§29. … Και ο θεός, ο κυρίαρχος του κόσμου πρόσταξε να γεννηθεί το φύλο των ανθρώπων.
§30. «Και εγώ», λέει ο Ερμής «ζήτησα να μάθω ποια ύλη πρέπει να χρησιμοποιήσω (για να κατασκευαστεί το φύλο των ανθρώπων) και παρακαλούσα τον μονάρχη. Και εκείνος πρόσταξε τις ψυχές να δώσουν το υπόλειμμα του κράματος· και σαν το πήρα ήταν ξερό. Γι’ αυτό κατά τη μίξη χρησιμοποίησα πολύ περισσότερο νερό για να κάνω πιο μαλακιά τη σύσταση της ύλης … Έπλασα λοιπόν και ήταν ωραίο και ευχαριστιόμουνα βλέποντας το έργο μου και από κάτω παρακάλεσα τον μονάρχη να το δει». Εκείνος είδε, χάρηκε και πρόσταξε στις ψυχές να ενσωματωθούν.
«§31. Οι ψυχές τότε για πρώτη φορά μαθαίνοντας την καταδίκη τους, κατσούφιασαν και είπαν τα εξής: […] §33. Διότι όταν, θαυμάσιο και ένδοξο παιδί μου, όταν οι ψυχές επρόκειτο να εγκλειστούν στα σώματα, μερικές από αυτές θρηνολογούσαν και στέναζαν με όμοιο ακριβώς τρόπο με αυτόν των ζώων που γεννιούνται άγρια και ελεύθερα, αλλά είναι προορισμένα να ζήσουν σε μια δυστυχισμένη δουλεία … άλλες ψυχές άφηναν δυνατά σφυρίγματα όμοια με φιδιών.
§34. Κάποια ψυχή αφού τσίριξε δυνατά και προτού μιλήσει, αφού έκλαψε αρκετά και πολλές φορές έστρεψε τα μάτια που έτυχε να έχει, επάνω και κάτω, είπε: «Ουρανέ, αρχή της δικής μας γέννησης, αιθέρα και αέρα, και χέρια του μονάρχη θεού και ιερό πνεύμα, και ολόλαμπρα άστρα, μάτια των θεών, και φως του ήλιου και της σελήνης ακούραστο, εσείς που έχετε ανατραφεί με τη δική μου πρώτη αιτία δημιουργίας, από όλους σας αποσπώμενες υποφέρουμε συμφορές, και περισσότερο διότι φεύγοντας από τα μεγάλα και τα λαμπρά και το ιερό περίχυμα και από τον πλούσιο πόλο και ακόμη από την μακάρια πολιτεία των θεών, θα εγκλωβιστούμε στα ανάξια και ταπεινά σώματα.
§35. Τι κάναμε λοιπόν το τόσο τρομερό οι δυστυχισμένες; Ποιο έγκλημα που να αξίζει αυτές τις τιμωρίες; Τι αμαρτίες μας περιμένουν τις δύστυχες! Τι πράξεις θα πρέπει να κάνουμε με την κακή καθοδήγηση των ελπίδων, για να παρέχουμε τα απαραίτητα για τη ζωή σε ένα σώμα χαλαρό και έτοιμο να διαλυθεί γρήγορα!
§36. Στις ψυχές που δεν ανήκουν πια στο θεό, τα μάτια δεν θα έχουν μεγάλη θέση, και μ’ αυτήν τη στρογγυλή και υγρή ουσία που είναι μέσα τους, θα βλέπουμε μικρό τον πρόγονό μας ουρανό, και δεν θα πάψουμε να υποφέρουμε, και κάποτε (μετά από πολλές …μετενσαρκώσεις) δεν θα έχουμε πια(πνευματική) όραση.* Οι δυστυχισμένες καταδικαστήκαμε και … για κατοικία, μας περιμένει αντί για τον εναέριο κόσμο, ο μικρός όγκος της καρδιάς»
* ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, ΛΟΓΟΣ Ζ (ΛΟΓΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ)
«§3 …Και αναισθητοποιεί τα αισθητήρια όργανα, τα πραγματικά και όχι τα νομιζόμενα. Τα όργανα αυτά τα έχουν φράξει με πολλή ύλη και τα έχουν γεμίσει με μισητή ηδονή, έτσι, που να μην ακούς αυτά που πρέπει να ακούς(ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω), μήτε να βλέπεις αυτά που πρέπει να βλέπεις».
Πηγή:
kalyterotera.gr
