Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε ως κατάπλασμα και ο Ιούλιος Καίσαρας είχε στην κατοχή του μεγάλες ποσότητες
του φυτού, τις οποίες παραχώρησε στο ταμείο του ρωμαϊκού κράτους. Ο
λόγος για το σύλφιο, το φυτό που ευδοκιμούσε στη βόρεια Αφρική και
θεωρείται συγγενικό με τον μάραθο και το σέλινο….
Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε ως κατάπλασμα και ο Ιούλιος Καίσαρας είχε
στην κατοχή του μεγάλες ποσότητες του φυτού, τις οποίες παραχώρησε στο
ταμείο του ρωμαϊκού κράτους. Ο λόγος για το σύλφιο, το φυτό που
ευδοκιμούσε στη βόρεια Αφρική και θεωρείται συγγενικό με τον μάραθο και
το σέλινο. Ο Θεόφραστος το σύγκρινε με την «Ηράκλεια Πανάκεια» και
ανέφερε πως ήταν ένα σκιανθές φυτό.
Φύτρωνε σε έκταση 200 επί 55 χιλιόμετρα στη σημερινή Λιβύη. Σε μια
λακωνική κύλικα απεικονίζεται ο βασιλιάς της Κυρήνης να επιβλέπει την
συγκομιδή του φυτού, καθώς στην εξαγωγή τουτηριζόταν η οικονομία αυτής
της ελληνικής αποικίας στη βόρεια Αφρική. Το σύλφιο ήταν τυπωμένο στα
νομίσματα και αποτελούσε το έμβλημα της πόλης.
Σύλφιο, φυτό της οικογένειας ferula
Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν τον χυμό του φυτού λασήρα και το κοστολογούσαν όπως
το ασήμι. Χαρακτηριστικά ανέφεραν ότι αξίζει το βάρος του σε δηνάρια.
Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως αντισυλληπτικό και ως φάρμακο για
τον βήχα και τον πονόλαιμο. Παράλληλα, το χρησιμοποιούσαν και ως
καρύκευμα στη μαγειρική. Χαρακτηριστικά, ο Αθηναίος στο έργο του
«Δειπνοσοφισταί» αναφέρει ότι έτρωγαν παστό ψάρι, μαριναρισμένο με
κρασί, λάδι και σύλφιο.
Η εξαφάνιση του φυτού Σύμφωνα με τον Θεόφραστο, το σύλφιο δεν μπορούσε
να καλλιεργηθεί. Σιγά σιγά άρχισε να εκλείπει και λέγεται ότι τα
τελευταία κλαράκια του φυτού προσφέρθηκαν ως δώρο στον αυτοκράτορα
Νέρωνα.
Οι αιτίες της εξαφάνισης δεν είναι ξεκάθαρες. Σύμφωνα με τον Στράβωνα,
την εποχή της γέννησης του Χριστού κάποιοι λαοί της ερήμου κατέστρεψαν
τις ρίζες του φυτού. Επίσης, η υπερκατανάλωση του σύλφιου τόσο από τους
ανθρώπους όσο και από τα ζώα που βοσκούσαν στις περιοχές όπου φύτρωνε,
οδήγησε στην εξαφάνιση του.
Το σύλφιο καταναλώθηκε και καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα τον 2ο και τον 3ο
αιώνα π.Χ., περίοδος κατά την οποία θεωρείτο αγαπημένο φυτό των αρχαίων
Ελλήνων, των Ρωμαίων και των Αιγυπτίων. Θεωρείται ότι εξαφανίστηκε τον
1ο αιώνα π.Χ. Παρόλο που είχαν προσπαθήσει να το καλλιεργήσουν σε άλλα
μέρη, το φυτό δεν φύτρωνε πουθενά εκτός της Κυρηναϊκής. Μέχρι σήμερα οι
βοτανολόγοι δεν έχουν καταφέρει να το ταυτοποιήσουν…
Πηγή:
