Διόδωρος Ράμμος
Ο πολιτικός χώρος της Αριστεράς συνδέεται με το εργατικό κίνημα που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να εξαπλωθεί με φυσικό τρόπο και να βελτιώσει τη ζωή των φτωχών Ευρωπαίων, όπως ήταν ο αρχικός σκοπός του κινήματος, αλλά αιχμαλωτίστηκε από την πανίσχυρη οικονομικά οικογένεια Ρότσιλντ, η οποία μετέτρεψε την Αριστερά σε εργαλείο, που συνέβαλε στη δόμηση της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Οι Ρότσιλντ (Ασκεναζί Εβραίοι της Γερμανίας) κατάφεραν μέσα στον 18ο αιώνα να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, που σταδιακά θα οδηγούσαν στην επίτευξη του μεγάλου σιωνιστικού ονείρου, της δημιουργίας μιας παγκόσμιας και αιώνιας αυτοκρατορίας, όπου θα κυριαρχεί μία οικονομία, ένα κράτος και μια θρησκεία. Αφενός χρησιμοποίησαν τη δύναμη του χρήματος, αφετέρου τον αποκρυφισμό (μαγεία, δαιμονολατρεία), ο οποίος είχε διεισδύσει στην ευρωπαϊκή σκέψη με τη μορφή του ψευδο-φιλοσοφικού συστήματος της Καμπάλα (קַבָּלָה).
Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, οι Ρότσιλντ με τους καμπαλιστές συνεργάτες τους πέτυχαν να ελέγξουν πλήρως τις κυριότερες τεκτονικές (μασονικές) στοές της Ευρώπης και να τις μετατρέψουν σε καμπαλιστικές-σιωνιστικές οργανώσεις. Έπειτα, μεθόδευσαν τη σύνθεση μιας ακόμη μυστικής οργάνωσης, η οποία θα επιχειρήσει να διαβρώσει κάθε ισχυρή θρησκευτική ή κρατική οντότητα, να αλλοιώσει κάθε κοινωνία, να προκαλέσει συγκρούσεις και πολέμους, μέχρι να διαλυθεί καθετί που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη μελλοντική αυτοκρατορία.
Οι πεφωτισμένοι οπαδοί του Βάισχαουπτ, του Τάγματος των ιλλουμινάτι, από τη Γερμανία εξαπλώθηκαν μυστικά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία συνδέθηκαν, πάντα σε συνεργασία με τους μασόνους, με τους Ιακωβίνους, ενώ στην Αγγλία ίδρυσαν την Ένωση ή Σύνδεσμο των Δικαίων (League of Just, Bund der Gerechten). H Ένωση αυτή επρόκειτο να συνδεθεί με δύο πρόσωπα που επηρέασαν βαθύτατα τη νεότερη ιστορία, τον Μαρξ και τον Ένγκελς, οι οποίοι είχαν ιδρύσει το 1846 στις Βρυξέλες την Κομμουνιστική Επιτροπή (Communist Corresponding Committee).
Ο Μαρξ (Karl Marx) και ο Ένγκελς (Friedrich Engels) ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Δικαίους του Λονδίνου το 1847, δημιουργώντας την Κομμουνιστική Ένωση (Communist League), ενώ το 1848 δημοσίευσαν το περίφημο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο κομμουνισμός εξελίσσεται τόσο σαν θεωρητικό-φιλοσοφικό κίνημα, όσο και σαν πολιτική- κοινωνική δράση.
Καθώς μιλούσε για υπέροχα ιδανικά και ελπίδες, τη λύτρωση των φτωχών (προλετάριοι) από την καταπίεση, την κατάργηση της οικονομικής ανισότητας, την επικράτηση της δικαιοσύνης στην κοινωνία (ιδέες σχεδόν αυτούσιες μέσα από την Καινή Διαθήκη), επόμενο ήταν να αγγίξει τις καρδιές πολλών ανθρώπων, και μάλιστα ανθρώπων με ιδανικά και με αγωνιστική διάθεση. Πού να ήξεραν, βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι που έγιναν κομμουνιστές, ότι από πίσω κρυβόταν ο σύντροφος Ρότσιλντ!
Οι εργάτες της Ευρώπης, με την ορμή του νεοφανούς κομμουνιστικού κινήματος, οργανώθηκαν και το 1864 αποφάσισαν την ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, της Πρώτης (Α΄) Διεθνούς, για να συσπειρώσουν τις δυνάμεις του παγκόσμιου προλεταριάτου. Εκεί βρέθηκαν διάφορες προσωπικότητες, με σοσιαλιστικά οράματα, αλλά δεν είχαν όλοι τις ίδιες γνώμες. Η Αριστερά ήταν πλέον μια δυναμική πραγματικότητα, αλλά ποια πορεία θα ακολουθούσε στην πράξη;
Θα εφαρμοζόταν η επανάσταση του προλεταριάτου, όπως ήθελε ο Μαρξ; Θα επικρατούσε η ιδέα του αναρχο-κολλεκτιβισμού του Ρώσου επαναστάτη Μπακούνιν; Ή θα νικούσε ο μουτουαλισμός του Γάλλου ελευθεροτέκτονα Προυντόν; Τελικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν σε έναν ιδεολογικό εμφύλιο πόλεμο, ανάμεσα στην παράταξη του Μαρξ και την παράταξη του Μπακούνιν.
Ο Μπακούνιν ήταν ειλικρινής μαχητής και συνεπής στις απόψεις του. Ό,τι πίστευε, το έλεγε και το έκανε πράξη. Ο Μαρξ, όμως, ήταν ιδιάζουσα περίπτωση. Ήταν Ασκεναζί Εβραίος της Γερμανίας, από οικογένεια Εβραίων που παρίσταναν εξωτερικά τους Προτεστάντες, για πολιτικούς κυρίως λόγους. Ενώ, τελικά, στη ζωή του εξωτερικά ταυτίστηκε με την αθεΐα, εσωτερικά ήταν φανατικός καμπαλιστής, θεός του ήταν ο Εωσφόρος.
Στα λόγια ήταν ένα εξαιρετικά ισχυρό ορθολογικό πνεύμα, ενώ μέσα του κυριαρχούσε η μυστικο-θρησκευτική έμπνευση των ιλλουμινάτι, η λαχτάρα να συντριβεί η θρησκεία, η πατρίδα και η οικογένεια. Και πάνω στις στάχτες και τα ερείπια να οικοδομηθεί το όνειρο των καμπαλιστών. Σε αυτό, βέβαια, ήταν ιδιοφυής, καθώς μετέφερε το σκοτεινό σχέδιο των Σιωνιστών για την απόλυτη, την παγκόσμια, την αιώνια αυτοκρατορία, στις κοινωνίες και τη ζωή των Ευρωπαίων, σε μορφή πολιτικής θρησκείας, με το απαραίτητο καμουφλάζ!
Το δυστύχημα για τους Ευρωπαίους goyim (έτσι αποκαλούν οι Σιωνιστές τα έθνη) είναι ότι δεν αντιλήφθηκαν ποιος και τί κρυβόταν πίσω από τον Μαρξ. Ο Μπακούνιν το κατάλαβε έγκαιρα και δεν δίστασε να μιλήσει έξω από τα δόντια:
«Ο Μαρξ είναι Εβραίος και είναι περικυκλωμένος από ένα πλήθος μικροπρεπών, περισσότερο ή λιγότερο νοημόνων, ραδιούργων, ευκίνητων, κερδοσκόπων Εβραίων, την ώρα που οι Εβραίοι βρίσκονται παντού, σαν εμπορικοί και τραπεζικοί παράγοντες, συγγραφείς, πολιτικοί, ανταποκριτές εφημερίδων όλων των αποχρώσεων. Εν συντομία (οι Εβραίοι είναι) λογοτεχνικοί μεσάζοντες, την ίδια ώρα που είναι οικονομικοί μεσάζοντες, με το ένα πόδι στην τράπεζα και το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα και με τα οπίσθια τους καθισμένα στον Γερμανικό Τύπο. Αυτοί έχουν γραπώσει τον έλεγχο όλων των εφημερίδων, και μπορείτε να φανταστείτε τι εμετικά έντυπα είναι το αποτέλεσμά τους.
Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες, ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο.
Τί κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του.»
Όταν ο Μαρξ μιλούσε εναντίον του καπιταλισμού, στα μέσα του 19ου αιώνα, οι Ρότσιλντ είχαν ήδη ιδρύσει τράπεζες σχεδόν παντού στην Ευρώπη, ήταν οι πασίγνωστοι τοκογλύφοι καπιταλιστές. Ωστόσο, ο πολυγραφότατος Μαρξ δεν έσταξε ούτε μια σταγόνα μελάνι στα γραπτά του, για να επικρίνει τον οίκο Ρότσιλντ, τον ισχυρότερο εκπρόσωπο του αδίστακτου καπιταλισμού, που έστιβε τα θύματά του για να πολλαπλασιάσει την αμύθητη περιουσία του. Όσοι γνώριζαν τον Μαρξ και δεν ήταν αφελείς, καταλάβαιναν ότι υπήρχε μια ένοχη σχέση μεταξύ Μαρξ και Ρότσιλντ!
Αντίστοιχα, ο Μπακούνιν συνέγραψε διάφορες εγκυκλίους προς τα μέλη της οργάνωσης στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου παρουσίαζε τον εαυτό του ως θύμα μιας τρομερής συνωμοσίας από Γερμανούς και Ρώσους Εβραίους, που καθοδηγούνταν από τον Μαρξ.
Ο Προυντόν, από την πλευρά του, έλεγε: «Oι Rothschild, Crémieux, Marx, Fould, κακοί, χολερικοί, πικροί άνθρωποι, που μας μισούν» και θεωρούσε πως για τα οικονομικά προβλήματα υπεύθυνος ήταν ο καπιταλισμός και ειδικά οι Εβραίοι δανειστές! Το λάθος που έκαναν ήταν ότι ταύτιζαν τους καμπαλιστές- σιωνιστές Εβραίους με τους υπόλοιπους απλούς ταλμουδιστές Εβραίους. Δεν έφταιγε ο απλός εβραϊκός λαός για τα σατανικά έργα των Ρότσιλτ και τῶν σύν αὐτοῖς, αλλά μαζί με το ξερό καίγεται και το χλωρό.
Οι μεγάλοι στρατηλάτες της ιστορίας, πριν ξεκινήσουν τις μεγάλες εκστρατείες τους ανά την οικουμένη, φρόντιζαν πρώτα να απαλλαγούν από τους …εσωκομματικούς αντιπάλους τους. Όσοι Μογγόλοι αντιτάχθηκαν στον Τζένκις Χαν ή όσοι Άραβες αμφισβήτησαν τον Μωάμεθ, σφαγιάστηκαν. Το ίδιο έγινε και με τους εχθρούς του στρατηλάτη Μαρξ. Τόσο ο Προυντόν, όσο και ο Μπακούνιν «εξοντώθηκαν» πολιτικά και τελικά ο κομμουνισμός και ο χώρος της Αριστεράς υποδουλώθηκαν στον Μαρξ και, κατ’ επέκταση, στους Ρότσιλντ, οι οποίοι φρόντισαν να αποβληθούν από την Α’ Διεθνή οι θεωρίες του Μπακούνιν.
Κάπως έτσι, ο καμπαλιστικός μαρξισμός κηρύχθηκε ως η βάση της «ορθόδοξης» Αριστεράς, ενώ οι υπόλοιποι κομμουνιστές θεωρήθηκαν «αιρετικοί» και υπέστησαν το ανάλογο ιδεολογικό πογκρόμ! Ο μη μαρξιστής, μέχρι σήμερα, δεν δικαιούται να είναι Αριστερός, Σοσιαλιστής, Κομμουνιστής. Αναμφίβολα, αν οι ιδέες του Μπακούνιν εξυπηρετούσαν τα σχέδια των Σιωνιστών, θα συνέβαινε το αντίστροφο. Θα μιλούσαμε μέχρι σήμερα για μπακουνισμό, ενώ τον μαρξισμό δεν θα τον γνώριζαν ούτε οι λεξικογράφοι.
Ουσιαστικά, οι Σιωνιστές πέτυχαν μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα να επαναλάβουν ό,τι έκαναν στις τεκτονικές στοές έναν αιώνα πριν. Εισήλθαν στο εσωτερικό (είτε της μασονίας είτε της Αριστεράς), έδωσαν χρήμα στα κατάλληλα πρόσωπα, εξόντωσαν κάθε αντιφρονούντα, και σε λίγα χρόνια κυριάρχησαν ολοκληρωτικά, χωρίς όμως να γίνονται εξωτερικά αντιληπτοί. Πόσοι τέκτονες γνωρίζουν, ακόμη και σήμερα, ότι λατρεύουν τον Εωσφόρο και την Καμπάλα; Ελάχιστοι! Πόσοι αριστεροί συνειδητοποιούν ότι η πολιτική τους ιδεολογία υπηρετεί τυφλά τα σχέδια του Σιωνισμού; Ολίγοι, αλλά εκλεκτοί!
Πηγή:
grothia.gr
