Ο πρώτος άνθρωπος ήταν ο Πελασγός που ξεπήδησε από το έδαφος της Αρκαδίας (Παυσανίας Η 1,2). Οι απόγονοί του και μετέπειτα κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται ως Προσέληνοι. Δηλαδή, προΰπαρχαν της Σελήνης!
Η Ελλοπία –μία περιοχή γύρω από την Δωδώνη (Σοφοκλή, Τραχινίαι 1174)– θεωρείται κοιτίδα των αυτόχθονων Ελλήνων. Την ίδια περιοχή ο Αριστοτέλης αποκαλεί ως «Ελλάς» όπου «κατοικούσαν οι Σελλοί και οι τότε ονομαζόμενοι Γραικοί τώρα δε Έλληνες» (Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά Ι-352). Οι «Σελλοί» ήταν ιερείς του Δωδωναίου Πελασγικού Δία (Ομήρου, Ιλιάς, Π 233-235). Είναι, μάλιστα, προφανής η γλωσσική παραφθορά που δημιουργεί και παράγει τα «Ελλοί» και «Έλληνες», οπότε λογικά αναρωτιέται ο Στράβων (Γεωγραφικά, Ζ΄ VI 10) πως θα έπρεπε να λέγονται τα ονόματα σωστότερα.
Ο λαός (λάας=πέτρα) που δημιούργησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μετά τον κατακλυσμό, πετώντας πίσω τους πέτρες ήταν οι Λέλεγες και υποδεικνύει ανθρώπους που γεννήθηκαν από την γη (Στράβων, Γεωγραφικά, Ζ΄ VI, 2). Υπονοεί, όμως, και την συγκέντρωση ή σύνθεση των Πελασγών που επέζησαν από τον εν λόγω κατακλυσμό (Στράβων, Γεωγραφικά, Ζ΄VII, 2).
«Μετά από όλα αυτά (ο Κροίσος) θέλησε να μάθει, ποιοι από τους Έλληνες είναι οι ισχυρότεροι, ώστε να μπορέσει να τους κάνει φίλους. Ερευνώντας βρήκε, ότι την πρώτη θέση είχαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι από την φυλή των Δωριέων, οι δεύτεροι των Ιώνων. Πράγματι, αυτοί οι λαοί ήσαν οι πλέον εξέχοντες, οι δεύτεροι μεν καταγωγής πελασγικής, οι πρώτοι δε καταγωγής ελληνικής.
»Ο ένας μέχρι των ημερών μας δεν άλλαζε τόπο διαμονής, ο άλλος όμως έκανε πολλές μεταναστεύσεις: επί βασιλέως Δευκαλίωνος κατοικούσε στην Φθιώτιδα, επί Δώρου, γιου του Έλληνα, στην περιοχή γύρω από την Όσσα και τον Όλυμπο η οποία ονομάζεται Ιστιαιώτιδα· και όταν οι Καδμείοι τους σήκωσαν από εκεί, κατοίκησαν στην Πίνδο (πιθανότατα πόλη την Δωρικής τετράπολης) με το όνομα Μακεδνοί (δηλαδή οι Μακεδόνες είναι δωρικό φύλο)· από εκεί πάλι μετανάστευσαν και ήρθαν στην Δρυοπίδα· και όταν τέλος από την Δρυοπίδα ήρθαν στην Πελοπόννησο (κάθοδος των Δωριέων) πήραν το όνομα Δωριείς. […]
»Η ελληνική φυλή όμως, από τότε που εμφανίστηκε, χρησιμοποιεί πάντα την ίδια γλώσσα. Αυτή είναι η αλήθεια μου φαίνεται εμένα. Αλλά όταν αποσχίστηκε –ασθενής ακόμη από την φυλή των Πελασγών– από μικρή και ασήμαντη που ήταν στην αρχή, μεγάλωσε ώστε αποτέλεσε το πλήθος των σημερινών λαών, διότι προσχώρησαν πολυάριθμοι Πελασγοί, αλλά και άλλοι πολλοί βάρβαροι λαοί. Εκτός τούτου εγώ τουλάχιστον νομίζω πως η φυλή των Πελασγών, καθώς εξακολουθούσε να παραμένει βάρβαρη (μη ελληνική), δεν κατόρθωσε ποτέ να μεγαλώσει πολύ.» (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Κλειώ 56-58)
«Διότι εμείς (οι Αθηναίοι) που κατοικούμε σ’ αυτή την πόλη, δεν διώξαμε από δω τους κατοίκους ούτε την βρήκαμε έρημη ούτε συγκεντρωθήκαμε πολλών εθνών μιγάδες και ήρθαμε να την καταλάβουμε. Η καταγωγή μας είναι τόσο καλή και γνήσια, ώστε η ίδια η γη, στην οποία γεννηθήκαμε, βρίσκεται στην κατοχή μας χωρίς καμία διακοπή. Εμείς είμαστε αυτόχθονες και μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη με τα ίδια ονόματα που δίνει κανείς στους πλησιέστερους συγγενείς του. Μόνο εμείς από όλους τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλούμε τροφό, πατρίδα και μητέρα.» (Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 24-25)
«Όσο για την αρχαιότητα του γένους, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και πολλοί βάρβαροι θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόχθονες…»
(Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Α΄, 9.3)
«Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης: Στ’ αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ’ αλλού, αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες».
(Πλούταρχος, Περί Φυγής, 604D-E, 13)
«Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα και τους πρώτους αυτόχθονες».
(Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς 3)
Τα παραπάνω δεν είναι τα μοναδικά αποσπάσματα σχετικά με το θέμα μας. Απλά συγκεντρώσαμε τα πιο χαρακτηριστικά που μας παρέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες προγονοί μας.
Το συμπέρασμα είναι ένα και δεν επιδέχεται αντιρρήσεις: Οι Έλληνες είναι αυτόχθονες, δεν προέρχονται από άλλη γη, ξένη, γειτονική, μακρινή ή οποιαδήποτε άλλη.
Με όλα αυτά καταρρίπτεται κάθε είδους ανθελληνική θεωρία, όπως η ινδοευρωπαϊκή.
Ωστόσο πέρα από τους αυτόχθονες Έλληνες, δηλαδή, αυτούς που δεν προήλθαν από ξένη γη, υπάρχει και η περίπτωση των κυριολεκτικά αυτόχθονων Ελλήνων, δηλαδή αυτών που γεννήθηκαν μέσα από την ίδια την γη, ως γνήσιοι καρποί αυτής.
Πηγή:
»Ο ένας μέχρι των ημερών μας δεν άλλαζε τόπο διαμονής, ο άλλος όμως έκανε πολλές μεταναστεύσεις: επί βασιλέως Δευκαλίωνος κατοικούσε στην Φθιώτιδα, επί Δώρου, γιου του Έλληνα, στην περιοχή γύρω από την Όσσα και τον Όλυμπο η οποία ονομάζεται Ιστιαιώτιδα· και όταν οι Καδμείοι τους σήκωσαν από εκεί, κατοίκησαν στην Πίνδο (πιθανότατα πόλη την Δωρικής τετράπολης) με το όνομα Μακεδνοί (δηλαδή οι Μακεδόνες είναι δωρικό φύλο)· από εκεί πάλι μετανάστευσαν και ήρθαν στην Δρυοπίδα· και όταν τέλος από την Δρυοπίδα ήρθαν στην Πελοπόννησο (κάθοδος των Δωριέων) πήραν το όνομα Δωριείς. […]
»Η ελληνική φυλή όμως, από τότε που εμφανίστηκε, χρησιμοποιεί πάντα την ίδια γλώσσα. Αυτή είναι η αλήθεια μου φαίνεται εμένα. Αλλά όταν αποσχίστηκε –ασθενής ακόμη από την φυλή των Πελασγών– από μικρή και ασήμαντη που ήταν στην αρχή, μεγάλωσε ώστε αποτέλεσε το πλήθος των σημερινών λαών, διότι προσχώρησαν πολυάριθμοι Πελασγοί, αλλά και άλλοι πολλοί βάρβαροι λαοί. Εκτός τούτου εγώ τουλάχιστον νομίζω πως η φυλή των Πελασγών, καθώς εξακολουθούσε να παραμένει βάρβαρη (μη ελληνική), δεν κατόρθωσε ποτέ να μεγαλώσει πολύ.» (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Κλειώ 56-58)
«Διότι εμείς (οι Αθηναίοι) που κατοικούμε σ’ αυτή την πόλη, δεν διώξαμε από δω τους κατοίκους ούτε την βρήκαμε έρημη ούτε συγκεντρωθήκαμε πολλών εθνών μιγάδες και ήρθαμε να την καταλάβουμε. Η καταγωγή μας είναι τόσο καλή και γνήσια, ώστε η ίδια η γη, στην οποία γεννηθήκαμε, βρίσκεται στην κατοχή μας χωρίς καμία διακοπή. Εμείς είμαστε αυτόχθονες και μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη με τα ίδια ονόματα που δίνει κανείς στους πλησιέστερους συγγενείς του. Μόνο εμείς από όλους τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλούμε τροφό, πατρίδα και μητέρα.» (Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 24-25)
«Όσο για την αρχαιότητα του γένους, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και πολλοί βάρβαροι θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόχθονες…»
(Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Α΄, 9.3)
«Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης: Στ’ αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ’ αλλού, αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες».
(Πλούταρχος, Περί Φυγής, 604D-E, 13)
«Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα και τους πρώτους αυτόχθονες».
(Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς 3)
Τα παραπάνω δεν είναι τα μοναδικά αποσπάσματα σχετικά με το θέμα μας. Απλά συγκεντρώσαμε τα πιο χαρακτηριστικά που μας παρέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες προγονοί μας.
Το συμπέρασμα είναι ένα και δεν επιδέχεται αντιρρήσεις: Οι Έλληνες είναι αυτόχθονες, δεν προέρχονται από άλλη γη, ξένη, γειτονική, μακρινή ή οποιαδήποτε άλλη.
Με όλα αυτά καταρρίπτεται κάθε είδους ανθελληνική θεωρία, όπως η ινδοευρωπαϊκή.
Ωστόσο πέρα από τους αυτόχθονες Έλληνες, δηλαδή, αυτούς που δεν προήλθαν από ξένη γη, υπάρχει και η περίπτωση των κυριολεκτικά αυτόχθονων Ελλήνων, δηλαδή αυτών που γεννήθηκαν μέσα από την ίδια την γη, ως γνήσιοι καρποί αυτής.
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Πηγή:
