Η αγάπη του Πυθαγόρα για τα ζώα

«Ο Πυθαγόρας, όπως μαρτυρεί ο Ιάμβλιχος, ήταν πιθανόν ο πρώτος που έθεσε σε επιστημονική βάση τον τρόπο ζωής και διατροφής, δείχνοντας στους μαθητές του ότι κάθε άνθρωπος γίνεται ό,τι τρώει, πίνει και σκέφτεται.»

(…)

«Ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι κάθε είδος ποτού και τροφής που καταναλώνουμε παράγει ξεχωριστό αποτέλεσμα στο σώμα μας, δηλητηριώδες ή ευεργετικό, όχι μόνο στην υγεία του σώματος αλλά και στις συναισθηματικές και διανοητικές εκδηλώσεις, στις επιθυμίες και τα πάθη, παραδεχόμενος ότι ορισμένες τροφές οδηγούσαν στην αρετή ενώ άλλες στην κακία. Η φυτική τροφή στη φυσική της κατάσταση θεωρούνταν η καλύτερη για τον άνθρωπο. Συνιστούσε να τρώνε λαχανικά και άβραστη τροφή.

Ο Πυθαγόρας συμβούλευε την αποχή από το κρέας, όχι επειδή πίστευε στη μετενσάρκωση της ψυχής, όπως πολλοί του απέδιδαν, αλλά διότι δεν είναι δίκαιο να χρησιμοποιούνται τα ζώα για τροφή των ανθρώπων και δίδασκε ότι η ζωϊκή τροφή είναι:

• Ενάντια στη θρησκεία, αφού ο άνθρωπος παραβαίνει το νόμο του Θεού αφαιρώντας τη ζωή έμψυχων όντων.
• Ενάντια στην ηθική, διότι αφανίζονται ζώα που ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια, γι αυτό και έκρινε ως ασέβεια τη σφαγή των ζώων.
• Ενάντια στην υγεία και τη μακροβιότητα.
• Ενάντια στην οικονομία.
• Ενάντια στην ειρήνη και την ησυχία, καθώς αυτή διαταράσσεται από το κυνήγι και τη σφαγή των ζώων.
• Ενάντια στις πολιτικές αρετές, διότι η υπερβολική χρήση κρέατος και αίματος διεγείρει τα ζωώδη πάθη του ανθρώπου και τα πολεμικά ένστικτα.
• Ενάντια στην πνευματική αρετή, διότι η κρεοφαγία είναι ξένη προς την καθαρότητα της ψυχής και του πνεύματος και προς την ανύψωση του εγώ σε θείο εγώ.

Το άγαλμα του Πυθαγόρα στη Σάμο

Ο Πυθαγόρας συχνά προέτρεπε:

Να επικοινωνείς καθημερινά με τη φύση, διότι στη φύση υπάρχει υγεία, ειρήνη και ηρεμία και το μυστικό της θεραπείας του πνεύματος και του σώματος.

Να αναπνέεις βαθιά τον καθαρό αέρα και να καθαρίζεις με αυτόν το σώμα σου.

Η αρετή είναι αρμονία, υγεία και παγκόσμιο αγαθό.

Να πλαγιάζεις συχνά στο στήθος της γης για να απορροφάς τις θεραπευτικές της ιδιότητες.

Η φύση δίνει όλα τα φάρμακα που θεραπεύουν όλα τα κακά.

Η αγάπη εξάλλου του Πυθαγόρα για τα ζώα ήταν αξιοθαύμαστη, διότι, όπως λέει ο Πορφύριος (Βίος Πυθαγόρου 19), «όλα τα έμψυχα πλάσματα πρέπει να θεωρούνται ομοειδή».

Διηγούνται ότι κάποια μέρα, ο Πυθαγόρας βλέποντας κάποιον να χτυπά έναν σκύλο στο δρόμο, λυπήθηκε το ζώο και είπε στον άνθρωπο: «Σταμάτα να το χτυπάς. Είναι η ψυχή ενός φίλου που τον αναγνώρισα ακούγοντάς τον να κλαίει.»

Η αγάπη του Πυθαγόρα για τα ζώα οφείλεται στην αντίληψη ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι συγγενή, και στο συναίσθημα που προκύπτει από αυτή, μια αγάπη πραγματικά θεϊκή, που θυμίζει την αγάπη του Αγίου Φραγκίσκου για τα ζώα, ο οποίος μιλούσε στα πουλιά και στα ζώα. Με τον ίδιο τρόπο, σύμφωνα με την παράδοση, ο Πυθαγόρας κάλεσε έναν αετό από τον ουρανό στην Ολυμπία, τον χάιδεψε και ύστερα τον άφησε ελεύθερο να πετάξει.

Ο Πλούταρχος επίσης αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας αγόρασε κάποτε από έναν ψαρά όλη του την ψαριά και έριξε όλα τα ψάρια στη θάλασσα, σαν αυτά να ήταν αιχμάλωτοι φίλοι του και συγγενείς του και πλήρωσε λύτρα για την ελευθερία τους.»

Από το βιβλίο του Γεωργίου Σακελλαρίου, «Πυθαγόρας, ο Διδάσκαλος των αιώνων»,  εκδ. Κακτος

Λίγα λόγια για τον Πυθαγόρα

(το κείμενο σε εισαγωγικά είναι αποσπάσματα από το προαναφερθέν βιβλίο του Γεωργίου Σακελλαρίδη)

«Ο Πυθαγόρας λοιπόν, έχοντας ως εφόδιο τη μαθητεία του στους τότε μεγάλους σοφούς και την εντρύφησή του στα ομηρικά έπη και παρακινημένος από μεγάλη έφεση να γνωρίσει τα ξένα ήθη, απέκτησε μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας του από την επίσκεψή του σε μη ελληνικές χώρες, και συγκεκριμένα στην Αίγυπτο, στην Ινδία και στην Περσία.

Προτού πάει στην Αίγυπτο, ο Πυθαγόρας επισκέφθηκε τη Σαμοθράκη, όπου μέσα σε ένα κυκλικό ναό μυήθηκε σταδιακά στα Καβείρια μυστήρια, ύστερα από καθαρμό και δοκιμασίες από τους εκεί ιερείς.

Εκεί διδάχθηκε, μεταξύ άλλων, και τη φοινικική γλώσσα, που ήταν η γλώσσα των μυστηρίων.

Η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε τα ιερά και τους ναούς στη Σαμοθράκη, μέσα στους οποίους  άρχιζαν οι μυήσεις των νεοφύτων (νεοφώτιστων). Ένα ανάκτορο, στο οποίο κυρίως γίνονταν οι μυήσεις, μια ιερή οικία, το Αρσινόειο, το Τέμενος κλπ.

Επειδή όμως δεν ένιωθε ικανοποιημένος από τη διδασκαλία και τη συμπεριφορά των ιερέων κατευθύνθηκε στην Αίγυπτο, τη χώρα των ονείρων του, περνώντας πρώτα από τη Σιδώνα όπου, όπως αναφέρθηκε, είχε πρωτοδεί το φως του ήλιου..

Στην Αίγυπτο, όπως βεβαιώνουν ο Κλήμης, ο Ιάμβλιχος, ο Διογένης ο Λαέρτιος και άλλοι, ο Πυθαγόρας πήγε συστημένος από τον Πολυκράτη στον Φαραώ Άμαση, που είχε σύζυγο Ελληνίδα και αγαπούσε τους Έλληνες. Αυτός τον σύστησε στους ιερείς της Διόσπολης (των Θηβών), όλοι όμως αρνούνταν να τον δεχθούν.

Για αυτό ο Πυθαγόρας έμεινε επτά χρόνια στο ιερό της Ηλιουπόλεως, όπου καθημερινά ζητούσε να γίνει δεκτός, μέχρις ότου οι ιερείς πείστηκαν για την ειλικρίνεια και την αφοσίωσή του, τον δέχθηκαν και τον εισήγαγαν πρώτα σε μια σχολή που λεγόταν «ιατρείο ψυχής», γιατί γιάτρευε την ψυχή απαλλάσσοντάς την από την αμάθεια, την πιο επικίνδυνη από όλες τις αρρώστιες και πηγή όλων των κακών.

Εκεί έγινε πρώτα μαθητής, κατά τον Πλούταρχο, του Ηλιουπολίτη ιερέα Ενούφιδος, ο οποίος τον βοήθησε να διαβάσει το κείμενο των Πυραμίδων.

Έτσι ο Πυθαγόρας μπόρεσε να γνωρίσει λεπτομερώς τη δημιουργία του κόσμου. Ακολούθως μυήθηκε στα ανώτερα μυστήρια του θανάτου και της επιβίωσης και παρέμεινε στα εκεί ιερά είκοσι χρόνια, μελετώντας την αιγυπτιακή φιλοσοφία, τα μαθηματικά που για τους Αιγύπτιους ήταν θρησκευτική επιστήμη, ενώ οι αριθμοί είχαν συμβολική αξία, διέφεραν από τα μέτρα και σε αυτούς έγκειται η ερμηνεία και ο λόγος όλων των πραγμάτων. Ακόμη ο Πυθαγόρας μελέτησε εκεί αστρονομία και γεωμετρία, διότι από χιλιάδες χρόνια οι ιερείς της Αιγύπτου γνώριζαν τη σχέση των ουράνιων σωμάτων.»

(…)

«Όταν αιχμαλωτίστηκε από τον Καμβύση κατά την κατάληψη της Αιγύπτου, μεταφέρθηκε στη Βαβυλώνα, όπου προσκολλήθηκε στον κύκλο των σοφών και έμαθε πολλά από τους Μάγους και ιδίως από τον δάσκαλο Ζαμάτα σύμφωνα με τον Πλούταρχο, γύρω από τη ζωροαστρική θρησκεία. Τον ίδιο χρόνο προήχθη στους ανώτερους βαθμούς, αφού ανακηρύχθηκε, όπως αναφέρεται, και αρχιερέας, λειτουργός ανωτάτου βαθμού. Αφού έμεινε στη Βαβυλώνα δώδεκα χρόνια και διδάχθηκε επίσης πολλά από τους σοφούς της Περσίας, ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της θεωρίας του περί αριθμών, του σύμπαντος, καθώς και του λεγόμενου «πυθαγορείου θεωρήματος», επισκέφθηκε την Ινδία.

Εκεί άκουσε τους Βραχμάνους, σοφούς άνδρες, από τους οποίους έμαθε τη σημασία της σιωπής και της προσευχής και άλλων πειθαρχικών ασκήσεων και μαθημάτων και ακόμη γνώρισε τη φιλοσοφία του Βούδα και του Κομφούκιου στην Κίνα, δυο συγχρόνων του. Επισκέφθηκε επίσης τους Χαλδαίους και μελέτησε τη φιλοσοφία των Βραχμάνων και γνώρισε τη διδασκαλία του ιουδαϊσμού και των ασκητών γυμνοσοφιστών. Το όνομα μάλιστα του Πυθαγόρα διατηρείται ακόμη στις ινδικές δέλτους ως «του Ιονίου διδασκάλου».»

Σε ηλικία 56 ετών, επέστρεψε στη Σάμο, όπου ίδρυσε τη Σχολή της Σάμου η οποία έπειτα μεταφέρθηκε στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας.

Ταξιδέψε επίσης στη Δήλο, τους Δελφούς, την Κρήτη και ήταν μυημένος στα μυστήρια του Διονύσου, του Ορφέα και της Ελευσίνας, όπου και προήδρευσε στα Ελευσίνια μυστήρια. Για τον μεγάλο αυτό μύστη, οι σύγχρονοί του πίστευαν ότι ήταν γιος του Απόλλωνα….

Πηγή:

enarmonia4711.blogspot.gr