιο Α΄ τον «Μέγα», τον επίσκοπο Αλεξαν­δρείας Θεόφιλο, τον Ιω­άν­νη Χρυσό­στομο στην Κωνσταντινούπολη και συνε­χίστηκαν αργό­τερα με τον «ιερόν» Φώτιο (9ος αι­ών) στην Κωνσταντινούπολη, ο οποί­ος έκαιγε ό,τι δεν του άρεσε. Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μι­κρού το 448 καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιο­δήποτε θεμιτό τρόπο στην καθεστωτική θρησκεία.

Ανεξαρτήτως περιε­χο­μέ­νου απω­λέ­σθη­καν σχε­δόν όλα τα αρχαιότερα βιβλία. Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιά­δες, κα­τά τις εκτιμήσεις των ειδικών.Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο  Μι­χα­ήλ Ψελλός (1018-1078), υπολογίζομε ότι την εποχή του "ιερού" Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βι­βλία από όσα έχομε εμείς σήμερα στα χέ­ρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βι­β­λί­ων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοι στην νοοτροπία συνεργάτες και δι­άδοχοί του ..!

Αναζητούσαν και θεωρητική κάλυψη των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων, με θεολογικά επιχειρήματα και αναγωγές στη Γραφή.  οπως βγάλε το μάτι σου, κόψε το χέρι σου ή το πόδι σου αν σε σκανδαλίζει..Πρόκειται φυσικά για σοφιστικές προφάσεις και υποκριτικές δικαιολογίες.

Οι ακρωτηριασμοί και οι εκτυφλώσεις είναι η φρικαλεότερη μορφή βασανισμού, χειρότερη ποινή κι από τον θάνατο γιατί καταδικάζει το θύμα σε ισόβια δυστυχία.

Η Θεοδώρα βασάνιζε τους εχθρούς της τυλίγοντας και σφίγγοντας με βούνευρο το κεφάλι τους τόσο πολύ που έβγαιναν τα μάτια από τις κόχες.

Δεν περνούσε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς εξομματισμούς και φονικά, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης...

Το 820 ξέθαψαν τον πατριάρχη Ιωάννη έφεραν τα λείψανά του στον Ιππόδρομο σε ημέρα αγώνων. Εκεί, μπροστά στο πλήθος, αφού αποκάλυψαν και μαστίγωσαν τον σκελετό τον έκαψαν !

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ

Οι "βυζαντινοί" είναι οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν κρατουμένους ως πειραματόζωα για ιατρική έρευνα. Έχουν, δηλαδή, τα πρωτεία στα λεγόμενα επιστημονικά βασανιστήρια. Ο Θεοφάνης μας πληροφορεί ότι επί Βασιλείου Β΄ "βυζαντινοί" πράκτορες πήγαν στη Βουλγαρία με αποστολή την απαγωγή ενός ετερόδοξου χριστιανού. Οι πράκτορες κατόρθωσαν να τον αρπάξουν και να τον μεταφέρουν δέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, αφού του έκοψαν χέρια και πόδια, κάλεσαν τους γιατρούς. Κι εκείνοι τον άνοιξαν ζωντανό με τα νυστέρια τους από τα γεννητικά όργανα ως το στέρνο για να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου σώματος ! 

(Στοιχεία που παραθέτονται στο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ»)

Πηγή:

athriskos.gr
greatlie.com