Ήταν όμως, η περίοδος μετά τη μεγάλη κρίση και έπρεπε να βρει τρόπο να αυξήσει τη ζήτηση και να συνεχίσει να πουλάει τις υπερτιμημένες πέτρες. Άλλο ένα πρόβλημα ήταν ότι ειδικά σε εκείνα τα χρόνια της πενίας, τα διαμάντια δεν είχαν καμία ουσιαστική χρησιμότητα και δεν εξυπηρετούσαν καμία ανθρώπινη ανάγκη.
Εγένετο λοιπόν το θαύμα και δημιουργήθηκε η ανάγκη να συνεχιστεί μια παράδοση που δεν υπήρχε, με ευλάβεια, δόξα και τιμή. Το 1938 ο οίκος DeBeers προσέλαβε την καλύτερη διαφημιστική εταιρεία της Αμερικής, την N.W. Ayer & Son και παρήγγειλε μια καμπάνια που θα καθιστούσε τα διαμάντια στη συνείδηση του κόσμου συνώνυμα της παντοτινής αγάπης.
Μόνο όποιος δώριζε ένα ακριβό διαμαντένιο δαχτυλίδι θα μπορούσε να δείξει στην αγαπημένη του πόσο πολύτιμη είναι για αυτόν. Και έτσι άρχισε το παιχνίδι με επιλεγμένο και πιασάρικο μάρκετινγκ. Φίνα δαχτυλίδια με απαστράπτουσες πέτρες, δωρίστηκαν και στόλισαν τα δάχτυλα των πρωταγωνιστριών του Χόλιγουντ, που είχαν αρραβωνιαστεί και είχαν ήδη πουλήσει τον γάμο τους σε άλλη εταιρεία.
Το σλόγκαν «Diamonds are forever» (Τα διαμάντια είναι παντοτινά) έγινε ταινία του Τζέιμς Μποντ.
Ιστορίες κουτσομπολιού κυκλοφόρησαν για το μέγεθος και την καθαρότητα του διαμαντιού που πρόσφεραν οι σταρ στις ερωμένες τους, καθώς και διάφοροι κροίσοι στις ερωμένες τους. Επίσης, τα διαμάντια και οι πριγκιπικές προτάσεις γάμου, στο ένα γόνατο, με το μαγικό κουτάκι πανάκριβων κοσμηματοπωλείων, ενσωματώθηκαν στα κινηματογραφικά σενάρια.
Έγινε ακόμη και προπαγάνδα στα σχολεία για τα καλά του γάμου και το πόσο σημαντικό είναι το διαμαντένιο δαχτυλίδι αρραβώνων! Όσο πιο πολλούς μισθούς άξιζε τόσο πιο συγκινητική και αλησμόνητη η στιγμή. Η καμπάνια είχε πετύχει περισσότερο από όσο η βιομηχανία των διαμαντιών, μπορούσε να φανταστεί.
Slogan was for ever
Το 1948 μία κειμενογράφος επινόησε το σλόγκαν που ζει ακόμη και σήμερα, «Diamonds are forever», δηλαδή «Τα διαμάντια είναι για πάντα». Αργότερα έγινε ταινία του Τζέιμς Μποντ με τεράστια επιτυχία και εκεί που το 1939 πωλούνταν διαμαντένια δαχτυλίδια σε ποσοστό 10%, μέχρι το 1980, το ποσοστό είχε φτάσει το 90%. Σήμερα, τα διαμάντια δεν είναι παντοτινά, πωλούνται, αγοράζονται, «σκοτώνονται» για λίγα μετρητά της στιγμής.
Από κάποιους θεωρούνται και «ματωμένα» μαγαρισμένα με τον ιδρώτα παιδιών στην Αφρική, που βιώνουν εκμετάλλευση και τρόμο για να θησαυρίζουν οι αχόρταγοι Δυτικοί. Σε κάθε περίπτωση, είναι δείγμα πλούτου, επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης.
Σίγουρα, όμως, το να προσφέρει κάποιος σήμερα ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι δεν αποτελεί συνέχεια μιας σπουδαίας παράδοσης και δεν είναι συμβόλαιο-όρκος αιώνιας αγάπης, πίστης και αφοσίωσης, μεταξύ των συζύγων. Τέλος, ψυχρά και επιστημονικά, η διαφορά μεταξύ του διαμαντιού και του κάρβουνου… είναι μόλις 1 ηλεκτρόνιο.
Πηγή:
valueforlife