Ο άντρας που θα έμενε γνωστός ως Τζερόνιμο γεννιέται τον Ιούνιο του 1829 σε φαράγγι της σημερινής Αριζόνα (τότε έδαφος του Μεξικού) ως Γκογιαθλέ (ή Γκογιαλέ), «Αυτός που Χασμουριέται» δηλαδή. Το τέταρτο από τα δέκα παιδιά της φαμίλιας των Τσιρικάουα Απάτσι διέθετε πλούσια αθλητικά χαρίσματα και διακρίθηκε στο κυνήγι.
Τον Μάρτιο του 1858, οι Απάτσι του Τζερόνιμο έλειπαν από τον καταυλισμό καθώς είχαν στρατοπεδεύσει έξω από το αστικό κέντρο της περιοχής για το απαραίτητο εμπόριο και την ανταλλαγή αγαθών. Επιστρέφοντας στον οικισμό, οι πολεμιστές αντικρίζουν ένα αποτρόπαιο θέαμα: μεξικανικά στρατεύματα είχαν παραβεί το σύμφωνο ειρήνης και επιτέθηκαν στα γυναικόπαιδα, σφαγιάζοντας όποιον βρήκαν μπροστά τους. Ανάμεσα στους αναίτια δολοφονημένους ήταν η σύζυγος του Γκογιαθλέ, τα τρία του παιδιά καθώς και η μητέρα του.
Οι συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Μεξικανών σύντομα περιλάμβαναν πια και τα χλομά πρόσωπα των ΗΠΑ, καθώς οι λευκοί είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να επεκτείνουν τις κτήσεις τους επικίνδυνα κοντά στα προγονικά εδάφη των Απάτσι. Κι έτσι από τις αρχές της δεκαετίας του 1850, το πρόσωπο του εχθρού άλλαξε άρδην: ο Μεξικο-Αμερικανικός Πόλεμος είχε λήξει το 1848 και οι ΗΠΑ προσάρτησαν μεγάλα τμήματα μεξικανικών εδαφών, περιλαμβανομένων και πολλών παραδοσιακών περιοχών των Απάτσι.
Η καλή γνώση των πατρογονικών εδαφών και το αλάθητο ένστικτο του Τζερόνιμο οδηγεί τις αμερικανικές δυνάμεις συνεχώς στην αποτυχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η περίπτωση που τον περικύκλωσαν σε μια σπηλιά που είχε μόνο μία έξοδο: όταν αναγκάστηκαν να εισβάλουν τελικά στο λαγούμι, ανακάλυψαν πως ο Τζερόνιμο είχε διαφύγει και το χειρότερο ήταν πως ποτέ δεν ανακάλυψαν από πού. Το κυνηγητό με άνισες μάχες και διωγμούς συνεχίζεται στον Τζερονιμο και στους περήφανους ινδιάνους, ως που αναγκάζονται να παραδοθούν στους ξένους εισβολείς της Αμερικανικής ηπείρου.
Έτσι έσβησε ο Τζερόνιμο, μαραζωμένος από την απραξία και την αιχμαλωσία. Τον Φεβρουάριο του 1909, προσβλήθηκε από πνευμονία και λίγες μέρες αργότερα, στις 17 του μήνα, άφησε την τελευταία του πνοή. Μέρες προτού εκπνεύσει, εξομολογήθηκε στο στενό περιβάλλον του πως είχε μετανιώσει για την απόφασή του να παραδοθεί: «Δεν έπρεπε να παραδοθώ», είπε στον ανιψιό του στο νεκροκρέβατό του, «έπρεπε να παλέψω μέχρι την τελευταία μου πνοή».
Πηγή:
Φανης Αμπατζης
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ
