Αυτό είναι η προσωπικότητα που μας χτίζουνε μέρα την ημέρα, χρόνο με το χρόνο. Ένα κουστούμι που σου φτιάξανε οι άλλοι και θέλεις δεν θέλεις θα το φοράς. Ανεξάρτητα εάν σου είναι άνετο και ευχάριστο ή αν σε κάνει να θέλεις να σκάσεις γιατί είναι τρία νούμερο μικρότερο και δεν σου αρέσει καν το χρώμα!
Αυτό μας δείχνει με ακρίβεια τον ελεγχόμενο τρόπο “εκπαίδευσης” των ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και αυτή δεν είναι άλλη από τον επιφανειακό τρόπο ζωής που βασίζεται στον υλισμό. Οι άνθρωποι βασίζουν την αξία τους στα πτυχία που έχουν αποκτήσει, στην μόρφωση τους, στην κοινωνική του καταξίωση, στα υλικά τους αποκτήματα, στο περιβάλλον τους, και εν τέλει κατά πόσο είναι πετυχημένοι στην ζωή και ποιά είναι η θέση που κατέχουν από την κοινωνία .
Για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτό χρειάζεται να κάνουμε μια ριζική αποδόμηση όλων αυτών των απόψεων και των πεποιθήσεων που απαρτίζουν την προσωπικότητα μας. Είναι όλα τα νοητικά σκουπίδια που μας έχουν φορτώσει και αναγκαζόμαστε να ζούμε με αυτά για μια ζωή .Να ζούμε μέσα στο εγώ μας αποκομμένοι από την θεία φύση μας .
Ήρθαμε στην ζωή σαν άγραφοι πίνακες, καθαρές ψυχές, μαλακοί σαν τα ζυμαράκια και αφήσαμε τους άλλους να μας λερώσουν. Να μας πλάσουν κατά το δοκούν σαν εκτρώματα, έτσι όπως ταίριαζε στον δικό τους τρόπο ζωής και στα δικά τους θέλω. Και κυρίως οι γονείς μας, που συχνά για να απαλύνουμε τον πόνο αυτής της κακοποίησης, γιατί για κακοποίηση πρόκειται, τους δικαιολογούμε λέγοντας ότι αυτό ήξεραν αυτό έκαναν. Ή ακόμα χειρότερα ήθελαν απλά το “καλό” μας .
Και ποιός είναι ο ρόλος του γονιού εαν δεν είναι να περάσει τις γνώσεις των προηγούμενων γενεών στις επόμενες, θα ρωτούσε κάποιος; Θα απαντήσω με την γνωστή ρήση “αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα”.
Αντί λοιπόν να σεβαστούν οι προηγούμενοι τα παιδιά που είναι το μέλλον της ανθρωπότητας , τα τσαλαπατούν σαν ψυχές και αυτά και την χιλιοειπωμένη “ελεύθερη βούληση ” που είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ύπαρξης .
Σεβασμός στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, είναι να του δείξεις σαν παιδί, το δρόμο που οδηγεί στην αυτογνωσία. Να του δείξεις πως να ράψει τα κουστούμια των πεποιθήσεων του, μόνο του. Αυτά που θα το κάνουν να αισθάνεται άνετα, χαρούμενα, ελεύθερα και εν τέλει ευτυχισμένα. Αντί αυτού όμως θέλουν οι γονείς σώνει και καλά να τα κάνουν στρατιωτάκια, αμίλητα, αγέλαστα και καλά υποταγμένα, αναπαράγωντας μέσα από αυτά την δική τους ζωή. Που στο τέλος πιο αποτέλεσμα φέρνει;
Οι άνθρωποι γενιά μετά την γενιά, να ζουν τα ίδια λάθη, χωρίς να έχει μεσολαβήσει καμιά επίγνωση για την εμπειρία της ζωής. Καμιά συνείδηση δεν γίνεται κτήμα του ανθρώπου. Ούτως ώστε ο καθένας να δώσει το δικό του στίγμα στην ζωή και να ακολουθήσει την δική του πορεία προς την αυτοπραγμάτωση.
Έτσι λοιπόν κάποιοι έχτισαν την φυλακή μας πέτρα πέτρα και εμείς καθόμαστε από μέσα και κοιτάζουμε τον κόσμο έξω. Μέσα από το μικρό οπτικό μας πεδίο, την περιορισμένη μας συνείδηση θέλουμε να ζούμε μια ελεύθερη ζωή . Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από την φυλακή. Για αυτό όσο συνεχίζεις να κοιτάζεις από το παραθυράκι της φυλακής, όσα βιβλία και να διαβάσεις, όλων των σοφών της γης τα λόγια και να αναπαράγεις στον εαυτό σου, πάλι μικρή θα είναι η εικόνα που έχεις για τον κόσμο.
Αυτό που θα σου δώσει την ελευθερία σου είναι να γκρεμίσεις τους τοίχους της φυλακής σου.
Αργά και μεθοδικά όπως στην έχτισαν οι άλλοι για λογαριασμό σου. Έτσι και εσύ θα την γκρεμίσεις, πέτρα πέτρα, μέρα με την ημέρα , για να μπορείς να βλέπεις όλη την εικόνα του κόσμου σου και με τα δικά σου μάτια.
Να ζωγραφίσεις την ζωή με τα δικά σου χρώματα.
Να ζήσεις ελεύθερα, με αυτοσυνείδηση γαλήνη και ευδαιμονία!
Σπάσε τα δεσμά !
Άννα Μιχαηλίδου
Πηγή:
neraidoergasthri.blogspot.gr
