Του Στρατή Μαζίδη
Προφανώς η Συρία δεν ήταν και η δημοκρατικότερη χώρα στον κόσμο, εντούτοις το καθεστώς που είχε εδραιώσει ο Χαφέζ αλ Ασαντ, πατέρας του σημερινού προέδρου κατόρθωσε ορισμένα άλλα πράγματα.
Πχ η Συρία ήταν μια αυτάρκης χώρα. Παρήγαγε σχεδόν όλα όσα χρειαζόταν. Επίσης οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες μπορούσαν να συνυπάρχουν ελεύθερες.
Ακόμη και σήμερα, μετά από 6 1/2 χρόνια πολέμου η Συρία εξακολουθεί να παραμένει ένα οργανωμένο κράτος. Πχ στο πολιορκημένο Ντέιρ Εζόρ το πανεπιστήμιο και οι υπηρεσίες δουλεύουν ρολόι.
Ο Μπασάρ αλ Ασαντ πλήρωσε το όχι στον αγωγό του Κατάρ και το ναι στον αγωγό του Ιράν. Πλήρωσε τη συνέπειά του στο λόγο του και τους συμμάχους του. Σημαντικό πράγμα να είναι συνεπής, έννοια άγνωστη στους εν Ελλάδι πολιτικούς.
Ωστόσο επέλεξε να αντισταθεί καταρτίζοντας και εφαρμόζοντας ένα έξυπνο αλλά όχι αναίμακτο σχέδιο.
Η Δαμασκός επέλεξε να κρατήσει τα μεγάλα αστικά κέντρα και να εκδιώξει από αυτά τους τρομοκράτες εξουδετερώνοντας τους θύλακές τους. Αυτό είχε σημασία καθώς στις μεγάλες πόλεις βρίσκεται το 80% του πληθυσμού της χώρας. Από τα άλλα μέρη αποτραβήχθηκε συντεταγμένα ενώ στο βορρά άφησε τα όπλα στους Κούρδους.
Η Δαμασκός ωστόσο συνέχισε να πληρώνει τους μισθούς στα κατεχόμενα εδάφη και να τροφοδοτεί με ρεύμα τις περιοχές αυτές έστω και για λίγες ώρες την ημέρα.
Αυτή η τακτική μπόρεσε να δώσει χρόνο ακόμη και σε ένα στρατό με χίλια μύρια προβλήματα να κρατήσει για περίπου 4 1/2 χρόνια διότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με όλη τη Δύση μόνος του. Ο στρατός έχανε άνδρες που δεν αναπλήρωνε ενώ οι τρομοκράτες αιμοδοτούνταν συνεχώς.
Την ύστατη στιγμή μπήκαν στο παιχνίδι οι Ρώσοι και ενεργότερα το Ιράν. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα τα πάντα έχουν αλλάξει. Το ISIS εξαφανίζεται, οι άλλοι τρομοκράτες και δήθεν μετριοπαθείς αντάρτες εγκαταλείπονται στην τύχη τους, το Assad must go δεν ακούγεται πια και το μόνο ζήτημα που παραμένει ανοικτό είναι το κουρδικό αλλά και αυτό σε πολύ πιο διαφορετικό και περιορισμένη έκδοση.
Η χώρα αρχίζει να εκκαθαρίζεται, τα απελευθερωμένα τμήματα ανοικοδομούνται (δείτε τι γίνεται στο ανατολικό Χαλέπι), οι ενεργειακές πηγές ανακτώνται, μεγάλες συμφωνίες κλείνονται με Κίνα-Ρωσία και οι πρόσφυγες αρχίζουν να επιστρέφουν στα σπίτια τους.
Το τίμημα ήταν βαρύτατο. Οι Σύριοι μιλούν για πάνω από 1.000.000 νεκρούς. Βάρβαρες εκτελέσεις, τρομακτικά βασανιστήρια, φρικαλεότητες.
Όμως για τη Συρία χαράζει μια νέα μέρα και τη βρίσκει νικήτρια απέναντι στη νέα τάξη.
Το μάθημα για εμάς είναι πως το ΟΧΙ στοιχίζει. Στοιχίζει πολύ ακριβά αλλά το τίμημα αποτελεί τον σπόρο της επόμενης μέρας.
Πηγή:
freepen.gr
