Γεωγραφικά σημεία – στόχοι συστηματικής ανασκαφής στη Μερκατορική προβολή της γης (Google maps). Ο Τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να δράσει με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που τελικά δρα. Το φιλοσοφικό και επιστημολογικό ζήτημα της ικανότητας για καταλογισμό.
Ο θεός δεν παίζει ζάρια. Κι αν ακόμη παίζει έχει τη δύναμη να καθορίζει τη ζαριά. Κβαντική διεμπλοκή και κατάρριψη της πρώτης παραδοχής της ανισότητας του Bell.
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Θερμίου Απόλλωνα με το Ναό του Απόλλωνα στη Ρόδο, διέρχεται ακριβώς από το ναϊκό συγκρότημα των τριών Ναών του Απόλλωνα στη Δήλο. Η γραμμή είναι 623,95 χιλιόμετρα.
Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας με το Ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα, διέρχεται ακριβώς από το ναϊκό συγκρότημα των τριών Ναών του Απόλλωνα στη Δήλο. Η γραμμή είναι 473,56 χιλιόμετρα.
ΟΙ ΔΎΟ ΓΡΑΜΜΈΣ ΤΈΜΝΟΝΤΑΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΣΤΟ ΝΑΌ ΤΟΥ ΑΠΌΛΛΩΝΑ ΣΤΗ ΔΉΛΟ. [εικόνα 1]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Λυκίου Απόλλωνα στο Άργος με το Ναό του Βάαλ – Δία στην Παλμύρα της Συρίας, διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Απόλλωνα στη Νάξο. Η γραμμή είναι 1.438,81 χιλιόμετρα [εικόνα 2].
[Ο Ναός του Μπελ , γνωστός και ως Ναός του Βάαλ-Δία, ήταν ένα αρχαίο λίθινο ερείπιο στην Παλμύρα της Συρίας. Ο ναός ονομάστηκε για τον Μεσοποτάμιο θεό Μπελ, που λατρεύονταν στην Παλμύρα ως μέρος της τριάδας με τον σελήνιο θεό Αγκλιμπόλ και τον ηλιακό θεό Γιαρχιμπόλ, και αφιερώθηκε το 32 μ.Χ. Τα ερείπιά του θεωρούνταν τα καλύτερα διατηρούμενα στην Παλμύρα. Ο Δίας ή Ζευς σύμφωνα με την αρχαία ελληνική θεογονία είναι ο «Πατέρας των θεών και των ανθρώπων» που κυβερνά τους Θεούς του Ολύμπου. Αυτός είναι ο θεός του ουρανού και του κεραυνού στην ελληνική μυθολογία. Ο αρχιτέκτονας υπεύθυνος για την κατασκευή του Ναού του Βήλου ήταν Έλληνας, γνωστός ως Αλεξάνδρας, ενώ τα ονόματα τριών Ελλήνων που εργάστηκαν στο ναό του Μπελ είναι γνωστά μέσω επιγραφών που έχουν διατηρηθεί. Ο δυτικός πολιτισμός απέτυχε να προστατεύσει το Ναό του Βάαλ – Δία. Τα ερείπια του ναού καταστράφηκαν από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε στις 30 Αυγούστου 2015]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο με το Ναό του Απόλλωνα Υλάτη στην Κύπρο, διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Απόλλωνα στη Νάξο. Η γραμμή είναι 964,83 χιλιόμετρα. [εικόνα 3]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Απόλλωνα στις Συρακούσες με το Ναό του Απόλλωνα στην Κέα, διέρχεται από το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας. Η γραμμή είναι 801,74 χιλιόμετρα. [εικόνα 4]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Δελφινίου Απόλλωνα (στις στήλες του Ολυμπίου Διός) με το Ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Τουρκίας, διέρχεται ακριβώς από το Ναό της Αρτέμιδας στη Βραυρώνα. Η γραμμή είναι 317,13 χιλιόμετρα. [εικόνα 5]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Απόλλωνα Δειραδιώτη στο Άργος με το Ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Ζώνη Μεσημβρίας, διέρχεται ακριβώς από το Ιερό του Ισμηνίου Απόλλωνα στη Θήβα. Η γραμμή είναι 437,99 χιλιόμετρα. [εικόνα 6]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Λυκίου Απόλλωνα στο Άργος με το Ναό του Απόλλωνα Ζωστήρα στο Λαιμό Βουλιαγμένης, διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Απόλλωνα στην Αίγινα. Η γραμμή είναι 94,89 χιλιόμετρα. [εικόνα 7]
– Η γραμμή που ενώνει το Ιερό Ίππιου Ποσειδώνα στη Μαντινεία με τον ο βωμό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην Τήνο (σήμερα ναός της Παναγίας της Τήνου), διέρχεται ακριβώς από το ναό του Απόλλωνα στην Κέα. Η γραμμή είναι 243,13 χιλιόμετρα. [εικόνα 8]
[Η νεράιδα Αμφιτρίτη και ο Ποσειδώνας ήταν οι θεραπευτές θεοί της Τήνου. Ο Ποσειδώνας εκτός από θεός της θάλασσας λατρευόταν και ως μεγάλος γιατρός. Ενώ η Αμφιτρίτη, ως προστάτιδα της γυναικείας γονιμότητας και θεραπεύτρια γυναικείων ασθενειών.
Ο ναός της Παναγίας της Τήνου κτίστηκε σε σημείο που υποδείχθηκε μετά από σχετικά οράματα της μοναχής Αγίας Πελαγίας. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της χριστιανικής παράδοσης μια γυναίκα με λαμπρή περιβολή και θαυμάσια μορφή εμφανίστηκε στον ύπνο της Πελαγίας και της είπε: «Πήγαινε στον επίτροπο της Μονής και πες του να σκάψουν, να ανακαλύψουν το σπίτι μου στο κτήμα του Αντώνιου Δοξαρά». Στο σημείο που υπέδειξε η μοναχή Πελαγία, οι ανασκαφές του 1822 αποκάλυψαν έναν μικρό ναό της πανέμορφης νύμφης Αμφιτρίτης και του Ποσειδώνα. Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας, ενώ ήταν προφανές ότι τα λείψανα του βωμού της Αμφιτρίτης και του Ποσειδώνα δεν ανήκαν σε ναό της Παναγίας. Όσο οι εργασίες δεν έφερναν αποτέλεσμα, ο λαός χλεύαζε και κατηγορούσε την Πελαγία ως ονειροπόλα. Υπό την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας οι εργασίες επαναλαμβάνονται με περισσότερη οργάνωση και πείσμα και στις 30/1/1823, η αξίνα του Δημ. Βλάσση χτυπάει στο… θαυματουργό εικόνισμα της Παναγίας Ευαγγελίστριας. Για την ανέγερση της εκκλησίας της Παναγίας απαιτήθηκαν μεγάλες ποσότητες μαρμάρων, οι οποίες κατά κύριο λόγο μεταφέρθηκαν από το ιερό νησί της γειτονικής Δήλου • προηγήθηκε βεβήλωση του χώρου με αποξήλωση των ιερών του Απόλλωνα και της δίδυμης αδελφής του Άρτεμις, στη γενέτειρά τους τη Δήλο. Η εύρεση της εικόνας θεωρήθηκε ευλογία για το επαναστατημένο έθνος. Έτσι τέθηκαν τα θεμέλια του σύγχρονου ελληνικού αποτυχημένου κράτους.
Ωστόσο οι εμπνευστές της εγχειρήματος της «ευρέσεως» (της εικόνας) αγνοούσαν ότι ο Απόλλωνας τίμα τον Ποσειδώνα για την πράξη του να στερεώσει το περιπλανώμενο νησί της Δήλου στο Αιγαίο, για να μπορέσει η Λητώ να γεννήσει την Άρτεμη και τον Απόλλωνα. Αγνοούσαν ότι, όπως φρουρός ήταν ο Ποσειδώνας στην γέννα των μεγάλων θεών Απόλλωνα και Άρτεμις, φρουρός στα βάθη των αιώνων και ο Ναοί του Απόλλωνα για τον βωμό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης της γειτονικής Τήνου, όπου οι πιστοί πραγματοποιούσαν στάση για να καθαρθούν και να περάσουν στο Ιερό Νησί του Απόλλωνα, την Δήλο. Αγνοούσαν ότι το σημείο που επέλεξαν να χτίσουν τον ναό της Παναγία της Τήνου «δένεται» γεωδαιτικά με 10 ναούς του Απόλλωνα (! !) και έναν Κούρο του Απόλλωνα, επειδή στο ίδιο σημείο υπήρχε ο βωμός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης.
Ο Θεός Απόλλων είναι ο πρώτος Έλληνας Θεός που γνώρισε στους ανθρώπους την Εξιλέωση, δηλαδή τον εξαγνισμό και την κάθαρση – καθαρθείς και αυτός ο ίδιος από τον φόνο του Πύθωνος και των Κυκλώπων- χαρίζοντας τους έτσι τη δυνατότητα Συγχώρεσης από τα γήινα μιάσματα, πνευματικά και σωματικά («Καθάρσιος»), αλλά και- με τη δική του Εξιλέωση από την Πυθοκτονία – διδάσκοντας τους ότι ακόμη και οι Θεοί υπακούουν στους Νόμους του Σύμπαντος. Είναι ο Θεός, που παρέλαβε από τα χέρια του Διός και παρέδωσε στο γένος των ανθρώπων την Ευνομία».
Μοιάζει σαν η Απολλώνια γεωδαισία της Τήνου που φέρνει στο φως η Google, να δείχνει τη μία και μοναδική αλήθεια που υπακούει στους Νόμους της Γαίας και του Σύμπαντος. Μοιάζει με τιμωρία (Νέμεσις) της αρχαίας ελληνικής θεότητας, της προσωποποίησης της δίκαιης θεϊκής εκδίκησης, που επιβάλλεται από μία ανώτερη δύναμη σε εκείνους που το 1823 παραβήκαν στην Τήνο τους ηθικούς νόμους. Ολόκληρο το άρθρο για το ιερό νησί της Τήνου, εδώ https://goo.gl/6uKdI3 ]
– Η γραμμή που ενώνει το Ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο με το Ναό του Απόλλωνα Πατρώου στο Θησείο, διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Ποσειδώνα στα Ίσθμια. Η γραμμή είναι 74,4 χιλιόμετρα [εικόνα 9].
[Ο Ποσειδώνας ακινητοποίησε το πλεούμενο νησί της Δήλου , όπου βρήκε καταφύγιο η Λητώ και γέννησε τους δίδυμους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη]
– Η γραμμή που ενώνει το Ιερό της Δήμητρος στην Ελευσίνα με το Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο, διέρχεται ακριβώς από τον Παρθενώνα (Ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη της Αρχαίας Αθήνας). Η γραμμή είναι 168,06 χιλιόμετρα [εικόνα 10].
[Όταν η Λητώ ξάπλωσε στη ρίζα μιας φοινικιάς, του μοναδικού δέντρου που υπήρχε πάνω στη Δήλο, όπου βογκούσε από τους πόνους και εκλιπαρούσε την Ήρα να της επιτρέψει να γεννήσει τους δίδυμους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη, ήταν η Αθηνά και η Δήμητρα μεταξύ των γυναικείων θεών που έτρεξαν να βοηθήσουν τη Λητώ]
– Η Χρυσή Τομή της γραμμής 623,95 χιλιομέτρων που ενώνει το Ναό του Θερμίου Απόλλωνα με το Ναό του Απόλλωνα στη Ρόδο (και η οποία διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο), ευθυγραμμίζεται με, τον Κούρο τού Απόλλωνα στη Νάξο, τον Ναό τού Απόλλωνα στη Νάξο και τον Ναό τού Απόλλωνα στο Δεσποτικό Κυκλάδων [εικόνες 11 και 12].
Μετρώντας ανάποδα, η Χρυσή Τομή της παραπάνω γραμμής και ο Ναός τού Απόλλωνα στην Αίγινα, βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς γεωγραφικό πλάτος, στις 37 μοίρες, 45 πρώτα και 0 δεύτερα. [εικόνα 13]
– Η Χρυσή Τομή της γραμμής 94,89 χιλιομέτρων που ενώνει το Ναό του Λυκίου Απόλλωνα στο Άργος με το Ναό του Απόλλωνα Ζωστήρα στο Λαιμό Βουλιαγμένης (και η οποία διέρχεται ακριβώς από το Ναό του Απόλλωνα στην Αίγινα), ευθυγραμμίζεται με τον Ναό του Απόλλωνα στην Κυρήνη της Λιβύης και το Ναό της Αρτέμιδος στην Αυλίδα [εικόνα 14].
– Η Χρυσή Τομή της γραμμής 964,84 χιλιομέτρων που ενώνει το Ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο με το Ιερό του Απόλλωνα Υλάτη στην Κύπρο, ευθυγραμμίζεται με τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας και το Ναό του Απόλλωνα στη Ρόδο [εικόνα 15].
– Η Χρυσή Τομή της γραμμής 251,71 χιλιομέτρων που ενώνει το Ιερό της Αλέας Αθηνάς στην Τεγέα Αρκαδίας με το Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο, ευθυγραμμίζεται με τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα και το Ναό του Απόλλωνα στη Χαλκίδα (σήμερα ναός Αγίας Παρασκευής) [εικόνα 16].
– Ο Ναός τού Απόλλωνα στη Χαλκίδα (σήμερα ναός Αγίας Παρασκευής) και ο Ναός & Μαντείο του Πτώου Απόλλωνος στο Ακραίφνιο, βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς γεωγραφικό πλάτος, στις 38 μοίρες, 27 πρώτα και 36 δεύτερα. Η γραμμή είναι 29,66 χιλιόμετρα. [εικόνα 17].
– Ο Ναός τού Απόλλωνα στη Χαλκίδα (σήμερα ναός Αγίας Παρασκευής) και το Ιερό τής Αρτέμιδας στην Αυλίδα, βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό ύψος, στις 23 μοίρες, 35 πρώτα και 30 δεύτερα, και 31 δεύτερα αντίστοιχα. Η γραμμή είναι 2,98 χιλιόμετρα. [εικόνα 18].
1. Η επιλογή των θέσεων που κτίστηκαν οι Ναοί του Απόλλωνα, με αυτή την ακρίβεια, σε τόσο μεγάλες αποστάσεις – αδιανόητα μεγάλες για την ικανότητα του ανθρώπου να τοποθετήσει δομικές κατασκευές με τη θαυμαστή αυτή ακρίβεια 3000 χρόνια πρίν, είναι αναμφισβήτητα πράξεις ασυνείδητες. Ωστόσο οι ασυνείδητες εν λόγω πράξεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Μοιάζει σαν το ανθρώπινο ασυνείδητο να υπηρετεί ένα θεϊκό σκοπό: τον άρρηκτο δεσμό που ενώνει τους Ναούς του Απόλλωνα στα βάθη των αιώνων. Οι Ναοί του Απόλλωνα επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Μαθηματικού Κανόνα που καθορίζει τη λειτουργία του ανθρώπινου ασυνείδητου. Οι ιεροί για την ανθρωπότητα Ναοί του Απόλλωνα, αποδεικνύουν ότι η ελεύθερη βούληση είναι μία αυταπάτη, μία ψευδαίσθηση του ανθρώπου.
Αποδεικνύεται ότι ο μηχανισμός του ανθρώπινου ασυνείδητου που καθόρισε τις θέσεις των ναών του Απόλλωνα με αυτή την ακρίβεια, σε τόσο μεγάλες αποστάσεις, είναι ακριβώς ο ίδιος με τον ασυνείδητο μηχανισμό βάσει του οποίου οι ναοί του Απόλλωνα και της Άρτεμις καθορίζουν τις επιλογές σύγχρονων ανθρώπων, όπως τούτο αποδείχθηκε με τις περιπτώσεις που παρέθεσα εδώ https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10208540540248874&id=1169370310 και εδώ https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10208689249526513&id=1169370310 , αλλά και με τις περιπτώσεις που θα δείξω σε επόμενα ποστ.
Οι ιεροί για την ανθρωπότητα Ναοί του Απόλλωνα, οι οποίοι παίζουν καθοριστικό (και) εδώ ρόλο, αποδεικνύουν ότι, είτε το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και «Κάποιος» το γνωρίζει, είτε «Κάποιος» το καθορίζει, είτε ότι δεν υπάρχει μέλλον. Επίσης, ότι η ελεύθερη βούληση είναι μία αυταπάτη, μία ψευδαίσθηση του ανθρώπου. Αναζητούσαμε την απόδειξη για το αν οι ανθρώπινες αποφάσεις είναι συνειδητές ή ασυνείδητες στις νευροεπιστήμες και στους μαγνητικούς τομογράφους, ενώ στην πραγματικότητα το ανθρώπινο ασυνείδητο είναι πρόβλημα καθαρά Φυσικής.
2. Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορούσε να δράσει με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που τελικά έδρασε. Το φιλοσοφικό και επιστημολογικό ζήτημα της ικανότητας για καταλογισμό.
Από την αρχή της νομιμότητας πηγάζει η θεμελιώδης αρχή του Ποινικού Δικαίου, η αρχή του καταλογισμού ή της ενοχής, που απαγορεύει και αυτή με τη σειρά της την ποινική τιμωρία κάποιου, αν δεν διαπιστωθεί προηγουμένως η ενοχή του για την πράξη που τέλεσε. Η αρχή του καταλογισμού ή της ενοχής είναι θεμελιώδης αρχή του Ποινικού Δικαίου. Ο καταλογισμός αποτελεί το τρίτο κατά σειρά συστατικό στοιχείο του εγκλήματος. Το ρήμα καταλογίζω σημαίνει καταρχάς αποδίδω ευθύνες σε κάποιον, λογαριάζω κάτι σε βάρος κάποιου, χρεώνω κάτι σε κάποιον, αποδοκιμάζω κάποιον για κάτι. Στο Ποινικό Δίκαιο εννοούμε την απόδοση ποινικής ευθύνης στον δράστη ορισμένης τελικά άδικης πράξης, την αποδοκιμασία από την έννομη τάξη του δράστη που κρίθηκε ένοχος για την πράξη του. Μέσα από τον καταλογισμό συνδέεται η τελικά άδικη πράξη με το πρόσωπο του δράστη. Με τον καταλογισμό αναδεικνύεται και ο πραγματικός χαρακτήρας του Ποινικού Δικαίου ως δικαίου της προσωπική ευθύνης του δράστη ορισμένης πράξης. Εδώ φαίνεται πια καθαρά ότι όταν τιμωρούμε τον δράστη δεν τον τιμωρούμε διότι έγινε απλά αίτιος αλλά υπαίτιος της παράβασης του ποινικού νόμου.
Τυπικά η έννομη τάξη αποδοκιμάζει τον δράστη, διότι δεν συμμορφώθηκε με τις προσταγές του ποινικού νόμου. Ουσιαστικά όμως τον αποδοκιμάζει διότι με την πράξη του έδειξε έλλειψη σεβασμού και περιφρόνηση απέναντι στις κοινωνικές αξίες που προστατεύει ο ποινικός νομοθέτης. Τα στοιχεία πάνω στα οποία στηρίζεται ο δικαστής για να αποδοκιμάσει για λογαριασμό της έννομης τάξης τον δράστη που τέλεσε ορισμένη άδικη πράξη είναι :
Η ικανότητα για καταλογισμό,
Η υπαιτιότητα, ο δόλος δηλ. και η αμέλεια,
Η συνείδηση του αδίκου χαρακτήρα της πράξης ή η αδικαιολόγητη άγνοιά του και,
Η ανθρώπινη δυνατότητα για συμμόρφωση.
Ο νόμος δεν μας λέει πότε υπάρχει η ικανότητα για καταλογισμό αλλά πότε δεν υπάρχει. Σύμφωνα με το 34 ΠΚ δεν καταλογίζεται η πράξη στον δράστη αν αυτός όταν τη διέπραξε, λόγω νοσηρής διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών ή διατάραξης της συνείδησης, δεν είχε την ικανότητα να αντιληφθεί το άδικο της πράξης του ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του για το άδικο αυτό. Από την πιο πάνω διάταξη προκύπτει ότι δύο είναι τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο νόμος για τη διαπίστωση της ανικανότητας για καταλογισμό. Ένα βιολογικό ή περιγραφικό κριτήριο που έχει ως περιεχόμενο τη νοσηρή διατάραξη των πνευματικών λειτουργιών ή την απλή διατάραξη της συνείδησης του δράστη και ένα αξιολογικό ή ψυχολογικό κριτήριο, που έχει ως περιεχόμενο την ανικανότητα του δράστη να αντιληφθεί τον άδικο χαρακτήρα της πράξης του ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του για αυτόν τον άδικο χαρακτήρα. Πρέπει συνεπώς για να κριθεί ανίκανος για καταλογισμό ο δράστης να υπάρχουν στο πρόσωπό του και τα δύο κριτήρια που ζητάει ο νόμος και το βιολογικό και το αξιολογικό. Ο νόμος ζητά επίσης ο δράστης όταν τελεί την πράξη να βρίσκεται είτε σε ανικανότητα αντίληψης του άδικου χαρακτήρα της πράξης είτε σε ανικανότητα συμμόρφωσης αν καταλάβαινε ότι αυτό κάνει είναι άδικο.
Η ανικανότητα αντίληψης του άδικου χαρακτήρα της πράξης θα μπορούσε να παρομοιασθεί με την συμπεριφορά ενός οδηγού αυτοκινήτου που δεν βλέπει ότι πάει στον γκρεμό.
Η ανικανότητα συμμόρφωσης με την αντίληψη για το άδικο θα μπορούσε να παρομοιασθεί με την συμπεριφορά ενός οδηγού αυτοκινήτου, που βλέπει μεν ότι πάει στο γκρεμό, αλλά δεν μπορεί να φρενάρει, διότι δεν πιάνουν τα φρένα του.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν η «συνειδητή» άρνηση συμμόρφωσης με την αντίληψη για το άδικο είναι προδιαγεγραμμένη, περίπτωση που θα μπορούσε να παρομοιασθεί με την συμπεριφορά ενός οδηγού αυτοκινήτου, που βλέπει μεν ότι πάει στο γκρεμό (ικανότητα αντίληψης), αλλά δεν μπορεί να φρενάρει, διότι η πορεία του προς τον γκρεμό είναι καθορισμένη και μη αναστρέψιμη • αν και πιάνουν τα φρένα του είναι (προ)καθορισμένο να μην λάβει την απόφαση να σηκώσει το πόδι να πατήσει το φρένο, ήτοι η μη συμμόρφωση είναι καθορισμένη παρά την φαινομενική ικανότητα συμμόρφωσης.
Αν η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, τεκμαίρεται ότι η μη συμμόρφωση (ή ακριβέστερα η «συνειδητή» άρνηση συμμόρφωσης) του δράστη με τις προσταγές του ποινικού νόμου εκφεύγει του βουλητικού πεδίου του δράστη, τότε, δεδομένης και της παραδοχής ότι η άρνηση συμμόρφωσης με την αντίληψη για το άδικο είναι καθορισμένη και τίποτε, στο σύμπαν που εκδηλώνεται η άρνηση συμμόρφωσης του δράστη, δεν μπορεί να μεταβάλει τη βούληση του δράστη, τίθεται το φιλοσοφικό και επιστημολογικό ζήτημα αν χωρεί αποδοκιμασία της έννομης τάξης στο πρόσωπο του δράστη, διότι δεν συμμορφώθηκε με τις προσταγές του ποινικού νόμου.
Τίθεται δηλαδή το ζήτημα αν η ενοχή θα πρέπει να διαχωριστεί από τον καταλογισμό της άδικης πράξης, αφού αν η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, δεν είναι πια ξεκάθαρο αν πρέπει να τιμωρούμε τον δράστη ως υπαίτιο της παράβασης του ποινικού νόμου ή αν πρέπει να τον τιμωρούμε διότι έγινε απλά αίτιος.
Αν η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, είναι προφανές ότι στις περιπτώσεις πράξεων που προσβάλουν έννομα αγαθά και εμφανίζουν κατά τον Ποινικό Κώδικα κοινωνικοηθική απαξία, για πράξεις δηλαδή που περιγράφονται από την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος που θεωρείται άδικη, η ικανότητα για καταλογισμό, η υπαιτιότητα (δόλος, αμέλεια), η συνείδηση του αδίκου χαρακτήρα της πράξης ή η αδικαιολόγητη άγνοιά του και η ανθρώπινη δυνατότητα για συμμόρφωση, τίθενται υπό σφοδρή αμφισβήτηση.
3. Κλείνοντας οριστικά (?) το κεφάλαιο αυτό της έρευνας που αφορά στους ήδη γνωστούς Ναούς του Απόλλωνα, το τελευταίο αυτό ποστ καταδεικνύει την Ιερότητα του Απόλλωνα για την ανθρώπινη επιστήμη και τον πολιτισμό μας. Ταυτόχρονα αναδεικνύει τις πολύ μεγάλες αποστάσεις, καθώς και την εκπληκτική ακρίβεια μεταξύ των σημείων που κάποιος – άγνωστος στο είδος μας – Νόμος του ανθρώπινου ασυνείδητου όρισε τα σημεία που χτίστηκαν οι Ναοί του έτσι που δένονται μεταξύ τους με τέλειους γεωδαιτικούς δεσμούς. Ο εντοπισμός γεωδαισιακών δεσμών μεταξύ Ναών του Απόλλωνα στις πολύ μεγάλες αποστάσεις, όπως ισοσκελή γεωδαιτικά τρίγωνα μεταξύ των Ναών του, γεωδαισιακές γραμμές μεταξύ Ναών του χτισμένων στο ίδιο γεωγραφικό ύψος ή πλάτος, γεωδαισιακές ευθείες γραμμές που ενώνουν τρεις ή περισσότερους Ναούς του, καθώς και Χρυσές Τομές μεταξύ των Ναών του, αποτελεί άσκηση Αρχαιολογικής Γεωδαισίας υψηλής ακριβείας που με τη σειρά της αποτελεί προϋπόθεση για τον εντοπισμό πιθανών σημείων στην αχανή αιγυπτιακή έρημο όπου βρίσκεται (ή βρισκόταν) ο Τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Δεδομένου ότι η έρευνα αυτή ξεκίνησε από τον Τύμβο στο λόφο Καστά της Αμφίπολης, σημαντική είναι η πρόκληση εντοπισμού ενός ή περισσοτέρων πιθανών γεωγραφικών σημείων στην αχανή αιγυπτιακή έρημο όπου βρίσκεται ή βρισκόταν ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η έρευνα μπορεί να πραγματοποιηθεί με την μέθοδο της Αρχαιολογικής Γεωδαισίας μέσω της χρήσης ψηφιακών χαρτογραφικών εφαρμογών υψηλής ακρίβειας. Σύμφωνα με την μεθοδολογία της Αρχαιολογικής Γεωδαισίας, αρκούν δύο ή περισσότερα απολύτως ακριβή τρίγωνα, ή/και ευθείες, ή/και Χρυσές Τομές με σημείο αναφοράς ήδη γνωστά Ελληνικά μνημεία, κατά τρόπο που οι παραπάνω γεωδαισιακές δομές να δείχνουν ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο – στόχο συστηματικής ανασκαφής στην αιγυπτιακή έρημο. Με μία προϋπόθεση: το ανθρώπινο ασυνείδητο να επέλεξε το σημείο του Τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου έτσι που να αποτελεί γεωδαιτικό σημείο αναφοράς με τρία (3) τουλάχιστον ήδη γνωστά μνημεία ή ναούς του ευρύτερου (τότε) ελληνικού χώρου, πράγμα το οποίο θεωρώ απολύτως βέβαιο.
4. Ο θεός δεν παίζει ζάρια. Κι αν ακόμη παίζει έχει τη δύναμη να καθορίζει τη ζαριά. Κβαντική διεμπλοκή και κατάρριψη της πρώτης παραδοχής της ανισότητας του Bell.
Ο Έρβιν Σρέντιγκερ απεκάλεσε την διεμπλοκή σαν το “καθοριστικό γνώρισμα» της κβαντικής θεωρίας. Ο Αϊνστάιν από την άλλη δεν ήθελε να πιστέψει σε αυτήν καθόλου, νομίζοντας ότι η κβαντική θεωρία είχε σοβαρά λάθη. Ο ίδιος είχε πει ότι ο Θεός δεν παίζει ζάρια. Από την άλλη, οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ακόμη και διαδικασίες που ενέχουν εγγενώς την τύχη εθεωρούντο προκαθορισμένες. Πολύ προτού τα ζάρια χρησιμοποιηθούν στα τυχερά παιχνίδια είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται ως μέσο μαντείας. Οι αρχαίοι στοχαστές πίστευαν ότι οι θεοί καθόριζαν το αποτέλεσμα της κάθε ζαριάς: η φαινομενική τυχαιότητα προέκυπτε από την άγνοιά μας σχετικά με τις θείες προθέσεις. Μάλιστα για να αποδείξει ο Απόλλωνας πώς Αυτός είναι που καθορίζει το αποτέλεσμα της ζαριάς, αφού πρώτα τοποθέτησε στο χάρτη το Recency Casino Mont Parnes στο βουνό της Πάρνηθας https://goo.gl/BEJuAi, στη συνέχεια έδεσε με τους Ναούς του όλα τα ελληνικά καζίνο https://goo.gl/tolVRm ! Πρέπει λοιπόν να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά που οι Αρχαίοι Έλληνες στοχαστές και ο Αϊνστάιν είπαν.
Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο σωματίδια όπου δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής. Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.
Προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μία έννοια ακόμα το ένα το άλλο. Έτσι ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία μας για τον χώρο.
Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της κβαντομηχανικής (κατά την επικρατούσα ερμηνεία της Κοπεγχάγης), κάθε φυσικό σύστημα (ουσιαστικά το οτιδήποτε) εκφράζεται μέσω της περίφημης κυματοσυνάρτησης. Ωστόσο το υπό μελέτη σύστημα πριν να το μετρήσουμε βρίσκεται σε μία κατάσταση υπέρθεσης. Δεν ξέρουμε δηλαδή σε τι κατάσταση βρίσκεται το σύστημα ούτε καν πού βρίσκεται κι αν είναι κάπου, αν δεν το μετρήσουμε. Τη στιγμή της μέτρησης συμβαίνει η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, το σύστημα δηλαδή «αιχμαλωτίζεται» από τη μέτρησή μας κι εκείνη τη στιγμή μας αποκαλύπτει τη φύση και την ταυτότητά του. Το σύστημα δηλαδή έρχεται σε μία φάση «αποσύνδεσης» με αποτέλεσμα την φανέρωσή του στο φυσικό, πραγματικό κόσμο. Αυτή ακριβώς η απροσδιοριστία ενός φυσικού συστήματος πριν την παρατήρηση ήταν που ξένιζε τον Einstein, ο οποίος θεωρούσε πως τα πράγματα έχουν ιδιότητες πριν ακόμη τα μετρήσουμε. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική παραδοχή του ρεαλισμού. Έτσι λοιπόν, μαζί με τους Μπόρις Ποντόλσκι (Boris Podolski) και Νάθαν Ρόζεν (Nathan Rosen), το 1935, κατασκεύασε ένα νοητικό πείραμα για να καταρρίψει την κβαντομηχανική ερμηνεία του κόσμου. Αυτό το πείραμα, το οποίο ονομάστηκε και παράδοξο EPR (από τα αρχικά των τριών προαναφερθέντων), οδήγησε στο περίφημο άρθρο για τις «διαπλεγμένες ή εναγκαλισμένες καταστάσεις», συστήματα δηλαδή τα οποία σύμφωνα με την κβαντομηχανική πρέπει να τα μεταχειριζόμαστε ως ενιαίο σύνολο, όσο μακριά και αν βρίσκονται τα τμήματα που τα αποτελούν. Το συμπέρασμα αυτό τους οδήγησε τότε στην παραδοχή ότι η κβαντομηχανική δεν μπορούσε να αποτελεί μια πλήρη θεωρία. Συμπέραναν ότι χρειάζονται και άλλες πρόσθετες φυσικές ποσότητες (οι λεγόμενες κρυμμένες μεταβλητές) για να περιγραφεί η φυσική πραγματικότητα.
Ο Αϊνστάιν υποστήριξε ότι η τυχαιότητα και η πιθανοκρατία που παρατηρούμε στα κβαντομηχανικά φαινόμενα οφείλονται στο ότι υπάρχουν κάποιες κρυμμένες μεταβλητές οι οποίες καθορίζουν την εξέλιξη των φαινομένων αλλά δεν τις γνωρίζουμε. Υποστηρίζουν δηλαδή οι οπαδοί της θεωρίας των κρυμμένων μεταβλητών πως αν γνωρίζαμε αυτές τις άγνωστες μεταβλητές των κβαντικών συστημάτων, τα κβαντικά φαινόμενα θα έμοιαζαν και αυτά ντετερμινιστικά και απολύτως προβλεπτά. [ντετερμινισμός ή αιτιοκρατία είναι η θεωρία που παραδέχεται ότι όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γίνονται σύμφωνα με κάποια αιτία, που την ακολουθεί αναγκαστικά πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Η ιδέα της αιτιοκρατίας προέρχεται από τη μεταφυσική των αρχαίων Ελλήνων]. Πώς λοιπόν τα δύο ηλεκτρόνια ξέρουν το ένα τι κάνει το άλλο ακαριαία? Αυτό ακριβώς το παράδοξο ο Einstein ονόμασε «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance).
[Το ερώτημα παρέμενε για πολλά χρόνια αναπάντητο. Είναι η κβαντομηχανική μια πλήρης θεωρία η εκκρεμεί η συμπλήρωση της με ένα βαθύτερο αιτιοκρατικό υπόστρωμα?
Η απάντηση του Einstein: Οι κβαντομηχανικές πιθανότητες δεν είναι θεμελιώδης. Είναι αποτέλεσμα ατελούς γνώσης. Η κβαντομηχανική – παρά τις αναμφισβήτητες επιτυχίες της – δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια τελική θεωρία. Θα πρέπει να συμπληρωθεί, πιθανόν με την εισαγωγή κάποιων κρυμμένων μεταβλητών, των οποίων η γνώση θα μας επιτρέψει να προβλέπουμε χωρίς απροσδιοριστία την έκβαση κάθε κβαντομηχανικού πειράματος. Σε ένα βαθύτερο «μετά– κβαντικό» επίπεδο, ο κόσμος θα αποδειχθεί ξανά ντετερμινιστικός. (ο θεός δεν παίζει ζάρια)
Η απάντηση του Bohr (η Σχολή της Κοπεγχάγης): οι κβαντομηχανικές πιθανότητες δεν είναι αποτέλεσμα ατελούς γνώσης. Είναι θεμελιώδης. Η φύση είναι εγγενώς πιθανοκρατική. (ο θεός παίζει ζάρια)]
Θα πέρναγαν λοιπόν γύρω στα τριάντα χρόνια από την εποχή διατύπωσης του παραδόξου, ώσπου να καταρριφτεί. Γι’ αυτό φρόντισε ο διάσημος ιρλανδός φυσικός John Steawart Bell με την φερώνυμη ανισότητα που εισήγαγε το σωτήριο έτος 1969. Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα ο Bohr είχε δίκιο. Ο Αϊνστάιν έκανε λάθος. Οι κβαντομηχανικές πιθανότητες δεν οφείλονται σε ατελή γνώση, είναι θεμελιώδης. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τελικά ο θεός παίζει με τον κόσμο ζάρια . Με την παρατήρηση μόνο, πως η πρώτη από τις τρεις παραδοχές της ανισότητας Bell είναι εσφαλμένη. Ειδικότερα:
Το 1969 ο S.J. Bell απέδειξε ότι καμιά θεωρία κρυμμένων μεταβλητών που διατηρεί τις παραδοχές της τοπικότητας και του ντετερμινισμού δεν μπορεί να πετύχει τις προβλέψεις της κβαντικής φυσικής. Για να το αποδείξει υπολόγισε μια μαθηματική ανισότητα που περιείχε το μέγιστο συσχετισμό μεταξύ των καταστάσεων των απομακρυσμένων σωματιδίων, σε πειράματα στα οποία διατηρούνται τρεις «λογικές» προϋποθέσεις: πρώτον ότι οι πειραματιστές έχουν ελεύθερη βούληση να καθορίσουν τα πράγματα όπως αυτοί θέλουν, δεύτερον ότι οι ιδιότητες των σωματιδίων που μετριούνται είναι πραγματικές και προϋπάρχουσες, κι όχι απλώς να αναδύονται κατά τη στιγμή της μέτρησης. Και τέλος, ότι κανένας συσχετισμός (επίδραση) δεν ταξιδεύει γρηγορότερα από ότι το φως, το κοσμικό όριο της ταχύτητας.
Τα πειράματα με πόλωση φωτονίων που έγιναν για να ελεγχθεί η ισχύς του θεωρήματος ή ανισότητας του Bell, έχουν δείξει όλα ότι η κβαντική μηχανική παραβιάζει κανονικά την ανισότητα του Bell, παράγοντας επίπεδα του τρόπου συσχέτισης πάνω από αυτά που είναι δυνατόν, εάν διατηρούν και τις τρεις προαναφερόμενες συνθήκες. Το αποτέλεσμα των πειραμάτων οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι είτε η κβαντική θεωρία δεν προβλέπει σωστά τα αποτελέσματα των μετρήσεων της πόλωσης των συζευγμένων φωτονίων, είτε είναι λαθεμένη κάποια από τις παραδοχές στις οποίες στηρίζεται το θεώρημα του Bell.
Αυτό μας φέρνει σε ένα φιλοσοφικό δίλημμα: α) Μήπως δεν είναι οι ιδιότητες των κβαντικών σωματιδίων πραγματικές – πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό στην πράξη, αλλά απλώς υπάρχει ως αποτέλεσμα της αντίληψης μας? Αυτή είναι η πιο δημοφιλής θέση, αλλά μας αφήνει ελάχιστα περιθώρια να γίνουμε σοφότεροι. β) Μήπως δεν έχουμε ελεύθερη βούληση, που σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο προκαθορίζεται τι μετρήσεις παίρνουμε?
Η τελευταία αυτή παραδοχή της ανισότητας Bell καταρρίπτεται. Ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη βούληση. Η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, όπως οι Ναοί του Απόλλωνα αποδεικνύουν. Οι μετρήσεις που οι επιστήμονες παίρνουν κατά τη διεξαγωγή πειραμάτων είναι προκαθορισμένες. Οι πειραματιστές δεν έχουν ελεύθερη βούληση να καθορίσουν τα πράγματα όπως αυτοί θέλουν.
Πηγή:
alampasis.wordpress.com
