Ο Ύμνος στην Αρετή

Ω αρετά, πολύμοχθε γένει βροτείω, θήραμα κάλλιστον βίω,
σάς πέρι, παρθένε, μορφάς καί θανείν ζαλωτός εν Ελλάδι πότμος
καί πόνους τλήναι μαλερούς ακάμαντας τοίον επί φρένα βάλλεις
καρπόν ισαθάνατον χρυσού τε κρείσσον καί γονέων μαλακαυγήτοιό θ’ ύπνου.
σεύ δ’ ένεχ’ ουκ Διός Ηρακλέης Λήδας τε κούροι πόλλ’ ανέτλασαν έργοις σάν αγρεύοντες δύναμιν.
σοίς δέ πόθοις Αχιλεύς Αίας τ’ Αίδαο δόμους ήλθον.
σάς δ’ ένεκεν φιλίου μορφάς Αταρνέος έντροφος αελίου χήρωσεν αυγάς.
τοιγάρ αοίδιμος έργοις, αθάνατόν τε μιν αυξήσουσι Μούσαι,
Μναμοσύνας θύγατρες, Διός ξενίου σέβας αύξουσαι φιλίας τε γέρας βεβαίου.____________________________________________________

Ω αρετή, που για σένα πασχίζουν οι άνθρωποι,
σπουδαίο απόκτημα της ζωής,
για τη δική σου μορφή, Παρθένα,
ο θάνατος θεωρείται από τους Έλληνες αξιοζήλευτος
και το να υπομείνει κάποιος πόνους σφοδρούς και αβάσταχτους.
Προτρέπεις σε πράξεις που ισοδυναμούν με θάνατο
και τις κάνεις να θεωρούνται πολυτιμότερες από το χρυσάφι,
από τους γονείς και από τον ύπνο τον καταλυτικό.
Για χάρη σου ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και οι γιοι της Λήδας
υπέμειναν πολλά επιδιώκοντας τη δύναμή σου.
Από πόθο για σένα ο Αχιλλέας και ο Αίας πήγαν στα παλάτια του Άδη,
και για την πολυπόθητη μορφή σου το γέννημα του Αταρνέος στερήθηκε τη λάμψη του ήλιου.
Θα υμνείται για τα έργα του και θα τον κάνουν αθάνατο οι Μούσες,
οι κόρες της Μνημοσύνης, αυξάνοντας το μεγαλείο του ξένιου Δία
και το βραβείο της σταθερής φιλίας.


Πηγή:
Ioannis Ampatzidis
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ