Υπάρχει όμως και μία άλλη αποσυμβολική έννοια του εορτασμού των Ταυροκαθαψίων όπου εκεί φαίνεται η ικανή γνώση των νέων της Μινωϊκής Κρήτης που αποδεικνύεται μέσα από την ισορροπία την οποία επιτύγχαναν στις ασκήσεις τους με τους ταύρους. Η τέλεια ισορροπία, η απόλυτη αυτοσυγκέντρωση είναι αποτελέσματα της γνώσης που λαμβάνουν από τους δασκάλους τους, αλλά και επίσης απόδειξη πως είναι έτοιμη να βγουν σε μία κοινωνία όπου όχι μόνο η μόρφωση αλλά και η εκπαίδευση είναι οι κύριοι αρωγοί μιας σωστής, από κάθε άποψης ζωής.
Ο Δίας είναι ο ταυρομάχος και ο Κρόνος ο ταύρος. Ο Δίας είναι η συμπαντική αρμονία και ο Κρόνος είναι η ημιτελής και άναρχη δόμηση του Κόσμου.
Η εποχή αυτή κατά την οποία λάμβαναν χώρα και άλλες εξίσου αξιόλογες εκφράσεις ( 4η π.Χ. χιλιετηρίδα), είναι η εποχή της έξαρσης της δημιουργικής πνοής των Ελλήνων της νέας γενιάς, της λεγόμενης «του Δευκαλίωνα».
« Κέκροπος δε αποθανόντος, εβασίλευσεν ο Κραναός, εφ’ ου τον επί Δευκαλίωνος λέγεται κατακλυσμόν γενέσθαι…»
« Κραναόν δε εκβαλών, Αμφικτύωνα εβασίλευσεν Αθηνών και το εν Ακροπόλει ξόανον της Αθηνάς ιδρύσατο, και των Παναθηναίων την εορτήν συνεστήσατο…»
« Ερεχθονίου δε αποθανόντος και ταφέντος εν τω τεμένει της Αθηνάς, Πανδίων εβασίλευσε…»
« Πανδίων δε ετέκνωσε Πρόκρην … παίδας δε διδύμους, Ερεχθέα και Βούτην…»
« Πανδίωνος δε αποθανόντος οι παίδες τα πατρώα εμερίσαντο, και την μεν βασιλεία των Αθηνών, Ερεχθεύς λαμβάνει, την δε ιερωσύνην της Αθηνάς και του Ποσειδώνος, Βούτης…»
Μέσα από τις παραπάνω αναφορές του Απολλοδώρου βλέπουμε πρόσωπα και πράγματα της τότε εποχής. Χρήσιμες πληροφορίες για την κοινωνική, πολιτική αλλά και γενικότερα την ζωή μιας εποχής που λάμπρυνε από κατορθώματα, επιτεύγματα και πολιτισμικές εκδηλώσεις σ’ έναν χώρο που έμελλε να λάμψει ένας ανώτερος πολιτισμός! Ένας μοναδικός πολιτισμός που θα κληρονομούσε ακόμη μεγαλύτερη αίγλη από τους συνεχιστές στις επόμενες για χιλιετίες γενιές.
Ο Μίνωας δεν ήταν μονάχα ένας ξακουστός βασιλιάς, αλλά και ένας εξαίρετος νομοθέτης. Κάθε εννιά χρόνια ανέβαινε στο όρος Δίκτη και διανυκτέρευε στην σπηλιά που λεγόταν πως ανατράφηκε ο Δίας από τους Ιδαίους Δακτύλους. Εκεί περίμενε την επιφοίτηση του Μεγάλου Διός, του Πνεύματος του Μεγάλου προγόνου του, του Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, για τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσει ώστε να διακυβερνήσει δίκαια τους υπηκόους του.
Ένας παντοδύναμος Μίνωας, καθισμένος στον αλαβάστρινο θρόνο του, τον στολισμένο με γυπαετούς, κρατώντας στο δεξί του χέρι το χρυσό του σκήπτρο, και περιτριγυρισμένος από βουκρανοφόρους φρουρούς, έχοντας στο πλευρό του σοφούς συμβούλους, όπως ο νομοθέτης Ραδάμανθυς, ο αρχιτέκτων Δαίδαλος και ο γνώστης της ιερογλυφικής γραφής της εποχής των Θεών, αρχιερέας των Αθηνών Βούτης.
«… Μίνως δε Κρήτην κατοικών, έγραψε νόμους και γήμας Πασιφάην του Ηλίου και Πεσηϊδος …»( Απολλόδωρος, βιβλ. Γ΄ εδφ. 7).
Ήταν τόσο δίκαιος ο Μίνωας, που μετά τον θάνατό του έγινε κριτής των ψυχών στον Άδη.
Δείτε επίσης:
