Ο Τάλως δεν γεννήθηκε αλλά
φτιάχτηκε είτε από τον ίδιο το Δία ή σύμφωνα με άλλες παραλλαγές του
μύθου με την εντολή του Δία από τον πολυτεχνίτη Δαίδαλο ή τον Ήφαιστο,
θεό της φωτιάς και του σιδήρου. Ο Τάλως, ένας χρυσός σκύλος που δεν του
ξέφευγε κανένα θήραμα και μία φαρέτρα με βέλη που δεν έχαναν ποτέ τον
στόχο τους. ήταν τα τρία δώρα του Μέγιστου των θεών, Δία, προς την
αγαπημένη του Ευρώπη που του χάρισε τρεις γιούς, το Μίνωα, μυθικό
βασιλιά της Κνωσού, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα.
Σε νόμισμα που βρέθηκε στο μινωικό
ανάκτορο της Φαιστού, ο Τάλως απεικονίζεται νέος, γυμνός και με φτερά
στους ώμους. Πιθανώς τα φτερά εξηγούν τη μεγάλη του ταχύτητα αφού
μπορούσε τρεις φορές τη μέρα να γυρίσει ολόκληρη την Κρήτη. Εξωτερικά ο
Τάλως έμοιαζε με θεόρατο άντρα που το σώμα του ήταν φτιαγμένο από χαλκό.
Είχε μία και μόνη φλέβα που του έδινε ζωή. Αυτή ξεκινούσε από τον
αυχένα και κατέληγε στους αστραγάλους ενώ αντί για αίμα έτρεχε μέσα της
λιωμένο μέταλλο. Στους αστραγάλους του υπήρχε σφηνωμένο ένα χάλκινο
καρφί που δεν άφηνε να χυθεί το υγρό που τον κρατούσε στη ζωή.
Δουλειά του Τάλω ήταν να προστατεύει την Κρήτη από κάθε εισβολέα κάνοντας τον γύρο του νησιού τρεις φορές τη μέρα.
Βλέπετε στη μινωική Κρήτη δεν έχουν βρεθεί ίχνη τειχών για την
προστασία των πόλεων γι’ αυτό και ο Έβανς, ο ανασκαφέας της Κνωσού,
μιλούσε για την περίφημη “μινωική ειρήνη” (pax minoica). Φαίνεται ο
Μίνωας ένιωθε ασφαλής έχοντας έναν πανίσχυρο φρουρό. Ο Τάλως δεν άφηνε
κανένα εχθρικό πλοίο να πλησιάσει αφού από την ακτή εκτόξευε τεράστιους
βράχους βυθίζοντας τα ξύλινα καράβια όσων πλησίαζαν απειλητικά την
Κρήτη. Αν κάποιος παρ’ όλα αυτά ξέφευγε και κατάφερνε να πατήσει στην
στεριά τον περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Ο Τάλως έμπαινε στη φωτιά και
το χάλκινο κορμί του πυρακτωνόταν. Μετά σφιχταγκάλιαζε τους εχθρούς,
που φυσικά γίνονταν παρανάλωμα. Υπάρχει μία παράδοση ότι, όταν οι
Σαρδηνοί προσπάθησαν να εισβάλουν στο νησί είχαν αυτό το “καυτό” τέλος,
γι’ αυτό τα νεκρά τους κορμιά βρέθηκαν με στόματα ανοιχτά από τον πόνο
και τη φρίκη. Όπως λέει ο μύθος, ο Τάλως αφού σύντριβε ή έκαιγε τους
εχθρούς της Κρήτης, ξεσπούσε σε γέλια. Ίσως από αυτό κατάγεται η έκφραση
“σαρδόνιο γέλιο”, δηλαδή το σαρκαστικό γέλιο του νικητή μίας
αναμέτρησης, που κομπάζει και ειρωνεύεται τους ηττημένους.
Ο Τάλως δεν είχε όμως μοναδικό
χρέος να προστατεύει την Κρήτη από εχθρούς αλλά και από κάθε είδους
αδικία. Γύριζε τρεις φορές το χρόνο όλα τα χωριά του νησιού κουβαλώντας
στην πλάτη του χάλκινες πλάκες με χαραγμένους τους θεϊκούς-δίκαιους
νόμους. Σκοπός ήταν να φροντίζει να τηρούνται αυτοί οι νόμοι
στην επαρχία. Οι χάλκινες πλάκες που κουβαλούσε ίσως ήταν μεταγενέστερη
προσπάθεια να εξηγηθεί με τη λογική γιατί αναφέρεται σαν χάλκινος. Στις
πόλεις υπεύθυνος για την τήρηση των νόμων ήταν ο Ραδάμανθυς, που μαζί με
τον αδερφό του, Μίνωα, μετά το θάνατό τους έγιναν κριτές των ψυχών στον
Άδη, σύμβολα απόλυτης δικαιοσύνης.
Ο Τάλως κατάφερε για πολλά χρόνια να
κατατροπώνει τους εχθρούς της Κρήτης μέχρι που ήρθε και η ώρα του.
Φυσικά ένα χάλκινο “ρομπότ” δεν θα μπορούσε να πεθάνει από βέλη ή όπλα
αφού ήταν άτρωτο, πόσο μάλλον από γηρατειά. Ο Τάλως πέθανε από δόλο. Η
Αργώ, το μυθικό πλοίο, με πλήρωμα τον Ιάσονα, τη Μήδεια και τους
Αργοναύτες είχε ένα περιπετειώδες ταξίδι πέρα από τον Ελλήσποντο.
Φτάνοντας στις νότιες ακτές της Κρήτης οι Αργοναύτες θέλησαν να
προσαράξουν ώστε να ξεκουραστούν και να εφοδιαστούν προμήθειες.
Οι αργοναύτες είχαν ήδη περάσει από την
Κολχίδα όπου ο Ιάσονας με τη βοήθεια της μάγισσας Μήδειας, κόρης του
βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη, αφού οι δυο νέοι είχαν εν τω μεταξύ
ερωτευτεί, κατάφερε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Εκτός από το δέρας
πήρε φεύγοντας και την αγαπημένη του Μήδεια. Η μυθολογία λέει ότι η
Μήδεια ήταν ανιψιά της Πασιφάης, γυναίκας του Μίνωα, δηλαδή της
βασίλισσα της μινωικής Κρήτης, οπότε μάλλον γι’ αυτό διάλεξαν την Κρήτη
για να κάνουν μία στάση στο θρυλικό ταξίδι τους.
Πλησιάζοντας όμως την ακτή βρέθηκαν
αντιμέτωποι με τον χάλκινο γίγαντα, να τους πετάει βράχους. Το πλοίο
κινδύνευσε να βυθιστεί όταν ανέλαβε η Μήδεια. Πήγε στην κουπαστή και
άρχισε να μιλάει με τον Τάλω. Κάνοντας ξόρκια και τάζοντας του αθανασία
τον ξεγέλασε τον απονήρευτο Τάλω έτσι μόνος του έβγαλε το χάλκινο καρφί
από τους αστραγάλους του με αποτέλεσμα να χυθεί όλο το “αίμα” του στη γη
και ο ίδιος να σωριαστεί κάτω χωρίς ζωή πια. Υπάρχει και μία δεύτερη
πολύ κοντινή εκδοχή, ότι η Μήδεια τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και
λέγοντας ξόρκια τον τρέλανε και καθώς έτρεχε με μανία πάνω κάτω χτύπησε
το ευάλωτο σημείο του, το χάλκινο καρφί έσπασε και έτσι πέθανε.
Ο χάλκινος ήρωας, Τάλως, συμβολίζει την τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της μεταλλουργίας στα προϊστορικά-μινωικά χρόνια.
Είχαν φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο, ώστε έφτιαξαν με τη φαντασία τους
έναν χάλκινο υπερήρωα να τους προστατεύει. Μια άλλη πολύ σημαντική
ιδιότητα του Τάλω ήταν αυτή σαν λειτουργός δικαιοσύνης. Αυτό υποδηλώνει
τη σπουδαιότητα που απέδιδαν στην αρχαία Κρήτη στο θεσμό της
δικαιοσύνης. Όχι τυχαία οι νόμοι θεωρούνταν θεϊκοί, αφού ο Μίνωας τους
έπαιρνε από τον πατέρα του το Δία, και επομένως η τήρησή τους ήταν
απαραίτητη.
Παρ’ όλο που ο Τάλως είναι πρόσωπο της κρητικής μυθολογίας είχε έναν συνονόματο Αθηναίο μυθικό ήρωα. Πρόκειται για μεταγενέστερο αττικό μύθο όπου ο αθηναίος γιος της πέρδικας ήταν ανιψιός του πολυτεχνίτη Δαίδαλου. Μεγαλώνοντας
ο Τάλως, που μαθήτευε κοντά στο θείο του, γινόταν τόσο έξυπνος και
εφευρετικός που ο Δαίδαλος φοβήθηκε ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί
ανώτερος από αυτόν στην τέχνη. Λέγεται μάλιστα ότι ο Τάλως ήταν
τόσο επιδέξιος που κατάφερε να πριονίσει ένα πολύ λεπτό ξύλο
χρησιμοποιώντας το σαγόνι ενός φιδιού. Για να διατηρήσει τη θέση του ως
άριστος αρχιτέκτονας και μεγαλύτερος εφευρέτης ο Δαίδαλος έσπρωξε τον
Τάλω από την Ακρόπολη. Για το φόνο αυτό εξορίστηκε από την Αθήνα και
έτσι κατέληξε στην Κρήτη, όπου συνέδεσε το όνομα του με την οικοδόμηση
του ανακτόρου της Κνωσού και την κατασκευή του λαβύρινθου για να
περιορίσουν τον μυθικό Μινώταυρο.
Δείτε επίσης:
"Τάλως ο γιγάντιος ανθρωπόμορφος φύλακας της Κρήτης"
Βιβλιογραφία
- http://www.explorecrete.com/mythology/GR-talos.html
Πηγή:
users.sch.gr
