Όταν η ψυχή , επιστρέφοντας στον εαυτό της, στοχάζεται, πηγαίνει κατευθείαν σε αυτό που είναι αγνό και αιώνιο και αθάνατο και όμοιο προς τον εαυτό του, και σχετιζόμενη με αυτό, προσχωρεί σε αυτό όταν είναι μονή της και δεν παρεμποδιζεται.. Και τότε η ψυχή αναπαύεται από τα λάθη της, και βρίσκεται σε επικοινωνία με εκείνο που είναι ίδιο προς τον εαυτό του..
Και αυτή η κατάσταση της ψυχής καλείται σοφία....
Παρατηρήστε τώρα, κατά πόσο δε συνεπάγεται, από όλα όσα έχουν ειπωθεί, ότι η ψυχή είναι κατεξοχήν όμοια προς το θεϊκό, το αθάνατο, το λογικό, το μοναδικό, το αδιάρρηκτο, αναλλοίωτο ενώ το σώμα είναι κατεξοχήν όμοιο προς το ανθρώπινο και θνητό, το παραλογο, πολύμορφο, διαιρετό και διαρκώς μεταβαλλόμενο.
Αν, επομένως, αυτό έχει έτσι, η ψυχή προχώρα σε αυτό που είναι όμοιο προς τον εαυτό της, στο αυλό, θεϊκό, αθάνατο, και λογικο.. Εκεί φθίνει στη μακαριότητα, ελευθερωμένη από λάθος και αγνοία, από φόβο και ανεκπαίδευτη αγάπη, και όλα τα αλλά ανθρωπινά κακά. Εκεί αυτή ζει, καθώς οι μυημένοι λέγουν, για όλο τον μετέπειτα χρόνο αληθινά με το Θεό»...
