Όλα όσα αποκρύπτουν για τη Συρία - Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα μεγάλα ψέματα

Του Κώστα Μπετινάκη

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα λεγόμενα… Μέσα Ενημέρωσης του Συρμού μάς ταΐζουν με την προπαγάνδα των ισχυρών που δικαιολογούν τις επεμβάσεις και τις καταστροφές σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Είναι, όμως, μερικά πράγματα που τα κρύβουν. Και όπως λέει το ρητό: «Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα μεγάλα ψέματα».

Να ξεκινήσουμε, ωστόσο, από την πιο πρόσφατη εξέλιξη: την κατάρρευση της κατάπαυσης του πυρός στη Συρία, που αποδόθηκε σε ρωσικές παραβιάσεις και βομβαρδισμούς νοσοκομείων στο Χαλέπι. Άσχετο αν αυτό δεν αποδεικνύεται με ντοκουμέντα. Όπως και στην περίπτωση του «βομβαρδισμού» της ανθρωπιστικής αυτοκινητοπομπής του ΟΗΕ προς το Χαλέπι, τα στοιχεία δείχνουν πως «άλλοι ήταν υπεύθυνοι»…

Τα δυτικά Μέσα, όμως, δεν ανέφεραν ότι οι ΗΠΑ δεν τήρησαν βασικό όρο της συμφωνίας, που απαιτούσε να διαχωρίσουν ποιους θεωρεί τζιχαντιστές και ποιους «μετριοπαθείς αντάρτες», ώστε να γνωρίζει ποιους θα πρέπει να βομβαρδίζει η Ρωσία.

Συγγνώμη...λάθος

Επίσης, θεώρησαν ως… λάθος τον βομβαρδισμό στρατιωτικής βάσης των δυνάμεων του Άσαντ από τα μαχητικά του Διεθνούς Συνασπισμού, στον οποίον επικεφαλής είναι η Ουάσινγκτον. Αποτέλεσμα ήταν 83 Σύροι στρατιώτες να σκοτωθούν και οι τζιχαντιστές να βρουν την ευκαιρία να καταλάβουν τη συγκεκριμένη εγκατάσταση. Παράλληλα, τα δυτικά... media δεν λένε κουβέντα για τα μη επανδρωμένα αναγνωριστικά αεροσκάφη (drone) που δεν σταματούν να γυροφέρνουν βόλτες στον εναέριο χώρο της πολύπαθους χώρας.

Χαλέπι: Μια πόλη χωρισμένη στα δύο

Εκείνο, επίσης, που ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε είναι πως το Χαλέπι -η ακμάζουσα οικονομική πρωτεύουσα της Συρίας πριν από τον πόλεμο- είναι διαιρεμένο στα δύο: στο δυτικό τμήμα (με περίπου 1.750.000 κατοίκους) που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του κυβερνητικού στρατού και στο ανατολικό (με 250.000 κατοίκους) που ελέγχεται από τους αντικαθεστωτικούς. Οι τελευταίοι ανήκουν στο Μέτωπο αλ-Νούσρα (πρώην αλ Κάιντα που επί ημερών Μπους θεωρείτο «τρομοκρατική οργάνωση»).

Η Ρωσία βομβαρδίζει το ανατολικό Χαλέπι. Αν τελικά κι αυτό πέσει στα χέρια των κυβερνητικών δυνάμεων, αυτό θα σημάνει το τέλος της εισβολής των μισθοφόρων στη Συρία και μια σημαντική νίκη για τον πρόεδρο Άσαντ. Εξέλιξη που δυσαρεστεί όσο δεν λέγεται τους… εμπνευστές του αιματηρού «εμφυλίου» που ξεκίνησε με αφορμή τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» τον Μάρτιο του 2011.

Ο πόλεμος με τη Ρωσία

Νεοσυντηρητικοί ηγέτες στις ΗΠΑ (π.χ. Χίλαρι Κλίντον) προπαγανδίζουν τη δημιουργία «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία» σε μια προσπάθεια να δοθεί ένα τέλος στην εμφύλια σύρραξη. Η πρόταση αυτή στηρίζεται σε ανάλογο προηγούμενο (Ιράκ, προ του πολέμου στον Κόλπο). Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, τα… Μέσα του Συρμού παρέλειψαν να μας ενημερώσουν τι είπε στην κατάθεσή του στο αμερικανικό Κογκρέσο ο αρχηγός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Dunford:

«Για να ελέγξουμε ολόκληρο τον εναέριο χώρο της Συρίας, θα πρέπει να πάμε σε πόλεμο με τη Συρία και τη Ρωσία. Πολύ σημαντική απόφαση, που δεν πρόκειται να λάβω μόνος μου».

Φανταστείτε πως κάποιοι στις ΗΠΑ είναι σε θέση ακόμη και να ονειρεύονται να κάνουν πόλεμο εναντίον μιας χώρας που διαθέτει ούτε ένα ούτε δύο αλλά... 7.000 θερμοπυρηνικά όπλα.

Αλλά ένα βασικό ερώτημα που ουδέποτε έθεσαν τα δυτικά «Μέσα Παραπληροφόρησης» και χρειάζεται κάποιος επιτέλους να απαντήσει είναι το εξής: από πού απέκτησαν οι ΗΠΑ το δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα πρέπει να κυβερνά, για παράδειγμα, στη Συρία;

Τι μας έχει δείξει, άλλωστε, η αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν;

Θυμίζουμε ότι από τα δυτικά Μέσα του Συρμού ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε memorandum που είχε αποκαλύψει ο στρατηγός… τεσσάρων αστέρων Wesley Clark το 2011 και χρονολογείται λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Τότε, το Πεντάγωνο είχε υιοθετήσει σχέδιο για την ανατροπή των κυβερνήσεων σε επτά χώρες, μέσα στην επόμενη (από το 2001) πενταετία: Ιράκ, Λίβανος, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Συρία και Ιράν.

Όπως όλοι γνωρίζουμε:

# Η εισβολή στο Ιράκ έγινε το 2003.

# Ο στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, το Ισραήλ, είχε εισβάλει στον Λίβανο, το 2006.

# Η Λιβύη (η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Αφρική) καταστράφηκε με ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση το 2011.

# Αμερικανικά μη επανδρωμένα αναγνωριστικά «drones» πραγματοποιούν συνεχείς πτήσεις πάνω από τη Σομαλία.

# Αμερικανικά στρατεύματα σταθμεύουν στο Νότιο Σουδάν μετά τον βίαιο διαμελισμό της χώρας από αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.

# Η Συρία γνωρίζει τα δεινά ενός υποστηριζόμενου από τους Δυτικούς πολύνεκρου πολέμου από το 2011.

Ενεργειακά «προβλήματα»

Η περίπτωση του Ιράν είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη. Την περασμένη δεκαετία αποτελούσε καθημερινό στόχο των δυτικών Μέσων με την υπόθεση του περιβόητου «επικίνδυνου πυρηνικού προγράμματός του».

Τα δημοσιεύματα παρέλειπαν ότι υπήρχε από το 2005 η ενοχλητική κοινή αμυντική συμφωνία με τη Συρία, για την παροχή αμυντικών πιστώσεων ενός δις δολαρίων μαζί με στρατιωτική εκπαίδευση και αποστολή μάχιμων μονάδων αντιμετώπισης εξωτερικών κινδύνων. Η κατάσταση γινόταν ακόμη πιο περίπλοκη, αφού τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα στάθηκαν στο πλευρό του Ιράν και της Συρίας. Με αποκορύφωμα την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας στον συριακό εμφύλιο έπειτα από αίτημα του ίδιου του Άσαντ προς το Κρεμλίνο.

Α, και κάτι που παραλείπουν συνεχώς τα δυτικά Μέσα: το Ιράν παραμένει ένα ανταγωνιστικό… αγκάθι για τον καλό σύμμαχο των ΗΠΑ, το αυταρχικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (βασίλειο των Σαούντ). Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Επιπλέον, κουβέντα δεν γίνεται για το γεγονός ότι το 2009 το Κατάρ είχε προτείνει να κατασκευαστεί ενεργειακός αγωγός που θα διέσχιζε το συριακό έδαφος για να φθάσει στην Τουρκία και να την εφοδιάζει με σαουδαραβικό αέριο (χωρίς φυσικά την άδεια της Δαμασκού). Τότε, ο πρόεδρος Άσαντ είχε απορρίψει την ιδέα και είχε υπογράψει μάλιστα συμφωνία με το Ιράκ και το Ιράν για την κατασκευή αγωγού, ανεφοδιασμού των ευρωπαϊκών χωρών, αποκόπτοντας τον ενεργειακό δρόμο στο Κατάρ και στη Σαουδική Αραβία προς τα τουρκικά εδάφη. Με αυτόν τον τρόπο μπήκε και η Άγκυρα στο παιχνίδι της ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας.

Η υπόθεση «τρομοκρατία»

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούν τα δυτικά Μέσα «μετριοπαθείς αντάρτες». Ο αποκαλούμενος από αυτά τα Μέσα «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» (FSA) αποτελείται εδώ και πολύ καιρό από εξτρεμιστικά στοιχεία.

Κι όμως, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τους ανεφοδιάζουν με όπλα. Παρόλο που από το 2012 οι «New York Times» είχαν παραδεχθεί πως το μεγαλύτερο μέρος των όπλων αυτών πέφτει στα χέρια των τζιχαντιστών. Επίσης, απόρρητη έκθεση της DIA προέβλεπε άνοδο του ISIS (Ισλαμικού Χαλιφάτου - Daesh κ.λπ.) περιγράφοντας: «…υπάρχει πιθανότητα δημιουργίας σαλαφιστικής οντότητας στην ανατολική Συρία… Κάτι ακριβώς που οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις επιθυμούν, ώστε να απομονωθεί το συριακό καθεστώς».

Η έκθεση, ωστόσο, παραλείπει να αναφέρει πως το ISIS δημιουργήθηκε μετά την αμερικανική (και βρετανική) εισβολή στο Ιράκ το 2003 και όχι στον πόλεμο της Συρίας. Ειδικότερα, όταν ο Πολ Μπρέμερ είχε διορισθεί ανώτατος άρχων του Ιράκ, ως προεδρικός απεσταλμένος, τον Μάιο του 2003, μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η διάλυση του ιρακινού στρατού, απολύοντας 400.000 ενστόλους. Ανάμεσά τους και όλους τους ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς. Είναι οι ίδιοι στρατηγοί που σήμερα αποτελούν την ηγετική ομάδα του ISIS.

Τα… Μέσα του Συρμού, πάντως, μας είπαν πως η εμφάνιση της συγκεκριμένης οργάνωσης έγινε «ξαφνικά» στη Συρία το 2014 και σήμερα τη βρίσκουμε να έχει εξαπλωθεί και στη Λιβύη.

Πηγή:
zougla.gr