κηρύττει την ακλόνητη πίστη του Δαβίδ στον αληθινό Θεό. Καί ακόμη ο Ψαλμός αυτός παρουσιάζει τα ωραία βιώματα και σκιρτήματα του Δαβίδ από την πίστη αυτή στον Θεό.
Όπως διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Αύ Βασ. 26,12) ο Δαβίδ διωκόμενος επλανάτο στην ξένη χώρα και ζητούσε φιλοξενία μεταξύ των αλλοθρήσκων. Όπως δε το καταλαβαίνουμε, πολλές φορές ο Δαβίδ θα ενοχλείτο από τους αλλοπίστους για να αρνηθεί τον δικό του Θεό, τον Γιαχβέ, και να λατρεύσει τους δικούς τους θεούς και να προσφέρει θυσία σ½ αυτούς. Αυτή πρέπει να είναι η κατάσταση στην οποία μας μεταφέρει εδώ ο Ψαλμός μας.
Ο Δαβίδ αρχίζει λέγοντας τρεις φορές το όνομα του Θεού. Όπως φαίνεται στο πρωτότυπο Εβραικό κείμενο, ονομάζει τον Θεό με διάφορες ονομασίες: Ελ, Γιαχβέ και Αδωναί. Δεν λέει την γενική ονομασία «Θεέ», που την λένε και οι άλλοι λαοί, για τους δικούς τους ψεύτικους θεούς, αλλά λέει τα ονόματα του δικού του αληθινού Θεού. Αυτό σημαίνει ότι δεν ξεχνάει τον Θεό του. Από την αρχή ο Δαβίδ, σ½ αυτούς τους αλλόθρησκους, που τον προτρέπουν να αλλάξει την πίστη του, τους λέγει ότι ο Γιαχβέ, ο Θεός του, Αυτός είναι η ελπίδα του (στιχ. 1) και Αυτός είναι ο Κύριός του: «Είπα τω Κυρίω μου: Κύριός μου ει συ» (στιχ. 2).
2. Στην συνέχεια ο Δαβίδ παρουσιάζει τον Θεό του, για να δείξει την ανωτερότητά Του από τους ψεύτικους θεούς, και δεν είναι λοιπόν δυνατόν να Τον αρνηθεί. Γιά το Θεό του λοιπόν ο Δαβίδ λέγει «των αγαθών μου ου χρείαν έχεις» (στιχ. 2). Δεν έχει ανάγκη ο Θεός του Δαβίδ από υλικές τροφές και ποτά, όπως οι θεοί των άλλων λαών, στους οποίους οι λάτρεις τους πήγαιναν μέλι και γάλα και κρέατα για να φάγουν και να πιούν. Ο Θεός του Δαβίδ ο αληθινός, είναι πνεύμα, και λοιπόν, «εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν» Αυτόν (Ιωάν. 4,24).
3. Ότι ο Θεός του Δαβίδ είναι αληθινός φαίνεται και από το ότι είναι σωστοί και αληθινοί όσοι Τον λατρεύουν. Είναι άγιοι! Η πίστη του Δαβίδ βγάζει θαυμαστούς αγίους. «Τούς αγίους τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος» (στιχ. 3), λέγει ο Ψαλμός. Βέβαια και οι άγιοι έχουν δυσκολίες στην ζωή τους και αυτοί έχουν ταλαιπωρίες και ασθένειες· και μάλιστα λέγει ο Ψαλμωδός μας ότι «επληθύνθησαν αι ασθένειαι αυτών». Όμως με την αγιότητά τους τα ξεπερνάνε όλα γρήγορα. Γι½ αυτό παρακάτω λέγει ο ψαλμωδός «μετά ταύτα ετάχυναν»· οι αρρώστιες «ετάχυναν» (στιχ. 4). Ξεπεράστηκαν γρήγορα με την βοήθεια του Θεού, γιατί «τοις αγίοις της εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος» (στιχ. 3).
4. Αφού λοιπόν ο Δαβίδ είναι πιστός στον Θεό του, λέγει τώρα με σταθερότητα ότι ποτέ δεν θα πάει στις συγκεντρώσεις των αλλοθρήσκων και ποτέ δεν θα προσφέρει αιματηρές θυσίες σ½ αυτές: «Ου μη συναγάγω τας συναγωγάς αυτών εξ αιμάτων». Καί ακόμη περισσότερο, ποτέ δεν θα μολύνει τα χείλη του λέγοντας τα ονόματα των ψεύτικων θεών (στιχ. 4), όπως τα ονόματα Καμώς, Μολώχ, Βάαλ και Αστάρτη.
5. Παρακάτω στον Ψαλμό μας, αγαπητοί, ο Δαβίδ παριστάνεται ως πολύ δεμένος με τον Θεό, σαν ιερέας Του. Καί όπως οι Λευίτες της Παλαιάς Διαθήκης έλαβαν ως κληρονομιά τους τον Ίδιο τον Θεό και όχι μερίδα γης (βλ. Αριθμ. 18,20. Δευτ. 10,9), έτσι λέγει και ο Δαβίδ για τον εαυτό του. Λέγει ότι «Κύριος μερίς της κληρονομίας μου και του ποτηρίου μου» (στιχ. 5). Αυτή η κληρονομία του μετρήθηκε («σχοινία επέπεσέ με εν τοις κρατίστοις», στιχ. 6), κληρονομία, την οποία αμέσως παρακάτω την ονομάζει «κράτιστη» (στιχ. 6). Υπέροχη, δηλαδή! Ασύγκριτη! Ναί, χριστιανέ μου, δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο και τίποτε καλύτερο από το να είσαι αφιερωμένος στον Θεό. Καί αυτή η κληρονομία, το να είσαι δηλαδή του Θεού, έχει και «ποτήριον». Έτσι είπε παραπάνω ο Δαβίδ: «Κύριος μερίς της κληρονομίας μου και του ποτηρίου μου» (στιχ. 5). Ποιό είναι αυτό το «ποτήριον»; Δεν νομίζετε, χριστιανοί μου, ότι εδώ ο Ψαλμός μιλάει προφητικά για την θεία Κοινωνία; Ναί, αυτό είναι! Ω, αυτό το θείο Ποτήρι. «Το Ποτήριόν Σου, ω Θεέ, μεθύσκον με ωσεί κράτιστον»!
6. Μετά από αυτά ο Δαβίδ δίνει ιερή υπόσχεση ότι τον Θεό του, τον Γιαχβέ, δεν θα τον αρνηθεί ποτέ. Υπόσχεται ότι «ευλογήσω τον Κύριον τον συνετίσαντά με» (στιχ. 7)! Θα δοξάζει, δηλαδή, πάντα τον Θεό του, που τον φώτισε να Τον γνωρίσει και να Τον αγαπήσει και να πάρει αυτή την απόφαση, το να είναι για πάντα πιστός σ½ Αυτόν.
Πολύ τον αγαπάει τον Θεό του ο Δαβίδ. Αφού λέγει ότι όχι μόνο την ημέρα, αλλά και την νύχτα ακόμη, όλο του το «είναι» και όλα του τα σωθικά σκέπτονται Αυτόν: «Έτι δε και έως νυκτός επαίδευσάν με οι νεφροί μου» (στιχ. 7)! Τον Θεό Του, λέγει παρακάτω ο Δαβίδ, τον έχει σύντροφο, διαρκώς ιστάμενο στο πλευρό του, στα δεξιά του. Καί έτσι νοιώθει σιγουριά: «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου διαπαντός, ότι εκ δεξιών μου εστιν, ίνα μη σαλευθώ»
7. Στο τέλος ο Ψαλμός μας παρουσιάζει τον Δαβίδ να χαίρεται και να ευφραίνεται και να σείεται ολόκληρος από χαρά (στιχ. 9) Η χαρά του βέβαια είναι για τον Θεό του, έναν τόσο δυνατό και υπέροχο Θεό, που έχει. Στην χαρά του αυτή συμμετέχει και το σώμα του: «Έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ½ ελπίδι» (στιχ. 9). «Επ½ ελπίδι», λέγει, γιατί είναι βέβαιος ότι ο Θεός του θα του είναι πιστός και δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, ούτε στον θάνατό του. Το λέγει καθαρά παρακάτω: «Ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν» (στιχ. 10). Τελικά λέγει ο ποιητής μας ότι η ζωή με τον Θεό έχει χαρές, έχει μεγάλες χαρές, έχει «ευφροσύνες» και «τερπνότητες» (στιχ. 11).
Ας χαιρόμαστε, αδελφοί χριστιανοί, τις χαρές της αγάπης του Θεού μας και ας είμεθα πιστοί σ½ Αυτόν για πάντα.
Με πολλές ευχές
Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Πηγή: