Ένα νεαρό ζευγάρι, περπατούσε στην παραλία μετά από μια ισχυρή καταιγίδα
που κράτησε μέρες. Η θάλασσα είχε ανακατευτεί με μανία. Τα
φουρτουνιασμένα κύματα και η παλίρροια είχαν γεμίσει τις ακτές με
σκουπίδια και ατυχή θαλάσσια πλάσματα. Τα ερείπια της θαλάσσιας ζωής
ήταν τόσο πυκνά, ώστε το ζευγάρι έβρισκε ελάχιστο χώρο για να
περπατήσει.Μέδουσες, αστερίες και άλλα θαλάσσια ζώα κάλυπταν την ακτή
σαν μία ζωντανή κουβέρτα που αργοπέθαινε.
Καθώς περπατούσαν, είδαν έναν γερασμένο, ηλιοκαμμένο άνδρα να περπατά
μέσα κι έξω απ’το νερό. Σταμάτησαν για να παρατηρήσουν την παράξενη
συμπεριφορά του. Έσκυψε και έπιασε στα χέρια του ένα από τα ζώα.Το
κούνησε στα χέρια του, το άπλωσε προσεκτικά μες στο νερό και το
απελευθέρωσε μέσα στη θάλασσα. Έπειτα επέστρεψε στην ακτή, μάζεψε ακόμα
ένα ζώο και απαλά το επέστρεψε στο νερό.Το ζευγάρι άρχισε να γελάει. Καθώς πλησίαζαν ρώτησαν, «Τι κάνεις εκεί,γέροντα; Δεν βλέπεις πόσο μάταιες είναι οι προσπάθειες σου; Η ακτή είναι γεμάτη με χιλιάδες πεθαμένα κι ετοιμοθάνατα πλάσματα. Αποκλείεται να πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάποια διαφορά!»
Ο άνδρας έπιασε ένα χταποδάκι που έμοιαζε σχεδόν άψυχο. Το φρόντισε με προσοχή στα χέρια του, αγνοώντας το ζευγάρι. Έσκυψε και προσεκτικά τοποθέτησε το χταπόδι στο νερό, πλένοντας την άμμο και τα φύκια που είχαν μαζευτεί πάνω του και παγίδευαν τα πλοκάμια του. Χαμηλώνοντας τα χέρια στο νερό, επέτρεψε και πάλι στο μικρό πλάσμα να νιώσει το χάδι της θάλασσας. Εκείνο άπλωσε τα πλοκάμια του, αισθανόμενο την ευχαρίστηση της επιστροφής στο οικείο περιβάλλον του. Τα χέρια του γερασμένου άνδρα αγκάλιαζαν το ζώο μέχρι που αυτό βρήκε τη δύναμη να σπρώξει τον εαυτό του μπροστά. Ο άνδρας σηκώθηκε και στάθηκε παρακολουθώντας το χταπόδι , μ’ενα απαλό χαμόγελο στο προσωπό του, πιθανόν χαμόγελο ευχαρίστησης, που είδε ακόμα ένα πλάσμα να επιστρέφει σπίτι του.
Μόνο τότε γύρισε και προχώρησε πίσω στην ακτή. Σήκωσε το βλέμμα του,κοίταξε το ζευγάρι στα μάτια και είπε «Σίγουρα γι’αυτό το πλάσμα υπήρξε διαφορά!»
Νιώθεις
ποτέ ότι βρίσκεσαι μέσα σε μία κατάσταση τόσο ανέλπιδη που δεν έχει
καν νόημα να προσπαθήσεις να την αλλάξεις; Ότι το πρόβλημα που
αντιμετωπίζεις είναι τόσο μεγάλο που δεν ξέρεις από που ν’αρχίσεις; Η
ιστορία αυτή μας διδάσκει ότι η επιμονή που περιφρονεί τις πιθανότητες
και τις απαισιόδοξες γνώμες των άλλων, είναι μία δύναμη που μπορεί να
επιφέρει σταδιακή αλλαγή. Αν κατανοήσουμε ότι κρατάμε στα χέρια μας τη
δύναμη ν’αλλάξουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας, θα νιώσουμε
κινητοποιημένοι ν’αρχίσουμε με μικρά αλλά σημαντικά βήματα. Όταν
αρνούμαστε ν’υποτακτούμε στην ηττοπάθεια και συνεχίζουμε να προσπαθούμε ,
εμπνέουμε και τους ανθρώπους γύρω μας. Ως άνθρωποι, έχουμε μέσα μας την
ανάγκη να πιστέψουμε ότι όλα είναι δυνατά . Καμμιά φορά , στην πορεία
της ζωής, μαθαίνουμε να πιστεύουμε λιγότερο και ν’αμφιβάλλουμε
περισσότερο. Μαθαίνουμε να πιστεύουμε κατά κάποιο τρόπο ότι η αμφιβολία
και η δυσπιστία μας προστατεύουν ενώ η πίστη και ο ιδεαλισμός μας
εκθέτουν και μας κάνουν να δείχνουμε απλοικοί ή ανόητοι.Εάν όμως πιστεύουμε ότι η διαδρομή προς τον ιδανικό μας προορισμό είναι τόσο μεγάλη και δύσκολη που δεν έχει νόημα να την προσπαθήσουμε, τότε μένουμε για πάντα στο ίδιο σημείο, χωρίς καμμία διαφορά. Εάν πιστεύουμε, ότι βήμα-βήμα, θα κατακτήσουμε τον προορισμό, τότε αυτόματα ανοίγουμε τον εαυτό μας στην πιθανότητα να κάνει τη διαφορά. Με αυτόν τον τρόπο, της επιμονής και της υπομονής, μπορούμε σιγά-σιγά να φτάσουμε τον στόχο μας. Αλλά ακόμα κι αν η κατάσταση είναι τόσο περίπλοκη(όπως τα χιλιάδες θαλάσσια ζώα στην ακτή) και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε πλήρως, σίγουρα με μικρές προσπάθειες, μπορούμε ν’αλλάξουμε κάτι και αυτό το κάτι να είναι από μόνο του σημαντικό…
Η ιστορία είναι από το βιβλίο: Burns, G. 101 Healing Stories: Using Metaphors in Therapy, New York: Wiley&Sons.
Πηγή:
happymind.gr