Η «ιστορία» είναι σαν τα μικρά παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους: δεν γνωρίζει το «καλό» και το «κακό», είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, καταστρέφει και αναδημιουργεί με αθωότητα, μπορεί να βάλει με χαρά το χέρι της στη φωτιά και την επόμενη στιγμή να κλαίει από πόνο, ενώ βούλησή της είναι η βούληση των εκάστοτε «μεγάλων» που την τραβολογούν από το χέρι.Με λίγα λόγια, για την ιστορία, το «ηθικό» και το «αγαθό», το «νόημα» και ο «υψηλός σκοπός» είναι άγνωστες «έννοιες», προβολές εκείνων που αναλαμβάνουν να τη «συντάξουν» σε ένα σώμα, να της δώσουν ένα νόημα και να την παραδώσουν στην ανθρωπότητα ως μία σειρά από ιστορούμενα γεγονότα τα οποία συνδέονται με αιτιώδεις σχέσεις άλλοτε έκδηλες και άλλοτε λανθάνουσες: κάτι προκύπτει ως αιτιατό ενός αιτίου σε μία αλυσίδα συνέχειας.
Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα με τη «σύνταξη» της ιστορίας – και λέμε «σύνταξη» διότι, όσον αφορά την ιστορία, περί κειμένου και γραφής πρόκειται που σημαίνει ότι κάποιος ή κάποιοι αναλαμβάνουν να τη γράψουν, να τη συντάξουν, να της δώσουν μορφή.
Γι’ αυτό, τελικά, τα πιο ουσιώδη ερωτήματα περί ιστορίας δεν είναι αυτά που αφορούν το «τι πραγματικά συνέβη», αλλά το «ποιος ιστορεί», «ποιος αναλαμβάνει να τη γράψει», «τι θέλει γράφοντάς την», «ποιες δυνάμεις εργάζονται πίσω από αυτόν».
Σε αυτό σημείο ξεκινάει ο «μύλος», για τον οποίο ευθύνονται αφενός εκείνοι που πιστεύουν ότι «κάνω ιστορία» σημαίνει απλά «παραθέτω γεγονότα», τα οποία – ειρήσθω εν παρόδω – είναι αναπόφευκτα δευτερογενή προϊόντα (ήδη γραμμένα, διατυπωμένα από άλλους), λες και δεν εργάζονται από πίσω δυνάμεις που τα προϋποθέτουν, αφετέρου όλοι όσοι (και είναι πολλοί στις μέρες μας) διέπονται από μία παρανοϊκή μανία για ανακάλυψη κρυφών, μη διατυπωμένων αιτίων, τα οποία τελικά και «ανακαλύπτουν» – δηλαδή, τα επινοούν. Πρόκειται για το γνωστό σε όλους μας ακμάζον είδος των συνωμοσιολόγων που βλέπουν παντού «συνωμότες» και δεν λένε να καταλάβουν πως στο γίγνεσθαι της ιστορίας οι «συνωμότες» είναι όλοι εμείς οι περισσότερο ή λιγότερο ενεργοί μέτοχοι και δρώντες της ιστορίας.
Που τελειώνει η συνωμοσιολογία και που ξεκινάει η υγιής αντίληψη της ιστορίας ως αποτέλεσμα ενός πυκνού δικτύου συσχετισμών δυνάμεων (συμφερόντων, συγκρούσεων, συμμαχιών, ανατροπών, ασυνεχειών κ.ο.κ.);
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, τις οποίες σίγουρα έχουν κάνει οι περισσότεροι, τουλάχιστον όσοι προβληματίζονται για το πώς «συντάσσεται» και «προβάλλεται» η ιστορία μέσα στην καθημερινότητα από τα ΜΜΕ, υπήρξε ένα αξιόλογο, υποδειγματικά συντεταγμένο ιστολόγημα που υπέπεσε στην αντίληψη του υποφαινόμενου σχετικά με το ρόλο των τραπεζιτών στην υπόθεση της δολοφονίας του Αβραάμ Λίνκολν, θέμα ιδιαιτέρως δελεαστικό στους δικούς μας «τραπεζο-κρατούμενους» καιρούς στους οποίους ζούμε.
Το κείμενο, δημοσιευμένο στο http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=home, έχει ως εξής:
Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου: «Εχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου».
Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν;
Οταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!)
Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Ετσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες.
Και όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μην τους πληρώνει τόκο.
Ή για να ακριβολογούμε, ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο, και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν. Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του. Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να τους εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα (ΝΑΙ – ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ) αλλά απόλυτα αληθινά πράγματα.
Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η αμερικανική κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο Federal Reserve το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του. Ετσι λοιπόν το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο Federal Reserve δηλαδή στους τραπεζίτες, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο αμερικανικό κράτος με τόκο (!!!)
Ετσι για να καταλάβετε: Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το αμερικανικό χρέος φθάνει το χρόνο τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια!!!
Προσέξτε: Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες (και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο) (!!!)
Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του Federal Reserve και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.
Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε.
Μετά τη δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ’ ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα (!!). Δηλαδή με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve (δηλαδή στους τραπεζίτες), για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο (!!!)
Και για όσους είναι ακόμα δύσπιστοι ας μάθουν τι έλεγε ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον (από τους δημιουργούς του αμερικανικού θαύματος – του τότε, του αληθινού): «Εάν ποτέ στο μέλλον ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».
Και για την ιστορία: Οι δολοφόνοι και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν και οι δυο πριν προλάβουν να δικαστούν.
Πηγή:
