Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και
«δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και
«εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο
Πρετεντέρης - όπως έγραφε τότε - μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον
Μιλόσεβιτς) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης...).
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Στις 11 Μαρτίου 2006,
ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως
είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο,
αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα
καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια
αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές
Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για
την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων
μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά
η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του
ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους
διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι
ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι
«αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του
«χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την... κακομοίρα τη Δύση που ήθελε
(!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!),
δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε
άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με
τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι
«ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα
δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην
Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την
κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο
μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που
ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα
απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του,
ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την
ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του
εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν
περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια,
καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως
απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Γι' αυτό
έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν
«χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να
υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον
ελληνικό λαό το 1940.
Αν την ιστορία την έγραφαν
τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι
σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία
των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».
Ο Μιλόσεβιτς
δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη
μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78
μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το
«δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα - την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» - βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές...
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο... Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ...
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης...
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην...
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000... Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά... Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων... Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»...
Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.
Ήταν
οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη
Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο
Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.
Αλλά, ας θυμηθούμε:
Σύμφωνα
με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα
έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν
ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη
Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι
Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Ακόμα κι
αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί
εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής
δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν
από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:
- α)Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
- β)Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500...
Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.
Μήπως,
όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα
προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της
Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που
συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;
Ας δούμε:
- Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
- Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
- Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
- Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
- «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας"».
- Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
- Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 - 516 80/32 426), σημειωνόταν:
- «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου...».
- Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:
- «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο... Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα...».
- Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ' άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!
Πότε, λοιπόν,
έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός
υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών
Γ. Φίσερ;
Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν
ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες
αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την
...«εθνοκάθαρση »;
Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ - «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.
Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.
Το προφανέςμόνο
οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και
παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από
ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.
Μόνο οι
ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και
σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την
πραγματική εθνοκάθαρση.
Μόνο οι υπέρμαχοι του
ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το
έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.
Μόνο οι
«αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον –
αθωωμένο - Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της
ΕΕ.
Πηγή:
thepressproject.gr
