Η κήρυξη της Επαναστάσεως Του 1821
αποδεικνύει πλέον και στον πιό κακοπροαίρετα καί δύσπιστο, την στάσι των
Εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πιά οι εβραίοι δεν είναι κατάσκοποι,
φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφόνοι, όπως ήταν πρίν. Τώρα δρουν
ομαδικά σαν Εβραίοι και σφάζουν τους Ελληνες. Γιά το ολοκαύτωμα των
Ελλήνων από τους Εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία.
Οτι
γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα Απομνημονεύματα των Αγωνιστών Του
1821. Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν
οι Τούρκοι. Γιά τα εγκλήματα των Εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε.
Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα
{«Απομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος, σελ. 91} μαθαίνουμε για την είσβολή
των εβραίων στη Νάουσα: « …oi δέ θρασύδειλοι εχθροί του
Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έγένοντο
δήμοι, σφύζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν
ζώσαν διά τάς τρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοις ουδεμία
των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου ».
Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν
αλλού {Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β,
σελ. 65, λ. «Εβραίοι»} ότι: « Κατά την καταστροφή της Νάουσας,
τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που
ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, άποτελέσανε
πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν
στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως ».
Μιά περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει
το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον,
ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να
λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον
συμμετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στίς σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας {1801 – 1884} έχει
περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αίμοσταγή Εβραϊκά εγκλήματα. Η μανία
των Εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει « ήτο απερίγραπτος » παρακάτω
λέγει, ότι δεν μπορεί να εκφράσει τον τρόπο με τον όποιο οι Ιουδαίοι
μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι
αποκαλεί τους Εβραίους
« μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον » και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν « ως κρέας έν μακέλλω » {σφαγείον}. Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο « Χιακόν Αρχείον »που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης {τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315}.
Σας παραθέτω μέρος του κειμένου: «
Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον
απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ”
ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε
διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την
σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των
ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή,
ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου
ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον
μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά
καθ” ήμέραν τους άκουα να λέγουν. Η φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με
ποίον τρόπον έμεταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώματα, όταν
τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα
την ιδίαν έκείνην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ” εγώ ο ίδιος όπου
έγινα αυτόπτης να σ” εκφρασθώ κατ’άξίαν {δεν} δύνομαι. Δεν είναι ούτε
θαύμα, ούτε υπερβολή, όπως αν το φρόνησης. Διότι εάν τον ίδιον Κύριον
της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκληρότητα έπρεπε να δείξωσιν
εις τους αυτόν σεβόμενους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από το
όποιον δεν άπελάμβανον παρ” ύβρεις και ονείδη πάσας τάς ημέρας, ως
είναι και μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω,
κατά των οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμφύτως το άσπονδον
μίσος του. Κρίνε σύ με ποίαν σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να
ριφθώσιν εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την ανθρωπότητα
ταφής και των θρησκευτικών εθίμων. Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο
όλίγη συμπάθεια Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των λαού,
είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθητικόν, άλλ” η κτηνώδης
εκδικητική μανία, άφησαν έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί
πλησίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα από τα των ιδίων
ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγχωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να
τα κατεβάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν. Ουδέ ούτω δε κρεμάμενα
γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των, επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν
την θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν έλειψαν και νά τα
κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μακέλλω ».
|><|<>|<>|
Μόλις πριν διαβάσατε άλλην μίαν άπόδειξιν
της Eβραϊκής προσφοράς στον Ελληνισμό. Οι σύγχρονοι « Ιστορικοί »
παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρκους έφθασαν στην Χίον
Εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο
όλακαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα {ήχμαλωτίσθη και έδραπέτευσε} καταγγέλλει τους Εβραίους, το « Χριστιανόμαχον τούτο έθνος » που με « άσπονδον μίσος » ώρμησε στην Χίον διά να « κουρσεύση και να λεηλατήση και νά καταστρέψη ότι δυνηθή… »! {ένθ. άνωτ. σελ. 307}.
Μου είναι ευκολώτατο να γεμίσω τόμους με ανάλογα περιστατικά είτε
ομαδικά, είτε ατομικά. Τα τελευταία είναι έντονώτερα διότι έχουν το
προσωπικό στοιχείο. Δηλαδή όταν διαβάζομεν γενικά περί « τρομερώτατων ανοσιουργιών » ή περί « σώματος δημίων και βασανιστών »
μειούται η έντύπωση λόγω του απρόσωπου. Στίς ατομικές περιπτώσεις
προβάλλει το μαρτύριο σ” ολόκληρο το φοβερό του μέγεθος. Γιά να γίνω
σαφέστερος αντιγράφω από το λεξικό που προανέφερα και το οποίον
συστήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στα
σχολεία: « Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης. Φιλήσυχος και μαλακός άνθρωπος,
δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλική Εταιρεία και θεωρούσε ότι δεν είχε
φτάσει ο καιρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννων τους. Oι
Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κάστρο της Κορώνης, που σε λίγο
πολιορκήθηκε από τους Ελληνες. Μαζί του είχαν κρατήσει και τον διάκο του
κι ένα παπά. Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821, οι Εβραίοι που ήσαν στο
κάστρο, άφού πρώτα τον βασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξαν
κάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζοντας στους Ελληνες: « Ελάτε
βρέ Ρωμηοί να πάρετε κρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε ». Την
ίδια ώρα θανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόν παπά και
τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο. Oi Ελληνες μάζεψαν τους
κατακρεουργημένους κληρικούς και τους έθαψαν. {ένθ. άνωτ. τόμος Α”, σελ. 435, λ. «Γρηγόριος»}. Τέτοια απαίσια επεισόδια υπάρχουν άφθονα.
Πηγή:
maiandrosnews.gr
