Όταν κάποτε βρέθηκε άοπλο, αμέριμνο και άρα ανίσχυρο το έθνος των Ελλήνων, έχοντας ωστόσο επικρατήσει πολιτισμικά σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, δέχθηκε μία άτιμη, πολύπλευρη και πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα επίθεση και τσακίστηκε τόσο σε επίπεδο πολιτισμού και θεσμών, όσο και σε επίπεδο φυσικών σωμάτων. Το όνομα των Ελλήνων δαιμονοποιήθηκε και ποινικοποιήθηκε και τα σεβάσματά τους βεβηλώθηκαν και καθυβρίστηκαν, οι δε έξωθεν εισβολείς σχεδίασαν ακόμα και την εξαφάνιση της ίδιας της μνήμης τους
από την Ιστορία. Επειδή όμως κάτι τέτοιο, δεδομένου του τεράστιου πολιτισμικού μεγέθους των στοχευόμενων αλλά και της εξαιρετικής αντοχής των φυσικών σωμάτων τους μέσα στους αιώνες, αποδείχθηκε τόσο απίθανο πράγμα όσο είναι και η ανάσταση εκ νεκρών, οι «έξωθεν» πολύ σύντομα κατέφυγαν σε άλλα μέσα.
Με την βοήθεια παλαιών Καππαδοκών και Σύριων μαστόρων πέρασαν στην προσπάθεια ιδιοποίησης στοιχείων του πολιτισμού των Ελλήνων για να δείξουν τάχα ότι τώρα αυτοί συνέχιζαν μία αρχαία Εθνική Παράδοση που αυτοί οι ίδιοι είχαν καταστρέψει και της οποίας τους κανονικούς συνεχιστές παρουσίαζαν με θράσος ως δήθεν ανίκανους να διαχειρισθούν την σοφία που οι παλαιοί πρόγονοι τους τούς είχαν κληροδοτήσει. Το νόμιμο και αυθεντικό παρουσιαζόταν τώρα ως δήθεν «διαβολικό» ή «καθυστερημένο» και οι απόγονοι μάθαιναν να μισούν τους προγόνους, γίνονταν γενίτσαροι και δουλικοί υπηρέτες των ξένων που τους είχαν με την βία και την απατεωνιά επιβληθεί.
Οι Έλληνες καταδικάστηκαν έκτοτε να ζουν σε μία αντεστραμμένη πραγματικότητα και να θεωρούν πατέρες και αδελφούς τούς χειρό- τερούς τους εχθρούς.
Όταν μάλιστα από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας βρέθηκαν κάποτε να είναι πάλι ημι-ελεύθεροι, στοιχειωδώς αξιοπρεπείς, αλλά κυρίως επώνυμοι στα νόμιμα εδάφη τους, νέοι Έλληνες σε ένα κράτος που μόνο του επέλεξε να λέγεται Ελληνικό, οι «έξωθεν» είχαν φροντίσει να ταυτισθούν πλήρως με την ίδια την ύπαρξη των Ελλήνων, επιβάλλοντας μία απροκάλυπτη θεοκρατία σε όλες τις σφαίρες της ατομικής και συλλογικής καθημερινής ζωής.
Αυτοί οι «έξωθεν» έχουν κατεξευτελίσει την Ελλάδα, την πατρίδα μου, χρησιμοποιώντας την μόνο ως όχημα συνέχισης του σκοτεινού Βυζαντίου, ως όχημα συνέχισης των θεοκρατικών αλλά και ασιατικών ηθών, που πάει να πει της δουλικότητας, της καθυστέρησης, της κουτοπονηριάς, της πνευματικής κλειστότητας και, φυσικά, της μισαλλοδοξίας. Από τρόμο μπροστά στην πιθανότητα σύγκρισής τους με τον Εθνικό Ελληνισμό, έχουν μεθοδευμένα φροντίσει να τον δυσφημίσουν όσο γίνεται περισσότερο και να σπείρουν στους Νεοέλληνες την χειρότερη παραπληροφόρηση περί αυτού ή να αποσιωπήσουν εντελώς τις πιο σημαντικές πλευρές του. Τα Ιερά των πραγματικών Ελλήνων παραμένουν άμορφα ερείπια, ενώ κάποια άλλα καταστρέφονται συστηματικά για να καλυφθούν με εκτρωματικά οικοδομήματα εργολάβων ή παπάδων και μέχρι το 1992 που εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, όλη η νεοελληνική Γραμματεία έδειχνε απελπιστικά άτολμη, αδιάφορή ή ακόμα και εχθρική απέναντι στην ιδέα τού να μιλήσει κανείς θετικά για την πιο ανθρωπιστική και λογική Θρησκεία και Εθνική Παράδοση που εμφανίστηκε ποτέ επάνω στην γη και δεν είναι άλλη από την Ελληνική.
Η σύγχρονη όμως μορφή τυραννίας, όπως εκδηλώνεται μέσα από το «φιλελεύθερο» προσωπείο τής Γενικευμένης Ιερουσαλήμ, έχει την δύναμη να περνιέται για καθεστώς ελευθερίας την στιγμή ακριβώς που καταπιέζει και εξουδετερώνει και μάλιστα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: «η δικτατορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και οι συνομωσίες σιωπής αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικές από τις συλλήψεις και τα στρατόπεδα εξόντωσης. Δεν υπάρχει ανάγκη να κάνεις φόνο, άπαξ και μπορεί να κλείσεις το μικρόφωνο. Ο φόνος δια της σιωπής είναι ένα κομψότατο είδος δολοφονίας, που επιτυγχάνει πρακτικά το ίδιο αποτέλεσμα, με επιπλέον και ήσυχη συνείδηση, της οποίας δεν πρέπει να παραμελούμε την σημασία, διότι είναι λίγοι εκείνοι που φυλακίζουν ή σκοτώνουν μόνο και μόνο για το κέφι τους» έγραφε πριν από καιρό ο Αλαίν ντε Μπενουά (στο «Orientationspour des anees decisives», 1982).
Για να επιβιώσουν συνεπώς οι εύκαμπτοι εκ των διανοουμένων, τουλάχιστον της χώρας μας, κατά κανόνα προδίδουν την σοβαρότητα και υπευθυνότητά τους, φθάνοντας ακόμα και στο σημείο να κάνουν ομολογίες πίστης στον κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό (θρησκευτικό ορθόδοξο στην χώρα μας) ή να προβαίνουν σε κανονικές γονυκλισίες απέναντι στο τελευταίο εφεύρημα της Παγκόσμιας Ιερουσαλήμ που ονομάζεται «πολιτική ορθότης» («political correctness») προτού καν φθάσουν στο σημείο να γράψουν ή να ξεστομίσουν την πρώτη τους λέξη, που ούτως ή άλλως εκ των πραγμάτων το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι ότι θα ακολουθηθεί από ένα λόγο απολύτως υποταγμένο και αναπαραγωγικό των επιβεβλημένων.
Σε αυτή την αθλιότητα έχει βεβαίως πλήρη συνενοχή και το λεγόμενο «αναγνωστικό κοινό» (όπως άλλωστε και το κάθε είδους κοινό), το οποίο, δίχως να έχει εκφυλιστεί βιολογικά (τότε ίσως θα υπήρχε κάποια δικαιολογία...), με την παθητικότητά του επιτρέπει να μιλάει μόνον αυτή η καλά οργανωμένη τερατωδία και να παρουσιάζονται από τα έντυπα και ηλεκτρονικά φερέφωνα του συστήματος μόνον όσοι «διανοούμενοι» το γλύφουν καλά ή αποτελούν άξια στελέχη του, και κατά κανόνα έχουν φυσική ή πνευματική περιτομή. Το κοινό μοιάζει να αποδέχεται όλο το στήσιμο του παιχνιδιού και προσαρμόζεται αδιαμαρτύρητα σε ό,τι του πετούν, καταπίνει άκριτα ό,τι του βάζουν μπροστά στο στόμα, έχει ήδη προγραμματιστεί, ιδίως το νεώτερο σε ηλικία στρώμα του, να αποδέχεται μόνο ό,τι είναι ανούσιο, εφήμερο, αβλαβές, χαζοχαρούμενο, θωπευτικό, ασήμαντο και, όπως είπαμε παραπάνω, αναπαραγωγικό των επιβεβλημένων.
Ο Καπιταλισμός, ιδίως μάλιστα η νικήτρια στις ημέρες μας «φιλελεύθερη» λεγόμενη εκδοχή του, είναι μασκαρεμένη η ίδια εκείνη θεοκρατία, που επί αιώνες κατέσφαζε Έθνη και έκαιγε εκατομμύρια ανθρώπους στην πυρά. Μόνο που τώρα είναι απλώς προσαρμοσμένη σε κάποιες νεότερες συνθήκες, όπου η τυφλή πίστη έχει υποχωρήσει αρκετά ώστε οι επιθετικοί φορείς των «προσωπικών ψυχών» να προτιμούν τώρα την άντληση «ευχαρίστησης» και υλικής «ευτυχίας» (πάντοτε, αφού η «πίττα» είναι πεπερασμένη, σε βάρος τμημάτων της ανθρωπότητας που αδυνατούν να απαιτήσουν το ίδιο), αντί να εξοντώνουν εκείνους που «απειλούν» την ψυχική τους «σωτηρία» με την απλή παρουσία τους (ο James Α. Haught έχει γράψει: «σιγά - σιγά η Εποχή του Διαφωτισμού έφερε σημαντικές αλλαγές. Οι άνθρωποι πια δεν πίστευαν στην Θρησκεία σοβαρά αρκετά ώστε να βασανίσουν, να κάψουν και να σφάξουν ο ένας τον άλλον για ζητήματα θεολογίας», στο «Holy Horrors. An Illustrated History of Religious Murder and Madness», 1990, σελ. 135).
Ο Θρησκόληπτος Άνθρωπος και ο Συναλλακτικός Άνθρωπος είναι ένα και το αυτό. Με όμοιο τρόπο, η Γενικευμένη, Παγκόσμια Ιερουσαλήμ συμβαδίζει με μία πέρα για πέρα οικουμενικοποιημένη Οικονομία και ένα αποτελούμενο ουσιαστικά από «λόμπυ» οικονομικών συμφερόντων «παγκόσμιο Κράτος», ένα παγκόσμιο καθεστώς εφιαλτικής δουλείας, που είναι εφιαλτική κυρίως επειδή έχει την όψη ελευθερίας. Τι άλλο μπορεί να χρειάζεται άλλωστε η υποτιθέμενη «επί γης βασιλεία» του υποτιθέμενου Θεού των μονοθεϊστών;
Ζούμε όμως και σε καιρούς που ευτυχώς, κυρίως λόγω του αφανούς για την ώρα αλλά παντοδύναμου πρωταγωνιστή που λέγεται Φύση, όλοι οι ανυπόστατοι ισχυρισμοί έχουν ημερομηνία λήξης. Μία ανθρωπότητα που ούτως ή άλλως φαίνεται ότι είναι υποχρεωμένη να περάσει σε μία άλλη μορφή της, όχι κατ' ανάγκη «καλή» όσο και όχι κατ' ανάγκη «κακή» (ο καιρός θα δείξει, όταν το κακοποιούμενο φυσικό περιβάλλον περάσει στην νόμιμη αντεπίθεσή του), θα υποχρεωθεί επίσης να καταστρέψει ή να παραμερίσει ως άχρηστα ή αντιδραστικά αρκετά από τα σχήματα, μορφώματα, θεσμούς και ιδέες που στηριζόμενα σε χυδαία ψεύδη υπάρχουν μόνο και μόνο για να αυτο-αναπαράγονται εις βάρος ακόμα και των πάντων εάν χρειασθεί.
Από ηθικής πλευράς, κάθε είδους ανθρωπογενές σχήμα που αυτο-αναπαράγεται όχι με υιοθεσία του από τους ανθρώπους αλλά με αυθαίρετη εμφύτευση μέσα σε αυτούς, πρέπει να καταστρέφεται. Στο ίδιο συνηγορεί η Φύση, η οποία πολύ σύντομα θα αποκαταστήσει όπως δείχνουν τα πράγματα όλες τις ισορροπίες. Εμείς πάντως με αυτήν είμαστε και με αυτή συμπολεμούμε.
Πηγή:
