Δεν έχει να κάνει με τον τοπικισμό, με τον οποίο συχνά πυκνά διάφοροι
«χρεώνουν» τους κατοίκους του νησιού. Αν και εδώ που τα λέμε, ο αγνός
τοπικισμός δεν ξεφυτρώνει από το πουθενά. Είναι το απόσταγμα αιώνιων
προσπαθειών και διεκδικήσεων, ποταμών αίματος και ιδρώτα, συνεχούς
ενέργειας και κάματου. Είναι αυτό που μένει για να υπερηφανεύεται
εκείνος που κληρονομικά το απέκτησε.Η Κρήτη και τα όσα αυτή πρεσβεύει, λοιπόν, αποτελούν λόγους ικανούς για να κάνουν κάποιον τοπικιστή που χωρίς να μειώνει την αξία και την ουσία των υπολοίπων, έχει επίγνωση της δικής του αξίας και διαφορετικότητας.
Κι αυτή η επίγνωση κάνει κάθε Κρητικιά και κάθε Κρητικό να νιώθουν ευλογημένοι διότι…
1. Στέκει στο Νησί που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο Μινωικός Πολιτισμός. Ο πρώτος υψηλός πολιτισμός του προϊστορικού Αιγαίου, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.2. Ακούει στον κρητικό αέρα τις νότες μιας αέναης Μουσικής Παράδοσης που δικαιωματικά έχει κερδίσει την εκτίμηση όλων των Ελλήνων και όχι μόνο. Ευλογία για κάθε χορδή λίρας που πάλλεται, για κάθε μαντινάδα που σκαρφίζεται και κάθε πεντοζάλι που χορεύεται σε κύκλο περήφανο, λεβέντικο, ξεσηκωτικό…
3. Βλέπει και απολαμβάνει σε καθημερινή βάση το απερίγραπτο και ποικιλόμορφο φυσικό κάλλος ενός Νησιού που αγκαλιάζει Ψηλορείτες, Λευκά Όρη και Σαμαριές, δροσίζεται από τα άγια νερά του Μπάλου, των Φαλασάρνων, της Πρέβελης και ξαποσταίνει στη σκιά του Φοινικόδασους στο Βάι.
4. Θυμάται τους Αγώνες στους οποίους συμμετείχαν μπόλικα από τα παρακλάδια του γενεαλογικού του δέντρου. Άλλος στην Μακεδονία κι άλλος στη Βόρεια Ήπειρο, άλλος απέναντι στον Γερμανό κατακτητή κι άπαντες στο κάλεσμα της Μητέρας Ελλάδας για Ένωση, οι Κρήτες δεν σταμάτησαν να βροντοφωνάζουν «παρών» όταν κι όποτε οι καιροί το απαίτησαν.
5. Καμαρώνει για τη συμβολή της ως η Ναυαρχίδα του Ελληνικού Τουρισμού, της πλέον αξιόπιστης πηγής εσόδων του νεοελληνικού κράτους. Μονάχα πέρυσι, περισσότεροι από 3 εκατ. τουρίστες πρωταντίκρυσαν την κρητική γη κατά την επίσκεψή τους στην Ελλάδα.
6. Περπατά στο χώμα που γέννησε τους Τεράστιους. Στο χώμα που ακούμπησε το πινέλο του Θεοτοκόπουλου, στο χώμα που πάτησε για να πάρει ανάσες η φωνή του Ξυλούρη, στο χώμα που γέμισε μελάνι την πένα του Κορνάρου, του Καζαντζάκη, του Ελύτη…
Γράφει ο Φουστούκ
Πηγή:
daynight.com.gr
