Ο Ερμής είχε μαθητή του τον Ασκληπιό, γιο του Απόλλωνα, στον οποίο έμαθε όσα γνώριζε αλλά όταν αυτός προσπάθησε να μάθει στους ανθρώπους πράγματα για τον Ένα Θεό, σκοτώθηκε από τον Δία για να μην γίνουν όλα αυτά φανερά στον κόσμο.
Τα κείμενα του Ερμή Τρισμέγιστου απαγορεύτηκαν να διαβάζονται και λίγοι τα έδωσαν σημασία, ωστόσο ευτυχώς για εμάς αντιγράφηκαν και σήμερα μέσα από αυτά διαπιστώνουμε ότι μιλούσε για τον έναν Τριαδικό Θεό αλλά και την αέναη σχέση του Ελληνικού πνεύματος με τον Χριστιανισμό, το «εκρηκτικό μείγμα» που χαλάει τα σχέδια πολλών και έπρεπε να μείνει για πάντα κρυφό.
(Απόσπασμα)
Ερμητικά κείμενα – Η Θεία αποκάλυψη ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ
ΕΡΜΗΣ, απολογούμενος:
Κάποτε μου είχαν δημιουργηθεί απορίες σχετικά με τα όντα κι ο νους μου είχε βρεθεί να περιπλανάται σε σφαίρες υψηλές, ενώ οι σωματικές μου αισθήσεις είχαν ανασχεθεί, όπως συμβαίνει σ’αυτούς που πέφτουν σε βαθύ ύπνο απ’το πολύ φαγητό ή απ’τη σωματική εξάντληση.
Τότε, λοιπόν, μου φάνηκε πως κάποιο υπερμεγέθες ον, του οποίου οι διαστάσεις δεν μπορούσαν να προσδιοριστούν, έτυχε αποκαλώντας μετ’όνομα μου να μου λέει:
«τι θέλεις ν’ακούσεις και να δεις και να μάθεις και να γνωρίσεις, αφού το αντιληφθείς;» Κι εγώ του λέω: «Κι εσύ ποιος είσαι;»
-Εγώ, λέει, είμαι ο Ποιμάνδρης, ο Νους της Αυθεντίας.
Γνωρίζω αυτό που επιθυμείς και βρίσκομαι μαζί σου παντού.
Κι εγώ του λέω «Θέλω να μάθω για τα όντα και ν’αντιληφθώ τη φύση τους και να γνωρίσω το Θεό, Πόσο – του είπα – θέλω να σ’ακούσω!» Και μου λέει πάλι: «Έχε κατά νου όσα θέλεις να μάθεις κι εγώ θα σε διδάξω».
ΕΡΜΗΣ απολογούμενος:
Με το που το είπε αυτό, μεταμορφώθηκε, κι αμέσως εν ριπή οφθαλμού ανοίχτηκαν τα πάντα μπροστά μου. Και βλέπω ένα όραμα, που δεν μπορούσε να προσδιοριστεί, όλα να έχουν γεμίσει φως, ένα φως λαμπερό και χαρούμενο και με τη θέα του μ’εντυπωσίασε.
Και μετά από λίγο ένα σκοτάδι επικράτησε προς τα κάτω, κατωφερή, γεννημένο (δημιουργημένο) σε μέρη, φοβερό και στυγνό, κουλουριασμένο σε σπείρα θυμίζοντας μου φίδι.
Στη συνέχεια το σκοτάδι άρχισε να μεταβάλλεται σε μια υγρή φύση, απερίγραπτα ταραγμένη, αναδίδοντας καπνό σαν από φωτιά και βγάζοντας έναν απερίγραπτο γοερό ήχο.
Έπειτα μια βουή ασυνάρτητη έβγαινε απ’αυτήν που έδινε την εντύπωση ήχου φωτιάς.
ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ προς Ερμή:
Kι ο Ποιμάνδρης μου λέει:
«Αντιλήφθηκες τι σημαίνει το όραμα αυτό»;
Κι εγώ του είπα: «Θα το αντιληφθώ».
ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ στον Ερμή:
– Λοιπόν Ερμή, το φως εκείνο που είδες είπε, είμαι εγώ, ο Νους ο Θεός σου, που προϋπάρχω από την υγρή φύση που δημιουργήθηκε από το σκοτάδι, κι ο Φωτεινός Λόγος που βγήκε από το Νου μου, είναι ο γιος του Θεού.
– Πως έγινε αυτό; λέω.
– Μάθε το εξής: αυτό που μέσα σου βλέπεις και ακούς αποτελεί το Λόγο του Κυρίου, ο δε Νους αποτελεί τον Πατέρα Θεό.
Το ένα από το άλλο δε διαχωρίζονται, καθόσον η ένωση τους αποτελεί τη ζωή.
ΕΡΜΗΣ στον Ποιμάνδρη:
– Σε ευχαριστώ του είπα. (για όλα αυτά που μαθαίνω).
ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ στον Ερμή:
– Να αντιληφθείς, όμως, το φως και να το αναγνωρίζεις.
Πηγή:
