Επί έξι μήνες πριν από την
εισβολή των Γερμανών μια ομάδα από εργάτες και αρχαιολόγους έσκαβε τα
δάπεδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για να θάψει εκεί ό,τι
πολυτιμότερο έχει η Αθήνα: τους κούρους και τις ληκύθους της…
Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα
γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα. Την επομένη, νωρίς το
πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά
του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι
παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο. Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα
χιλιάδες πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας
τα προηγούμενα εξήντα χρόνια της λειτουργίας του.
Αντί για αγάλματα,
στέκονταν μπροστά τους παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι
και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Στις επίμονες ερωτήσεις
τους, εκείνοι απάντησαν σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι
γνωρίζουν, κάτω από τη γη. Και είναι αλήθεια ότι τα αρχαία είχαν μόλις
επιστρέψει ξανά στο χώμα, δηλαδή στη μοναδική κιβωτό του κόσμου στην
οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν ασφαλή.
Η εύθραυστη ευρωπαϊκή τάξη του
Μεσοπολέμου ήταν αισθητή στις ελληνικές κυβερνήσεις πολύ καιρό πριν από
την κήρυξη του πολέμου. Από το 1937 η κυβέρνηση Μεταξά είχε ξεκινήσει
αλληλογραφία με τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων του υπουργείου Θρησκευμάτων και
Εθνικής Παιδείας, προκειμένου να εκπονηθεί από κοινού ένα πλήρες σχέδιο
διαφύλαξης των αρχαίων από τις αεροπορικές επιδρομές και από το
ενδεχόμενο των οδομαχιών εντός των πόλεων. Στην επίμονη απαίτηση του
κράτους να συνταχθούν κατάλογοι και να ταξινομηθούν τα αρχαία σε
κατηγορίες με βάση τη σπουδαιότητά τους οι αρχαιολόγοι της Υπηρεσίας
υποστήριζαν σταθερά ότι δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής και ότι όλα τα
αρχαία (εκτεθειμένα και αποθηκευμένα) έπρεπε να διασωθούν σε περίπτωση
πολέμου.
Από την προετοιμασία απόκρυψης των επιτύμβιων γλυπτών του Μουσείου. (Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου).
Μάλιστα, ο Νικόλαος Κυπαρίσσης,
Έφορος Αρχαιοτήτων Αθηνών (Αττικής και Μεγαρίδος εκτός Πειραιώς), σε
εμπιστευτική του έκθεση προς το υπουργείο στις 11 Αυγούστου 1937
αναφέρει ότι, αντί να δαπανηθούν μεγάλα ποσά για την κατασκευή
καταφυγίων για ορισμένα από τα αρχαία, θα ήταν προτιμότερο να
μεταφερθούν σε νέους χώρους φύλαξης, ασφαλείς από φωτιά και βομβιστικές
επιθέσεις, σε κηρυγμένες «αρχαιολογικές πόλεις», οι οποίες με διεθνείς
συμβάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιερές και απαραβίαστες. Και
υπέδειξε την περιοχή της Ακρόπολης ως μία από αυτές. Ωστόσο, η
πραγματικότητα διέλυσε τις ελπίδες και τις λιγοστές αμφιβολίες για το
επερχόμενο κακό. Οι προετοιμασίες για την αντιμετώπιση του κινδύνου των
καταστροφών εντείνονταν με την πάροδο του χρόνου.
Στις 18 Ιουνίου 1940 ο υφυπουργός
Παιδείας Ν. Σπέντζας ανακοίνωσε με εμπιστευτικό του έγγραφο ότι «Από
σήμερον απαγορεύομεν την χορήγησιν κανονικών αδειών, κατόπιν αποφάσεως
του Υπουργικού Συμβουλίου». Με την κήρυξη του πολέμου τέσσερις μήνες
μετά, η Αρχαιολογική Υπηρεσία αντέδρασε αστραπιαία. Με έγγραφό της στις
11 Νοεμβρίου 1940 που απεστάλη σε όλες τις τοπικές διευθύνσεις, εξέδωσε
ειδικές τεχνικές οδηγίες «διά την προστασίαν των αρχαίων των διαφόρων
μουσείων από τους εναερίους κινδύνους». Σε αυτές προβλέπονταν δύο τρόποι
ασφάλισης των ογκωδών και μη μετακινήσιμων εκθεμάτων. Ο πρώτος ήταν
«διά της περικαλύψεως του αγάλματος διά γαιοσάκκων, αφ’ ου προηγουμένως
τούτο περιβληθή δι’ ενός ξυλίνου ικριώματος επενδεδυμένου διά σανίδων ως
το υπόδειγμα» και ο δεύτερος, που προκρίθηκε ως αποτελεσματικότερος, με
την κατάχωση των αγαλμάτων εντός του δαπέδου της αίθουσας ή στην αυλή
του μουσείου ή σε περιφραγμένες αυλές και υπόγεια δημόσιων ιδρυμάτων.
Η μέθοδος της κατάχωσης, μάλιστα,
δινόταν με κάθε λεπτομέρεια. Τα αγάλματα έπρεπε να αποτεθούν στον
πυθμένα του ορύγματος που ήταν επενδεδυμένο με οπλισμένο σκυρόδεμα, σε
οριζόντια θέση (σαν νεκρά σώματα σε τάφο), να καλυφθούν με αδρανή υλικά
και το όρυγμα να σφραγιστεί με πλάκα τσιμέντου. Για τα χάλκινα και για
τα πήλινα προβλεπόταν η φύλαξη εντός κιβωτίων επενδεδυμένων με κερόχαρτο
ή πισσόχαρτο για τον φόβο της υγρασίας.
Η
απόκρυψη του Κούρου του Σουνίου ΕΑΜ 2720 στο όρυγμα που είχε διανοιχθεί
μπροστά από το βάθρο του. (Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού
Μουσείου).
Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
σήμανε συναγερμός. Με υπουργική απόφαση συστάθηκε η Επιτροπή Απόκρυψης
και Ασφάλισης των εκθεμάτων του, με επικεφαλής τρεις Αρεοπαγίτες και
μέλη τον γραμματέα της Αρχαιολογικής Εταιρείας Γεώργιο Οικονόμο, τον
προσωρινό διευθυντή του μουσείου Αναστάσιο Ορλάνδο, τον καθηγητή
Σπυρίδωνα Μαρινάτο, τους εφόρους Γιάννη Μηλιάδη και Σέμνη Καρούζου, την
επιμελήτρια Ιωάννα Κωνσταντίνου και ορισμένους μηχανικούς και
αρχιτέκτονες του υπουργείου. Στην ομάδα προστέθηκαν και εθελοντές, όπως ο
διευθυντής του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Otto Walter, ο
Βρετανός αρχαιολόγος Allan Wace και o ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, που
ήταν τότε πρωτοετής φοιτητής Αρχαιολογίας.
«Πολύ πρωί, πριν να δύσει η
σελήνη, συγκεντρώνονταν στο μουσείο όσοι είχαν αναλάβει την εργασία
τούτη. Νύχτα έφευγαν το βράδυ για να πάνε στα σπίτια τους» γράφει
χαρακτηριστικά η Σέμνη Καρούζου. Η φύλαξη των γλυπτών γινόταν ανάλογα με
το μέγεθος και τη σημασία του καθενός. Τα μεγαλύτερα από αυτά
παρατάσσονταν όρθια σε βαθιά ορύγματα που είχαν ανοιχτεί στα δάπεδα των
βόρειων αιθουσών του μουσείου, το οποίο ήταν, άλλωστε, θεμελιωμένο πάνω
στον μαλακό βράχο. Για την κάθοδο των αγαλμάτων στα ορύγματα
χρησιμοποιήθηκαν αυτοσχέδιοι ξύλινοι γερανοί, τους οποίους χειρίζονταν
αδιάκοπα οι τεχνίτες του μουσείου. Τα ορύγματα, που έμοιαζαν με
πολυάνδρια, δηλαδή με ομαδικούς τάφους, συγκέντρωσαν ένα σαστισμένο
πλήθος μορφών, σαν αυτό που εικονίζεται στην πιο πολύτιμη από τις
φωτογραφίες του ομώνυμου αρχείου του μουσείου. Ανάμεσα στις μορφές των
αγαλμάτων, που στέκονται αμήχανα στον νέο τους τάφο, βρίσκεται κι ένας
από τους ανώνυμους πρωταγωνιστές του Έπους της Απόκρυψης. Ένας τεχνίτης
του μουσείου που κοιτά αφηρημένα τον φακό. Κι έτσι όπως συμμερίζεται την
αβέβαιη μοίρα των ημερών, καταλήγει να μην ξεχωρίζει από το πλήθος
τριγύρω.
«Αν καμιά ζημιά δεν έγινε στα
μάρμαρα, παρόλες αυτές τις μετακινήσεις, οφείλεται τούτο κυριότατα στο
ότι προϊστάμενος του συνεργείου των εργατών ήταν τότε, έως και στα πρώτα
χρόνια ύστερ’ από τον πόλεμο, ο παλαιός, έμπειρος και αφοσιωμένος
γλύπτης των ελληνικών μουσείων Ανδρέας Παναγιωτάκης» αφηγείται η Σέμνη
Καρούζου.
Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του
μουσείου. «Τον Οκτώβριο του 1940, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, μόλις είχα
εγγραφεί στο πανεπιστήμιο, πρωτοετής φοιτητής» θυμάται σε συνέντευξή
του ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης. «Η απόκρυψη είχε ήδη αρχίσει κι εγώ
προσέφερα την εθελοντική μου εργασία. Με έβαλαν σε μία από τις αποθήκες,
όπου υπήρχαν τεράστια κασόνια. Η δουλειά μου ήταν να τυλίγω ταναγραίες
σε παλιές εφημερίδες και με μεγάλη προσοχή να τις τοποθετώ στα κασόνια.
Μετά, τη δουλειά συνέχιζε η ειδική επιτροπή που είχε συσταθεί. Όλοι
δουλεύαμε ενάντια στον χρόνο, με τον φόβο της εισβολής των Γερμανών, και
βέβαια με τεράστια προσοχή. Οι ταναγραίες τυλίγονταν εύκολα. Όμως τα
αγγεία έσπαγαν ακόμα πιο εύκολα… Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του
μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση. Στη
συνέχεια χυνόταν πάνω τους άμμος που ξεχώριζε το ένα από το άλλο και τα
σκέπαζε και από πάνω έπεφτε πλάκα τσιμέντο. Τα παράθυρα των υπόγειων
χώρων τα φράζανε με τσουβάλια από άμμο. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούσαν
να πάθουν τίποτε από αεροπορική επιδρομή».
Τα ξύλινα κιβώτια με τα πήλινα
αγγεία και τα ειδώλια, καθώς και με τα χάλκινα έργα, τοποθετούνταν στις
ημιυπόγειες αποθήκες της επέκτασης του μουσείου, που είχε μόλις
ολοκληρωθεί προς την οδό Μπουμπουλίνας. Μετά τη συμπλήρωση των χώρων, τα
δωμάτια γεμίζονταν μέχρι την οροφή με στεγνή άμμο, προκειμένου να
αντέξουν τη διάρρηξη της τσιμεντένιας πλάκας της οροφής τους από
ενδεχόμενο βομβαρδισμό. Ένα στιγμιότυπο αυτής της εργασίας του
εγκιβωτισμού αποτυπώθηκε σε μία ξεχωριστή φωτογραφία, τη μόνη που
εικονίζει τους τεχνίτες του μουσείου σε μια στιγμή ανάπαυλας να κοιτούν
ανέκφραστοι τον φακό, ανθρώπους που αναρωτιέται κανείς για την τύχη τους
τους σκληρούς μήνες της αθηναϊκής Κατοχής.
Η Σέμνη Καρούζου διέσωσε το όνομα
ενός από αυτούς: «Σε όλη την εργασία του ξεριζώματος και του
εγκιβωτισμού των αρχαίων της Συλλογής Αγγείων και Μικροτεχνημάτων
πρωτοστατούσε ο μακαρίτης αρχιτεχνίτης Γεώργιος Κοντογιώργης, ένας από
τους τεχνίτες που τόσα προσέφεραν και προσφέρουν στην ανάδειξη και την
ασφάλεια των αρχαίων». Ταυτόχρονα με τα αρχαία εγκιβωτίστηκαν και οι
πολύτιμοι κατάλογοι του μουσείου, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής και
τεκμηρίωσης των αρχαιοτήτων του. Τα κιβώτια αυτά παραδοθήκαν στον γενικό
ταμία της Τράπεζας της Ελλάδος στις 29 Νοεμβρίου 1940. Στις 17 Απριλίου
1941, στο κεντρικό κατάστημα της ίδιας τράπεζας, υπογράφηκε το
πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής των ξύλινων κιβωτίων με τα χρυσά και
με τα άλλα πολύτιμα ευρήματα των Μυκηνών. Ήταν η πράξη του τέλους μιας
εξάμηνης επιχείρησης που πέτυχε να ασφαλίσει τον αμύθητο πλούτο του
μεγαλύτερου μουσείου της χώρας.
«Η όψη του μουσείου τον Απρίλη
του 1941, γυμνωμένου από όλο το περιεχόμενό του, ήταν μια εικόνα
ερήμωσης. Οι τοίχοι γυμνοί, τα δάπεδα πολλών αιθουσών σκαμμένα, οι
προθήκες άδειες». Ήταν η εικόνα που αντίκρισαν οι Γερμανοί αξιωματικοί
το πρωί της Δευτέρας 28 Απριλίου. Της πρώτης μέρας της αθηναϊκής
Κατοχής.
Ένα από τα ορύγματα με τα αμήχανα πλήθη των αγαλμάτων.
Στα δύσκολα χρόνια που
ακολούθησαν το μουσείο δεν παρέμεινε έρημο. Καταλήφθηκε από δημόσιες
υπηρεσίες. Στη μεγάλη Μυκηναία Αίθουσα στεγάστηκε η Κρατική Ορχήστρα. Σε
ένα μεγάλο μέρος της δυτικής πλευράς, δεξιά από την είσοδο,
εγκαταστάθηκε το Κεντρικό Ταχυδρομείο. Στις αίθουσες του πρώτου ορόφου
επί της οδού Μπουμπουλίνας λειτούργησαν οι υπηρεσίες του υπουργείου
Πρόνοιας, ενώ σε μια αίθουσα του παλαιού κτιρίου προς την οδό Τοσίτσα
εγκαταστάθηκε μια ειδική Υγειονομική Υπηρεσία, απ’ όπου «περνούσαν
υποχρεωτικά δυστυχισμένες νέες γυναίκες, απόκληρες της κοινωνίας» όπως
διασώζει η Σέμνη Καρούζου.
Σε μια γωνιά του νέου κτιρίου
έμεινε λιγοστός χώρος για τα γραφεία των υπαλλήλων του μουσείου, όπου
συγκεντρώθηκε η άχρηστη πια σκευή του, το πλήθος των άδειων προθηκών,
ορισμένοι πίνακες της Εθνικής Πινακοθήκης και τα Γενικά Αρχεία του
Κράτους. Σε ένα από τα υπόγεια της νέας πτέρυγας παρασκευαζόταν το
συσσίτιο των φυλάκων και των αρχαιολογικών υπαλλήλων, με τα πυκνά ίχνη
από τους καπνούς του να παραμένουν μέχρι σήμερα σε σημεία της οροφής.
Παρά την απώλεια του χαρακτήρα
του, το κτίριο παρέμεινε αλώβητο μέχρι το τέλος της Κατοχής. Ως τις
«ημέρες του δεκεμβριανού εφιάλτη», όταν οι «πολυβολισμοί των αεροπλάνων»
κατέκαψαν μέρος της ξύλινης στέγης του και ένα τμήμα του πρώτου ορόφου
διαμορφώθηκε σε φυλακές των κρατουμένων. Ορισμένοι από τους διάτρητους
από τις οβίδες τοίχους διατηρούνται ακόμα και σήμερα, μεταξύ των
γραφείων όπου εργάζεται το προσωπικό του Μουσείου. Και παρά τη μακρά και
επίπονη αποκατάσταση του κτιρίου και των εκθέσεών του τα μεταπολεμικά
χρόνια, ήσαν πολλές οι κρυμμένες εκπλήξεις που έρχονταν σποραδικά στο
φως.
Ακόμα και η δεύτερη, εκ βάθρων
ανακαίνισή του, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, ήταν η αφορμή να ανακαλυφθούν
και άλλα από τα καλά θαμμένα μυστικά του. Να ήταν, άραγε, τα τελευταία;
Ζώντας και δουλεύοντας κανείς ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, γνωρίζει
πως δεν του επιτρέπεται να διατυπώνει τέτοιες εκφράσεις χρονικής
βεβαιότητας.
Στιγμιότυπο από τον εγκιβωτισμό του αμφορέα Α 803.
ΠΗΓΕΣ
Βενάρδου Ε., Μια απόκρυψη αλλιώτικη από τις άλλες. Επιχείρηση «Κρυμμένοι Θησαυροί». Διαθέσιμο στο http://www.psaxtiria.net/forum/archive/index.php/t-2897.html
Καλτσάς Ν., «Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», Αθήνα 2007, 20. Διαθέσιμο στο http://www.latsis-foundation.org/megazine/publish/ebook.php?book=31&preloader=1
Καρούζου Σ., «Σύντομη Ιστορία του
Εθνικού Μουσείου», στο Καρούζου Σ., Εθνικόν Αρχαιολογικόν Μουσείον,
Συλλογή Γλυπτών, Περιγραφικός Κατάλογος, Αθήναι 1967, ια’-κ’.
Καρούζου Σ., «Το Εθνικό Μουσείο από
το 1941», το Μουσείον 1 (2000), 5-14. (Πρόκειται για την εκ νέου
δημοσίευση του κειμένου της Σ. Καρούζου, που περιλήφθηκε στα Πρακτικά
του Α’ Συνεδρίου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Αθήνα 30 Μαρτίου-3
Απριλίου 1967, Αθήνα 1984, 52-63).
Νικολακέα Ν., «Η προστασία των
αρχαιοτήτων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», στο Τσιποπούλου Μ. (επιμ.),
«…Ανέφερα Εγγράφως», Θησαυροί του Ιστορικού Αρχείου της Αρχαιολογικής
Υπηρεσίας, Αθήνα 2008, 57-59.
Πασχαλίδης Κ., «Η ίδρυση, η ιστορία
και οι περιπέτειες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, 130 χρόνια
λειτουργίας σε μία διάλεξη». Διαθέσιμο στο http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=737#.UTcIWTbYhgU.facebook
Πετράκος Β.Χ., «Τα αρχαία της Ελλάδος
κατά τον πόλεμο 1940-1944», Ο Μέντωρ 31 (1994), 73-185. Σάλτα Μ.,
«Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», στο Γαρουφαλής Δ.Ν.,
Κωνσταντινίδη-Συβρίδη Ε. (επιμ.), Η Αρχαιολογία στην Ελλάδα. Οι
μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα και οι θησαυροί των
ελληνικών μουσείων, Αθήνα 2002, 116-119 (Σειρά: Ιστορία των Πολιτισμών
Νο2, του περιοδικού «Corpus»)
Φλέσσα Β., Στα Άκρα, συνέντευξη με
τον ακαδημαϊκό Σ. Ιακωβίδη στη Νέα Ελληνική Τηλεόραση (ημέρα προβολής:
Παρασκευή 26/10/2012, ώρα: 23:00). Διαθέσιμο στο http://www.ert.gr/webtv/net/item/8196-Spyros-Iakwbidhs-Archaiologos-Akadhmaikos-26-10-2012#.UUo0TDfQ709
Χριστοπούλου Α., «Εθνικό Αρχαιολογικό
Μουσείο και Νεότερη Ελλάδα. Παράλληλες Ιστορίες», «Αρχαιολογία &
Τέχνες» 113 (Δεκέμβριος 2009), 5-10.
Κώστας Πασχαλίδης γιὰ τὸ www.lifo.gr
Ο
Κώστας Πασχαλίδης είναι Ιστορικός και Αρχαιολόγος, Επιμελητής
Αρχαιοτήτων στην Προϊστορική Συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
Πηγή:
