Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο ένα πολιτισμό που όμοιος του δεν υπήρξε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από το 146 π.χ. και μέχρι το 325, οι Έλληνες κατάφεραν κάτι το αδιανόητο, να επιβληθούν στους Ρωμαίους πολιτισμικά. Ήταν τόσο φανερή η επιβολή που ανάγκασε το Ρωμαίο ποιητή Οράτιο να ομολογήσει «Μπορεί οι Ρωμαίοι να επεβλήθησαν στους Έλληνες δια των όπλων, αλλά οι Έλληνες τους επιβλήθηκαν με τον πολιτισμό τους». Στο διάστημα αυτό είχαμε και φιλελληνικές τάσεις από Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως του Αδριανού, και γενικώς οι Έλληνες ετύγχαναν ιδιαιτέρας εκτίμησης.
Με την εδραίωση όμως στο θρόνο της αυτοκρατορίας του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, την προώθηση του χριστιανισμού, και την επιβολή του ως αποκλειστικής θρησκείας από τον (Μέγα) Θεοδόσιο το 392 , ο Ελληνικός πολιτισμός και μαζί του ο δυτικός κόσμος εισέρχονται στο βαθύ σκοτάδι του Βυζαντινού μεσαίωνα. Τα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) είναι απάνθρωπα και διατάσσουν: θάνατος και δήμευση της περιουσίας σε όποιον τελεί ιεροτελεστίες προς τιμή των παλιών θεών.
Η ασυδοσία των (Αγίων) πατέρων των νεοφώτιστων χριστιανών και οι ορδές των καλογέρων, ολοκλήρωναν τον αφανισμό του Ελληνικού γένους, και του πολιτισμού τους. Οι Έλληνες που υπερείχαν συντριπτικά, πολιτισμικά και πνευματικά, από όλους τους άλλους λαούς, τους ήταν αδιανόητο να απαρνηθούν τη θρησκεία των προγόνων τους και να αποδεχθούν την θρησκεία των Εβραίων ενός ανατολίτικου και κατώτερου λαού όπως πίστευαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες έλεγαν : πας μη Έλλην είναι βάρβαρος. Μπορεί η αρχική σημασία της λέξης βάρβαρος να ήταν αυτός που δεν μιλά Ελληνικά αλλά σύντομα είχε πάρει τη σημασία του αγροίκου, του απολίτιστου.
Το αίσθημα της πατρίδος χάθηκε, μαζί του χάθηκε το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα, και ο παιάνας των Σαλαμινομάχων «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε ελευθερούτε πατρίδα ελευθερούτε δε παίδας γυναίκας θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών» τη θέση τους πήρε το «κύριε ελέησον».
Οι κουκουλοφόροι καταδότες και τα χριστιανικά " κρεουργεία" που στήθηκαν έπιασαν γρήγορα δουλειά, η πελατεία μπόλικη, και εξασφαλισμένη, κυρίως Έλληνες. Ο φόβος έσβησε τα ίχνη τους μέχρι σήμερα, παρά τη μακροχρόνια δράση τους. Η 20ετής δράση όμως του <κρεουργείου> της Σκυθούπολης (όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Μαρκελλίνος Αμμιανός) το οποίο στήθηκε προτού καν γίνει ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, υποδηλώνει το τι έγινε μετά.
Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Αλλά δεν έφταναν αυτά το 396 ο αυτοκράτορας Αρκάδιος έστρεψε τον Αλάριχο στρατηγό των Γότθων- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου.
Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : «οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής».
Άγνωστος ο αριθμός των σφαγιασθέντων, στα 2 χρόνια που κράτησε η επιδρομή. Εικάζεται ότι ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες.
Τα θανατηφόρα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) κατά των Ελλήνων εξακολουθούν να εκδίδονται ακόμη και επί Ιουστινιανού το 530. Στη στάση του Νίκα το 532 θανατώνονται στον ιππόδρομο της Πόλης 30.000 άοπλοι πολίτες.
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, συνεχίστηκαν για 460 ακόμη χρόνια, μέχρι το 990 περίπου, με τελευταίους υποκύψαντες τους Κρητικούς και τους Μανιάτες.
Το Βυζάντιο, ο νεκροθάφτης του Ελληνικού πολιτισμού και ο δολοφόνος του Ελληνικού πληθυσμού, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και που κατάντησε τους εναπομείναντες Έλληνες αγράμματους, κουρελήδες, και πεινασμένους, έρμεους στη κτηνωδία του κάθε επιδρομέα. Η Δημοκρατία καρατομήθηκε, και λέξεις Έλλην και Ελλάς διαπομπεύτηκαν, και για αιώνες έσβησαν από το λεξιλόγιο των Ελλήνων.
Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.
Το Ελληνικό έθνος ψυχορραγούσε όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά. Κατά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Ρωμαίους το 146 π.χ. λογικό είναι ο πληθυσμός τους θα αριθμούσε κάποια εκατομμύρια. Αν λάβουμε υπ” όψιν τις περιγραφές του Παυσανία, που θέλοντας να δείξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος, γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια τις μιας οικίας στα κεραμίδια της άλλης. Ακόμη και τους εξελληνισθέντες, απο τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου, λαούς της Μικράς Ασίας.
Σήμερα το Ελληνικό έθνος, μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είναι περίπου 15 εκατομμύρια. Αν συγκρίνουμε τον πληθυσμό των Τούρκων που σήμερα φθάνει τα 70 εκατομμύρια, και οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στη Μικρά Ασία το 1200 δεν υπερέβαιναν τις 50.000 οικογένειες, σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία, τότε ο Ελληνικός πληθυσμός, αν δεν σφαγιαζόταν, σήμερα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερος από 100 εκατομμύρια.
{ Κάνετε μετατροπή , να γίνεται Χριστιανοί ή θα πεθάνετε !
Με αυτό τον τρόπο οι 'Ελληνες έγιναν χριστιανοί στη χριστιανική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ. .και μετά.
Εκτιμάται ότι περίπου δεκαπέντε εκατομμύρια Έλληνες αφανίστηκαν από τους Χριστιανούς κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους, που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την Ελληνική Εθνική Θρησκεία }.
* Επίσης, στην Ανατολία μεταξύ 500.000 με 1.000.000 Έλληνες δολοφονήθηκαν στην τουρκική γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων , των Ασσυρίων και των Ελλήνων μεταξύ 1913 και 1919 μ.Χ.
Πηγή:
ellinikotitaellinismoshellenism.blogspot.com
SKITHOPOLIS: The first "Auschwits" in history
Σκυθόπολις: ΤΟ ΠΡΩΤΟ "ΑΟΥΣΒΙΤΣ" της ιστορίας
Σκυθόπολις,
(η σημερινή πόλη Μπετσηάν του Ισραήλ),
4ος αιώνας μχ γύρω στο 341.
Στην αρχαία αυτή πόλη του δυτικού Ισραήλ
λειτούργησε το πρώτο
στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταστροφής
συνειδήσεων, το πρώτο "Άουσβιτς" της Ιστορίας.
Για δύο δεκαετίες, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής
του βυζαντινού θρόνου απ' τον Κωνστάντιο το Β'
δευτερότοκο γιο του Κωνσταντίνου
η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης
και βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων,
όλων όσων αρνήθηκαν να ασπασθούν
το δόγμα του χριστιανισμού.
Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας, που συστηματικώς
απεκρύπτετο πάντοτε και εξακολουθεί
να αποκρύπτεται μέχρι και σήμερα,
το διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός
Αμμιανός Μαρκελλίνος, στο 19ο βιβλίο του έργου
του "Rerum Gestarum Libri XXXI".
Μοναδική προηγηθείσα της παρούσης αναφορά
στα περιγραφόμενα απ' τον Αμμιανό γεγονότα
της Σκυθόπολης είναι εκείνη του Εμμανουήλ Ροΐδη,
που γράφει:
Ουχ ήττον επιβαρυντική είναι και η μαρτυρία
του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ην πιστώς μεταφράζομεν.
"Αρκεί να κατηγορηθεί τις υπό κακόβουλου
κατασκόπου", ότι έφερε περί τον τράχηλο
φυλακτήριον κατά του πυρετού ή
εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου,
ίνα καταδικαστεί εις θάνατον
ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις.
Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας
εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως
και ηλικίας πολίται, ως οι μεν απέθνησκον
καθ' οδόν, οι δεν εν τοις δεσμωτηρίοις.
Οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν,
απόκεντρον εν Παλαιστίνη πόλιν, όπου
είχαν στηθεί τα βασανηστήρια και το σφαγείον.
Ο πρώτος βασανισθείς ην ο Σιμπλίκιος, μετά
τούτον Παρνάσιος, είτα ο Ανδρόνικος κτλ.
(Σημειώσεις εις την "Πάπισσαν 6-9 Ιωάνναν", σημ.200)
Οργανωτής ένας εξολοθρευτής επίσκοπος
Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση
ενός νοσηρού εγκεφάλου,
του επισκόπου Αλεξάνδρειας Γεώργιου.
Σύμφωνα με τον Αμμιανό, "ο Γεώργιος
με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους
των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας
κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας
τα πάντα"(Βιβλίον 17, κεφ 11).
Είχε δε ανέλθει στον επισκοπικό θώκο εξοντώνοντας
πολλούς ανθρώπους"(Βιβλίον 17, κεφ 11).
Όμως οι Έλληνες ήσαν ακόμη η πλειοψηφία
των υπηκόων της αυτοκρατορίας,
κατείχαν μάλιστα όλες σχεδόν τις διοικητικές
θέσεις των ρωμαϊκών επαρχιών.
Σκοπός του Γεώργιου ήταν η καθολική τους
εξόντωση, η γενοκτονία, καθώς
εστέκοντο, ως αρνητές τους χριστιανισμού,
εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά
του, που δεν ήσαν άλλα απ' την απόλυτη επικράτηση
του δόγματος στην Ανατολή.
Με πανουργία λοιπόν προσφέρθηκε να παίξει
το ρόλο του υπερασπιστή του αυτοκράτορος,
ζητώντας απ' αυτόν τη συνδρομή του,
για να καταπνίγει οποιαδήποτε συνωμοσία
εξυφαίνετο τάχα εναντίον του.
Ο Κωνσταντίνος δέχθηκε και απέστειλε
στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της
Αυλής Παύλο, έναν επίσης επαγγελματία
εξολοθρευτή, περιβόητο για τη
σκληρότητά του, αποκαλούμενο και "Τάρταρο".
Αυτός και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν
το στρατόπεδο συγκέντρωσης
της Σκυθόπολης, μια πόλη της Παλαστίνης,
έμοιαζε για δύο λόγους η πλέον
κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη,
"Ήταν η πλέον απομονωμένη και κυρίως
ευρίσκετο μεταξύ Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας,
από τις οποίες προέρχεται
ο μεγαλύτερος αριθμός
των κατηγορουμένων"(19,12).
Οι κατηγορίες "επί εσχάτη προδοσία" σταδιακά
άρχισαν να απαγγέλλονται
χωρίς προσχήματα εναντίον
όλων των Ελλήνων.
Εχαρακτηρίζοντο ως υπονομευτές
του αυτοκράτορος, σύμφωνα με το σχέδιο
που είχαν καταστρώσει
κράτος και εκκλησία, με εκτελεστές τον Παύλο
και τον Γεώργιο.
Στην τρίτη φάση του σχεδίου, απροκάλυπτα
πλέον οδηγούνταν στη Σκυθόπολη
όλοι όσοι συλλαμβάνονταν επ'αυτοφόρω
να συνεχίζουν να διατηρούν κάποια
στοιχεία της παράδοσής τους.
"Έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα
φυλακτό κατά του ελώδους πυρετού ή άλλης
ασθένειας, ή να κάθεται κοντά σε
τάφο (ειδωλολατρικό), για να κατηγορηθεί ότι
επικαλείται φαντάσματα και
δαίμονες και να θανατωθεί"(19,12, παρ.14)
Θύματα απ' όλο τον Ελληνικό κόσμο.
Ο τόπος αυτός των βασανιστηρίων
και του θανάτου πολύ γρήγορα έφτασε
να δέχεται "άπιστους" όχι μόνο απ' την Ανατολή
αλλά από κάθε μέρος της
επικράτειας, "Απ' όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς
ή απλοί πολίτες οδηγούνταν
αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη.
Μερικοί απ' το βάρος των αλυσίδων και την
ταλαιπωρία της φυλακής πέθαιναν
πριν ακόμα δικαστούν"(19,12 παρ.7)
Ελάχιστοι που γλύτωσαν την εκτέλεση είτε
διότι μεταγνώμησαν είτε διότι με
θάρρος και ψυχικό σθένος απέδειξαν
την αθωότητά τους, οδηγήθηκαν στην
7-9 εξορία και κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους.
Τα κοινόβια των χριστιανών της εποχής
ετρέφοντο αποκλειστικά από αυτές τις
κατασχέσεις. Μ' αυτές τις "επιεικείς" τιμωρίες
γλύτωσαν ύστερα από βασανιστήρια τον θάνατο
ορισμένοι επιφανείς άνδρες, όπως ο Σιμπλίκιος,
ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος και μερικοί ακόμη.
Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος,
διέθετε τόση εξουσία και δύναμη,
ώστε "με μια κίνηση του κεφαλιού του,
μ' ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή
όλων όσον περπατούσαν στη γη"(19,12,παρ.13)
Το παραπάνω απόσπασμα φανερώνει
την πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που έζησε
ολόκληρος ο Ελληνικός
και Ελληνιστικός κόσμος.
Πρωτόγνωρη για την ανθρώπινη ιστορία
και σίγουρα μεγαλύτερη όλων όσες
μετέπειτα συνέβησαν.
Άγνωστο παραμένει το πότε τελικώς
έκλεισαν τα σφαγεία της Σκυθόπολης.
Το πιθανότερο είναι να καταργήθηκαν
από τον Ιουλιανό το 361μχ. Ο όλεθρος όμως
και αφανισμός των πιο ζωντανών στοιχείων
του Ελληνισμού ήταν πλέον γεγονός.
Η Σκυθόπολις και τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν
εκεί επί 20 συνεχή έτη κατά τον 4ο μχ αιώνα,
αποτελούν μεγάλο σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού
Έθνους, του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και
ορόσημο μεγάλο στην πνευματική
πορεία της ανθρωπότητας. Διότι αποκαλύπτουν
τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη
ο χριστιανισμός στον Ελληνιστικό κόσμο
και την πραγματική αιτία που επήλθε ο Μεσαίωνας.
Αποκαλύπτουν επίσης, γιατί τα μετέπειτα
αυτοκρατορικά διατάγματα,
που θεσμοθετούσαν την "επί ελληνισμώ"
θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς
καμμιά αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς
καμμιά αντίσταση επήλθε και ο
αφανισμός των πόλεων της κυρίως Ελλάδος
από τον Αλάριχο σαράντα χρόνια
αργότερα. Μεγάλος αριθμός Ελλήνων-και σίγουρα
όλοι ήσαν υψηλού
πνευματικού, ηθικού αλλά
και οικονομικού επιπέδου-εξοντώθηκε.
Τους εναπομείναντες, ο τρόμος και ο πανικός τους
οδήγησαν στο συμβιβασμό, με αποτέλεσμα
την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους
ταυτότητας.
Αποκαλύπτουν πάλι, στην καλύτερη περίπτωση,
τη θλιβερή άγνοια ή τη δουλικότητα και,
στη χειρότερη, τον ωμό ανθελληνισμό όσων σήμερα
εξακολουθούν, κωφεύοντας προς την Ιστορία,
να μιλούν για την "Ελληνικότητα
του Βυζαντίου" και για "ελληνοχριστιανικό πολιτισμό"
και να εμφανίζονται ως φορείς τους.
Τα φώτα που πνεύματος έσβησαν σ' αυτούς
τους ελεεινούς καιρούς, η εξόντωση
όμως των συνειδήσεων συνεχίζεται και σήμερα.
Η Ελλάδα ωστόσο, η ιδέα
Ελλάδα, αποδεικνύεται ότι παρέμεινε
και παραμένει αλώβητη, αλύγιστη
και αληθινή.
Στέκεται ως Λόγος πάνω απ' το Παράλογο,
ολοζώντανη ζει στο λογισμό
των διαλεχτών, στην συνείδηση
των ελεύθερων ανθρώπων.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων
των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων
οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά
των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000+
Ελλήνων από τα 20.000.000 .
Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ΄ όσον μετά
βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή
προς το εβραιογενές θεό και το χριστιανικό του
δόγμα , όπου η κύρια εντολή αυτού ήταν και είναι :
Λέγει ο Ιησούς Χριστός: *Όσο για τους εχθρούς μου,
αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους
φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου*.
*Κατά Λουκάν* (ΙΘ΄, 27) .
Πηγή:
