 |
| Apollo and the continents Giovanni Battista Tiepolo |
1. ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΤΥΜΟΛΟΓΙΣΕΙΣ
Η ιστορία των Δελφών και η σημασία τους για τον αρχαίο, αλλά και σύγχρονο, κόσμο είναι λίγο-πολύ γνωστές. Αυτό που δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια είναι το γιατί ονομάστηκαν έτσι όπως και γιατί παλαιότερα είχαν το όνομα «Πυθώ».Ας ξεκινήσουμε απο το επίθετο του προστάτη θεού, του Απόλλωνα, που ήταν
«Πύθιος» άρα, υποστηρίζουν έδωσε και το όνομα στην, κατά τον Όμηρο Πετρήεσσα Πυθώνα.
Η εκδοχή οτι προέρχεται απο το ρήμα πυθέσθαι (πυνθάνομαι=ρωτώ, ζητώ πληροφορία, μαθαίνω) λόγω αυτών που επισκέπτονταν το μαντείο για να ρωτήσουν και να μάθουν τα μελλούμενα παίρνοντας χρησμό, έχει απορριφθεί γιατί δεν ταιριάζει το βραχύ «πυθ» του ρήματος με το μακρό του ονόματος.
2. ΤΟ «ΒΑΘΥ ΠΥΘΑΡΙ»
Το ίδιο συμβαίνει και με το επίθετο Πύθιος. «Πύθιος» είναι ο Βύθιος και επειδή οι πρόγονοί μας, πολλές φορές, σε ένα όνομα περιελάμβαναν δύο σημασίες έχουμε :
α) Το φυσικό περιβάλλον της περιοχής όπου δέσποζε η Πυθώ σχηματίζει έναν βυθό. Είτε κάποιος σταθεί στις κορυφές των γύρω πλαγιών, είτε στο μέσον, είτε χαμηλά στον σημερινό ελαιώνα η εντύπωση που του δημιουργείται είναι οτι βρίσκεται μπροστά ή μέσα σε ένα τεράστιο φυσικό βύθισμα του εδάφους. Κι επειδή η πλειοψηφία των ονομασιών και τοπωνυμίων προέρχεται απο το φυσικό περιβάλλον ήταν αναπόφευκτο να ονομαστεί έτσι η πόλη που βρίσκεται σε τόσο χαρακτηριστικό σημείο.
β) Οι αρχαίοι πίστευαν πως η μαντική ενέργεια προέρχεται απο το εσωτερικό -απο τα βάθη- της γής. Γι αυτό αρχικά τα μαντεία τους, πριν αποδοθούν στους μεταγενέστερους θεούς, ήταν αφιερωμένα στη Γαία. Ας σημειώσουμε οτι και ο μήνας του δελφικού έτους ο Βύσσιος, κατά τον οποίο και μόνο χρησμοδοτούσε η Πυθία (στους ύστερους χρόνους αυτό άλλαξε) προέρχεται απο τη λέξη Βυσσός που σημαίνει Βυθός και που με το στερητικό άλφα (α) μας δίνει τη λέξη άβυσσος.
Αρα οι Πυθίες χρησμοδοτούσαν κατά τον μήνα Βύθιο και οι ίδιες θα μπορούσαν και να λέγονται, χωρίς να κάνουμε λάθος, Βυθίες λόγω του οτι λάμβαναν τη μαντική ενέργεια απο τα βάθη της γής. Και άρα Πύθιος ο μαντικός Απόλλων, Πυθώ η ιερή του πόλη και Πυθίες οι ιέρειές του γιατί οι προφητικές μαντείες προέρχονταν απο τα βάθη της μητέρας Γαίας (ας προσθέσουμε εδώ και τα ανεξερεύνητα βάθη του ανθρώπινου μυαλού) αλλά και τη φυσική διαμόρφωση του τοπίου όπου βρισκόταν και βρίσκεται το ιερό των Δελφών.
3. ΗΛΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ
Είπαμε πως αρχικά το ιερό της Πυθούς ήταν αφιερωμένο στη Γαία. Παράλληλα τιμητική θέση είχε και ο Ποσειδών, επίσης χθόνια θεότητα. Με το πέρασμα των αιώνων όμως και με μια νέα αντίληψη/κοσμοθεώρηση που άρχισε να αναπτύσσεται οι παλαιότεροι χθόνιοι θεοί άρχισαν να χάνουν τη λάμψη τους και τη θέση τους έπαιρναν σιγά-σιγά οι νέοι «ουράνιοι θεοί» που έδωσαν τα ονόματά τους και στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος (ή πολύ πιθανόν να τα πήραν απο αυτούς).
Το όνομα της ιερής πόλης άλλαξε απο Πυθώ σε Δελφοί με την εγκατάσταση του Ήλιου-Απόλλωνα σαν προστάτη θεού και κυρίαρχου άνακτα του μαντείου.
Το συγκλονιστικό μήνυμα που παίρνουμε μέσα απο το νέο αυτό όνομα μας φανερώνει συγχρόνως και το ανώτερο επίπεδο νόησης και διανόησης στο οποίο είχαν φθάσει οι πρόγονοί μας κατανοώντας φυσικές λειτουργίες που μόνο στη σύγχρονη εποχή έχει γίνει δυνατόν να προσδιοριστούν και να καθοριστούν με επιστημονικούς όρους. Θα μπορούσαμε να πούμε, χρησιμοποιώντας και άλλα παραδείγματα, πως αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε επιστήμη οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν θρησκεία.
Το όνομα Δελφοί προέρχεται απο τη λέξη Δελφύς που σήμαινε για τους Ελληνες τη μήτρα όπου μέσα της κυοφορείται και απ’ όπου γεννιέται ένας οργανισμός. Αδελφός -με το «α» αθροιστικό- είναι αυτός που προέρχεται απο την ίδια μήτρα με έναν άλλον.
Τον λόγο όμως που δημιουργεί τις ευνοϊκές συνθήκες για να υπάρξει κυοφορία, γέννηση και ανάπτυξη ενός οργανισμού (ζωϊκού ή φυτικού) τον ανακαλύπτουμε αναλύοντας την ίδια τη λέξη.
– ΔΕΛΤΑ : Το πρώτο γράμμα της λέξης, το «Δ», είναι προσδιοριστικό της δύναμης και της ενέργειας σε ένα ανώτερο, στην περίπτωσή μας, επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο που τα ονόματα τριών ελληνικών ιερών τόπων αρχίζουν με αυτό το γράμμα (Δελφοί, Δήλος, Δωδώνη). Επίσης το όνομα του Δία, του Διονύσου (αποκλήθηκε Τρίγονος, δηλ. τρείς φορές γεννημένος – τριγωνικό και το σχήμα του δέλτα) και η ίδια η λέξη δύναμις. Ακόμα οι λέξεις δράσις, δέος, δίκη, δημιουργία, δαήμων αλλά και το σχήμα του τριγώνου που σχετίζεται άμεσα με την Πυθαγόρια Τέτρακτυ είναι το σχήμα του γράμματος.
Στην Ιστορία Γεννέσεως της Ελληνικής Γλώσσας διαβάζουμε : Στον Όμηρο η λέξη δύναμις δεν είναι μόνο η σωματική ρώμη, υποκρύπτει και τον λόγο «δι’ ον καθίσταται τις ικανός δια πράξεις μαγαλυτέρας σπουδαιότητος… Το Δ λοιπόν εκφράζει τον κορυφαίο, τον υπέροχο, τον «δι’ ο», την άγνωστη δηλ. αιτία που έθεσε εντός του ανθρώπου το «πολιτικόν’ στοιχείον κατ’ Αριστοτέλη και την αποδοχή ή αναζήτηση του κατά την ανθρώπινη φύση «κορυφαίου νοήμονος» σ’ όλα τα επίπεδα του ανθρώπινου πολιτισμού».
Με λίγα λόγια το Δ εκφράζει τη θεία-δημιουργό αιτία που στη συνέχεια ο χριστιανισμός ονόμασε Λόγο.
Ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να μάθουμε την αιτία/σκοπό μιας ενέργειας ρωτάμε : Ποιός ο λόγος; χωρίς να εννοούμε, με τη λέξη λόγος, την ομιλία.
(Αιτία=Λόγος=Σκοπός=Αρχή=Αφετηρία=Αφορμή=Πηγή=Ρίζα=Σπέρμα)
– ΕΛ : Το Ελ – μαζί με τα Αλ και Ηλ είναι δηλωτικά του Ηλίου (Άλιος στη Δωρική), του φωτός και της θερμότητας που εκπέμπει. Περιέχεται επίσης σε λέξεις όπως σέλας και σελήνη φανερώνοντας τη φωτεινότητά τους και χρησιμοποιήθηκε απο τους λαούς της ανατολής γα τους θεούς Βήλο και Βάαλ που, σημειωτέον, ταυτίζονται με τον Ηλιο-Απόλλωνα.
Μια αποκωδικοποίηση του ελληνικου αλφαβήτου λέγεται πως αποτελεί επίκληση στον Ηλιο και περιέχει το Ελ όπως και το Αλ:
Α-Β-Γ-Δ-Ε… = Αλ Φα, Βη Τα Γα, Αμα Δ’ Ελ Τα Εψ Ιλων…
Απόδοση : Ήλιε φανερώσου/λάμψε, ελα στη γή. συγχρόνως φώτησε/θέρμανε όσα προέρχονται απο την αναβράζουσα ιλύ…
– ΦΥΣ : Απο τη ρίζα Φυς προέρχονται η φύση, το φυτό, τα ρήματα φύω και φύομαι και όλα τα παράγωγα. Σημαίνουν φυτρώνω, βλασταίνω, γεννώ, αναπτύσσομαι. Απο το Φυς παράγεται και η λέξη Φως γιατί αυτό αποτελεί αιτία/λόγο βλάστησης, ανάπτυξης και πάνω απ’ όλα ζωής.
Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως εκτός απο το ουδέτερο φώς, που σημαίνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν και τον αρσενικό τύπο «ο φώς» με την έννοια του γεννήτωρα και τελικά του άνδρα (καθ’ οτι ο άνδρας γεννά..κλπ). Σε αρχαία κείμενα όπως π.χ. στην τραγωδία Πέρσες του Αισχύλου η λέξη Φώς αναφέρεται, πάνω απο μία φορά, με αυτή τη σημασία, του ανδρός.
Παράδειγμα : «Ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδέ υπήκοοι». Μετάφραση : » Δεν αποκαλούνται δούλοι κανενός ανδρός ούτε υπήκοοι» (Σημ. Αναφέρεται στους Έλληνες).
4. ΔΕΛΦΟΙ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΛΕΞΗ
Το «Δ» δηλώνει την αιτία/τον Λόγο που ενεργεί ώστε με το φώς και τη θερμότητα «ΕΛ» να υπάρξει γέννηση-ανάπτυξη-ζωή «ΦΥΣ».Στα ονόματα Δελφοί (ίσως αρχικά Δελφύοι) και Δελφύς αποτυπώνεται η κατανόηση των Ελλήνων σε μια φαινομενικά απλή αλλά συγχρόνως τόσο σύνθετη φυσική διαδικασία μέσα απο την οποία ξεπηδά το θαύμα της ζωής και στην οποία αναγνωρίζουν οτι οφείλουν τη ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι γεγονός πως χωρίς το φώς και τη θερμότητα του ήλιου δεν θα μπορούσαν να δημουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες στον πλανήτη μας για να υπάρξει ο άνθρωπος και ο ζωϊκός και φυτικός κόσμος στη μορφή που τον γνωρίζουμε.
Αυτός είναι ο λόγος που ο ήλιος θεοποιήθηκε και το φώς του ή η φλόγα που ανάβει απευθείας απο αυτό θεωρούνται ιερά.
Δελφικός
Πηγή:
autochthonesellhnes
