Γνωρίζουμε όλοι μας, ο καθένας μέσα από την δική του προσωπική διαδρομή, πως το χέρι το οποίο αναζητούμε προς βοήθεια στις δυσκολίες μας έρχεται μόνο από τους «γονείς μας» και αυτή η φυσική ροή και τάξη έχει περιέργως διαταραχθεί. Έτσι αδυνατούμε σαν λαός να κρατήσουμε σφιχτά το χέρι του Επίκουρου, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Ορφέα, της Αθηνάς του Άρη…
Εξακολουθούμε να βουλιάζουμε στις αμμώδεις προκαταλήψεις της θρησκείας της ερήμου, μιας ερήμου που σκοπίμως και εντέχνως είναι η έδρα των νικητών.
Μέσα σε αυτήν την έρημο σκόνης βούλιαξε ο Έλληνας και η ανθρωπότητα.
Χωρίς διαδρομή πια, χωρίς ελπίδα, αφοπλισμένος, ριγμένος στα τέσσερα, όπως άλλωστε επιτάσσει η θρησκευτική διαδρομή του Αυγούστου, παρακαλά γονατιστός «αειπάρθενο» έλεος.
Οι νικητές ελέγχουν ακόμη το παιχνίδι της ζωής μας, όσο ο Έλληνας θα παραμένει καθηλωμένος στις καυτές ανάσες της «Σιμούν» τόσο το χέρι που θα τον στηρίξει δεν θα είναι ορθωμένο…
Η Θεά Αθηνά των Ελλήνων, της ανθρωπότητας, παραμένει σκεπτόμενη και θλιμμένη, η «πανοπλία» της παραμένει χάμω και αφόρετη, κρυμμένη καλά σε μια όαση , αρκεί όμως να μπορεί ο νεοέλληνας να φτάσει ως εκεί…
Mπορεί;"
Αθανάσιος Σκαρλάτος
Δείτε επίσης:
Πηγή:
mythiki-anazitisi.blogspot.gr
