Έφθασε λοιπόν κάποτε στα Τύανα ένας νεαρός εριστικότατος και μη αποδεχόμενος την ορθή αυτή άποψη. Τον καιρό εκείνο ο Απολλώνιος είχε αναχωρήσει απ’ τους ανθρώπους, αλλά ο λαός δεν έπαυε να θαυμάζει την μετάβασή του από την μία κατάσταση στην άλλη και κανείς δεν τολμούσε να πει ότι δεν ήταν αθάνατος.
Διεξάγονταν λοιπόν πολλές συζητήσεις περί ψυχής, διότι εκεί είχε συγκροτηθεί ένας όμιλος νέων, που αγαπούσε με πάθος την σοφία. Και ο νεαρός, που ήταν τελείως αντίθετος με την αθανασία της ψυχής, είπε:
«Φίλοι μου, εδώ και δέκα μήνες συνέχεια προσεύχομαι στον Απολλώνιο να μου αποκαλύψει την αλήθεια περί ψυχής, αλλά ο θάνατος εκείνου είναι τόσο αμετάκλητος, ώστε ούτε εμφανίζεται σ’ εμένα, που τον ικετεύω για μιαν απάντηση, ούτε προσπαθεί να με πείσει ότι ο ίδιος είναι αθάνατος».
Ήταν η πέμπτη ημέρα κατά την οποία ο νεαρός, αφού συζήτησε για το ίδιο θέμα, κοιμήθηκε στον τόπο της συζητήσεως, ενώ οι συνομιλητές του ήταν σκυμμένοι στα βιβλία ή μελετούσαν χαράζοντας γεωμετρικά σχήματα στην γη. Ξαφνικά ο νεαρός, ο οποίος βρισκόταν ακόμη στον πρώτο του ύπνο, αναπήδησε σαν τρελός, ενώ ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι επάνω του, φωνάζοντας: «Πιστεύω σ’ εσένα».
Και όταν τον ρώτησαν οι άλλοι τι έπαθε, απάντησε: «Δεν βλέπετε τον Απολλώνιο τον σοφό, ότι βρίσκεται κοντά μας, ότι ακούει την συζήτησή μας και ότι απαγγέλει εξαίσιους στίχους περί ψυχής;»
«Και πού είναι αυτός;» τον ρώτησαν «διότι εμείς δεν τον βλέπουμε πουθενά, μολονότι αυτό το επιθυμούμε περισσότερο απ’ όσο να έχουμε όλων των ανθρώπων τα αγαθά.»
Και ο νεαρός απάντησε: «Φαίνεται ότι έχει έλθει, για να μιλήσει μόνο σ’ εμένα για όσα δυσπιστούσα· ακούστε λοιπόν ποια είναι τα λόγια που απαγγέλει:
Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν είναι δικό σου κτήμα αλλά της προνοίας, και όταν το σώμα σβήσει, αυτή, σαν ταχύς ίππος ελευθερωμένος από τα δεσμά του, ορμά ανάλαφρα προς τα εμπρός και αναμιγνύεται με τον ελαφρύ αέρα, αποστρεφόμενη την κατάρα της σκληρής και επίπονης δουλείας, που έχει υπομείνει· αλλά σε τι θα ωφελήσουν εσένα αυτά; όταν πια δεν θα υπάρχεις, θα μάθεις· γιατί λοιπόν, ενώ βρίσκεσαι μεταξύ των ζωντανών, ερευνάς τέτοια θέματα;»
Και αυτή η σαφής απαγγελία του Απολλωνίου, λειτουργώντας σαν μαντικός τρίποδας, πείθει για τα μυστήρια της ζωής, ώστε να βαδίζουμε γεμάτοι χαρά και γνωρίζοντας καλά την ίδια μας την φύση, εκεί όπου οι Μοίρες ορίζουν. Τάφο όμως η κενοτάφιο του σοφού πουθενά δεν έτυχε να συναντήσω, αν και το μεγαλύτερο μέρος της γης, όση είναι αυτή, το επισκέφθηκα, παντού άκουσα διηγήσεις για την θεϊκή του ιδιότητα και είδα στα Τύανα ναούς χτισμένους με βασιλικές δαπάνες· διότι ούτε οι αυτοκράτορες τού αρνήθηκαν τις τιμές που αξίωναν για τον εαυτό τους.
Βίος Απολλωνίου, Βιβλίο Θ, Κεφάλαιο ΧΧΧΙ
Πηγή:
apolloniustyaneus.blogspot.gr
