Ο Φειδιππίδης δεν είναι ο καλύτερος δρομέας, αλλά είναι ώριμος άνδρας, με την απαραίτητη διπλωματική παιδεία να δώσει στους Σπαρτιάτες το μήνυμα: "Ελάτε! Κινδυνεύουν ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ!"
Ο Αθηναίος ημεροδρόμος σφίγγει τα δόντια και καλύπτει τα απίστευτα τραχιά 250 χιλιόμετρα σε ενάμισυ μερόνυχτο. Οι Σπαρτιάτες τελειώνουν - ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ - τις ιεροτελεστίες τους, ζαλώνονται τα σιδερικά τους και ξεκινούν τρέχοντας. Ο καθένας τους κουβαλάει περίπου το βάρος ενός λεπτού ανθρώπου σε οπλισμό και εφόδια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τους επιβάλλει ταχύ ρυθμό. Καλύπτουν σχεδόν 100 χλμ. το εικοσιτετράωρο. Η ξεκούρασή τους είναι ελάχιστη, η απόλυτα απαραίτητη για να διατηρήσουν, στο τέλος της πορείας, τις δυνάμεις να πολεμήσουν.
Στο μεταξύ οι Πέρσες περνούν τον Καφηρέα. Οι Αθηναίοι καταλαβαίνουν ότι η μάχη θα δοθή στον κάμπο του Μαραθώνα. Ξεκινούν με γοργό βήμα από την Αθήνα. Όταν οι βάρβαροι ρίχνουν άγκυρα, η παράταξη των Αθηναίων πολιτών έχει κιόλας πιάσει τα σημεία που της επιτρέπουν να ελιχθή ανάλογα με τις κινήσεις του εχθρού. Ο Μιλτιάδης έχει δώσει τις τελευταίες οδηγίες του. Το κέντρο της παράταξης των Ελλήνων είναι ισχνό, οι πλευρές ενισχυμένες. Στο πιο αδύνατο σημείο, ο πολέμαρχος Καλλίμαχος περιμένει τον βέβαιο θάνατο. Την τιμή αυτή την απαίτησε σκληρά, βασιζόμενος στην αρχαιότητά του.
Οι Πέρσες αποβιβάζονται. Σαράντα χιλιάδες άνδρες, ό,τι πιο εκλεκτό έχει να παρατάξει η νεαρή κοσμοκρατορία: Πέρσες, Μήδοι, Καρδούχοι, ο ανθός της "Αρυάνα", των ψηλών, δυνατών ανδρών με τα ανοιχτόχρωμα μάτια. 25 αιώνες αργότερα, οι εμπνευστές του Χίτλερ ανθρωπολόγοι θα δανειστούν τον όρο για να περιγράψουν τον άνθρωπο της "Αρίας φυλής". ΑΝ κάποιος, διαβάζοντας την Ιστορία, πίστεψε ότι απέναντι στους Αθηναίους παρατάχθηκαν κάποιοι απόλεμοι, τρυφηλοί ανατολίτες του καφενέ, πλανάται οικτρή πλάνη. Ήταν ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ οι Πέρσες του Δάτι και του Αρταφέρνη. Απλά, δεν είχαν τύχη, γιατί αντιμετώπιζαν Έλληνες του 5ου αιώνα.
Τα τελευταία 1500 μέτρα μέχρι τη μοιραία σύγκρουση, οι βαριά οπλισμένοι Αθηναίοι τα διασχίζουν τρέχοντας και αλαλάζοντας "ελελεύ" με το ρυθμό των κυμβάλων. Η στιγμή όπου ασπίδα συγκρούεται με ασπίδα ξυπνάει τους θεούς. Το κέντρο της Αθηναϊκής παράταξης, σκόπιμα αραιό, υποχωρεί. Ο πολέμαρχος Καλλίμαχος βρίσκει το θάνατο που αποζητάει. Οι πτέρυγες, δυνατές, παγιδεύουν τους Πέρσες, όπως το όστρακο που μαγκώνει το θύμα του. Οι εκλεκτοί της Ασίας θερίζονται. ΤΙΠΟΤΑ στην παιδεία τους δεν τους έχει προετοιμάσει για το βαθμό της ΔΥΝΑΜΗΣ και του ΘΥΜΟΥ που κλείνει μέσα του ο υπερασπιστής των πατρώων Έλληνας οπλίτης. Όσοι γλυτώνουν τρέχουν αλαφιασμένοι στα πλοία τους, κυνηγημένοι από τους νικητές.
Ο Κυναίγειρος, αδελφός του Αισχύλου, αρνείται να αφήση το περσικό σκάφος να φύγη. Όταν του κόβουν και τα δυο χέρια, το γραπώνει με τα δόντια. Ο Αισχύλος μάχεται δίπλα του. Αν και ποιητής, άρα "λαπάς" κατά την έκφραση ταλαίπωρου νεοέλληνος πολιτικού, μάχεται αρκετά καλά, ώστε να τον τιμήση η πατρίδα με μνεία του ονόματός του. Ανώτερη τιμή δεν έχει. Για κανέναν.
Ο Ανώνυμος οπλίτης, μεθυσμένος από το θρίαμβο, φεύγει για να αναγγείλη στους Αθηναίους το "ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ". Καθώς η καρδιά του υποκύπτει στην υπεράνθρωπη κακομεταχείρηση, δυο περίπου ώρες αργότερα, η ανθρωπότητα, ευγνωμονούσα, τον τοποθετεί σε βωμό. Η μνήμη του είναι ασφαλής μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Ο Μαραθώνιος δρόμος ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ.
Λίγες ώρες αργότερα, οι Σπαρτιάτες καταφθάνουν στο πεδίο, έτοιμοι να ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ, μετά από 250 χιλιόμετρα που διανύθηκαν σε λιγότερο από ΤΡΕΙΣ μέρες! Με βαθειά και ειλικρινή πικρία συνειδητοποιούν ότι η μεγάλη μάχη κερδήθηκε χωρίς αυτούς. Θυσιάζουν τους νεκρούς και ξαναφεύγουν ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. Η ανοχύρωτη Σπάρτη επείγεται για την παρουσία τους.
Στη μνήμη ΟΛΩΝ εκείνων των ανδρών σήμερα τελείται ο Μαραθώνιος. Τα τελευταία χρόνια έχουμε και το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ, αγώνα ΜΕΓΙΣΤΩΝ αποστάσεων. Οι ΞΕΝΟΙ τιμούν τους αγώνες αυτούς σε βαθμό θρησκευτικής λατρείας. Οι Γιαπωνέζοι τερματίζοντας στη Σπάρτη, μετά το Σπάρταθλο, ΚΛΑΙΝΕ μπροστά στο βωμό. ΕΜΕΙΣ είμαστε ακόμα χλιαροί συμμετέχοντες. Δεν έχουμε κατανοήσει ότι ο Μαραθώνιος είναι ένα ζωντανό, παλλόμενο μνημείο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ μας, που είναι και ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ιστορία. Ένα μνημείο που λειτουργεί με τρόπο συναρπαστικό, άμεσο, ή παγκόσμιο. Ένα μνημείο στον άγνωστο Μαραθωνοδρόμο και στο Φειδιππίδη και στον Καλλίμαχο και στο Μιλτιάδη και στον Αισχύλο και στον Κυναίγειρο και στο θεό Πάνα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Πηγή:
ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr
