Πάνω στη σκηνή του φεστιβάλ αντάμωσαν οι μουσικές των δύο λαών και έδεσαν δύο πολιτισμοί με τα εκφραστικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται χιλιετίες τώρα: τα μουσικά όργανα. Λύρα οι Πόντιοι, ντιντζεριντού (didgeridoo) οι Αβορίγινες, σε ένα ονειρικό αγκάλιασμα.
Ως «Ο φοίνικας του ονειρικού χρόνου» θα μπορούσε να μεταφραστεί ο τίτλος του πρότζεκτ του Συλλόγου Ποντίων «Οι Ακρίτες του Πόντου» Μελβούρνης που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ με παρόντα τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας Μάλκομ Τέρνμπουλ και με 40.000 θεατές!
Ο πρόεδρος των «Ακριτών» και πρόεδρος της ομοσπονδίας Παναγιώτης Στεφανίδης περιέγραφε σε ένα σημείωμά του με γλαφυρό τρόπο την έκπληξη του δρωμένου που ήταν ένα κορίτσι, το οποίο τραγούδησε συγκινώντας «Την πατρίδα μ’ έχασα». Όχι ένα οποιοδήποτε κορίτσι.
Η Θάλεια Σκοπέλου τραγουδά με τη λύρα του Ευθ. Αυγητίδη, το ντιντζεριντού του Άλαν Χάρις και το νταούλι του Δημ. Τσομπανόπουλου
Η νεαρή Θάλεια Σκοπέλου είναι μισή Ελληνίδα και μισή ιθαγενής της Αυστραλίας. Ο μπαμπάς Καλύμνιος και η μαμά Αβορίγινας. Ο καλύτερος συνδυασμός για να εξυπηρετήσει την πρόθεση αυτού του πολιτιστικού ανταμώματος!
Το Eλληνικό όνομα της Θάλειας ήταν που έφερε τους Πόντιους κοντά της, όταν ο Π. Στεφανίδης έψαχνε ποιος θα ερμηνεύσει το τραγούδι της απώλειας: «Την πατρίδα μ’ έχασα». Τη διδασκαλία του κοριτσιού –που δεν ξέρει ελληνικά γιατί μεγάλωσε στο περιβάλλον των Αβορίγινων, θυμάται όμως με νοσταλγία τη «γιαγιά και τον παππού»–, ανέλαβε ο λυράρης και εκπρόσωπος της ομοσπονδίας για την πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας, Ευθύμης Αυγητίδης.
«Αν μια Αγγλίδα σοπράνο μπορεί να μάθει τρεις ώρες μιας ιταλικής όπερας, δεν θα έχεις πρόβλημα να μάθεις μια στροφή», είπε στη Θάλεια ο Π. Στεφανίδης. Και η Θάλεια έμαθε δύο!
Έκλαψαν οι Έλληνες όταν την άκουσαν… Ακολούθησε η παράσταση των Αβοριγίνων με έναν χορό-καλωσόρισμα των ξένων στη χώρα τους, που στην πορεία συνδέεται επί σκηνής με τον 18χρονο Χάρη Τσαΐρη, ο οποίος τραγουδά «Να έμνεν ένα πετούμενο», δίνοντας το σήμα για να αρχίσει το τίκ’ των «Ακριτών». Και έπειτα λέτσι, λετσίνα και χερανίτσα. Τα κορίτσια χόρεψαν τερς και τίκ’ Νικοπόλεως.
Έπειτα ξανά οι Αβορίγινες σε έναν τελετουργικό χορό που τιμά τον δημιουργό της γης, και μετά… τρία τη κότσαρι, λαφράγκα και κότσαρι, με το ντιντζεριντού να κρατά ρυθμό!
Το δρώμενο συνεχίστηκε με πολεμικό χορό των ιθαγενών που αποτυπώνει τον αγώνα τους για αναγνώριση και διατήρηση του πολιτισμού τους. Οι Πόντιοι ανέβηκαν στη σκηνή για να τον στηρίξουν χορεύοντας ατσαπάτ’ με νταούλι και ντιντζεριντού. Ο Ευθύμης τραγουδά τον μακρύ καϊτέν «Έλα πουλί μ’ ασά μακρά, έλα ασήν Αυστραλία». Το ατσαπάτ’ τελειώνει και η λύρα μπαίνει για να ξεκινήσει η σέρρα. Όλοι μαζί, Πόντιοι και Αβορίγινες, αποχωρούν.
Κατά την παράσταση, διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης από τα κέντρα κράτησης των αιτούντων ασύλου. Το δρώμενο διακόπηκε όταν δύο εξ αυτών ανέβηκαν στη σκηνή. Απομακρύνθηκαν, η παράσταση ολοκληρώθηκε και έμεινε στην ιστορία!
Πηγή:
pontos-news.gr
