Μεγαλωμένος στις παραδόσεις του λαού του μέχρι την ηλικία των έντεκα, στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στο Carlisle Indian Βιομηχανικό Οικοτροφείο της Πενσυλβάνια, όπου έμαθε την αγγλική γλώσσα και τον τρόπο ζωής. (Αν και ένα Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο, το Carlisle παραμένει τόπος αντιθέσεων στους κύκλους των ιθαγενών.) Όπως και οι παραπάνω αναφερθέντες σύγχρονοι του, ωστόσο, η ρίζες του σαν ιθαγενής ήταν βαθιές, αφήνοντας τον στη μοναδική θέση να ενώνει τους δύο πολιτισμούς.
Αν και η πορεία του στον κόσμο του λευκού ανθρώπου δεν ήταν χωρίς «επιτυχία» - είχε πολλούς ρόλους σε ταινίες του Χόλιγουντ - κληρονομιά του ήταν η προστασία του τρόπου ζωής του λαού του.
Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του είχε δημοσιεύσει 4 βιβλία και είχε
αποκτήσει ηγετική θέση στην πρώτη γραμμή του προοδευτικού κινήματος που
αποσκοπούσε στη διατήρηση της κληρονομιάς των Ιθαγενών Αμερικανών και
της εθνικής κυριαρχίας, και έγινε γνωστός σαν μια ισχυρή φωνή στην
εκπαίδευση του λευκού ανθρώπου ως προς τον τρόπο ζωής των Ιθαγενών της
Αμερικής.
Εδώ, λοιπόν, είναι 10 αποφθέγματα από τον μεγάλο Ινδιάνο Αρχηγό των Σιου που είναι γνωστός ως Όρθια Αρκούδα που χωρίς αμφιβολία θα διαταράξουν πολλά από αυτά που νομίζετε ότι ξέρετε για τον "σύγχρονο" πολιτισμό.
1) Ο έπαινος, η κολακεία, οι υπερβολικές εκφράσεις και οι ηχηρές λέξεις δεν ήταν μέρος των της ευγένειας των Λακότα. Οι υπερβολικές εκφράσεις απορρίπτονταν ως ανειλικρινείς, και αυτός που μιλούσε συνέχεια θεωρούνταν αγενής και απερίσκεπτος. Η συζήτηση ποτέ δεν ξεκινούσε αμέσως, ή βιαστικά.
2) Τα παιδιά διδάσκονταν ότι η αληθινή ευγένεια καθορίζονταν από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Ποτέ δεν τους επιτρέπονταν να περάσουν ανάμεσα στη φωτιά και το ηλικιωμένο άτομο ή τον επισκέπτη, να μιλούν, ενώ μιλούσαν άλλοι, ή να κοροϊδέψουν ένα ακρωτηριασμένο ή παραμορφωμένο πρόσωπο. Εάν ένα παιδί απερίσκεπτα προσπάθησε να το συμπεριφερθεί κατά αυτόν τον τρόπο, ο γονιός, με ήρεμη φωνή, τον διόρθωνε αμέσως.
3) Η σιωπή είχε νόημα για έναν Λακότα, και το να του δίνεται χώρος για να μένει σιωπηλός πριν μιλήσει αποτελούσε μέρος στην πρακτική της αληθινής ευγένειας και τήρησης του κανόνα ότι «η σκέψη έρχεται πριν από την ομιλία.» ... και στη μέση της θλίψης, της αρρώστιας, του θανάτου ή της κάθε είδους ατυχίας, και στην παρουσία του σημαντικού και του μεγάλου, η σιωπή ήταν ένδειξη σεβασμού ... η αυστηρή τήρηση του παρόντος δόγματος της καλής συμπεριφοράς ήταν, χωρίς καμία αμφιβολία, ο λόγος για το γεγονός ότι του έχει δοθεί από τους λευκούς, ο ψευδής χαρακτηρισμός ότι είναι στωικός. Έχει χαρακτηρισθεί χαζός, ηλίθιος, αδιάφορος, και αναίσθητος.
4) Δεν θεωρούσαμε τις μεγάλες ανοιχτές πεδιάδες, τους όμορφους λόφους, τα στριφογυριστά ρέματα με την πλούσια βλάστηση, ως «άγρια». Μόνο για τον λευκό άνθρωπο ήταν η φύση «άγρια φύση» και μόνον για αυτόν ήταν «μολυσμένη» με «άγρια» ζώα και «άγριους» ανθρώπους. Για εμάς ήταν ήμερη. Η Γη ήταν άφθονη και εμάς μας περιέβαλαν οι ευλογίες του Μεγάλου Μυστηρίου.
5) Για όλα τα πλάσματα της γης, ο ουρανός και το νερό ήταν μια πραγματική και δραστική αρχή. Στον κόσμο των ζώων και πουλιών υπήρχε ένα αδελφικό συναίσθημα που κρατούσε τον Λακότα ασφαλή ανάμεσά τους. Και τόσο κοντά στους φτερωτούς και τριχωτούς φίλους τους είχαν έλθει κάποιοι από τους Λακότα ώστε σε αληθινή αδελφότητα μιλούσαν μια κοινή γλώσσα.
6) Αυτή η έννοια της ζωής και των σχέσεών της ήταν εξανθρωπιστική και έδινε στον Λακότα μια σταθερή αγάπη. Γέμιζε την ύπαρξη του με τη χαρά και το μυστήριο της ζωής. Του έδωσε τον σεβασμό για τη ζωή σε κάθε της μορφή. Άφηνε χώρο για όλα τα πράγματα στο σχέδιο της ύπαρξης με ίση σπουδαιότητα για όλα.
7) Ήταν καλό για το δέρμα να ακουμπάει τη γη, και στους ηλικιωμένους άρεσε να βγάζουν τα μοκασίνια τους και περπατούν με γυμνά πόδια πάνω στην ιερή γη ... ο ηλικιωμένος Ινδιάνος ακόμα κάθεται πάνω στη γη, αντί να σηκώνεται και να απομακρύνεται από τις δυνάμεις της που δίνουν ζωή.
Γι 'αυτόν, το να καθίσει ή να ξαπλώσει στο έδαφος σημαίνει ότι είναι σε
θέση να σκεφτεί πιο βαθιά και να αισθανθεί πιο έντονα. Μπορεί να δει
πιο καθαρά τα μυστήρια της ζωής και να έρθει πιο κοντά με τα άλλα είδη
ζωής.
8) Τα πάντα ήταν στην κατοχή της προσωπικότητας, διέφεραν από εμάς μόνον στην μορφή. Η γνώση ήταν εγγενής σε όλα τα πράγματα. Ο κόσμος ήταν μια βιβλιοθήκη και τα βιβλία του ήταν οι πέτρες, τα φύλλα, το γρασίδι, τα ρυάκια, και τα πουλιά και τα ζώα που μοιράζονταν, εξίσου με εμάς, τις καταιγίδες και τις ευλογίες της γης. Μάθαμε να κάνουμε μόνον ό,τι μαθαίνει ο μαθητής της φύσης, και αυτό ήταν να αισθανόμαστε την ομορφιά. Ποτέ δεν στραφήκαμε κατά των καταιγίδων, των άγριων ανέμων, και των παγετών και του αδυσώπητου χιονιού. Το να το κάνουμε αυτό θα σήμαινε την ανθρώπινη ματαιότητα, έτσι προσαρμοζόμαστε εμείς οι ίδιοι σε οτιδήποτε έρχονταν, με περισσότερη προσπάθεια και ενέργεια, αν ήταν αναγκαίο, αλλά χωρίς παράπονο.
9) ... Ο ηλικιωμένος Λακότα ήταν σοφός. Ήξερε ότι η καρδιά ενός ανθρώπου, μακριά από τη φύση, γίνεται σκληρή. Ήξερε ότι η έλλειψη σεβασμού για τα αναπτυσσόμενα, τα έμβια όντα σύντομα οδηγούσε στην έλλειψη σεβασμού για τους ανθρώπους, επίσης. Έτσι κρατούσε τα παιδιά του κοντά στη καταπραϋντική επίδραση της φύσης.
10) Ο πολιτισμός μου επιβλήθηκε ... και δεν έχει προσθέσει τίποτα στην αγάπη μου για την αλήθεια, την ειλικρίνεια και γενναιοδωρία.
Ζωγραφίζοντας το άγγιγμα του παλιού σχολείου, αυτά τα αποσπάσματα έχουν βαθύ νόημα και στη σύγχρονη εποχή. Με συγκίνησαν βαθιά, και με έκαναν να αμφισβητήσω την κοινωνία μας. Ελπίζω να έκαναν το ίδιο σε εσάς.
