«Η Σελήνη πριν μας αποχωριστεί ήταν το λίκνο τους»
Άρθρο του Ν. Μαργιωρή (*) (1913-1993) στο περιοδικό «Ομακοείο»
(Για την αντιγραφή και επιμέλεια Ηλίας Κατσιάμπας,
μαθητής του Ν. Μαργιωρή και εκπρόσωπος του φιλοσοφικού και πρακτικού του έργου.
Υπεύθυνος Ομακοείων Τρικάλων & Θεσσαλονίκης)
Οι πολιτισμοί πού αναπτύχτηκαν πάνω στον πλανήτη μας τόσο στους
προκατακλυσμιαίους χρόνους όσο και στους μετακατακλυσμιαίους, ήταν
περίεργοι και διαφορετικοί από το σημερινό δικό μας. Κάθε φυλή πού
πέρασε από τη γη, σχημάτισε ανάλογους πολιτισμούς με των ψυχών πού
έφερνε μαζί της την παλαιότητα και την ποιότητα.
Σ’ αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για έναν πανάρχαιο προκατακλυσμικό
πολιτισμό, εκείνον των προγόνων Λεμουρίων, που έζησαν πάνω στη γη γύρω
στα εκατό χιλιάδες χρόνια από τις μέρες μας. Πολλοί της άκαμπτης και
παγωμένης δήθεν λογικής ή οπαδοί της εξωτερικής ψευδοεπιστήμης, θα
χαμογελάσουν. Όμως αν αναλογιστούν ότι κάθε πολιτισμός ανθρώπινος έχει
διαφόρων τύπων εκδήλωση στην εφαρμογή του, τότε θα προβληματιστούν και
ίσως πάψουν να… κρίνουν και να συγκρίνουν τα… ανόμοια.
Τότε η επιφάνεια του πλανήτη μας δεν έμοιαζε καθόλου με τη σημερινή
του. Ο Ειρηνικός ωκεανός δεν ήταν εκεί πού είναι τώρα. Στη θέση του
βρι-σκόταν μια τεράστια ήπειρος, πού σήμερα είναι το… φεγγάρι μας. Αυτή η
ήπειρος, για την οποία θα μιλήσουμε, ήταν η Λεμούρια ήπειρος, σήμερα
ανύπαρκτη και βέβαια άγνωστη. Από καταμετρήσεις πού γίνηκαν, αποδείχτηκε
ότι η σελήνη μας χωρά ακριβώς στη θέση – κένωμα του Ειρηνικού ωκεανού
και ακριβώς στην κεντρική του θέση, που σχηματίζεται με τα αρχιπέλαγα
και τα κυκλωτικά νησιά του…
Στη μυθολογία η Σελήνη είναι αδελφή του ήλιου. Την έλεγαν και Μήνη
και ήταν η ωραιότερη γυναίκα που πλάστηκε στην οικουμένη. (Βλέπε Σαπφούς
απόσπασμα 3 για τη σελήνη). Είναι και ήταν πάντοτε φιλάρεσκη και
περιβαλλόταν σε ασημοχρυσά ενδύματα. (Βλέπε ύμνο του Ομήρου XXXII στίχοι
5 – 9 έκδοση BAUMEISTER). Ακόμα η Σελήνη καβαλά άλογο που
απομακρύνεται… Ο Φειδίας την απεικόνισε στον Παρθενώνα καβάλα πάνω σε
έναν ημίονο.
Ακόμα λέει η Μυθολογία, ότι ή Σελήνη μαγεύτηκε από την ομορφιά τού
νεαρού τσοπάνη Ενδυμίωνα. (Βλέπε Παυσ. V, 1, 2.) ώστε όταν αυτός
κοιμήθηκε στη σπηλιά τού βουνού Λάτμου, πήγε και κοιμήθηκε δίπλα του.
(Βλέπε Θεόκριτος, XX, 37 και Σχόλια. Επίσης Απολλόδωρος. Ροδιακά IV,
57).
Με αυτά πού γράφω, η μυθολογία έμμεσα υπαινίσσεται περίεργες
μετακινήσεις της σελήνης και μάλιστα συμπεριφορές της, πού μας
προβληματίζουν. Ο χώρος δε μου επιτρέπει να αποσυμβολίσω τις
μετακινήσεις της. Ο Ενδυμίωνας είναι ο ήλιος που επανέφερε τη σελήνη
στην εξουσία του, όταν αυτή κινούμενη με μέσα τεχνικά, αποσπάστηκε και…
προσπάθησε να φύγει από το ηλιακό μας σύστημα.
Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» πού έγραψε για
χάρη της μύστριας Κλέας, προϊσταμένης των θυϊάδων στους Δελφούς και
αφιερωμένη από τους γονείς της στις ιεροτελεστίες του Όσιρι, μας λέγει,
ότι υπήρχε σχέση αντίθεσης ανάμεσα στον ήλιο (Όσιρι) και στη σελήνη
Ίσιδα) μα και έλξη ακατανίκητη. Για τούτο στις πιο μεγάλες γιορτές
έπλαθαν ομοιώματα ηλίου και σελήνης Όσιρι και Ίσιδα) που τα έντυναν με
χρυσοποίκιλτα φορέματα και τα τιμούσαν σαν αντιπροσωπευτικά
μορφοποιήματα των δυο μεγάλων δυναμοενεργειών. Ο Φαλλός και το Αιδοίο.
Άρρεν και Θήλυ.
Αλλά ας έλθουμε στο θέμα μας. Τότε, την προλεμουριακή εποχή, η
επιφάνεια της γης δεν έμοιαζε καθόλου με τη σημερινή, όπως κάποτε δε θα
μοιάζει με αυτή πού ξέρουμε και μάθαμε να γνωρίζουμε. Ακόμα τα προϊόντα
εκείνα, αιθερικοφυσικές υποπαραστάσεις δεν έμοιαζαν με μας και οι μορφές
τους ήταν πρωτόγονες και αποκρουστικές.
Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ήταν απίστευτα διαφορετικά από τα
γνώριμα σημερινά και άνηκαν στον αιθερικό κόσμο, που έλουζε κυριολεκτικά
με τη δική του δυναμοενέργεια τη φυσική αδύναμη και δειλή τότε
πρωτοεκδήλωση. Μόλις προετοιμαζόταν ο φυσικός μας κόσμος να αποτελέσει
τον ιδιαίτερο κόσμο, που η εκδήλωση θα βασιζόταν στα τρία χαμηλότατα
στοιχεία των στερεών, υγρών και αερίων.
Το τέλος της εκδήλωσης στη μορφή έφτανε τους χρόνους εκείνους μέχρι
τα αιθερικά διαμερίσματα, πού αποτελούν τα 4/7 της τρισδιάστατης
διάστασής μας. Τα 3/7 (στερεά, υγρά και αέρια) δεν είχαν ακόμα πάρει τη
σημερινή μορφή τους και βρίσκονταν στην πύκνωσή τους. Έτσι τα όντα
έφταναν μέχρι τα έσχατα αιθερικά και διερευνούσαν τις εξελίξεις πάνω στο
δημιουργούμενο φυσικό κόσμο, την προέκταση ή τη βεράντα του αιθερικού
κόσμου…
Όμως υπήρχε κάτι το σοβαρό. Γέννηση, όπως την γνωρίζουμε, δεν
μπορούσε να γίνει στον αιθερικό. Οι ψυχές έφταναν ως εκεί και δεν
μπορούσαν να μπουν στο κατασκευαζόμενο φυσικό κόσμο. Έπρεπε να γίνει
φυσικό περίβλημα της ψυχής. Έπρεπε να γίνει μορφοποίηση στη γη. Να
σχηματιστεί με φυσικά στοιχεία ένας φορέας. Έπρεπε να σχηματιστεί
κατάλληλος οργανισμός, σύστημα μετατροπής της ύλης σε ενέργεια,
θερμότητα, παρουσίαση, ΖΩΗ. Έτσι η προλεμουριακή εποχή υπήρξε η εποχή
των πειραμάτων και των διαβουλεύσεων πάνω στο θέμα.
Έτσι
αρχίζει μια εποποιία, όπως αυτή της εποχής μας, πού αγωνιζόμαστε να
πάμε στην Αφροδίτη, στον πλησιέστερο πλανήτη Άρη και στη σελήνη που
πατήσαμε, πως θα νικήσουμε τις εν λειτουργία φυσικές συνθήκες για να
εγκατασταθούμε. Το Θείο Σχέδιο είχε προβλέψει την κάθοδο στο φυσικό πια
κόσμο των πρώτων ερμαφρόδιτων πλασμάτων. Τα ονομάζω ερμαφρόδιτα, γιατί
ταυτόχρονα ζούσαν στον αιθερικό και στο φυσικό μας κόσμο.
Πώς έφταναν σ’ αυτό το αποτέλεσμα να κατορθώνουν να υποβιβάζουν τις
αιθερικές παλμοδονήσεις τους και να ομοκραδαίνονται με το βαρύ ρυθμό
της δυσκίνητης φυσικής ύλης μας, θα πούμε παρακάτω. Όμως αυτό ήταν ένα
κατόρθωμα πού λίγοι το αποτολμούσαν από τους ΑΙΘΕΡΙΚΟΥΣ. Πάντως οι
πρώτοι πού έφτασαν στη γη μας με αιθερικοφυσικά, ας τα ονομάσουμε
σκάφανδρα, δοκίμασαν την αποστροφή τους και τη μεταμέλειά τους.
Ο φυσικός μας κόσμος μόλις διαπλάστηκε και η κλιματολογική
κατάστασή του, ήταν ακόμα απαίσια. Τα μαγνητικά και ηλεκτρικά πεδία
βρίσκονταν σε πρωτόγονες εκδηλώσεις και έκαναν τα παραγόμενα ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, αμείλικτους
πολέμους μεταξύ τους. Μια αταξία και ένα χάος βασίλευε σ’ όλο το φυσικό
εκδηλωμένο σύμπαν και βίαια το ίδιο, πάνω στον πλανήτη μας. Έπρεπε
πρώτα να επιβληθεί η ΤΑΞΗ. Να γίνει η τάξη πάνω στην αταξία και το χάος.
Αυτά όμως για να πραγματοποιηθούν, χρειαζόταν χρόνος και μάλιστα
γήινος χρόνος. Έτσι το σχέδιο προχώρησε και δίδαξε τρόπο δυνατής
επίσκεψης των αιθερικομορφικών όντων μέσα στην πρωτογονικότητα του
φυσικού μας κόσμου. Η ψυχή διδάχτηκε να εκχύσει από τις δικές της
δυνάμεις μια ουσία περισσότερο συμπυκνωμένη απ’ ότι άλλοτε έκχυνε, για
να σχηματιστεί ένα πρόπλασμα σαν βαθυσκάφος, μέσα στο όποιο θα βρισκόταν
το αιθερικό ον με την πνευματοψυχή μαζί του.
Έτσι άρχισε η πρώτη επαφή και πρώτη επίσκεψη του αιθερικού και
φυσικού κόσμου. Τα επισκεπτόμενα αιθερικά όντα τον κόσμο μας,
περιβάλλονταν από εκτοπλασματικά βαθυσκάφη ή φορείς εκτοπλασματικούς,
που οι κραδασμοί τους αργοπορημένοι, ελαττωμένοι, μειωμένοι ταίριαζαν με
την παλμοδόνηση της νέας ύλης, της εξώτατης ύλης της Πανδημιουργίας.
Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η νέα εποχή καθόδου των όντων στο φυσικό
ακρότατο κόσμο. Η φύση ή το Θείο Σχέδιο, έβαλε μέσα στις ψυχές αυτών
των όντων τη διάθεση•να φτιάχνονται τα βαθυσκάφη – σώματα – φορείς –
περιβλήματα, μέσα στο φυσικό κόσμο και να συμπράττουν για την κατασκευή
τους δυο όντα, ώστε να κατορθώνεται η τελειότητα και η αξία της απόλυτης
προσαρμογής των σκευών – σωμάτων, με τις ηλεκτρομαγνητικές
πραγματικότητες του ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, του φυσικού κόσμου…
Έτσι
άρχισε να ζυμώνεται ο νέος κόσμος. Ο τρισδιάστατος ή η δεκάτη τρίτη
εξώτατη διάσταση, η φυσική δική μας. Για να ακριβολογήσω όμως, θα έλεγα
τα 3/7 του φυσικού αιθερικού κόσμου. Η τελευταία βεράντα της
δημιουργίας, από την οποία η ψυχή ατενίζει το ΧΑΟΣ. Πέρα από τη διάστασή
μας βρίσκεται η αταξία και η περιοχή του χάους, όπου… τίποτα δεν πρέπει
να προσθέσουμε στη μυστηριακή απομόνωσή του…
Οι αιθερικοί κατέβαιναν και περιβαλλόμενοι με την εκτοπλασματική
τους κάλυψη, επιδίδονταν στη μελέτη του νεοκατασκευαζόμενου κόσμου. Του
φυσικού. Σιγά σιγά η απόρριψη του εκτοπλασματικού κελύφους κρατούσε πολύ
χρόνο και ύστερα η ίδια φυσική ανάγκη δίδασκε τη χρησιμοποίηση του
νερού.
Τα πρωτοόντα αυτά ήταν διαφανή και ο οργανισμός τους δεν είχε ακόμα
τελειοποιηθεί, ώστε να σχηματίσει μια ανεξάρτητη μηχανή που να
χρησιμοποιεί τη φυσική ύλη. Όμως το σχέδιο επέμενε για μια μόνιμη
παραμονή και μια απόκτηση συνήθειας, τόσο απαραίτητης για φυσική ζωή.
Πέρασαν δύσκολες χιλιετηρίδες, ώσπου να πειστούν οι αιθερικοί να μην
εγκαταλείψουν το νέο κόσμο, το φυσικό κόσμο. Τελικά το σχέδιο έδωσε τη
λύση. Τα γένη γίνηκαν και διαχωρίστηκαν οι αιθερικοί σε δυο παρατάξεις.
Στους άνδρες και στις γυναίκες. Σ’ αυτούς πού θα έσπερναν και σε
εκείνους που θα γεννούσαν.
Παρόλα αυτά μια γενική απροθυμία παρουσιάστηκε στη συμμετοχή και
στη συνεργασία για την κατασκευή των οχημάτων, σωμάτων, φορέων των
κατερχομένων όντων από τον αιθερικό κόσμο. Τότε δόθηκε η αμοιβή μιας
ηδονής – χαράς – απόλαυσης νέου τύπου, άγνωστης ως τότε στα όντα που
κατέβαιναν από τους αιθερικούς θαλάμους.
Αλλά και πάλι παρουσιάστηκε η ίδια η απροθυμία, ώσπου το Θείο
Σχέδιο απέστειλε στον κόσμο το φυσικό, κατάλληλους δασκάλους να διδάξουν
το απαραίτητο της επαφής των δυο αντίθετων όντων για την παραγωγή του
νέου σκάφους. Οι περισσότεροι όμως αιθερικοάνθρωποι, εγκατέλειπαν τη γη
και επέστρεφαν στον τόπο τους, την αιθερική διάσταση, όπου τους
περίμεναν οι φίλοι και οι δικοί τους. Τότε για να εμποδιστεί αυτή η
υποχώρηση των αιθερικών στα ίδια, το σχέδιο εφάρμοσε το ΘΑΝΑΤΟ.
Κανένας ύστερα απ’ αυτή τη νέα θεωρία, δεν αποφάσιζε και δεν
τολμούσε να επανέλθει στην αθάνατη αιθερική πατρίδα, αφού έπρεπε τώρα να
περάσει από τις θύρες του θανάτου. Αυτή υπήρξε η πρώτη αιτία της
μόνιμης παραμονής στο φυσικό μας κόσμο, των όντων που κατέβαιναν από την
αιθερική διαμονή τους, την προτελευταία βαθμίδα της καθόδου προς το
εξωβάθος της φυσικής ύλης.
Οι διαφανείς πρωτάνθρωποι ή οι εκτοπλασματικοντυμένοι πρόγονοι των
Λεμουρίων, συνήθισαν με τον καιρό να πλάθουν οργανισμό κατάλληλο για
μεταβολισμό και αναβολισμό της ύλης. Ξέχασαν την αιθερική πατρίδα τους
και παρέμειναν στη νέα γη πού στάλθηκαν, στο φυσικό κόσμο. Η Μάνα φύση –
γη άπλωσε με στοργή τα χέρια της πάνω στα πλάσματά της και τα περιέβαλε
μ’ ό,τι καλύτερο μπορούσε. Τά περιτύλιξε με φυσικά τέλεια περιβλήματα.
Με τις αμέτρητες χιλιετίες όλα λησμονήθηκαν και οι κάποτε αιθερικοί
πίστεψαν, πώς ήταν γεννήματα της μάνας φύσης – γης. Άρχισαν την πρόοδό
τους και συγκεντρώθηκαν με το περίεργο όνομα Λεμούριοι σε μία από τις
μεγαλύτερες ηπείρους, πού έφτιαξε η γη. Αυτή βρισκόταν εκεί που τώρα
είναι ο Ειρηνικός ωκεανός και λεγόταν Λεμούρια ήπειρος. Με λίγα λόγια
ήταν κόρη του ωκεανού. Έγινε με νερό. Να το πρώτο στοιχείο της
δημιουργικής μορφής. Το ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. Εδώ
ο Όσιρις των Αιγυπτίων και το έργο του Πλούταρχου πού σας ανέφερα.
Ίσιδα είναι η γη. Νερό – Όσιρις, Γη – Ίσιδα, φτιάχνουν τους κόσμους.
Αυτό θα πει, Άρρεν – Θήλυ. Θετικό – αρνητικό. Άρτια – περιττά. Όλες οι
μυθολογίες συμφωνούν. Η δυαρχία προήλθε από τη μοναρχία. Και η
πολλαπλότητα είχε για αρχή τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ…
Εκεί που συγκεντρώθηκαν οι αιθερικοφυσικοί προάνθρωποι, σχημάτισαν
σιγά σιγά έναν τεράστιο πρωτότυπο πολιτισμό, που έφτασε σε τέτοια δόξα
ακμής και επιτυχίας, ώστε δεν πρόκειται κανένας άλλος λαός και
πολιτισμός να τον φτάσει πάνω στη γη.
Αντί να στρέφονται προς εύρεση της εσωτερικής καταγωγής τους,
έγιναν αντίθετα εξωστρεφείς και ζήτησαν να βρουν στους εξωηλιακούς
κόσμους το μυστήριο της αιωνιότητας και του θανάτου. Για το σκοπό αυτό
βάλθηκαν να σχηματίζουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Το τελικό τους
σχέδιο ήταν να εκτινάξουν την αγαπημένη τους πατρίδα ήπειρο Λεμουρία στο
άπειρο και από εκεί να την κατευθύνουν στον αστερισμό της Ανδρομέδας.
Εδώ
πρέπει να χαιρετήσουμε την τεχνική κατάρτιση αυτών των όντων και
ιδιαίτερα την ψυχική τους δύναμη, να σπάσουν τα δεσμά της ηλιακής
οικογένειας και να προσκολληθούν σε μια απομακρυσμένη οικογένεια του
αστερισμού της Ανδρομέδας. Όμως παρόλη τους την τεχνική ανάπτυξη, δεν
έμαθαν ότι οπουδήποτε του σύμπαντος και αν βρεθεί κανείς, υπόκειται
στους ίδιους νόμους της φυσικής κυριαρχίας και οποιοσδήποτε βρεθεί
αντίθετός τους θα νικηθεί. Έγιναν απίθανα υπέροχοι και υπέρτατοι
τεχνοκράτες, αλλά δεν κατάλαβαν ότι όσο ψηλά και αν με την εξωτερική
τεχνική ο άνθρωπος νομίζει ότι ανεβαίνει, δεν κάνει ούτε ένα βήμα από τη
θέση που τοποθετήθηκε. Γιατί τι άλλο είναι η απόσταση του ηλιακού
συστήματος, που οι γήινοι ανήκουμε, με ένα άλλο ηλιακό σύστημα ενός
γειτονικού μας γαλαξία;
Μέσα στα αναρίθμητα δισεκατομμύρια των γαλαξιών που αποτελούν το
διαχυμένο φυσικό μας σύμπαν, η μετάβαση από τον ένα γαλαξία ως τον
άλλον, είναι ένα βρεφικό βήμα – κύλισμα. Έτσι και οι Λεμούριοι
φαντάστηκαν ότι σαν εκτοξεύσουν την ήπειρό τους στο διάστημα θα…
νικήσουν… τη δημιουργία.
Σαν έφτασε η μέρα Χ, οι Λεμούριοι πυροδότησαν τα εκτοξευτικά τους
μηχανήματα που κύκλωσαν όλη τη γιγαντιαία ήπειρο. Οι χιλιάδες σήραγγες
με ειδική κατασκευή προωθημένες σ’ όλα τα σημεία του Ειρηνικού ωκεανού
δείχνουν το αίτιο της κατασκευής τους. Ακόμα μέχρι σήμερα σώζεται μια
τέτοια περίεργη και ανεξήγητης χρήσης σήραγγα, που φτάνει βαθιά μέσα
στον ωκεανό. Η ύλη που από μέσα την επιστρώνει και την απομονώνει, είναι
τελείως άγνωστη στην επιστήμη μας. Ούτε γυαλί είναι, ούτε μαρμαρόσκονη.
Ούτε αμμοκονίαμα, ούτε πλαστικό. Είναι μια περίεργη διαφανής
κρυστάλλινη και άθραυστη ύλη, άγνωστη παντελώς…
Στο νησί τού Πάσχα κυρίως και σε άλλα νησιά του Ειρηνικού
αρχιπελάγους, παρουσιάζονται πολλά περίεργα και άγνωστου χρόνου
κατασκευάσματα. Ακόμα και τα αμφίβια ζώα είναι προκατακλυσμιαίας εποχής
και έχουν βρυκολακιάσει. Λες και κάποια περίεργη και αφύσικη δύναμη τα
διατήρησε στη ζωή. Αυτό προήλθε από τα δημιουργημένα ηλεκτρομαγνητικά
κύματα που παράχτηκαν κατά τις περιόδους των εκρήξεων και των
αποκολλήσεων.
Η Εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι επί σαράντα μέρες κράτησαν οι προπαρασκευασμένες εκρήξεις. Ήταν εκρήξεις τριών ειδών.
Α) Εκρήξεις αποκοπής της ηπείρου από τον κόσμο της γης.
Β) Εκρήξεις συνεχείς, ώστε η
αποκομμένη ήπειρος να μην επανακολληθεί πάνω στον κορμό της γης και
ακόμα να υπερνικά την έλξη και τη βαρύτητα πού διαθέτει.
Γ) Εκρήξεις απίστευτα ισχυρές
που άλλοτε δε γνώρισε η γη και ούτε θα γνωρίσει και που αποσκοπούσαν να
μεταφέρουν τη Λεμουρία ήπειρο•από τη γη στο άπειρο.
Οι εκρήξεις αυτές πήραν τις περισσότερες μέρες και διέθεσαν τις
μεγαλύτερες δυνάμεις που διατέθηκαν ποτέ να θέσουν σε κίνηση ένα αδρανές
αντικείμενο. Μιλώ για τεχνική και όχι για φυσική δυναμοενέργεια.
Βρισκόμαστε μπροστά σε γηγενή πολιτισμό, πού στάθηκε η απαρχή της
θαρραλέας ανθρώπινης εξέλιξης.
Φαίνεται ότι το πείραμα στο τέλος πέτυχε και η Λεμουρία ήπειρος με
τον ανθρώπινο λαό της και τον περίεργο τεχνικό πολιτισμό της, βρέθηκε
στη στρατόσφαιρα. Πάνω σ’ αυτά τα νησιά που έμειναν ολόγυρά της,
βρίσκουν οι εσωτεριστές ερευνητές αυτά που θέλουν. Άνθρωποι και ζώα,
φυτά και ορυκτά, μαγνητικά κύματα και ολόκληρη η ατμόσφαιρα βρίσκει κάτι
να υπενθυμίσει στην αθεράπευτη φιλοδοξία του άνθρωπου.
Μόλις όμως η ήπειρος Λεμουρία έφτανε στα πέρατα, στα σύνορα του
ηλιακού συστήματος, έγινε κάτι το πιο περίεργο απ’ ότι μέχρι της στιγμής
συνέβηκε. Η νέα σφαίρα, ο νέος φυσικο-τεχνικός πλανήτης άρχισε να
σύρεται προς τα πίσω. Ο χορός προς τα εμπρός, άλλαξε απότομα κίνηση και
άθελά του η δυναμοκίνηση, έφερνε τη σφαίρα προς τα πίσω.
Ο ήλιος αναπτύσσοντας κατά πολύ απ’ ότι και τώρα δείχνει, την
ελκτική του δύναμη με τη βοήθεια του πατέρα του γαλαξία, ανάγκαζε το
τρελό παιδί του να επιστρέφει εκεί που ανήκε…
Οι επιζήσαντες άλλοι κάτοικοι του πλανήτη είδαν κατάπληκτοι τη
Λεμουρία ήπειρο να επιστρέφει πίσω και να περιφέρεται ολόγυρα από τη
μητέρα της γη. Τι έγινε ο τεράστιος πληθυσμός που έφυγε μαζί με τη
Λεμουρία ήπειρο κανείς δεν ξέρει. Οι τρομερές αντιξοότητες πού βρήκε
στην εκτέλεσή του το μεγαλοπρεπές αυτό εγχείρημα των Λεμουρίων,
αναβιβάζει το ανθρώπινο ον σε θεϊκές εξάρσεις και μας υποχρεώνει παρά τη
φανερή κενοδοξία των Λεμουρίων, να θαυμάσουμε το θάρρος και την ψυχική
τους δύναμη.
Από την απίστευτα ορμητική φυλή αυτή των Λεμουρίων, προήλθαν οι
Ατλαντίνοι και οι Ένδοχωρήτες-Δραβίδες-Πελασγοί και κατοπινοί
Έλληνες-Αιγύπτιοι-Ινδοί. Μα και οι δυο αυτές υποφυλές (Ατλαντίνοι και
Δραβίδες) ήλθαν σε σμίξη•με εξωγήινους λαούς. Αυτοί οι εξωγήινοι ήλθαν
από δυο διαφορετικά σημεία του ουρανού. Οι Ηρακλείδες ή Ηρακλειώτες πού
έφτασαν από τον αστερισμό του Ηρακλή και οι Ανδρομέδιοι ή Ανδρομεδικοί,
που ήλθαν από τον αστερισμό της Ανδρομέδας.
Αυτές οι μίξεις των εξωγήινων δυο διαφορετικών όντων με τους
απομείναντες πάνω στη γη Λεμούριους, αποτελούν το σημερινό γένος των
ανθρώπων. Θα έλθει η εποχή που με την αντίστροφη μέτρηση του χρόνου, θα
αποχωριστούν ξανά από τη μίξη αυτή τα γένη και τότε θα φανούν ποιοι
είναι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι οι γήινοι Λεμούριοι, ποιοι οι
Ηρακλείδες, ποιοι οι Ανδρομεδικοί και ποιοι οι ξένοι που έφτασαν στα
μεσοδιαστήματα απρόσκλητοι στη γη.
Πριν κλείσω το άρθρο μου αυτό θέλω να σας διαβεβαιώσω, ότι πάνω στη
γη αυτή άνθισαν πολλοί πολιτισμοί μεγάλοι και μικροί. Ιδιαίτερα άνθισαν
και μεγαλούργησαν προκατακλυσμιαίοι πολιτισμοί.
Οι εξωτερικοί επιστήμονες, για τους οποίους σ’ αυτό το περιοδικό θα
γράφω, δεν μπόρεσαν να βρουν τεκμήρια για τους πολιτισμούς αυτούς. Σ’
αυτούς λέγω για τελευταία φορά, ότι οι σωστοί πολιτισμοί διαφέρουν
απίστευτα ο ένας από τον άλλον. Άλλοι δεν έχουν σίδερα και μέταλλα. Δεν
έχουν κτίσματα. Δεν έχουν να δείξουν γήϊνα στοιχεία… Είναι ανώτεροι και
ανώτατοι πολιτισμοί. Δουλεύουν με μα¬γνητικά – ελκτικά, ηλεκτρικά και
άλλα κύματα και υλικά, άγνωστα στον πολιτισμό μας…
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ
(*) Το παρόν άρθρο αντλήθηκε αυτούσιο από το διμηνιαίο
εσωτεριστικό-μεταφυσικό περιοδικό «Ομακοείο», Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου
1979, τεύχος 14 και έχει γραφεί από τον πνευματικό δάσκαλο και σύγχρονο
Έλληνα Μύστη Νικόλαο Α. Μαργιωρή (1913-1993).
Το περιοδικό πλαισιώνεται με καθαρή ποικίλη και
αποκαλυπτική-βιωματική μεταφυσική ύλη, εκδίδετο από τον Ν. Μαργιωρή για
σειρά 8 χρόνων (1977 έως 1985), έχει συνολικά 49 τεύχη και διατίθεται σε
8 εξάδες προς 20 Ευρώ εκάστη.
Ο Ν. Μαργιωρής υπήρξε σύγχρονος νεοπυθαγόρειος και νεοπλατωνικός
φιλόσοφος και χριστοκεντρικός μύστης. Ίδρυσε τις νεοπυθαγόρειες σχολές
Ομακοείο Αθηνών, Ομακοείο Λαμίας και Ομακοείο Τρικάλων.
Μέσα σε 23 χρόνια (1970 – 1993) συνέγραψε και εξέδωσε πλέον των 189
φιλοσοφικών και πρακτικών έργων ενώ άφησε πίσω του τεράστιο και
διαχρονικό αποκαλυπτικό πλούτο προφορικών παρακαταθηκών που μέλλει
σταδιακά να αξιοποιηθούν.
Πρόσφατα αναδείχτηκε 60ος μεταξύ των 100 ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ όλων των
εποχών στην ψηφοφορία που διεξήγαγε ο ελληνικός τηλεοπτικός σταθμός
ΣΚΑΙ. Το έργο του προβλήθηκε σε ολιγόλεπτη τηλεοπτική παρουσίαση, η δε
παρουσίαση των 100 Μεγάλων Ελλήνων κυκλοφόρησε και σε DVDs. Ξέχωρη
εκτενή έντυπη παρουσίαση για τους 100 Μεγάλους Έλληνες κυκλοφόρησε από
το ΣΚΑΙ σε τρίτομο σύγγραμμα που εξέδωσε τον Μάιο του 2009.
Πληροφορίες, διευκρινίσεις, βιογραφικά, διάθεση των 189
συγγραμμάτων του Ν. Μαργιωρή και των 14 του μαθητή του Ηλία Κατσιάμπα,
στην ιστοσελίδα http://www.omakoio.gr, http://omakoio.blogspot.com, E-mail: omakoio@omakoio.gr ή omakoio7@otenet.gr κ. Ηλία Κατσιάμπα, Κεφαλληνίας 21, 42100 Τρίκαλα, Ελλάδα. Τηλ. & Φαξ: 0030-24310-75505 ή κινητό: 6974-580768.
Ο Νικόλαος Α. Μαργιωρής συγγράφων
το Β΄ Τόμο του τρίτομου έργου του της ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ. Σημειώνεται
ότι κατά την συγγραφή των 189 έργων του -πλην ορισμένων αναγκαίων
εξαιρέσεων- δεν χρησιμοποιούσε βιβλιογραφία καθότι έγραφε απευθείας από
μέσα του, με τη ΔΥΝΑΜΗ, το ΦΩΣ και τη ΓΝΩΣΗ της ψυχής του για κάθε θέμα
που ανέλυε.
Δείτε επίσης:
Πηγή:
