Η Παρθένος Μάνα!

«Όταν στην αρχαιότητα οι άνθρωποι ήθελαν να εξυμνήσουν κάποιον, ιδιαίτερα όταν τον κήρυτταν θεό, όταν προσκυνούσαν κανέναν, έψαχναν να του βρουν χαρίσματα πού να τον ξεχωρίζουν απ’ όλους τους άλλους θνητούς. Γι’ αυτό πολύ συχνά αποδίνανε στον ένα ή στον άλλο άνθρωπο θεϊκή καταγωγή. Τον θεοποιούσαν και τον θεωρούσαν θεογέννητο. Πολλές φορές οι βασιλιάδες, για να εξυψωθούν στα μάτια του πλήθους και για να ενισχύσουν την εξουσία τους πάνω στις λαϊκές μάζες, διαβεβαίωναν ότι τάχα είναι θεϊκής καταγωγής, ότι γεννήθηκαν με άμωμο σύλληψη. Σχεδόν σ’ όλες τις χώρες βρίσκουμε ένα σωρό τέτοιες αφηγήσεις. Σ’ αυτές τις αφηγήσεις, πότε οι θεοί κατέβαιναν στη γη, συζούσαν με γυναίκες πού μέσο αυτών ήθελαν να ενσαρκωθούν σαν άνθρωποι πάνω στη γη, πότε καταχτούσαν αυτές τις γυναίκες ακόμα και με τη βία. Συχνά, μπαίνανε μες στο κορμί της γυναίκας την ώρα που κοιμόταν και την γκάστρωναν. Για τον ίδιο σκοπό, μερικές φορές στέλνανε το «άγιο πνεύμα», με μορφή περιστεράς, ή εφτάχρωμης αχτίδας φεγγαριού, είτε με τη μορφή ηλιαχτίδων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, για τον ίδιο σκοπό, οι θεοί μεταμορφώνονταν ακόμα και σε ζώα: βόδια, φίδια, ελέφαντες, ρινόκεροι κ.λπ. Άλλα το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σε τέτοιου είδους καταστάσεις οι γυναίκες κατάφερναν να παραμένουν παρθένες, «άμωμες παρθένες» και γι’ αυτό λατρεύονταν, μα και σήμερα ακόμη λατρεύονται από εκατομμύρια ευκολόπιστους ανθρώπους, αποβλακωμένους από το όπιο της θρησκευτικής απάτης. Να μερικά από τα πιο χτυπητά παραδείγματα (και ο αριθμός τους θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος).

1. 1500 χρόνια πριν από τη χριστιανική εποχή, η ιέρεια Ματεμούα, αιγύπτια παρθένα, γέννησε το βασιλιά Αμενχότεπ τον Γ’. Στους τοίχους του ναού του Λούξορ, αυτό το γεγονός απεικονίστηκε στις παρακάτω σκηνές:

α) Ο αγγελιοφόρος θεών Θωτ αναγγέλλει στη μέλλουσα μάνα-παρθένα βασίλισσα ότι σύντομα θα κάνει παιδί.

β) Η άμωμος (υπερφυσική) σύλληψη: ο θεός Νέφτι, (άγιο πνεύμα) μπαίνει κρυφά μες στο κορμί της παρθένας ακουμπώντας στο στόμα το σταυρό, το σημάδι της ζωής¹.

γ) Γέννηση του θεανθρώπου.

δ) Το βρέφος το προσκυνούν θεοί και άνθρωποι, ανάμεσα τους τρεις πρίγκιπες (μάγοι) που του φέρνουν δώρα. Σ’ αυτήν την σκηνή απεικονίζεται και ο σταυρός, σαν εικόνα (σύμβολο) της ζωής (και όχι του θανάτου)².

2. Σε έναν άλλον προχριστιανικό αιγυπτιακό ναό (Ντεντέρα), αφιερωμένο στη θεά της γονιμότητας Αθώρ, η αγία αυτή «θεομήτωρ» απεικονίζεται με το «θείο» βρέφος στην αγκαλιά.

3. Η Ίσις, αιγύπτια θεά της ευφορίας γέννησε, σύμφωνα με τη θρησκεία των Αιγυπτίων, με άμωμο σύλληψη, το θεό του ήλιου Ώρο. Μικρά αγάλματα της Ίσιδας (και του Ώρου) ήταν σκορπισμένα, στην αρχαιότητα, σ’ όλα τα παράλια της Μεσογείου θαλάσσης και σ’ ολόκληρη την Ανατολή. Εν μέρει αυτά χρησίμευσαν σαν υπόδειγμα στους χριστιανούς ευαγγελιστές. Σ’ ένα ναό της Θεάς Ίσιδας ήταν σκαλισμένη η επιγραφή αυτή: «Εγώ είμαι η μάνα του θεού Ώρο και κανένας δε μου σήκωσε το φουστάνι.»

Η Ίσιδα με τον Ώρο, και η Παρθένος Μαρία με τον Ιησού

4. Ο Ρα, ο αιγύπτιος θεός του ήλιου, είχε γεννηθεί από μάνα παρθένα, τη θεά του ουρανού Νουτ, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός άντρα.

5. Ο θεός της Φρυγίας Άττις γεννήθηκε από την παρθένα-μάνα Νάνα, που έμεινε έγκυος όταν έπεσε στο στήθος της ένα κουκούτσι από αμύγδαλο ή από ρόδι.

6. Ο Έλληνας ήρωας Περσεύς γεννήθηκε από την παρθένα Δανάη, και η ιστορία του μοιάζει τόσο πολύ με την ιστορία του Χριστού ώστε ο μάρτυρας Ιουστίνος που έζησε στον II αιώνα, εξηγεί το γεγονός αυτό λέγοντας ότι ο διάβολος, ξέροντας ότι ο Χριστός θα ‘ρθει σύντομα στη γη, κανόνισε τα πράγματα έτσι ώστε όλα τα θαύματα να γίνουν πριν ακόμα τον ερχομό του Χριστού.

7. Ο Άδωνης, ο θεός της βλάστησης στους Ασσυρίους και Φοίνικες, ο Όσιρις, συγγενής του και κεντρική μορφή της αιγυπτιακής τριάδας καθώς και ο Μίθρας, ο Πέρσης θεός του ήλιου, γεννήθηκαν από άμωμες παρθένες. Στους θρύλους γι’ αυτούς τους θεούς, που κυκλοφορούσαν πολύ πριν τη χριστιανική εποχή, βρίσκουμε σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της γέννησης, της ζωής και του θανάτου του Χριστού.

8. Στις αφηγήσεις για το Βούδα πού, σύμφωνα με τους θρύλους, γεννήθηκε από τη Μάγια (500 χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού), βρίσκουμε επίσης πολλά όμοια στοιχεία με την αφήγηση για τη γέννηση του Χριστού. Όπως λένε οι θρύλοι, πριν γεννηθεί, ο Βούδας ζούσε στον ουρανό. Για να λυτρώσει όλες τις ζωντανές υπάρξεις απ’ τα βάσανα και απ’ το θάνατο, ο Βούδας αποφάσισε να ενσαρκωθεί σε άνθρωπο με τη βοήθεια μιας επίγειας γυναίκας. Εκεί που κοίταζε γύρω τριγύρω πάνω σ’ όλη την έκταση της γης, είδε την άμωμη παρθένα Μάγια και την προτίμησε. Κατέβηκε στη γη και μπήκε μες στο κορμί της με τη μορφή μιας πεντάχρωμης αχτίδας³. Έτσι έγινε η «άμωμη σύλληψη του Βούδα», ενώ την ώρα που γεννιόταν στον ουρανό φάνηκε ένα άστρο. Οι βασιλιάδες ήρθαν να τον προσκυνήσουν και του πρόσφεραν δώρα. Την ίδια στιγμή φάνηκαν υπέροχα σημάδια στον ουρανό, η γη σείστηκε, και ακούστηκε η «φωνή πολυάριθμων ουρανίων αγγέλων». Όλα αυτά σημειώθηκαν 500 χρόνια πριν τη χριστιανική εποχή.

Δεν αποτέλεσε άραγε αυτός ο θρύλος, έστω και κατά μέρος υλικό για τις αφηγήσεις των ευαγγελιστών σχετικά με την παρθένα Μαρία και το Χριστό;

Αυτή η ιδέα ισχύει τόσο περισσότερο που ένας απ’ τους μάγους προμάντεψε στο Βούδα ότι «θα σηκώσει απ’ τον κόσμο το πέπλο του σκότους και της αμαρτίας». Ύστερα απ’ αυτό, ο Βούδας οδηγήθηκε στο ναό, όπου τον προσκυνούν ακόμα και οι θεοί. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς (II, 42-52) αφηγείται ότι κάποτε σε μια γιορτή, οι γονείς έχασαν τον Ιησού και τον βρήκαν αργότερα να συνομιλεί με νομοδιδάσκαλους. Το ίδιο λεγόταν και για το Βούδα. Διηγούνταν επίσης για το Βούδα ότι κάποτε ο διάβολος (Μάρα) προσπάθησε να τον βάλει σε πειρασμό αλλά ο Βούδας έμεινε αλύγιστος. Ο Βούδας άλλαξε όψη πάνω στα βουνά, έκανε θαύματα, θεράπευε αρρώστους, έδιωχνε τα κακοποιά πνεύματα. Πέθανε και μετά θάνατο αναλήφθηκε στους ουρανούς. Να, λοιπόν, τι διηγούνται οι συγγραφείς των θρησκευτικών ινδικών γραφών για το θεό τους, 500 χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Η βουδιστική διδασκαλία και η πίστη στο Βούδα διαδόθηκαν σ’ εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους της Ασίας και, πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού, οι θρύλοι αυτοί για το Βούδα έφτασαν σ’ όλες τις γειτονικές χώρες.

9. Ο Ζαρατούστρα. Οι θρύλοι σχετικά μ’ αυτόν το σωτήρα εμφανίστηκαν στην Περσία, γειτονική χώρα με τη Συρία και τη Βαβυλώνα, επίσης 500 χρόνια περίπου πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Στα περσικά βιβλία λέγεται ότι τη γέννηση του Ζαρατούστρα την είχαν τάχα προμαντέψει 3000 χρόνια πρωτύτερα. Λένε ακόμη ότι ένας ταύρος, καθώς και η γαϊδάρα του Μπιλεάμ, προφήτεψαν μ’ ανθρώπινη φωνή αυτή τη γέννηση⁴. Ένας βασιλιάς εκείνου του καιρού, ο Ιεμσέντ, προειδοποίησε τάχα τους διαβόλους ότι «θα έλθει στη γη ένας επιφανής άντρας και θα τους νικήσει όλους». Ο Ζαρατούστρα, όπως και ο Χριστός, ο Βούδας και άλλοι θεοί, είχε συλληφθεί κι αυτός κατά θαυματουργό τρόπο. Γι’ αυτόν το σκοπό ο θεός του φωτός και του καλού, ο Ορμούζντ, έστειλε έναν αρχάγγελο που έφερε το άγιο πνεύμα μέσα σ’ ένα μίσχο λουλουδιού. Ο μίσχος αυτός δόθηκε στη μάνα του Ζαρατούστρα να τον φυλάξει. «Και ιδού το σώμα συνενώθηκε με το πνεύμα — η φρουρά και η δόξα του, οι άγγελοι βοήθησαν σ’ αυτό και τα κακά πνεύματα προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την ένωση». Αυτά λένε τα περσικά ιερά βιβλία. Πιο πέρα όλα παν θαυμάσια: Κατά τη γέννηση του θεού Ζαρατούστρα, τα δέντρα και τα ποτάμια άρχισαν να τραγουδούν ύμνους δοξάζοντας τον, στον ουρανό φάνηκαν καινούρια αστέρια και αστερισμοί και ο θεός του σκότους και του κακού, ο Άριμαν, μαζί με τα κακά του πνεύματα έτρεξαν να κρυφτούν στα κατάβαθα της γης. Ένα θεϊκό φως περιέβαλε το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ζαρατούστρα. Και παρόλο που μερικοί φονιάδες προσπάθησαν να σκοτώσουν το βρέφος, η θεία πρόνοια τους εμπόδισε. Ο ουράνιος άγγελος συμβούλεψε να μεταφερθεί το βρέφος σ’ άλλη χώρα, για να προφυλαχτεί από τον κίνδυνο (όπως στην αφήγηση του ευαγγελίου για τη φυγή του Ιωσήφ και της Μαρίας στην Αίγυπτο). Στα 30 του χρόνια και ο Ζαρατούστρα άλλαξε όψη. Του κάκου προσπαθεί ο διάβολος να τον βάλει σε πειρασμό. Ο Ζαρατούστρα γύριζε στη χώρα, κήρυττε τη θρησκεία, έκανε θαύματα, θεράπευε ασθενείς, τυφλούς, καμπούρηδες, άλαλους. Δεν βρίσκετε άραγε, ότι η μορφή του Ιησού Χριστού υπήρχε ήδη πεντακόσια χρόνια πριν απ’ το χριστιανισμό;

10. Ο Βιτσιλοποτσίτλι, θεός των μεξικανών Ινδιάνων, γεννήθηκε επίσης, όπως λέει ο θρύλος, με θαυματουργό τρόπο από μια παρθένα. Η Κοατλίκα, η μάνα αυτού του θεού, είδε στον αέρα μια πετούμενη σφαίρα από ζωηρά χρωματισμένα φτερά. Την έβαλε στο στήθος της και αμέσως ένιωσε ότι ήταν μητέρα.»

(σημείωση: Ο συγγραφέας αναφέρεται σε σχεδόν διπλάσιο αριθμό παραδειγμάτων, αλλά θεώρησα περιττό να παραθέσω περισσότερα)

«Ασφαλώς, για να εξηγήσουμε όλους αυτούς τους θρύλους, δεν φτάνει να πούμε ότι για τους θεούς και ορισμένα σημαίνοντα πρόσωπα επινοήθηκε ένας διαφορετικός τρόπος σύλληψης και γέννησης από των απλών θνητών. Ο Πωλ Λαφάργκ, επιφανής και δραστήριος σοσιαλιστής, οπαδός του Μαρξ, εξηγεί την εμφάνιση αυτών των θρύλων με το γεγονός ότι, στους πανάρχαιους καιρούς, όταν υπήρχε ο ομαδικός γάμος, η παρθενία ήταν πολύ σπάνια. Εκείνον τον καιρό, στους λαούς της αρχαιότητας οι παρθένες προκαλούσαν το θαυμασμό όλων και σε πολλά μέρη οι άνθρωποι τις προσκυνούσαν. Όταν στη θέση της πολυγαμίας εμφανίστηκε η μονογαμία, η γυναίκα θεωρούνταν παρθένα ως τότε που παντρευόταν. Έτσι, κι αν ακόμα γίνηκε μητέρα πριν την παντρειά, σύμφωνα με την τότε αντίληψη, πάλι παρθένα θεωρούνταν, έτσι όπως είδαμε στα τόσα παραδείγματα που αναφέραμε πιο πάνω. Στην Ελλάδα ο γιος μιας ανύπαντρης γυναίκας ονομαζόταν «υιός της παρθένου». Η ανύπαντρη γυναίκα θεωρούνταν παρθένα.»

[…]

«Τί συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε απ’ όλους αυτούς τους θρύλους των διάφορων λαών για θεούς και θεές, πού είχαν συνταχθεί πολύ πριν την εμφάνιση των αφηγήσεων για την παρθένα Μαρία και τον Ιησού-θεό;

1. Πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού υπήρξαν σε πολλές χώρες και σε πολλές θρησκείες όλα τα στοιχεία του θρύλου του Χριστού: η προφητεία ότι θα γεννηθεί ένας σωτήρας, η αναγγελία από τους αγγέλους στην παρθένα-μάνα ότι θα γεννήσει το θεό, είτε το γιό του θεού, τα άστρα και τ’ αλλά ουράνια φαινόμενα πού συνόδεψαν αυτή τη γέννηση, οι ουράνιες φωνές, το περιστέρι με μορφή «αγίου πνεύματος», καθώς και όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν όχι μόνον τη γέννηση, αλλά και τα χρόνια της παιδικής και ώριμης ηλικίας μερικών θεών και ημιθέων: Βούδα, Ζαρατούστρα, Μίθρα κ.λπ. Όλοι οι θρύλοι της αρχαιότητας περιέχουν τα στοιχεία που θα τα χρησιμοποιούσαν ύστερα από μερικές εκατοντάδες χρόνια οι ευαγγελιστές στην αφήγηση για το Χριστό και που διασκευάστηκαν αργότερα, κατά τη μιαν ή την άλλη μορφή, στους χριστιανικούς θρύλους, έθιμα, κανόνες και δόγματα.

2. Στους θρύλους για το Χριστό η χριστιανική θρησκεία δανείστηκε πολλά από άλλες θρησκείες που ήταν γνωστές εκείνον τον καιρό.

3. Οι γρήγορες επιτυχίες του χριστιανισμού στους διαφόρους λαούς εξηγούνται εν μέρει και από το γεγονός ότι δανείστηκε πολλά από τα θρησκευτικά στοιχεία και από τις δοξασίες των λαών πού ζούσαν εκείνον τον καιρό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.»

1. Το σχήμα του αιγυπτιακού ιερογλυφικού «Ζωή» θυμίζει το σταυρό.

2. Οι λέξεις που είναι σε παρένθεση στα σημεία «β» και «δ» (άγιο πνεύμα, μάγοι) δεν αναφέρονται σε αυτά που αναπαρασταίνονται στους τοίχους στη Λούξορ, αλλά υπογραμμίζουν την ομοιότητα των βασικών ιδεών αυτών των εικόνων με τις κατοπινές αφηγήσεις πού παραλαβαίνονται στα ευαγγέλια σχετικά με τον ευαγγελισμό και τη γέννηση του θρυλικού Χριστού. — Σημ. Σύν.

3. Οι θρύλοι για το Βούδα λένε ότι. «ο Βούδας δε γεννήθηκε έτσι όπως γεννιούνται οι κοινοί άνθρωποι. Δεν είχε γήινο πατέρα, αλλά με τη δική του θέληση κατέβηκε από τον ουράνιο θρόνο του στα σπλάχνα της μάνας του και αμέσως μετά τη γέννηση φάνηκε αναμφισβήτητα το, ανώτατο πνεύμα του και το μεγαλειώδες μέλλον του. Τη στιγμή που γεννιόταν, ενώθηκε ο ουρανός με τη γη για να τον δοξάσουν, τα δέντρα έγειραν ταπεινά πάνω απ’ το κεφάλι της μάνας του και γύρω της πετούσαν άγγελοι και αρχάγγελοι για να τη βοηθήσουν. Η μητέρα του ήταν η πιο καλή και η πιο αγνή ανάμεσα στις γυναίκες και ο πατέρας του, από βασιλικό γένος, ένας μεγάλος και ισχυρός βασιλιάς» (Ρυς Ντέβντς, «Ο Βουδισμός», II 1899, σελ. 49). Οι θρύλοι για την άμωμη γέννηση του Βούδα λένε ότι η μάνα του, η Μάγια, είδε στ’ όνειρά της ότι από τον ουρανό «έπεσε ένας ελέφαντας άσπρος σαν το χιόνι και σαν το ασήμι» που, με τη μορφή μιας πεντάχρωμης αχτίδας, μπήκε μες το κορμί της. Οι θρύλοι περιγράφουν πολυάριθμα θαύματα που έγιναν πάνω στη γη εκείνην την στιγμή: (βλέπε Β. Βασίλιεφ «Ο Βουδισμός, τα δόγματα, η ιστορία και η φιλολογία του», Πετρούπολη, 1857. Β. Κοζενβίκοφ, «Ο Βουδισμός συγκριτικά με το χριστιανισμό», τόμ. Ι-Π, Πετρούπολη, 1916.·Σ. Εγκόροβα «Η ιστορία της Ινδίας μέχρι τη μουσουλμανική επιδρομή», Πετρούπολη, 1915. Ε. Χάρντυ «Ο Βούδας», Πετρούπολη, 1906. Α. Ντριούς «Ο μύθος της παρθένας Μαρίας», Μόσχα, 1926. Ρύς—Ντέβιντς «Ο Βουδισμός». Λ. Λάνγκ «Ο Βούδας και ο Βουδισμός», Στουτγάρδη, 1923, σελ. 14—15. Έντουαρντ Τόμας «Η ιστορία της Βουδιστικής σκέψης», Λονδίνο, 1953, και άλλα βιβλία σχετικά με την ιστορία του Βουδισμού).

4. Για τους θρύλους σχετικά με τη γέννηση του Ζαρατούστρα και τα θαυμάσια έργα που συνδέονται μ’ αυτόν (ανάμεσα στ’ άλλα και του ταύρου που απόχτησε το χάρισμα της λαλιάς) κλπ. βλέπε το βιβλίο του Α. Τζάκσον, «Η ζωή του Ζαρατούστρα», Πετρούπολη, 1903.

(αποσπάσματα από το βιβλίο: Πως Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι Θεοί και οι Θεές – Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι)

Πηγή:
atumrakis.wordpress.com