ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Ν: Το «μεσαίο» - «κεντρικό» (13ο) γράμμα

του αλφαβήτου μας

Το γράμμα Ν (ή ο αριθμός 13) στο «Γεωμετρικό βωμό» ή «τροχό του Ομήρου», όπως ονομάσθηκε το αρχαιολογικό εύρημα στο "Λεντίνι" της Σικελίας, είναι δίπλα στο Α και απέναντι από το Μ που βρίσκεται δίπλα στο Ω (βλ. και το κόκκινο στίγμα μας).

Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Αλλά το ίδιο παρατηρείται και στην «Οδύσσεια», όπου η Μ(12^η) ραψωδία τελειώνει με την ¨άφιξη¨ του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς, ….«ἔνθεν δ ̓ ἐννῆμαρ φερόμην, δεκάτῃ δέ με νυκτὶ νῆσον ἐς Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ ναίει ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα,…..

ενώ και η Α (1^η) ραψωδία ξεκινά με αναφορά στο νησί της Καλυψώς , …τὸν δ ̓ οἶον νόστου κεχρημένον ἠδὲ γυναικὸς νύμφη πότνι ̓ ἔρυκε Καλυψὼ δῖα θεάων ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι….

Ακολούθως η ραψωδία Ν της Οδύσσειας, αρχίζει με την υπόσχεση του Αλκίνοου για την επιστροφή (νόστον) του Οδυσσέα στην Ιθάκη ….«ὦ Ὀδυσεῦ, ἐπεὶ ἵκευ ἐμὸν ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ, ερεφές, τῷ σ ̓ οὔ τι παλιμπλαγχθέντα γ ̓ ὀίω ἂψ ἀπονοστήσειν, εἰ καὶ μάλα πολλὰ πέπονθας……

και τελειώνει στην Ω ραψωδία όπου ο Οδυσσέας βρίσκεται πλέον στην Ιθάκη και η Αθηνά τον προτρέπει /διατάσσει να σταματήσει πλέον τον πόλεμο «διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν ̓ Ὀδυσσεῦ, ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,……

Παρατηρούμε σε αυτό το αρχαιολογικό εύρημα μιαν δεξιόστροφη περιστροφή (κατά την φορά των δεικτών του ρολογιού ή κατά το ¨βέλος¨ ροής του χρόνου που επιφέρει την φθορά), πορεία από το Α έως το Μ, όσο και μια αριστερόστροφη περιστροφή (κατά την αντίθετη φορά που επιφέρει την αναγέννηση ) από το Ν έως το Ω,

Δηλ. την «φθορά» ως ένα σημείο καμπής ( που είναι η ΚΑΛΥΨΩ με τα 10 χρόνια παραμονής) μετά το οποίο αρχίζει η «αναγέννηση» μέσα από μια πορεία «αγώνων» (τίποτα δεν χαρίζεται)

Αν ενώσουμε τα 24 ¨γράμματα¨ ξεκινώντας από το Α –Μ/Ν-Ω θα προκύψει το σχήμα:

"Διαπλάθοντας" την ασυνέχεια μεταξύ Α -Ν, και Ν- Ω προκύπτει το σχήμα:

που είναι το σύμβολο του «Απείρου».

Θυμίζουμε ότι το γράμμα Ν στα πανάρχαια χρόνια διατυπώνονταν με τρεις κάθετες γραμμές «ΙΙΙ», κατόπιν l\l και τελικά στην γνωστή μας διαμόρφωση ως «Ν»:

που συγκροτεί μια «μορφή σπείρας» που οδηγεί (νοητικά) στο προηγούμενο σχήμα - σύμβολο με το οποίο, είπαμε, παριστάνετε το « Άπειρο» ή «Αέναο», ή «χωρίς τέλος», του οποίου είναι και η γενεσιουργός δύναμις.

Ως Σπείρα ορίζεται · η καμπύλη που γράφει ένα σημείο, το οποίο ενώ περιστρέφεται ταυτόχρονα απομακρύνεται προς μία κατεύθυνση, από κάποιο σταθερό σημείο.

· η εξέλιξη της περιστροφής αυτής της καμπύλης

Η στροβιλοειδής περιέλιξη, η Σπείρα, η δίνη , δεν είναι παρά ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή.

Την σπειροειδή κίνηση την βλέπουμε παντού στη φύση. Από τα πανάρχαια οστρακόδερμα, έως το σχηματισμό των Γαλαξιών.

Το σχήμα της σπείρας στην φύση:

Ο γαλαξίας μας είναι σπειροειδής, ιδού οι σπείρες του με την κεντρική ράβδο του:

τα δακτυλικά μας αποτυπώματα:

Οι υπέροχοι και μυστήριοι αριθμοί FIBONACCI:

Ακόμα και το μόριο του DNA έχει την μορφή της Σπείρας:

Ενώ και το μυαλό μας είναι γεμάτο έλικες:

Σπείρα είναι το ουσιαστικό του ρήματος σπειρόω-ώ, που σημαίνει τυλίσσω, περιελίσσω, τυλίγω με συστροφική κατεύθυνση.

Σπείρα λοιπόν σημαίνει: Τύλιγμα, περιέλιξη, σπείραμα, ελιγμός, κάθε τι ελικοειδώς συστραμμένο, σύστρεμμα εκ σχοινίου, σειρά, δράγμα (ό,τι πιάνει μια χούφτα), έλικας, οι πέτρες στη βάση τοιχοποιίας, πλήθος, οργανωμένη ομάδα κακοποιών και δεκάδες άλλα για να αποδειχτεί κι εδώ το ανεξάντλητο της ελληνικής γλώσσας.

Ο «Βωμός του Λεντίνι» αποδεικνύει την κεντρική» σημασία του «Ν» στην «ΣΠΕΙΡΑ» (άθροισμα ή πλήθος ) των γραμμάτων του Αλφαβήτου μας.

Το γράμμα αυτό στα πανάρχαια χρόνια διατυπώνονταν με τρεις κάθετες παραπλήσιες γραμμές «ΙΙΙ» κατόπιν «l\l» και τελικά στην γνωστή μας διαμόρφωση ως «Ν».