Ἄνθρωπον ποτε λέγεται πρὸς σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι. Καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου, ὁ ἄνθρωπος προσφέρων τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει. Τοῦ δὲ σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου δι' ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. Ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφάγματος θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν τῷ στόματι προέσφερε καὶ ἐφύσα. Πυνθανομένου δὲ πάλιν τοῦ σατύρου τί τοῦτο ποιεῖ, ἔφασκε καταψύχειν τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ λίαν θερμόν ἐστι. Κἀκεῖνος ἔφη πρὸς αὐτόν· " Ἀλλ' ἀποτάσσομαί σου τῇ φιλίᾳ, ὦ οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος καὶ τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξιεῖς."
Χειμώνας· κι ένας Σάτυρος άνθρωπο φίλο κάνει.
Μα όταν τον είδε να φυσά τα χέρια να ζεστάνει
και το φαΐ του το καυτό, αυτό για να κρυώσει,
ο Σάτυρος τη σχέση τους τότε είπε να τελειώσει:
« Άνθρωπε, ήρθε η στιγμή για να σου πω το αντίο,
γιατί απ’ το ίδιο στόμα εσύ βγάζεις ζεστό και κρύο ».
Ο μύθος ν’ αποφεύγουμε μας λέει τη φιλία
εκείνων που η διάθεση τελεί σ’ αμφιβολία.
Πηγή:
100mythoi.blogspot.gr
