Εκείνος χαμογελάσε, τσίμπησε λίγη φέτα, κατάπιε μια γουλιά ούζο, έβγαλε τα μαύρα γυαλιά του (σπάνια τα ‘βγαζε) και τον κοίταξε κατάματα:
«Τι λες άνθρωπέ μου; Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους κατέχοντες, που οι πολλοί μη έχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση»-Μα υπάρχει και ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων, τόλμησε να σχολιάσει. Τον ξανακοίταξε, τράβηξε μια εισπνοή καπνό και του είπε:
«Μεγάλες ιδέες πάντα υπήρχαν, μικροί όμως οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά».
Μια άλλη φορά τον ρώτησε αν είχε ψηφίσει ποτέ. Χαμογέλασε και έδωσε πληρωμένη απάντηση:
«Εκλογικό βιβλιάριο έχουν οι μη κατέχοντες, με την ελπίδα και την ψευδαίσθηση ότι με την ψήφο τους μπορούν να καλυτερέψουν τη ζωή τους. Συνήθως όμως καλυτερεύει η ζωή των εκάστοτε κυβερνώντων».και συνέχισε
«Ο άνθρωπος όμως, μετά την επιβίωση, μόλις αισθανθεί γερά στα πόδια του, αποζητάει το χρήμα σαν τοκογλύφος και τα παράσημα στο στήθος σαν απόλεμος στρατιωτικός»
Πηγή:
pixlax.gr
